menu

The Waterboys - Fisherman's Blues (1988)

mijn stem
4,02 (252)
252 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Folk
Label: Ensign

  1. Fisherman's Blues (4:27)
  2. We Will Not Be Lovers (7:03)
  3. Strange Boat (3:07)
  4. World Party (4:01)
  5. Sweet Thing (7:15)
  6. Jimmy Hickey's Waltz (2:07)
  7. And a Bang on the Ear (7:33)
  8. Has Anybody Here Seen Hank? (3:19)
  9. When Will We Be Married? (3:01)
  10. When Ye Go Away (3:45)
  11. Dunford's Fancy (1:04)
  12. The Stolen Child (6:56)
  13. This Land Is Your Land (0:58)
  14. Carolan's Welcome * (2:48)
  15. Killing My Heart * (3:52)
  16. You in the Sky * (5:46)
  17. When Will We Be Married? * (2:38)
  18. Nobody 'Cept You * (3:03)
  19. Fisherman's Blues [Alternative Version] * (5:48)
  20. Girl of the North Country * (4:24)
  21. Lonesome and a Long Way from Home * (3:04)
  22. If I Can't Have You * (3:30)
  23. Rattle My Bones and Shiver My Soul * (2:38)
  24. Let Me Feel Holy Again * (6:10)
  25. Meet Me at the Station * (3:22)
  26. The Good Ship Sirius * (0:42)
  27. Soon as I Get Home * (12:03)
toon 14 bonustracks
totale tijdsduur: 54:36 (1:54:24)
zoeken in:
avatar van Lukas
4,0
Niet de hele plaat is van een even constant hoog niveau vind ik, maar traditionele Ierse deuntjes als het titelnummer gaan er hier wel in. Een van de mooiste Waterboysnummers. Geldt inderdaad ook voor bonustrack Soon As I Get Home, hierboven al uitgebreid geprezen. Toch een tikje minder dan met name A Pagan Place, die ik dan weer net iets hoger heb zitten dan This Is the Sea.

avatar van Arno
3,5
Na mijn Waterboysmarathon die ik vandaag gehouden heb, moet ik tot mijn verbazing vaststellen dat dit misschien wel mijn favoriete album is van hen. Ik ben verre van een folkliefhebber, maar de mix die deze heren weten te maken tussen folk met zoveel andere genres, is soms schitterend.
Het openingsnummer is meteen mijn favoriet, prachtige melodie en het tempo zit er goed in. Maar nummers zoals The Stolen Child zijn werkelijk ontroerend mooi.
Ik heb dit album wat tijd moeten geven, maar ik stel vast dat hier amper mindere nummers op staan. Samen met This Is the Sea mijn favoriete Waterboys.

