Marillion - Misplaced Childhood (1985)

Pure nostalgie! Het blijft een heerlijk album nog steeds na al die jaren. Dat typische 'new wave' geluid van de jaren 80 met die mooie melodieën en uitwaaierende gitaren. Tijdloos.

Deze plaat is de bekendste van de band, met ook drie erg bekende singles, waarvan één zelfs een wereldberoemde single is, en ook gelijk van de band in veel landen een one-hit-wonder maakt.

De plaat is een concept-plaat, waar ik tekstueel een beetje de draad kwijt raak. Over wie gaat het? Over Fish, of Kayleigh? En waarom vindt de moeder haar beautiful en haar vader haar een whore? Wie? Kayleigh, Magdalene? Zijn deze Kayleigh en deze Magdelene dezelfde? Ik word altijd wat simpel van vage conceptverhalen. Maar misschien moet ik mij meer in de lyrics verdiepen en op Marillion-forums er over discussieren. Of niet, en gewoon van de prachtige muziek genieten. Ik las dat een beetje acid een hoop wonderen doet.

Verder wordt er wel veel verwezen naar depressies en dranklust. Dat is in ieder geval autobiografisch, want Fish was een flinke drinkeboer. Op Clutching at Straws meer drank-verwijzingen, maar daarover later meer.

Muzikaal is deze plaat om te smullen. Marillion houdt de nummers en thema's wat korter, maar weet instrumentale en vocale stukken goed af te wisselen. Mark Kelly mag ook mooie pianopartijen spelen en Ian Mosley laat zien hoe een heavy rockdrummer ook subtiel en dynamisch kan zien. Werkelijk prachtig hoe Bitter Suite is vormgegeven.

Ook de herhaling van het thema van Lavender in J'entend ton coeur is werkelijk heerlijk. Zo maak je een conceptplaat naar mijn mening.

Wat ook prachtig is hoe de eerste drie songs (twee kortere en een langere epic) samenvloeien in een nog langer muziekstuk van bijna een kwartier. Weer prachtig drumwerk van Ian Mosley (zelfs wat afwijkende maatsoorten), en dan het bloedstollend mooie "Last Night You Said I was Cold, untouchable". Eindelijk snap ik eens wat teksten van Fish. Werkelijk het beste wat Marillion en Fish geschreven hebben.

Steve Rothery is ook een ster op deze plaat. Geen rock meer, maar mooie sferistische gitaarpartijen (met veel reverbs en delays) en Gilmouresque gitaarsolos.

Het was een goede zet van EMI om de band naar de Hansa studios met Chris Kimsey te verhuizen. Aldaar hebben ze ook het gave Lady Nina opgenomen (welke op de 12" van Kayleigh staat).

Ook is de artwork van Mark Wilkinson (geen liefhebber) iets smaakvoller dan de wat donkere onheilspellende hoezen die hij reeds had afgeleverd.

De weg die de band met deze plaat insloeg zal met succes op de opvolger worden voortgezet; hun absolute meesterwerk. Maar deze Misplaced Childhood is een dikke, dikke voldoende.

Inderdaad een steen goede cd uit de Fish periode. Maar de periode met Hogarth blijft toch ook beresterk. Marbles en F.E.AR. zijn pareltjes . Volgend jaar komt FISH naar Nederland voor een laatste maal. Mmm misschien toch eens een ticket kopen

Dit jaar alweer 35 jaar oud. Wat vliegt de tijd. Ik zie de cd nog in de cd zaak liggen destijds. Via de toenmalige LP-show van de Tros ooit deze geluisterd en toen was ik verkocht. De koop is nog steeds definitief en wordt nooit meer ontbonden.
Er was een prachtig item bij de Top 2000 over het nummer Kayleigh waaruit blijkt dat de dame in kwestie nooit het gevoel heeft gehad dat het zo'n impact had op Fish heeft gehad destijds. Voor de fans een must see.

Damn, wat een impact heeft dit album toch weer nu ik het na jaren weer eens in zijn totaliteit draai.
Inderdaad 35 jaar oud weer, niet zo lang als ik het ken, maar na zelf het nodige meegemaakt te hebben word ik ineens weer terug geworpen naar de tijd waarin ik deze muziek - bleu als ik was - op me in liet werken.

