menu

Marillion - Script for a Jester's Tear (1983)

mijn stem
4,15 (636)
636 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Script for a Jester's Tear (8:39)
  2. He Knows You Know (5:22)
  3. The Web (8:48)
  4. Garden Party (7:15)
  5. Chelsea Monday (8:16)
  6. Forgotten Sons (8:21)
  7. Market Square Heroes [Battle Priest Version] * (4:17)
  8. Three Boats Down from the Candy * (4:30)
  9. Grendel [Fair Deal Studios Version] * (19:08)
  10. Chelsea Monday [Manchester Square Demo] * (6:52)
  11. He Knows You Know [Manchester Square Demo] * (4:28)
  12. Charting the Single * (4:51)
  13. Market Square Heroes [Alternative Version] * (4:48)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 46:41 (1:35:35)
zoeken in:
avatar van meneer
5,0
Wederom een corona ochtend waarin ik bezig ben met mijn werk. Onderwijs. Van een VWO 5 klas de praktische opdrachten nakijken. Thuis. Het is de zoveelste dag. En elke dag vraag ik mij af welke muziek ik ga opzetten om mijn arbeid te verblijden. Maar dat was al snel duidelijk toen ik vanochtend wakker werd met de regels:

So here I am once more...

Ja, ik heb het album op LP, op cd maar de snelheid van de waan van de dag laat mij het album binnen een minuut beluisteren via Spotify.

En Fish komt vol met liefdesverdriet mijn wereld binnen. Ik kan de tekst van het lied zo toepassen op een bepaalde fase in mijn leven maar om die periode hier te beschrijven is mij te privé en ook te kwetsbaar. Nog steeds.. Ik heb deze tranen al eerder vergoten en ik wil ze niet nog een keer voelen en laten stromen. Dat heeft geen toekomst. Ik wil niet meer terugkeren naar het speelveld van de gebroken harten. Alhoewel ik diep van binnen weet dat juist dat spel nog niet helemaal over is. En ergens ben ik hier de dwaas die wel uit het paradijs is ontsnapt maar soms toch nog over zijn schouder kijkt. Zij zegt namelijk dat ze nog steeds van mij houdt..

Ik weet het, weet je. Ik ook van jou..

De muziek gaat door, klanken uit een ver verleden. 1983. Ik was toen 16. Toen had ik al die prinses gekust die nu nog steeds als een metaforische kikker wacht tot ik haar weer kus en terug zal veranderen in die prinses.

Ietwat verstoord uit mijn gedachten kijk ik op. Mijn vrouw zit tegenover mij met haar ontbijt. Een mooie glimlach op haar gezicht. En de onzichtbare traan op mijn narren gezicht droogt meteen op. Ik heb ooit al een beslissing gemaakt. Veranderingen moesten gemaakt worden. Ik heb ze gemaakt.

Dus ik verlaat mijn erfenis van romantiek uit een schemerwereld en pak mijn scharlaken pen, verlaat het poëtische toetsenbord en deze nar wordt weer docent. Mijn fucked up fugazi moment is voorbij.

avatar van fish
5,0
meneer schreef:
Wederom een corona ochtend waarin ik bezig ben met mijn werk. Onderwijs. Van een VWO 5 klas de praktische opdrachten nakijken. Thuis. Het is de zoveelste dag. En elke dag vraag ik mij af welke muziek ik ga opzetten om mijn arbeid te verblijden. Maar dat was al snel duidelijk toen ik vanochtend wakker werd met de regels:

So here I am once more...

Ja, ik heb het album op LP, op cd maar de snelheid van de waan van de dag laat mij het album binnen een minuut beluisteren via Spotify.

