Marillion - Misplaced Childhood (1985)

Pure nostalgie! Het blijft een heerlijk album nog steeds na al die jaren. Dat typische 'new wave' geluid van de jaren 80 met die mooie melodieën en uitwaaierende gitaren. Tijdloos.

Deze plaat is de bekendste van de band, met ook drie erg bekende singles, waarvan één zelfs een wereldberoemde single is, en ook gelijk van de band in veel landen een one-hit-wonder maakt.

De plaat is een concept-plaat, waar ik tekstueel een beetje de draad kwijt raak. Over wie gaat het? Over Fish, of Kayleigh? En waarom vindt de moeder haar beautiful en haar vader haar een whore? Wie? Kayleigh, Magdalene? Zijn deze Kayleigh en deze Magdelene dezelfde? Ik word altijd wat simpel van vage conceptverhalen. Maar misschien moet ik mij meer in de lyrics verdiepen en op Marillion-forums er over discussieren. Of niet, en gewoon van de prachtige muziek genieten. Ik las dat een beetje acid een hoop wonderen doet.

Verder wordt er wel veel verwezen naar depressies en dranklust. Dat is in ieder geval autobiografisch, want Fish was een flinke drinkeboer. Op Clutching at Straws meer drank-verwijzingen, maar daarover later meer.

Muzikaal is deze plaat om te smullen. Marillion houdt de nummers en thema's wat korter, maar weet instrumentale en vocale stukken goed af te wisselen. Mark Kelly mag ook mooie pianopartijen spelen en Ian Mosley laat zien hoe een heavy rockdrummer ook subtiel en dynamisch kan zien. Werkelijk prachtig hoe Bitter Suite is vormgegeven.

Ook de herhaling van het thema van Lavender in J'entend ton coeur is werkelijk heerlijk. Zo maak je een conceptplaat naar mijn mening.

Wat ook prachtig is hoe de eerste drie songs (twee kortere en een langere epic) samenvloeien in een nog langer muziekstuk van bijna een kwartier. Weer prachtig drumwerk van Ian Mosley (zelfs wat afwijkende maatsoorten), en dan het bloedstollend mooie "Last Night You Said I was Cold, untouchable". Eindelijk snap ik eens wat teksten van Fish. Werkelijk het beste wat Marillion en Fish geschreven hebben.

Steve Rothery is ook een ster op deze plaat. Geen rock meer, maar mooie sferistische gitaarpartijen (met veel reverbs en delays) en Gilmouresque gitaarsolos.

Het was een goede zet van EMI om de band naar de Hansa studios met Chris Kimsey te verhuizen. Aldaar hebben ze ook het gave Lady Nina opgenomen (welke op de 12" van Kayleigh staat).

Ook is de artwork van Mark Wilkinson (geen liefhebber) iets smaakvoller dan de wat donkere onheilspellende hoezen die hij reeds had afgeleverd.

De weg die de band met deze plaat insloeg zal met succes op de opvolger worden voortgezet; hun absolute meesterwerk. Maar deze Misplaced Childhood is een dikke, dikke voldoende.

Inderdaad een steen goede cd uit de Fish periode. Maar de periode met Hogarth blijft toch ook beresterk. Marbles en F.E.AR. zijn pareltjes . Volgend jaar komt FISH naar Nederland voor een laatste maal. Mmm misschien toch eens een ticket kopen

Dit jaar alweer 35 jaar oud. Wat vliegt de tijd. Ik zie de cd nog in de cd zaak liggen destijds. Via de toenmalige LP-show van de Tros ooit deze geluisterd en toen was ik verkocht. De koop is nog steeds definitief en wordt nooit meer ontbonden.
Er was een prachtig item bij de Top 2000 over het nummer Kayleigh waaruit blijkt dat de dame in kwestie nooit het gevoel heeft gehad dat het zo'n impact had op Fish heeft gehad destijds. Voor de fans een must see.

Damn, wat een impact heeft dit album toch weer nu ik het na jaren weer eens in zijn totaliteit draai.
Inderdaad 35 jaar oud weer, niet zo lang als ik het ken, maar na zelf het nodige meegemaakt te hebben word ik ineens weer terug geworpen naar de tijd waarin ik deze muziek - bleu als ik was - op me in liet werken.

En nu blijkt dat het gewoon niks aan zeggingskracht heeft verloren, daarbij is het nog aangevuld met dat ongrijpbare dat nostalgie met zich meebrengt. Inderdaad, geen criterium dat hout snijdt voor iemand die vandaag moet beginnen met dit album, maar man....Wat is dit mooi, van begin tot eind. Alle overgangen zijn geniaal en Blind Curve is mijn favoriet.