avatar van deric raven
3,5
Dat The Waterboys de overstap maakten van een meer Keltisch postpunk geluid naar een meer folk gericht album, daar was ik toen helemaal niet blij mee.
Ik was in 1988 net 15 jaar, en had net een paar jaar me verdiept in de meer duister klinkende acts.
Kom op zeg, ik was al te jong om de hele opkomst eind jaren 70 bewust mee te maken, en dan moeten bands perse een nieuwe richting in slaan.
Einde verhaal.
Ik bleef lekker stijf met mijn benen op de grond staan, en vertikte het om een stap naar voren te zetten.
Ik ga mijn zwarte doodgraverspak niet verruilen, voor een naar schaapsherders ruikende muffe wollen trui.
Dan maar conservatief, ik had totaal geen behoefte aan vernieuwing.
Natuurlijk hebben al die Schotse acts liederen, waarin hun trotsheid naar voren komt.
In iedere zanger daar schuilt een Braveheart, iemand die op de voorgrond treed, en een stukje geschiedenis wil laten ervaren.
Simple Minds, Fish, Lloyd Cole and the Commotions, The Blue Nile, Big Country, en ga zo maar door.
Voor mij voorlopig geen nieuwere albums van The Waterboys meer.
Maar toen kwamen de jaren 90.
Nirvana, The Stone Roses en Portishead verbreden mijn muzikale scala.
En ook een band als Levellers werd hieraan toe gevoegd.
Zo kom je uiteindelijk ook bij een album als Fisherman’s Blues terecht.
Wat mij opvalt, is dat het beter aansluit aan het geweldige drietal platen die voor gingen.
Zo bijzonder groot is de overstap nou ook weer niet.
Gewoon een echt The Waterboys plaat.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Met de folkmuziek zoals ik die vroeger bij vrienden leerde kennen heb ik nooit uit de voeten gekund: teveel associaties met galmende stemmen, archaïsch taalgebruik, geaffecteerd-ouderwetse uitspraak en flauwe ritmes. Dat belegen imago werd voor mij door Fisherman's blues echter serieus opgepoetst, want in feite is deze plaat grotendeels gevuld met Mike Scotts gebruikelijke romantische Sturm-und-Drang-nummers vol gedreven melodieën en bezwerende teksten, alleen dan nu met arrangementen waarin het rockelement meer naar de achtergrond is gedrukt en de op This is the sea al aanwezige folkelementen prominent naar voren zijn gehaald, met schitterende resultaten. De eerste helft van het album vormt een prachtig en afwisselend uitbundig en ingetogen geheel, de tweede helft is wat grilliger, met het ietwat melige walsje Has anybody here seen Hank? en een paar instrumentaaltjes die er enerzijds wel bijhoren maar anderszijds de "persoonlijke" flow van de eerste helft enigszins ontwrichten. Desalniettemin als geheel een prachtige plaat die me nog altijd ontroert en daarbij soms de idyllische sfeer oproept die zo fraai is gevangen op de foto op de achterkant van het boekje (de tuin met uitzicht op het meer en de bergen in de verte). Rockmuziek maakt nog altijd het leeuwendeel van mijn collectie uit, maar van de eerste vijf Waterboys-albums raken de folkplaten me (nóg) meer dan de rockplaten (als ik hun werk zo mag simplificeren).
        Ergerlijk: toen ik deze CD bij zijn eerste verschijnen kocht stonden er volgens de achterkant van het doosje elf nummers op de plaat, volgens zowel de binnenkant van het boekje als de opdruk op het schijfje twaalf, en volgens de CD-speler dertien. En als ik het album ga googlen kom ik zelfs een vinyl-remaster uit 2015 tegen die slechts tien nummers vermeldt... (Om nog maar te zwijgen van die box met honderd-en-zoveel tracks.)

avatar van Pietro
4,5
Nadat ik – een jaar of 10 geleden alweer – een keer And a Bang on the Ear voorbij hoorde komen op Last.FM, wist ik al dat dit een plaat zou zijn die ik wel eens erg goed zou kunnen vinden. Als liefhebber van folkmuziek heb ik dit album vervolgens op de gok gekocht. Dankzij dat ene nummer en de reacties bij dit album op deze site wist ik al wel dat er veel Ierse invloeden in de muziek verwerkt waren, wat mijn interesse verder aanwakkerde. Ik was tot die tijd eigenlijk alleen bekend met de hitsingle Whole of the Moon, een prima nummer maar niet een song die mij direct uitnodigde tot het verder ontdekken van het oeuvre van deze band.

Inmiddels heb ik ook aantal andere albums van The Waterboys beluisterd, maar ondanks het over het algemeen vrij hoge niveau is er niet eentje die voor mij in de buurt komt van Fisherman’s Blues. De new wave/post-punk elementen van weleer hebben plaatsgemaakt voor een folky sound, zoals ik vermoedde toen ik de plaat aanschafte. Wat me daarnaast aanspreekt is de melancholische sfeer die veel nummer oproepen, in het bijzonder We Will Not Be Lovers. En dan vergeef ik de band nog de niet helemaal geslaagde cover Sweet Thing van Van Morrison, waarvan ik het origineel toch beduidend beter vind.

Hoewel de band uit Schotland afkomstig is, associeer ik de muziek van dit album toch op de eerste plaats met de groene heuvels, eeuwenoude pubs en mystieke kastelen die ik tijdens een rondreis in Ierland heb bezocht. Het is de kracht van The Waterboys dat zij dit gevoel zo sterk en overtuigend op kunnen roepen: 4,5*.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:12 uur

geplaatst: vandaag om 20:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.