The Stranglers - The Raven (1979)

@dazzler
@orbit
Noem ze eens die 70 retro elementen
En laten we Genetix als voorbeeld nemen. Waar horen we welke invloeden van welke band(s) in het nummer.
Ik hoor dit allemaal niet dus ik leer graag bij.

Een beetje raar dat we bij een album uit 1979 op 70's retro elementen moeten wijzen.

Punt is dat The Stranglers graag merkwaardige metrums in hun composities verwerken.
Baroque Bordello is een erg goed voorbeeld, maar ook op Genetix wordt er daarmee gespeeld.
Ik beschik zelf niet over het technisch jargon om dat haarfijn uit te leggen.

Hugh Cornwell beschrijft één en ander in een song by song interview met Jim Drury (2001).

Een klein citaat over BAROQUE BORDELLO (in de hoop dat het toegelaten is).
We were jamming around with these bass riffs and the verse is actually in 7/8 time,
which is very odd, while John's playing in 4/4, which means that it takes 14 bars before
we coincide again. I'm on the first beat of the next line while he's still finishing his second bar,
so I'm losing a beat every time and have to play a couple more bars to catch up.

Dat zijn kleine dingen die aantonen dat The Stranglers welk degelijk muziek konden lezen
en hun instrumenten beheersten (dat gaat vooral op voor bassist Burnel en toetsenist Greenfield).
Een typische 70s rock attitude die net door de punk en latere new wave in vraag werd gesteld.

Vergelijk het een beetje met The Police. Dat waren ook getalenteerde rasmuzikanten
die heel fijn inspeelden op de hapklare new wave meets reggae / ska gedachte van die tijd.

Dazzler ik vind het allemaal maar ver gezocht.
Muzikanten die hun instrument beheersen zijn echt geen patent van de jaren 70.

Je hoeft helemaal geen muziek te kunnen lezen om een 7/8 te kunnen spelen.
De Stranglers gingen steeds meer van deze aspecten in hun muziek stoppen dus van "blijven hangen" in de 70er jaren was geen sprake. Hoe je kan kronkelen dat ze dus door en over de punk heen weer complexe dingen gingen doen en dat dat dan weer in tegenspraak met de eenvoud van de new wave vind ik ook knap maar totaal nietszeggend.
XTC maakt ook van die ritmegrapjes, ook op latere platen, zeker ook in jaren 70 blijven hangen ?
Tears for Fears, Talk Talk en the Police inderdaad. Zeker ook allemaal te complex voor de New Wave. Eigenlijk bestaat de New Wave dus uit JD, the Cure, Simple Minds en the Sound en de rest wijkt daar te veel van af en maakt te complexe muziek ofzo.

Misschien is het het beste al die etiketten maar te vergeten.
Is eigenlijk ook niet echt interessant vind ik.

Waarom vraag je er dan naar?

Vanaf vandaag klinken The Stranglers als The Cure en Joy Division klinkt als XTC.
Allemaal één pot new wave nat.

Misschien wordt het eens tijd dat jij schrijft wat je van dit album vindt.

Ik vraag helemaal naar niks. Zinloos etiketten plakken is niks voor mij, dat doe jij en je maatje orbit hier. Lees de draad toch eens goed.
Die recensie komt morgen wel.

Zonder etiketten; hoop ik.

En dat "maatje" van jou klinkt behoorlijk denigrerend.
En je hoeft mij ook de leesles niet te spellen.

Het lijkt wel of je een robbertje wil vechten.


Jij vraagt ons om links te leggen met 70's bands en bepaalde nummers.
Ik schreef enkel dat de bandleden, gezien hun leeftijd en muzikale vaardigheden
meer aansluiting hadden bij de muziek van de jaren 60 en 70 dan die van de jaren 80.

We kennen allemaal het Doors orgeltje van Dave Greenfield om maar wat te noemen.
Genetix is geïnspireerd door de muziek van Captain Beefheart, aldus Hugh Cornwell zelf.
Ik kan zo nog een tijdje doorgaan, maar jij vindt dat allemaal ver gezocht.

Goed dan. We lezen morgen wel in je recensie hoe jij er over denkt.
Hier wat achtergrond lectuur: http://www.strangled.co.uk/spiked.htm.

Destijds volgens mij een gedurfd album waarop the Stranglers weer flink aan het experimenteren waren.Dat pakt soms goed uit (het titelnummer) maar evengoed werkt het irritatie op (Men in black).The Stranglers kennende was dat misschien juist de bedoeling.Feit blijft dat the Raven een sterk album is met Nuclear Device,Duchess en natuurlijk Genetix als uitschieters.En ook niet onbelangrijk,het klinkt verrassend tijdloos.