En nu blijkt dat het gewoon niks aan zeggingskracht heeft verloren, daarbij is het nog aangevuld met dat ongrijpbare dat nostalgie met zich meebrengt. Inderdaad, geen criterium dat hout snijdt voor iemand die vandaag moet beginnen met dit album, maar man....Wat is dit mooi, van begin tot eind. Alle overgangen zijn geniaal en Blind Curve is mijn favoriet.

Man man, wat een onwaarschijnlijk mooie plaat is 't ook. Je moet erbij geweest zijn toen deze plaat uitkwam om te begrijpen wat een episch album dit is. Kayleigh was destijds bij veel Top 40 luisteraars een bekend fenomeen. Lekker nummer, voor die tijd een mooie clip. Maar wat een fenomenaal album is en blijft dit toch. En dan moet je 2 favoriete nummers kiezen ... Dikke vette 5 sterren, voor altijd.

Helemaal mee eens

Samen met 'Script for a Jester's Tear' het allerbeste album van de 'originele' ( met 'Fish' dus) Marillion.

Van de Fish periode is voor mij vooral Fugazi ( mijn eerste kennismaking met Marillion ) en Script for a jester's tear dé smaakmakers. Maar ik denk niet zo in hokjes van Fish en-of SH . Beide periodes bevatten zeer vele goeie luistermomenten ........

Deze plaat kon mij niet echt boeien. Het begint goed met de eerste drie nummers, en daarna hoor ik wel dat het prima is, maar het raakt mij niet echt en op een gegeven moment raakte ik ook de aandacht kwijt. Toch geef ik het drie sterren, want slecht is het niet.

Heerlijk concept album die geen seconde verveelt. Vandaag weer eens opgezet en bracht mij weer terug naar mijn tienertijd.

Ik kende Marillion natuurlijk van 'Kayleigh', geweldig nummer. Op basis daarvan een of ander verzamelalbum geluisterd met hun singles. Dat vond ik echt he-le-maal niets.

Op basis van wat commentaar her en der dit album maar eens beluisterd. Die prog-rock stukken kunnen me heel wat beter bevallen dan de singles die ik eerder hoorde. Uitstekend album. Toch leuk als je je verwachting naar boven bij kunt stellen.

Eigenlijk de eerste plaat waar Marillion het Genesis-geluid loslaat en echt een eigen sound laat horen. Gevolg is dat het af en toe iets te zoet is naar mijn smaak. Zo cheesy als Kayleigh was Marillion op de eerste twee albums nergens. Maar over het geheel is dit een sterk album dat een mooi geheel vormt, vooral ná het openingsdrieluik. Muzikale thema's komen steeds weer terug, en daardoor is het niet alleen tekstueel maar ook muzikaal echt een concept. Bitter Suite en Blind Curve zijn wat mij betreft hoogtepunten, knap opgebouwde nummers die perfect in elkaar zitten.

Die vergelijking met Genesis ontstond natuurlijk vooral door het titelnummer op Script For A Jesters Tear dat qua intro enigszins aan Dancing With The Moonlit Knight deed denken. Die Genesis vergelijking gaat echter voor mij al niet meer op voor de andere nummers op Script en wat mij betreft heeft Marillion op Fugazi al een geheel eigen sound ontwikkeld. Het uiterst subtiele Genesis geluid van 1973-1977 kom ik eigenlijk daarvoor veel te weinig tegen op de eerste platen van Marillion.

Misplaced Childhood was natuurlijk een voltreffer, een fijne conceptplaat met een joekel van een hit en nog een bescheiden hit, maar doet in niets meer denken aan het Genesis van de jaren 70 met Peter Gabriel wat mij betreft.

Wel een geweldige Marillion plaat (ik vind Clutching nóg beter) die hier regelmatig de gang naar de speler vindt, net als die uit de klassieke periode van Genesis uiteraard.

