Marillion - Misplaced Childhood (1985)

Het geeft mij een heel gedateerd geluid, jaren 80 komt er iets te fel door.
Dat bedoelde ik.

Top dus!

Ik vind de "sound" wat koeltjes, wat afstandelijk, te veel met de knopjes gespeeld misschien?! Live (Magpie) klinkt het allemaal wat intiemer, warmer. Vind ik dan, hoeft op zich geen feit te zijn natuurlijk.

Wat een fabeltatische nieuwe boxsets zeg van Misplaced Childhood!
Een zeer uitgebreid boekwerk en zeer netjes afgewerkt. De lp versie zit in een een prachtige canvas achtige box.

Ik kan dat alleen maar beamen, Vigil. En niet te vergeten de uitstekende geluidskwaliteit en het geweldige concert in Utrecht. Deze 'Hollandse editie' is echt smullen geblazen...

Ik heb sinds gisteren de boxset binnen. Tot mijn verbazing ook nog gesigneerd ook! Het ziet (en klinkt) er inderdaad fantantisch uit.
Toch een klein kritiekpuntje . Als je een sticker plakt op zo'n mooie canvas buitenkant (die wellicht uit het plastic moet om te signeren) krijg je die sticker er nooit af zonder de buitenkant te beschadigen, dus nu moet die sticker er maar op blijven

Verder erg blij mee, ook de demo's bieden een mooi inkijkje in het proces. En tja, het Album is ook lang niet slecht

Probeer eens door de sticker flink te verwarmen met een aansteker, de lijm wordt dan zachter en de sticker laat een stuk gemakkrlijker los.

Dank voor de tip freakey. Maar probleem is dat de lijm an sich wel gemakkelijk loslaat, maar direct op het canvas geplakt zit en dus het onderliggende heeft beschadigd. Het plaatje is dus licht beschadigd als ik hem er af zou halen.

Ook leuk de herkenbaarheid van het gebruikte "verpakkingsmateriaal". De digitale inhoud zit in exact dezelfde box als The Cure - Join The Dots en Suede - Coming Up (20th anniversary edition), die bij mij op de plank staan. Ongetwijfeld zullen er meer voorbeelden zijn.

Vooraf was bekend dat de rarities disc slechts 1 extra track zou bevatten ten opzichte van de 2CD remaster uit 1998, maar de toevoegde waarde van het concert was toch reden genoeg om de box van dit classic album aan te schaffen. Aan de hardcore fans die ook de vinylbox hebben, kan ik natuurlijk niet tippen.

Vooral voor degenen die het concert in Utrecht destijds hebben bijgewoond, moet het bijzonder zijn om het liefst 31 jaar! na dato op deze manier nog eens terug te horen.

Beetje dubbel gevoel bij de nieuwe box. Feitelijk is deze niet veel meer dan de 2008 remaster. Zelfs bepaalde liner-notes zijn een op een overgenomen.... Wel heel gaaf is het concert dat er op staat vooral voor hen die daarbij waren in Utrecht. Mijn versie is gesigneerd door Fish en daarmee onbetaalbaar ...

Het is schijfje 3 (van de 2017 release) die mij h e l e m a a l van het pad brengt en schijf 1 het nakijken geeft. Sjonge, als iemand nog een tijdmachine uitvindt stuur mij naar de jaren 80 dan.....

Mag ik mee????

Ik ben opgegroeid in de jaren 80. Those were the days. Met dit meesterwerk op nummer 1. Was destijds zelfs lid van de fanclub die zeer fanatiek was.
Luister de remastered version met een goede koptelefoon is mijn tip. Klinkt veel beter dan het origineel.

Voor het eerst in misschien wel 20 jaar weer eens gespeeld deze week. Met name door 'To The Bone' van Steven Wilson. Ik vind hem nog beter dan vroeger, want toen kwam ik niet door de eerste helft van kant 2 heen. Dat was geen probleem meer in 2017.

Met dit album werd de muziekinstallatie altijd getest voor de feesten in ons studentenhuis. Prachtig altijd om dat aanzwellende geluid, lekker hard, te horen. Ook nu weer.

Even voor alle duidelijkheid over die nieuwe boxset: de geremasterde versie van het originele album (schijfje 1, zeg maar): is dat nou gewoon de remaster van 1998, net als de bonustracks op het tweede schijfje? Of bevat die stereo-versie de stereo-remaster van Steven Wilson? Ik heb geen 5.1, dus daar heb ik weinig aan. Vroeg me af of die box het aanschaffen waard is als je de dubbelaar uit '98 al hebt, maar ik krijg de indruk van niet...

Ik lees er op het web verschillende dingen over, dus misschien kan iemand dit verduidelijken.