Een zeer goed, gevarieerd album van The Stranglers, met opvallend veel muzikale hoogstandjes en verrassende arrangementen. Zo komt het keyboardloopje van Ice nog even voorbij aan het einde van Shah Sha A Go Go en ook het abrubte einde van Dead Loss Angeles valt op. Bij dit album is het wel wat lastiger voor mij om aan te geven wat echt de toppers zijn aangezien haast alle nummers goed zijn. Meninblack komt tekstueel goed over, maar mist wel melodie. Gelukkig kwam dat helemaal goed op de opvolger, dat het thema van dit nummer zoals insiders weten, nog verder uitdiept.

Wat ik verder ook erg knap vind van dit album is het licht onheilspellende gevoel in de onderbuik. De songs klinken in eerste instantie energiek en redelijk upbeat, maar tussen de regels door sijpelt er een soort gevoel van dreiging uit. Ik kan niet precies uitleggen waar hem dat in zit, maar die dreiging komt uiteindelijk wel aan de oppervlakte bij Meninblack, wat je in die zin wel als een soort climax kan beschouwen, als is het niet de mooiste song. Blijkbaar was het The Stranglers menens en was de boodschap belangrijker dan de verpakking. (Of ze zaten zwaar in de heroïne in de studio, maar goed, ik beperk mij tot het effect op mij als luisteraar)

De bonustracks:

Fools Rush Out: Heerlijk nummer wat mij betreft
Yellowcake VF 6: Dit vind ik meer een vingeroefening/sfeertekeing
Vietnamerica: Blijkbaar de B-kant van Let Me Introduce You To The Family. Ik vraag mij af of dit nu opgenomen is tijdens de Ravensessies of dat dit later opgenomen is tijdens La Folie. Ik vind het een mooi nummer, maar valt qua sound eerder in het verlengde van La Folie i.p.v. The Raven, vooral door de manier van zingen van Hugh Cornwell (crooning).
Bear Cage: Nu ga ik waarschijnlijk vloeken in de kerk, want ik vind dit echt een heerlijk nummer! Op het album had hij niet moeten staan, maar gewoon een lekker lichtgewicht singeltje voor tussendoor.

Alles samenvattend: The Raven is een van de meest consistente albums van The Stranglers. In één keer luisteren werkt dan ook het best, kan ook heel goed samen met The Gospel According To The Meninblack. Mijn persoonlijke favorieten: Het titelnummer, Baroque Bordello, Sha Sha A Go Go en Genetix, maar zoals gezegd is dit nogal een geforceerde keuze. Het album werkt het best als geheel.

Vietnamerica is eigenlijk opgenomen ten tijde van Who Wants the World.
Het nummer verscheen in 1980 al op een US compilatie mini-album IV (1980).

Omdat het in de UK nog niet verkrijgbaar was werd het als b-kant van Family gebruikt.

Als ik me niet vergis werden Shah Shah a Go Go en Ice in één sequens opgenomen en later gesplitst.

Yellowcake UF6 werd opgetrokken uit achterstevoren afgespeelde tapes.
Zie ook later op Turn the Centuries, Turn (MIB album) en Love 30 (de b-kant van Golden Brown).

Ik vind dat Robertus heel goed de impact van The Stranglers weet weer te geven.
Wat hij schrijft vind ik bijzonder herkenbaar. Misschien daarom ook dat wij deze band zo goed vinden.

Vloeken in de kerk mag: ik vind Bear Cage iets te veel op Get Off My Cloud van de Stones lijken.

Ik ben eigenlijk altijd wel een punk- en new wave liefhebber geweest. Des te vreemder dat ik The Stranglers pas zo laat ontdek..Ik zie de sound van de band ook wel als een hybride van veel andere acts die ik goed vind. Je pakt The Doors, beetje Nick Cave, beetje The Clash, Kraftwerk sausje eroverheen, voert het tempo op en je hebt The Stranglers (alhoewel, later ging het tempo weer omlaag) Maar let wel, ik bedoel dit zeker niet denigrerend, ze hebben wel degelijk een eigen smoel en eigen sound. Ik val ook heel erg voor het stemgeluid en de wordplay van Hugh Cornwell (Sweden!!) vandaar dat ik mij The Stranglers zonder hem moeilijk voor kan stellen. Maar natuurlijk ook Dave Greenfield en ja, van grommende bassen houd ik ook, dus ja...En JJ Burnell is misschien niet de beste zanger, maar wel lekker excentriek en ook gevarieerd als hij de microfoon hanteert (Something Better Change en European Female, beiden zelfde zanger, haast onwaarschijnlijk)

Het is gewoon een erg muzikale band met een duidelijke mening en smoel en wars van trends en daar houd ik van. En dit album kan ik iedereen met gemak aanraden, dit is misschien wel de beste kennismaking met deze band, vanwege de variatie en de hoogstaande kwaliteit.