Ben gek genoeg geen fan van prog rock in zijn algemeen ( ondanks dat mn pa wel een groot fan is) hehe. Vooral door de hele lange nummers en dat is niet eens de hoofdreden. Ik hou zelf ook van post-rock wat ook vaak geen hele korte nummers zijn. Prog-rock is in mijn ogen gewoon technisch doen om het technisch goed te laten klinken maar zelf heb ik er totaal geen gevoel bij, afijn...
Door de hoge notering dacht ik: laat ik is een poging wagen.
De bekende single Kayleigh kende ik al en vind ik meer dan prima maar dit is wel zo'n nummer waarvan je hem niet TEvaak moet horen.
Gelukkig is dit (volgensmij) geen typisch prog-rock album en zit het niet te vast in dit genre. Vandaar dat ik van meerdere nummers kan genieten zonder dat het me stoort dat ze te langdradig worden Toch zal ik deze niet zo heel vaak opzetten.
3*

Op Kayleigh na was ik niet zo bekend met Marillion, een collega had deze LP aan de muur hangen waardoor ik besloot het onderweg in de auto eens te beluisteren. Sinds een paar weken staat hij regelmatig op, wat een mooie plaat.

Ik had precies hetzelfde, ik kon de band, vooral van de geweldige hoezen,en natuurlijk kaleigh van de radio, maar was toen niet mijn ding op dat moment. Jaren later op aandringen van en kennis , nog is en kans gegeven. Vond het wel aardig, en hoe vaker ik het draaide, steeds meer begon het welbekende kwartje te vallen.Nu heb ik alles van de band uit de fish periode in huis geremasterd en al, en vind het echt fantastisch. Wil ze ook voor geen goud meer kwijt. Geweldige platen, waaronder deze natuurlijk. Fantastisch hoe het in elkaar steekt. Als je deze plaat goed vind , is opvolger clutching at straws je ook zeker aan te raden MartijnW. Vind ik persoonlijk nog beter.

Heb Script for a Jester's Tear inmiddels ook al ontdekt en ben vorige week begonnen aan Clutching at Straws. Klinkt goed.

Overigens heb ik me ook al gewaagd aan de plaat van afgelopen jaar, An Hour Before It's Dark, vond ik ook erg goed klinken.

MartijnW Ah het debuut is ook zeker de moeite waard, opvolger fugazi ook hoor . Nieuwe plaat nog niet gehoord , ben het meest bekend met de fish periode eigenlijk. De ouwe zanger zeg maar periode daarna moet ik me nog steeds is in verdiepen. Maar goed zoveel te luisteren joh haha

De Deluxe 5-disc CD/BluRay editie wordt in een gesigneerde oplage van 1000 stuks opnieuw aangeboden door Marillion, inclusief inflatiecorrectie voor £50: marillion.com | Racket Records Store

Hebbes , met handtekeningen. Ben er erg blij mee.
Probeer alle deluxe/blu-ray uitgaven te verzamelen.
Clutching is ook onderweg vanuit Engeland. Dan heb ik er al zes.

Childhoods End.

18 februari 2025. Straks begint in Haddington de allerlaatste leg van de allerlaatste tour. Ongelooflijk dat het na zoveel jaren gaat ophouden Fish live te kunnen zien. Na een geweldige ronde langs de podia op het vasteland in oktober en november van vorig jaar, nam ik in Dudelange (L) nog opgewekt afscheid van Fish, Simone en de band en crew. Tot volgend jaar! Dat leek toen nog ver weg. Nu is het dan zover. Nog een keer de shirtjes uitzoeken, hebben we alle kaartjes in Wallet, de verschillende apps en voor de zekerheid ook maar geprint? Alle hotels, treinen, bussen en vluchten gecheckt? Engelse stekker bij me, powerbank en oplaadkabels? Rugzakje dichtritsen en daar gaan we. Een mooie reis wacht me, ook al weet ik dat ik het de laatste avond in Glasgow niet droog zal houden. Man, wat heeft die kerel mer Marillion en daarna solo toch geweldige teksten en muziek gemaakt! Soms een mindere periode, maar nooit door de ondergrens en zijn laatste twee albums behoren tot het beste uit zijn oevre.

Dit album steekt voor mij nog altijd met kop en schouders boven de rest uit. Hiermee wisten Marillion en Fish mij in 1985 te vangen voor de daarna komende 4 decennia. Het trio Kayleigh-Lavender-Heart of Lothian zal hij nog een paar keer ten gehore brengen. Nog 1x The Company, nog een final bow en take care and stay alive en dan de volgende dag terug naar huis. Met mooie herinneringen aan fantastische concerten en ontmoetingen.