Ik heb inmiddels zelf het antwoord gevonden: The original album was remastered by, and the live CDs mixed and mastered by, Michael Hunter, Marillion's engineer and producer.

Uit de recensies leid ik wel af dat deze 2017 remaster geluidstechnisch een verbetering was ten opzichte van de 1998 remaster. Maar goed ook, want die vond ik niet geweldig.

Ik twijfel nog steeds over die boxset. Misschien dat ik me beperk tot de 1 CD-versie. Dat zou dan de vierde keer zijn dat ik het album aanschaf: na de LP en de originele CD, de 2Cd remaster uit '98 en nu deze weer. En dan heb ik ook nog alle drie de singles... Wordt eigenlijk een beetje te gek. Maar ja, het is dan ook wel 1 van mijn favoriete albums...

Man wat een legendarische avonden waren dat.

Tja, dat concert in Utrecht zou voor mij de enige meerwaarde zijn. Wel iets aparts, temeer daar ik daar zelf bij was in '85. Staat me bij dat het een uitstekend concert was, al praatte Fish iets te veel. Eerst een aantal songs van de eerste twee albums, waarna hij na drie kwartier het laatste nummer aankondigde: uiteraard de volledige uitvoering van het nieuwe album!

Het live concert van Utrecht uit 1985 op 2CD alleen al maakt de aanschaft dubbel en dwars waard.

Zou best kunnen, maar dan zie ik me deze boxset van 35 euro alleen kopen uit nostalgische overwegingen. Want Misplaced childhood live heb ik natuurlijk ook al, op het tweede schijfje van The thieving magpie. Zit er veel verschil tussen die live-versies, voorzover iemand dat kan beoordelen?

De live versie van Utrecht 1985 is veel sfeervoller, veel dynamischer. Gewoon kopen.

Vandaag weer eens dit album opgezet. Het blijft een heel mooi, maar toch. Het verliest bij mij een half puntje (van 5* naar 4,5*). Waarom? Mogelijk omdat ik door de jaren heen veel meer mooie albums tegen ben gekomen, en dan valt deze niet zo meer op bij mij.
In ieder geval blijft dit een heel mooi album, met Kayleigh, Lavender, Heart of Lothian enChildhoods End als de beste nummers van dit bekendste Marillion-album, waarin Derek William Dick, ofwel Fish nog de zanger was.

Het is een mooie plaat, maar in sfeer wat onevenwichtig.
Met alle respect voor Kayeigh, Lavender en Heart Of Lothian, maar het zijn wat lichtgewichten in het geheel.
Individueel prima liedjes ( Lothian wat minder.) maar op een album die een beladen thema heeft, had ik liever gehad dat het 1e gedeelte al gelijk de spannende sfeer van de opener Pseudo Silk Kimono had doorgetrokken.
Het 2e gedeelte is een stuk spannender en ook beter in mijn beleving.
Anderzijds met deze plaat en de als single uitgebrachte Kayleigh werd Marillion toch even groot.
Ik heb uiteindelijk meer met Clutching At Straws, die organischer is en thematisch wat prettiger loopt.

De DeLuxe editie toch maar aangeschaft. Heelijk ook die Utrechtse show erbij.
Score verhoogd en een plekje in mijn top 10 gegeven.

In vergelijking met jaren geleden waar het album me toch 'licht' tegen begon te vallen (4 sterren toen, dat valt dus best mee), verhoog ik het nu toch weer een halfje. Ik denk dat ik toen net teveel omver geblazen werd door Fugazi, waarna de softere en geliktere sound van Misplaced Childhood me toch tegen begon te staan. Lavender stond me eerst tegen, maar in de tussentijd waardeer ik deze song vanuit de context van kinderlijke onschuld juist weer een stuk beter dan voorheen het geval was. Oppervlakkig gezien lijkt Kayleigh ook een standaard ballad, maar de hoeveelheid detail die Fish in zijn teksten zet in combinatie met Trewavas fantastische genuanceerde baspartijen, maakt het terecht een popklassieker.

Beste songs blijven nog steeds de langere opussen Bitter Suite en Blind Curve (en alles wat hier tussenin staat is ook puur goud), maar eigenlijk heb ik mijn eerdere minpunten achter me gelaten. Ja, het album is gelikter, maar het vloeit fantastisch. De Genesis-sound van de eerste twee albums en EP is dan wel weg (een beetje jammer), maar wel een stap naar de echte eigen sound. Misplaced Childhood staat in de huidige tussenstand onderaan, maar dit heeft meer te maken met mijn voorkeur voor de prog van de eerdere albums, dan dat dit ook een minder album zou zijn.