Merci, Dazzler voor de complimenten en de info!

Weeral raak getypeerd en geen speld tussen te krijgen: helemaal mee eens.
De groep wordt te vaak vastgepind op No More Heroes en Golden Brown.

Beide songs staan volgens mij ook op bijhorende albums
die totaal niet representatief zijn voor hun beste werk.

Daarvoor heb je Rattus, The Raven, The Meninblack en Feline nodig.
En de top 5 zou ik vervolledigen met Black & White.

Nu zijn No More Heroes en Golden Brown wel meesterlijke songs, maar inderdaad, het zijn niet de beste albums. Wat mij was overkomen: Het eerste album dat ik kocht (ongeveer twee maanden geleden) was Aural Sculpture, vanwege Skin Deep, wat ik van kinds af aan al een geweldige song vond, maar heel lang wist ik niet van welke band dat was. Ik kocht het album dus vanwege de single, maar was nog niet helemaal onder de indruk van het album. Nu kostte het ook maar een tientje, dus dat was verder geen probleem. Maar ook ik had bijna mijn zoektocht te vroeg gestaakt. Hetzelfde kan je ook overkomen als je La Folie koopt vanwege Golden Brown..

Ik heb me dus in zekere zin aan dezelfde steen gestoten als menig ander, alleen ging ik stug door met zoeken, eerst gewoon de discografie doorgenomen, recensies gelezen, youtubestreams van albums geluisterd (volgens mij MIB als eerst, wat WEL een goede keuze was, want vanaf hier liet ik niet meer los), clips bekeken, live concerten (Rockpalast 1983 staat geheel op youtube, geweldig concert!), maar ook zeker dit forum.

Pas daarna heel bewust Feline en dus de all-in-one box The Old Testament gekocht. Dreamtime overweeg ik ook nog.

Dreamtime is niet beter dan Aural Sculpture, maar er staan wel weer een paar goeie songs op.
Always the Sun, Nice in Nice, Was It You, Mayan Skies...

De productie van dat album is behoorlink on-Stranglers, maar de songs zijn er nog wel.
En zeker voor iemand die de andere albums kan smaken, is deze langspeler echt wel te doen.

Dat laatste valt tegen op 10, het tiende en laatste album met Hugh Cornwell (een afknapper).

JJ over The Raven, 35 jaar na de release..
ratter: The Raven-track by track - stranglers-ratter.blogspot.co.uk

A good read (al zitten er hier en daar bijna letterlijk overlapping met het boek van Hugh).

The Raven. Het laatste album van The Stranglers waar ik echt wat mee heb... al is er, voorlopig althans, een uitzondering bij het herbeluisteren van deze band bijgekomen. Ik kende dat album wel, maar daar luisterde je gewoon, zeker in die tijd, liever niet meer naar.

The Stranglers, naast Sex Pistols, Buzzcocks, The Clash, The Damned en vele anderen waren immens populair op bepaalde feestjes. Het zijn dan ook de jaren 77-79 die mij nog het beste bij zijn gebleven wat de "punkpop" van The Stranglers betreft. Nog geen jaar later was de band echter verguisd en bijna vergeten. Er waren namelijk zoveel "nieuwe" en op dat moment interessantere bands die hun opwachting maakten zoals The Sound, The Cure en Killing Joke om er maar eens een paar te noemen en daar hoorde The Stranglers dus echt niet meer bij. Wel logisch misschien. Met La Folie koketteerde je liever niet als hippe meid strak gestoken in zwarte kledij. Nou ja... stiekem vond ik Golden Brown en Strange Little Girl nog wel leuk!
Nee, als ik teruggrijp naar The Stranglers dan is het deze plaat en zeker de eerste twee albums die ik het meest waardeer. En nog steeds...

Favorieten: Dead Loss Angeles, Baroque Bordello en Nuclear Device.

Probeer Norfolk Coast een keer Alicia. Het enige album dat echt de moeite waard is na de exit van Hugh Cornwell.

Ha, leuk! Bedankt voor de tip waltzinblack!

Ik vond het debut van Paul Roberts bij nader inzien eigenlijk helemaal niet zo slecht. Zal nooit favoriet worden maar zal het niet afzetten als ik het hoor.