Ik moet gaan, Fish roept.

We march..................

Vandaag, in de auto, heb ik dit meesterwerk weer eens integraal beluisterd en meegezongen. Wat een plaat. Geweldig, intens, meeslepend, en een aaneenschakeling van hoogtepunten van begin tot eind. Het is moeilijk te beseffen dat het alweer 40 jaar geleden is, 1985, dat Marillion - met Fish als ziel - Misplaced Childhood lanceerde. In het midden van de jaren 80 opeens een prog rock conceptalbum met ook nog hit singles.

Het openingstrio is achter elkaar raak, met Kaleigh en Lavender die de tand des tijds wonderbaarlijk goed hebben doorstaan. Met de B kant gaat het een verdieping verder. Lords of the Backstage en Blind Curve geven me nog altijd kippenvel.

Fish neemt ons op een prachtige manier mee als troubadour in zijn wereld van verbroken relaties, de zoektocht naar het verloren kind in hem, en zijn worsteling met verslaving. De band rijgt de ene fantastische melodie aan de andere, met spanning, met ontlading, met overpeinzing, met melancholie.
Het is een meesterwerk. Punt.

Het is inderdaad een meesterwerk. Alles klopt aan dit album. 41 minuten nonstop hoogtepunten.

Niks aan toe te voegen. Weergaloos!

Ik heb er vandaag een halve * bij gedaan. Misplaced Childhood is een meesterwerk. Ook de enige Marillion plaat die ik heb. De rest trek ik gewoon niet. Waarom de wel? Geen idee, maar feit is dat alles lijkt te kloppen. Heerlijk zitten genieten gisteren.

Gisteren was het precies 40 jaar geleden dat Kayleigh op single verscheen. Blijft een schitterend nummer.

Mijn liefde voor Marillion is recent begonnen bij Clutching at Straws. Door mijn platenverzameling (grotendeels bestaande uit vaders oude platen) was ik op zoek naar dit album vanwege hitsingle Kayleigh. Daar hield mijn kennis inzake Marillion ook wel op. Teleurgesteld kwam ik Misplaced Childhood niet tegen maar juist wel Clutching at Straws. Mede door de duistere cover en het gebrek aan kennis over de muziek van Marillion besloot ik 'm maar weer terug in de stapel te schuiven, en dat bleek een grove fout. Er zijn denk ik wel 2-3 jaar voorbij gegaan voordat ik uiteindelijk Clutching At Straws een kans gaf. En dat album blies mij zo omver dat ik voorganger Misplaced Childhood ook snel moest luisteren. Ik kan eigenlijk niet zo goed uitleggen wat ik nou zo goed vind aan dit album, maar ga toch een poging wagen. Pseudo Silk Kimono is een rustige inkomer en vloeit lekker over op hitsingle Kayleigh. Dan beginnen voor mij de hoogtepunten van het album. Lavender is prachtig en vooral Bitter Suite met Blue Angel. Hoe Fish in bijzonder subtiele termen vertelt over een bezoek aan een dame van lichte zeden is majestueus. Het album gaat voor mijn gevoel alle kanten op maar voelt toch als een samenhangend geheel. Kant 2 begint voor mij iets zwakker maar eindigt weer geweldig met Blind Curve, Childhood's End en White Feather.

Overigens zou ik alle liefhebbers ten zeerste de deluxe versie aanraden (ook gewoon op Spotify te vinden). Schijfje 2 en 3 bestaan uit een live-concert in nota bene Utrecht waar het album integraal wordt gespeeld en ook andere klassiekers als Fugazi, Incubus en Market Square Heroes worden gespeeld. Een uitzinning meezingend Nederlands publiek leidt bij mij tot kippenvel! Marillion op zijn aller- allerbeste!

Die beide avonden in Vredenburg in Oktober 1985 waren onvergetelijk. Mooi dat ze juist die opnames bij deze box hebben gevoegd.

Wow, dat kan ik mij voorstellen! Mocht er ooit nog een tijdmachine beschikbaar komen, dan staat deze hoog bij mij op het lijstje. Helaas heb ik door mijn geboortejaar (1998) de kans niet gekregen om de band in originele opstelling live te zien, maar we hebben gelukkig de prachtige opnames en YouTube als tijdmachine.