Voorlopige tussenstand:
1. Fugazi
2. Script For A Jester's Tear
3. Market Square Heroes
4. Misplaced Childhood

De Genesis vergelijkingen worden inmiddels niet meer zo gewaardeerd. Dan ga ik gewoon door met Rush. Marillion pakt het op Misplaced Childhood een stuk kalmer aan, maar maakt nog steeds even indrukwekkende muziek. Als ik de pompende instrumentatie hoor, kan ik zo de stem van Geddy Lee erin denken.

Dergelijke vergelijkingen moeten vooral als compliment beschouwd worden, want ik ken maar weinig bands die met zo'n progsound zo'n indruk op me maken. De songs zijn redelijk hapklaar gemaakt. Kayleigh is een fenomenale single. De reden ook om dit album een aantal jaar geleden te kopen. Echt stom van me om alleen de aandacht te leggen op dat nummer, want de rest is om te smullen. Ik ga hier dan ook maar mijn eerste vijf sterren neerplempen. Misschien maar het niet de indruk zoals Fugazi het doet, maar ik kan werkelijk niets bedenken wat beter zou kunnen. Misplaced Childhood klopt van begin tot eind. Topplaat.

Tussenstand:
1. Misplaced Childhood
2. Fugazi
3. Script For A Jester's Tear
4. Market Square Heroes

Klopt wat mij betreft. Ik heb alleen White Feather altijd 'the odd one out' gevonden.

Maar misschien helpt het om te bedenken waar een 'white feather' voor staat? Wat het symboliseert?

Tekstueel past het goed. Ik heb het meer over het muzikale element. Net als incommunicado op het volgende album.

Daar kan ik me iets bij voorstellen. Al vind ik het einde van het nummer, de climax, toch wel erg fijn.

Pure nostalgie! Het blijft een heerlijk album nog steeds na al die jaren. Dat typische 'new wave' geluid van de jaren 80 met die mooie melodieën en uitwaaierende gitaren. Tijdloos.

Deze plaat is de bekendste van de band, met ook drie erg bekende singles, waarvan één zelfs een wereldberoemde single is, en ook gelijk van de band in veel landen een one-hit-wonder maakt.

De plaat is een concept-plaat, waar ik tekstueel een beetje de draad kwijt raak. Over wie gaat het? Over Fish, of Kayleigh? En waarom vindt de moeder haar beautiful en haar vader haar een whore? Wie? Kayleigh, Magdalene? Zijn deze Kayleigh en deze Magdelene dezelfde? Ik word altijd wat simpel van vage conceptverhalen. Maar misschien moet ik mij meer in de lyrics verdiepen en op Marillion-forums er over discussieren. Of niet, en gewoon van de prachtige muziek genieten. Ik las dat een beetje acid een hoop wonderen doet.

Verder wordt er wel veel verwezen naar depressies en dranklust. Dat is in ieder geval autobiografisch, want Fish was een flinke drinkeboer. Op Clutching at Straws meer drank-verwijzingen, maar daarover later meer.

Muzikaal is deze plaat om te smullen. Marillion houdt de nummers en thema's wat korter, maar weet instrumentale en vocale stukken goed af te wisselen. Mark Kelly mag ook mooie pianopartijen spelen en Ian Mosley laat zien hoe een heavy rockdrummer ook subtiel en dynamisch kan zien. Werkelijk prachtig hoe Bitter Suite is vormgegeven.

Ook de herhaling van het thema van Lavender in J'entend ton coeur is werkelijk heerlijk. Zo maak je een conceptplaat naar mijn mening.

Wat ook prachtig is hoe de eerste drie songs (twee kortere en een langere epic) samenvloeien in een nog langer muziekstuk van bijna een kwartier. Weer prachtig drumwerk van Ian Mosley (zelfs wat afwijkende maatsoorten), en dan het bloedstollend mooie "Last Night You Said I was Cold, untouchable". Eindelijk snap ik eens wat teksten van Fish. Werkelijk het beste wat Marillion en Fish geschreven hebben.

Steve Rothery is ook een ster op deze plaat. Geen rock meer, maar mooie sferistische gitaarpartijen (met veel reverbs en delays) en Gilmouresque gitaarsolos.

Het was een goede zet van EMI om de band naar de Hansa studios met Chris Kimsey te verhuizen. Aldaar hebben ze ook het gave Lady Nina opgenomen (welke op de 12" van Kayleigh staat).

Ook is de artwork van Mark Wilkinson (geen liefhebber) iets smaakvoller dan de wat donkere onheilspellende hoezen die hij reeds had afgeleverd.

De weg die de band met deze plaat insloeg zal met succes op de opvolger worden voortgezet; hun absolute meesterwerk. Maar deze Misplaced Childhood is een dikke, dikke voldoende.