St Germain - Tourist (2000)

De plaat nog maar eens in de herkansing gegooid, je weer tenslotte maar nooit.
Conclusie: als ik nog eens met een stofkam door mijn collectie ga is dit de eerste die sneuvelt.

Goed, we moeten nog 5 jaar, maar we zijn op weg..... je hebt gelijk. Ik heb het toen het uitkwam op cd gekocht en vond het heerlijk en een tijdje terug gewoon de vinyl-versie omdat het kan

Blijkbaar heb ik de berichten hier nooit echt gelezen (zelf ook niks geschreven), maar echt geliefd is het niet blijkt wel. Lekker belangrijk uiteraard (als VDG maar gelijk heeft, en dat heeft ie altijd).

Bij TEQUILA SUNRISE gaat de stofkam erdoor en sneuvelt St Germain, bij mij komen Eagles er niet eens in (om enorme jeuk te voorkomen). Onderscheid moet er wezen, zoals ook smaken verschillen. Het blijft een wonderlijk iets

Bij mij komen zowel Eagles als St Germain erin

Ach het went....

Ook ik hem hem ook op lp gekocht. Draai hem niet vaak maar altijd wel met plezier. Deze wordt over 20 jaar nog steeds verkocht.

Verder heeft ook Eric gelijk: van The Eagles krijg je jeuk.

Kweenie, nooit veel aangevonden eigenlijk. Muzikaal niet bepaald interessant, geen enkele klik verder ook.. beetje slappe vinex muzak.. Maar ook weer niet gek dat veel mensen hier mee wegliepen.

Vind het muzikaal best interessant eigenlijk, hoewel het allemaal laidback is, is het toch wel afwisselend met een combinatie van veel verschillende genres. Zo'n track als Pont des Arts kan zo in een deep house set, terwijl Sure Thing weer richting blues gaat en de opener weer erg jazzy is met die Brubeck sample.
Buiten dat is het ook nog eens erg goed geproduceerd, prachtig geluid, vol en veel detail.

Meer dan 10 jaar geleden heb ik ooit al eens beschreven hoe ik toen over dit album dacht: ik had het toen veuls te vaak gehoord, overal en nergens (ook op Terschelling met Oud en Nieuw) en ik was er echt klaar mee. Inmiddels kan ik weer een aantal tracks achtereen horen maar ik vind het nog steeds een beetje slick Rick's trick. Kan me voorstellen dat de genoemde track in een deep house set past, daar werd ook naar verwezen op YouTube. Het merkwaardige is dan opeens dat iets wat niet echt je ding is, op zo'n moment wel past. Sprekend voorbeeld: het Drum Rhythm Festival (2000 of 2002) waarin Peter Kruder (van Kruder & Dorfmeister) een set draaide, waarin hij op een bepaald moment Nederwiet van Doe Maar draaide; dat paste wonderwel, maar 'hip Amsterdam' stond echt te gluren als een koe naar een pasgeverfd hek.

Ondertussen zit ik me af te vragen welke band ik ooit in Tivoli (OG) heb gezien, waarin Ludovic Navarre (=St Germain) meespeelde als gastmusicus op keyboards; hij werd nl even in the spot gezet.

Dit album ooit voor een paar euro zien liggen in de verkoopbak bij een drogisterij. Tourist is dan ook een vrij populair album gebleken. Het heeft miljoenen exemplaren verkocht. Deep house en downtempo – wat toch veel op dit album te horen is – waren ook wel redelijk populaire muziekstromingen destijds. De kruisbestuiving met jazz was best origineel en hij steekt het wel in een toegankelijk jasje. Ook wel behapbaar voor een groot, breed publiek zo bleek achteraf.

Maar dan over de muziek zelf, want daar gaat het toch om. De laatste jaren ben ik house wel steeds interessanter gaan vinden en zo komt dit album ook weer bovendrijven. En ik moet toch concluderen dat een heel lekker album vind. Best eenvoudig qua opzet, maar het werkt wel.

Opener Rose Rouge is gelijk al een van mijn favorieten. Monotone beat waar toch steeds een lekkere onderhuidse spanning in zit. Leuke sample ook en dat gesoleer erover heen maakt het af. En ik bedenk me nu dat ik dit soort teksten wel bij de meeste nummers neer kan plempen. De nummers lijken qua opzet wel vrij veel op elkaar allemaal. Wat het album dan toch wel afwisselend maakt voor mij is dat alle nummers toch wel een andere vibe met zich meebrengen en het wisselt lekker af tussen uptempo en downtempo-nummers.

Tourist is voor mij een fijne en gezellige ontmoeting tussen jazz en house. Het is geen genre ontstijgende muziek verder. St. Germain kleur binnen dit concept veilig binnen de lijntjes, maar hij kleurt wel erg mooi.

2000 waren andere tijden.
Veel goede idm/acid jazz/nu jazz/trip-hop/d&b etc. stamt uit die tijd. De één nog succesvoller dan de ander. De golf releases en artiesten was zo groot dat ik nu nog achterloop.

Toen was ik rond de 23 en eindelijk ontsnapt uit mijn progrock/metal-bubbel. St. Germain vond ik wel te hip en te commercieel. Zo een beetje net als Kosheen, denk ik of Moloko. Maar eigenlijk is het gewoon best goed.

Gelukkig heb ik nooit radio geluisterd in mijn leven dus ben niet stukgebombardeerd hiermee. Een fijne plaat uit een fijne tijd, dat ik nog wel vaak naar feestjes en danspartijen ging.

Nederlandse liefhebbers van de zgn betere werk hebben wel eens vaak een beetje moeite met deze muziek.. Dit was duidelijk zo’n geval, de ene vond het prachtig de ander vond er niets aan of deed alsof. Het was waarschijnlijk te soft of lichtvoetig, dan wel te commercieel. Moby is daar (misschien achteraf gezien) ook zo’n voorbeeld van. Ik was meteen verkocht toen ik een nummer hoorde via de autoradio. Het paste wel ergens in mijn muzieksmaak van toen, en met wat jazz erin maakte het ook weer apart.

Oh ja Moby en ook die ander waarvan ik de naam kwijt ben, daar mocht je natuurlijk niet naar luisteren.

Omdat ik mijzelf onderdompelde in de D&B deed ik ook net alsof ik dit niets vond. Nu weet ik beter en hoor ik gewoon een te gekke fluitsolo. Ik vind de nummers met gesamplede beats wel fijner dan die met de housebeat.

Dit moet de Sgt. Pepper van de Liftmuziek zijn

Dit is zo'n album dat door het grote publiek goed omarmd werd in 2000.
Ik vergelijk het met het debuut van Enigma dat 10 jaar daarvoor een massasucces was.
Heel erg hip en verantwoord op het moment en daarna wordt het afgekraakt om er na jaren achter te komen dat het erg slim in elkaar zit. Wat met dit album ook zo is, al vind ik Rose Rouge een zeer irritante single, er staat heel veel beter op het album.

Wel een leuk concept, jazzy samples met een eigentijdse electronische housebeat, en dan daar per nummer een of meer solisten die flink improviseren. Het werkt redelijk, bijvoorbeeld op het bekende 'Rose Rouge', hoewel de electronische beat me iets te glad en standaard is. Op 'La Goutte d'Or' is dat wat orgineler. Als totaal toch maar 3 sterren, want echt opzwepen of betoveren doet het nergens.