The Stranglers - Rattus Norvegicus (1977)

RATTUS NORVEGICUS 1977

Anno 1974 in de ijsjeszaak van drummer Jet Black opgericht als pubrock band.
Als de Zweedse gitarist Hans Wärmling opstapt is Strange Little Girl al geschreven.
Hugh Cornwell wordt noodgedwongen eerste gitarist en deelt de lead vocalen
met de klassiek geschoolde, Franse bassist en karatekid JJ Burnell.

Progrocker en toetsen tovenaar (het Doors orgeltje) Dave Greenfield treedt toe.
Slechte PA dwingt de zangers ertoe om boven hun instrumenten uit te schreeuwen.
En plots spelen The Stranglers naast The Pistols en The Clash op punk affiches.

In 1976 wordt een live set ingeblikt als debuutalbum.
Maar dat plan (live bonustrack Peasant in a Big Shitty is een getuige)
wordt vervangen door het idee om de hele set "live" in de studio over te doen.

(Get a) Grip (on Yourself) / London Lady wordt de eerste single.
Grip verraadt al meteen dat The Stranglers geen drie akkoorden punks zijn.
Muzikaal opvallend gelaagd met ruimte voor alle instrumenten, inclusief synths.

London Lady is wel volledig in de punk taal geschreven.
En wat zit die wurgende bas van Burnell lekker vet in de eindmix.
Complimenten gaan naar producer Martin Rushent waarmee de groep
in 18 maanden tijd drie volledige albums en een handvol singles zal opnemen.

Met de tweede single Peaches is het meteen raak.
De Stranglers persiflage van een reggae song is goed voor de UK top 10.
Een paar schunnige woorden worden gedubd in een radiovriendelijke versie.

Peaches wordt als dubbele a-kant uitgebracht.
Het erg swingende Go Buddy Go van Burnell is minstens zo goed als
de 9 songs die het album haalden, maar past minder in het muzikale concept.

Want Rattus Norvegicus is niet zomaar een punk album.
Het laat naast de jazz rock van Grip en de valse reggae van Peaches
ook blues schema's horen. In het geile Princess of the Streets bijvoorbeeld.

Of wat dacht je van Sometimes, een uppercut van een binnenkomer?
Met de beide voeten stevig in de sixties. Het Doors orgeltje krijg je er gratis bij.
Op Rattus profileren The Stranglers zich als de riooljounalisten van de punk scene.

Down in the Sewer is als een mini-symfonie vormgegeven progrock punk.
Een nummer dat heel lang in de live set zal blijven hangen. Knap hoe aan het eind
van dit ijzersterke album alle kots, pis en stront netjes worden doorgespoeld.

Ugly, een sneer van JJ richting de puistkoppen op punk festivals.
The Stranglers waren niet alleen in muzikaliteit, maar ook in levensjaren
rijper dan de meeste lotgenoten. Drummer Jet Black (altijd retestrak) is al flink
op weg naar de 40 als hij furore maakt met de groep die in zijn garage ontstond.

Omdat een aantal leftovers van de eerste album sessie goed genoeg zijn
voor de helft van opvolger No More Heroes (1977) blijft het bij twee single releases.
Something Better Change ligt al in de winkels als derde single kandidaat Hanging Around
vrede moet nemen met inclusie op een Stranglers EP om de groep buiten de UK te promoten.

Hanging Around is een mooi voorbeeld van het pubrock verleden van de groep.
Bij de eerste oplagen van het Rattus album zat ook een gratis bonus single.
Choosey Susie heet de dertien in een dozijn punksong van Burnell.
Een nummer dat op dat moment al niet meer live gespeeld werd.

Het is opvallend hoe op de twee eerste albums Burnell en Cornwell
elkaar qua composities en lead vocalen nog min of meer in evenwicht houden.
Vanaf Black & White zal het leeuwenaandeel van de songs uit Cornwells brein vloeien.

Toch tekenen de vier bandleden altijd samen voor de credits.
Een kwestie van kameraadschap en ook een aanwijzing dat drummer Black
en toetsenist Greenfield voldoende inbreng hebben in de arrangementen.

Eén song haalde ik nog niet aan: Goodbye Toulouse.
Dat nummer heeft meer met de latere new wave fase (1979-1982) van de band
dan met deze punk periode te maken. In het koortje dat Good-bye Tou-louse zingt
hoor je al een echo van het koortje (Ne-ver a frown) uit Golden Brown.

Een vocaal trucje dat de groep meermaals zal toepassen.
Want Rattus Norvegicus is nog maar het begin van een mooi avontuur.

Met het overlijden van drummer Jet Black vorige week draai ik na zijn laatste album met de band, Giants, nu hun debuut. Na mijn lange post van een jaar geleden hou ik het kort.

Punkwetten worden hier gebroken, dat hun wortels in de pubrockscene lagen schemert soms door en de composities zijn gevarieerd. Een heerlijk eigenwijze plaat, waar de toen al bijna 39-jarige drummer zich beperkte tot sober spel: op extravagante rolls, fills of breaks zul je hem niet betrappen.
Op deze wijze komen echter de liedjes met al hun onderlinge variatie tot grote hoogten. Dat zijn techniek dik in orde was, valt goed te horen op diverse plaatsen, zoals het laatste deel van de slotsong. Eén van de beste debuten ooit met bovendien drie fijne bonussen op streaming.

De ex-jazzdrummer en voormalige eigenaar van een ijscokarvloot, de betrouwbare metronoom van De Wurgers is niet meer. Jet Black, bedankt voor alle mooie liedjes waarin ik je talloze malen mocht horen.

Goeie stem, goed basgeluid,
Donkere macabere teksten, maar met humor,vind ik.
Goeie nrs, lekker geen standaard liedjes.
Heerlijk.
1 van m'n favoriete bands...tenminste bij hun 1e paar platen....later is t wel erg mwah!