En Fish komt vol met liefdesverdriet mijn wereld binnen. Ik kan de tekst van het lied zo toepassen op een bepaalde fase in mijn leven maar om die periode hier te beschrijven is mij te privé en ook te kwetsbaar. Nog steeds.. Ik heb deze tranen al eerder vergoten en ik wil ze niet nog een keer voelen en laten stromen. Dat heeft geen toekomst. Ik wil niet meer terugkeren naar het speelveld van de gebroken harten. Alhoewel ik diep van binnen weet dat juist dat spel nog niet helemaal over is. En ergens ben ik hier de dwaas die wel uit het paradijs is ontsnapt maar soms toch nog over zijn schouder kijkt. Zij zegt namelijk dat ze nog steeds van mij houdt..

Ik weet het, weet je. Ik ook van jou..

De muziek gaat door, klanken uit een ver verleden. 1983. Ik was toen 16. Toen had ik al die prinses gekust die nu nog steeds als een metaforische kikker wacht tot ik haar weer kus en terug zal veranderen in die prinses.

Ietwat verstoord uit mijn gedachten kijk ik op. Mijn vrouw zit tegenover mij met haar ontbijt. Een mooie glimlach op haar gezicht. En de onzichtbare traan op mijn narren gezicht droogt meteen op. Ik heb ooit al een beslissing gemaakt. Veranderingen moesten gemaakt worden. Ik heb ze gemaakt.

Dus ik verlaat mijn erfenis van romantiek uit een schemerwereld en pak mijn scharlaken pen, verlaat het poëtische toetsenbord en deze nar wordt weer docent. Mijn fucked up fugazi moment is voorbij.


Herkenbaar! Ik speel de deluxe remastered edition tijdens mijn schoolwerk. Wat een geluid! Off topic, welk vak geef je? Ik ben docent Engels, bovenbouw.

avatar van hogweed
5,0
Het is genieten geblazen van de heruitgave op cd/blu-ray. Er gaat voor mij niets boven het geluid van de vinylversie uit de jaren 80, maar ik vind de remix - in tegenstelling tot sommige andere bewerkte Marillion albums - zonder meer geslaagd, en ik kan de oude remaster naar de zolder verbannen.

De extra's zijn eveneens om te smullen, al had ik gehoopt op meer oudere opnamen en oorspronkelijke versies van sommige nummers. Recital of the Script zal bij de meeste liefhebbers in de kast staan, maar de 'afgestofte' editie van dit legendarische concert op Blu-ray is uiteraard ook welkom. De interviews over de beginjaren van de band maken het verhaal compleet, en wat te denken van de audio-opnamen van het optreden in de Marquee. Wow... .

Wat een heerlijke trip down memory lane!

avatar van Gert P
5,0
Zeker mooi en heb hem ook binnen de 5 disc de luxe uitvoering en druk aan het beluisteren....

avatar van Bravejester
5,0
Vandaag de luxe 5 disc uitvoering ook aangeschaft!

Maar goed dat het lange weekend net is begonnen want dat wordt genieten!

Ik zag trouwens al dat de opname in The Marquee 1 dag eerder is dan de versies die op cd 2 en 3 van Early Stages staan. Exact dezelfde set list ook maar dat is met 1 EP en 1 album ook niet echt verwonderlijk.

Benieuwd of er veel verschil zit in geluidskwaliteit.

avatar van Bravejester
5,0
When Steve plays these solo´s of his he is really giving the tears of the Jester substance ….

Dit kwam in me op luisterent naar het machtige Blind Curve op dit moment!

avatar van strandsmurf
4,0
De nieuwe box smaakt naar meer. Iemand al iets gehoord wanneer de Fugazi remix eraan komt?

avatar van Guinness1980
4,5
Buiten een paar nummers kende ik niks van Marillion. Of ja, vooral Kayleigh ken ik en dat vind ik echt een heel goed nummer maar op de een of andere manier kwam ik er nooit aan toe om me in deze band te gaan verdiepen.
Afgelopen week tipte een collega me enkele bands en cd’s om eens te checken, waaronder deze.
Dit weekend me daar aan gewaagd en dit album vind ik echt helemaal te gek! Maar meteen ook op CD besteld en binnenkort eens andere albums van Marillion proberen.

avatar van Running On Empty
4,5
strandsmurf schreef:
De nieuwe box smaakt naar meer. Iemand al iets gehoord wanneer de Fugazi remix eraan komt?