Overigens was The Raven mijn instap album en daarmee favoriete album van The Stranglers, veel albums hiervoor en erna moet ik nog goed verkennen. Wel werd ik weer fan toen ze mainstream gingen zo vanaf Aural, en Dreamtime werd mijn op één na favoriet van deze band.

Eh, je bedoelt Paul Roberts. The Band is 'something completely different'.
Dit eerste album van de post-Cornwell periode vind ik vrij ondermaats.

ai... naam verkeerd onthouden! De eerste keer luisteren was inderdaad een teleurstelling maar toen ik het een paar jaar later nog eens op gooide kon ik het beter waarderen, dan weet je dat je echt geen Hugh gaat horen. Je kan het eigenlijk niet met elkaar vergelijk, net zo min de punk periode en de mainstream periode.

Ik raad je aan om Rattus, The Meninblack en Feline een kans te geven.
Drie platen die je nog niet (zo goed) kent en die de drie gedaantes van de groep mooi illustreren.

Ik weet zeker dat deze platen je zullen aanspreken.

Meninblack vanavond op het menu, had ik al eens geluisterd.... kan het me niet herinneren, maar blijkbaar beviel track 2, hou wel van experimenterende punkers/wavers

Hun donkerste en meest politiek geladen maar tevens hun meest veelzijdige en misschien beste album. De geest van The Doors waart in dit album maar die invloeden hebben zijn in een eigen sound gegoten waar de synths nog meer dan voordien de hoofdrol spelen. Duidelijk in de (new wave) tijdgeest maar toch tijdloos en dat toont wel hun klasse.

In 1979 ging The Raven aan mijn neus voorbij, afgezien misschien van recensies in Oor en Muziek Expres. Geen hitsingles en nauwelijks op Hilversum 3 te horen, waarvan ik dat jaar nog afhankelijk was. Ik geloof dat ik Duchess wel eens voorbij heb horen komen, maar deze tiener die harder en sneller wilde, miste de punkfurie. Omdat ie ook al niet in de fonotheek van mijn dorp stond, duurde het tot 2014 voordat ik 'm hoorde. Gekocht bij een concert van The Stranglers in Zwolle.

Zoals Alicia in 2016 terecht opmerkte, was de band in '79 al een beetje passé. Ouwe punks immers, dit was hun vierde plaat alweer, tjongejonge, hóe oud kun je zijn met alle nieuwe namen die in '79 met het stickertje 'new wave' opdoken?

Andere single Baroque Bordello had ik nadien wél gehoord (YouTube?), maar verder was alles nieuw.
Vijf dingen vielen me in zowel in '14 en de afgelopen week op: het basje van Burnel gromt nog wel, zij het bescheidener; de band kreeg van de platenbaas ruimte om te experimenteren, hoe bijzonder is dat?!; maatsoorten die afwijken van het standaard 4/4-harnas; Dave Greenfield had nieuwe keyboards voor zijn verjaardag gekregen; een album dat ik (inclusief bonussen op cd) dagelijks een paar keer kan draaien zonder dat ie me verveelt, afgezien van het einde van kant B.

Ook interessant: de vikingsfeer op het album, zonder zich te verliezen in heimwee naar die tijden zoals we dat tegenwoordig zien in series en vikingmetal. Want eveneens zijn daar de verwijzingen naar de actualiteit van die dagen, zoals Iran en de sjah in Shah Shah A Go Go en dankzij Poetins uitspraken over kernwapens, eerder deze maand, is anno 2022 vooral de sfeer van Nuclear Device weer helemaal relevant, zelfs als het liedje eigenlijk over Australië gaat; de lage temperatuur van de Koude Oorlog is hier voelbaar.
De B-kant brengt enkele zijweggetjes. Don't Bring Harry is een heerlijke pianogedragen ballade, gevolgd door twee experimentelere nummers, die vooruit wijzen naar de veel experimentelere opvolger die ik in '81 wél uit de fonotheekbak kon vissen.
De vier bonussongs passen prima bij de rest, waarbij ik de Franstalige versie van Harry vanwege de taal nog mooier vind dan de Angelsaksische. Een heerlijk plaatje kortom, dat groeide naarmate ik 'm vaker draaide.

Iemand overigens opgevallen dat het riffje van Ice terugkeert in Shah Shah A Gogo en ook hoeveel Marillion’s Kayleigh op Don’t Bring Harry lijkt?

De overeenkomst Kayleigh - Don't Bring Harry zeker wel, de andere overeenkomst mis ik!

Ik kocht de elpee vanwege de hoes. Lang gelee....
Grijs gedraaid. Bijzondere nrs...ik vond/vind alleen don't bring harry een pis nr.
Wurg die harry maar