Tijdstip nog niet bekend maar hij gaat er komen.

Mssr Renard
Voor het eerst echt eens goed naar de tekst van Chelsea Monday geluisterd. Nu valt mij op dat de hoofdpersoon zelfmoord pleegt aan het eind van de song.

In de het gesproken stuk tijdens de eindsolo wordt daarover gesproken. Een soort dialoog tussen twee voorbijgangers over het nieuwsbericht in de krant dat een jong iemand uit The Old Father (Thames) is gevist.

Iemand daar ideeen over?

avatar van bikkel2
4,0
Mssr Renard schreef:
Voor het eerst echt eens goed naar de tekst van Chelsea Monday geluisterd. Nu valt mij op dat de hoofdpersoon zelfmoord pleegt aan het eind van de song.

In de het gesproken stuk tijdens de eindsolo wordt daarover gesproken. Een soort dialoog tussen twee voorbijgangers over het nieuwsbericht in de krant dat een jong iemand uit The Old Father (Thames) is gevist.

Iemand daar ideeen over?


Als ik mij niet vergis zou het om drugs problematiek moeten gaan. Wellicht een verslaving?

avatar van Zagato
4,5
bikkel2 schreef:
(quote)


Als ik mij niet vergis zou het om drugs problematiek moeten gaan. Wellicht een verslaving?


Dat is He Knows You Know, Chelsea Monday gaat volgens mij over een mislukte actrice die zelfmoord pleegt.

avatar van bikkel2
4,0
Zagato schreef:
(quote)


Dat is He Knows You Know


Ja, je hebt helemaal gelijk. Ik haal het door elkaar.

Mssr Renard
Iemand deze 3D video van de titelsong weleens gezien?

Marillion - Script For A Jesters Tear 3D - YouTube

avatar van Nicolage Rico
4,0
Deze sinds lange, lange tijd weer eens opgezet. Ik deel nog steeds dezelfde mening over de titeltrack; de eerste 5+ minuten vind ik niet zo bijzonder, maar de laatste 3 behoren tot de beste van Marillion. Die hadden van mij de 46:41 minuten vol mogen mogen. Waanzinnig.

5,0
Samen met 'Misplaced Childhood' muzikale dichtkunst van de hoogste klasse.

avatar van daniel1974nl
4,0
Eerst besloot ik em niet aan te schaffen in de deluxe editie. Vooral omdat Misplaced Childhood niet meer leverbaar was waardoor ik min of meer besloot om het bij de laatste vier te houden. Maar ten besloot Marillion om MP weer beschikbaar te maken en dacht ok. Nu of nooit en dus werd het gauw nu. Dus nog even op de valreep Script, Clutching & Mp aangeschaft. Ik kan het iedereen aanraden.

Het her-beluisteren van Script was een trip down to memory lane. Ik heb denk ik de afgelopen jaren vooral geluisterd naar het late Marillion en alleen zo nu en dan eens een keer Clutching opgezet, dus ik was even weer vergeten wat het destijds in 1990 met me deed. Ik ontdekte eerst The Thieving Magpie, toen Script. Ik was toen 16 jaar en natuurlijk begrepen we weinig van Fish z'n teksten ook al konden we ze al gauw luidkeels meebrullen en met scouting evenementen en een kamvuur werd dat al gauw vaste prik (aangezien het percentage Marillion fans in onze groep gestaag aan het groeien was).

Script, He Knows You Know en Chelsea Monday kende ik van TTM, maar de andere nummers nog niet. The Web en Forgotten Sons waren daarbij vooral de twee nummers die de hoogste ogen gooide. Het titelnummer zelf heeft me nooit echt geraakt of in ieder geval niet zoals andere nummers. In die tijd was Script alleen nog maar beschikbaar op een (wat ik denk was) straight to CD versie. Er was dus niets aan gedaan hetgeen resulteerde in een doffe en niet dynamische ervaring. EMI was daar goed in in die tijd. Ik bleef altijd een haat liefde relatie houden met de geluidskwaliteit van hun vroegere werk. De remasters uit 1997 kwamen dan ook als een godsgeschenk en ik heb ze nog steeds alle 8 (die samen Marillion maken op de zijkant). Alle 8 heb ik veel gedraaid maar nu zijn er inmiddels van 5 nog betere versies beschikbaar.

Ik speel de albums nu meestal af op BR met DTS HD geluid. De beste van de 5 is wat mij betreft zonder twijfel Brave. Maar Script mag er ook zeker zijn. Loepzuiver, zoveel dynamiek een vol geluid dat je 360 Graden omringt (vooral erg mooi ook met het kerkorgel deel in Grendel die jammer genoeg geen surround behandeling heeft gekregen en was dan vast nog veel beter geweest). Ieder nummer klinkt alsof ze gisteren hadden kunnen zijn opgenomen. Script werkt nu veel beter als opening omdat de opbouw nu veel beter tot zijn recht komt en ook omdat in de docu het nummer uitgebreid wordt bespoken en we nu weten dat Fish het altijd zo bedoeld had). Hier is echt aandacht en liefde aan besteed aan het remasteren en remixen (al vraag ik me af waarom SW niet koos om deze te doen ipv MC).

De bonus nummers, liveconcerten en documentaire zijn absoluut de moeite waard. Zeker de laatste geeft zoveel meer inzicht over het vormen van de band, de compositie van de nummers, hoe de teksten zijn geschreven en soms waar ze over gaan. Het live concert dat hier bij is gevoegd is onuitgegeven en is de andere dag terwijl het andere concert (identieke setlist met alleen een langere Margaret) al in Early Stages zat. Ook mooi is dat Recital nou op BR is toegevoegd (al had ik em al op DVD). De CD alleen heeft wat bonusnummers die hier dan weer niet op staan. Verder puntje van kritiek is dat niet de complete EP van wel MSH is toegevoegd en Charting The Single (van He Knows, You Know) maar niet de lange live uitvoering van Margaret (van de GP Single).

Dit is al met al daarom de 40,- meer dan waard. Ik kijk uit naar Fugazi.

avatar van ProGNerD
Waar zo'n Marillion meter toch al niet goed voor is, daniel1974nl...

avatar van daniel1974nl
4,0
ProGNerD exactly

Ik kon het na het stemmen op the Web niet laten

4,5
Omdat de Marillion meter nog loopt, deel ik graag volgende info :
Verhaal achter de platenhoes - Script for a Jesters Tear (1983) - MARILLION - Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer - cultuurpodiumboerderij.nl

Maar de meeste Marillion fans zullen dit allemaal al wel weten, denk ik

avatar van ricardo
5,0
Een fenomenaal album dit, wat direct al met de titeltrack magistraal opent! The web, Chelsea Monday en Forgetten Sons doen er nauwlijks voor onder! En He Knows You Know en Garden Party zijn ook nog 2 iets mindere, maar ook prachtige nummers. Wellicht mijn favoriete album van deze band. Al vind ik Clutching At Straws en Misplaced Childhood ook leuke platen. Fugazi vind ik met name qua geluid wat minder dan die andere 3. Vooral de helium achtig klinkende zang vind ik op sommige momenten van Fugazi niets.

avatar van Robje1968
4,5
Aan je kinderen, maar ook via albums kom je erachter dat je langzaam oud aan het worden bent.
Dit album heb ik al zo'n 37 jaar in mijn bezit.
Ik ontdekte Marillion via een schoolvriendje van mij en was zeer onder de indruk van complexe en lange nummers. Via Marillion is mijn liefde ontstaan voor progressieve muziek.

Dit album verveelt voor mij nooit en zeker de nummers "Script for a Jester's Tear", "Chelsea Monday" en "Forgotten Sons" zijn de uitschieters.
Iets minder vind ik "The Web" en "Garden Party".
Daarom net geen 5, maar een 4,5.

avatar van Reijersen
Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

ls ik aan Marillion denk dan denk ik snel aan het nummer Kayleigh. Verder nooit eerder een album gehoord. Lange uitgesponnen songs, dat moge duidelijk zijn. Het geeft me heel erg een 80’s vibe als ik naar deze muziek luister. Daar waar het muzikaal allemaal heel erg gedegen opgebouwd lijkt en klinkt, zingt de zanger met bijzonder veel gevoel voor drama en theater. Dat is mij soms wel iets teveel. Verder helemaal geen onprettige muziek om naar te luisteren. Heb dit album prima uit kunnen luisteren met Chelsea Monday als favoriet.

avatar van Queebus
4,5
Mijn kennismaking met Marillion was in april 1984 toen ik mijn eerste zaterdagloon wilde uitgeven aan een lp. Bij de lokale platenboer werd de net uitgekomen Fugazi aangeprezen als iets voor Genesis fans. Ik dus luisteren en verdomd, die stem lijkt heel erg op Peter Gabriel. Fugazi is tot op de dag van vandaag mijn favoriete Marillion album, Script volgt op kleine afstand.

Heel bijzonder dat een bijna doodgewaande genre als de progressieve rock eind jaren '70 een opleving krijgt met bands als Marillion en Pallas als vaandeldragers.

Script Of A Jester's Tear is een droomstart voor Marillion. De songs zijn zonder uitzondering goed, een uitgekiende mix van gitaar, keyboards, zang en drama. De teksten zijn niet mis, drugs (He Knows You Know), verval en zelfmoord (Chelsea Monday). Fish is een groot tekstschrijver en een prima voordrager. En flink beïnvloed door Genesis uit de PG era. Maar ook een zeer sympathieke frontman al moet hij naderhand nog wel met de nodige demonen gaan afrekenen.

Script For A Jester's Tear is een witte raaf in een tijd die bol staat van platte en goedkope synthetische popmuziek, uitgevoerd door artiesten die vooral met uiterlijk vertoon bezig zijn. Om die reden zal de band ook wel een zeer fanatieke fanschare hebben gekregen, de Freaks.

De Fish era is mij het dierbaarst, alles wat ze tot en met 1988 hebben uitgebracht vind ik zonder uitzondering goed tot zeer goed. Met het vertrek van Fish is de belangstelling weggeëbd.

avatar van Davidus
4,5
Forgotten Sons, van bijbels niveau!

avatar van Leptop
4,0
En dan vooral die preek!

4,0
Marillion - Script for a Jester's Tear

Het afgelopen jaar ben ik door de hoge notering van Marillion deze band gaan verkennen. En het is me zeker niet tegengevallen. Veel van de nummers liggen in mijn straatje en liggen prettig in het gehoor. Dit debuutalbum is wat mij betreft nog niet het beste van de band. Grappig hoe ik juist de twee hoogst genoteerde nummers (Script for a Jester's Tear en Forgotten Sons) de minste van het album vind. Komt vooral doordat het meer vertellend wordt gezongen naar mijn idee. Er zitten in ieder geval wel leuke melodieën in die de band authentiek maken.
Mijn favorieten zijn met stip He Knows You Know en Chelsea Monday, door de prachtige keyboards en gitaarsolo's die worden gebruikt, de opbouw die eraan voorafgaat en de verhalen die erachter zitten. The Web en Garden Party zijn gewoon prima nummers die niet misstaan op het album, maar komen (zeker als je naar de gehele Marillion discografie gaat kijken) niet in aanmerking voor een toppositie.
Ik twijfel bij dit album constant tussen 3,5* en 4*, wat mij betreft zit het er echt tussenin. Het is echter wel het begin van een hele mooie band die hier al zijn talent laat horen, dus ik laat hem voor nu op een kleine vier sterren staan.

4*

avatar van Pitchman
5,0
Er zijn van die platen die ik blijf draaien. Dit is er een van , en verveelt nooit. Bij mij totaal geen twijfel.
5 sterren , dik verdient!!

avatar van Rainmachine
5,0
Mijzelf getrakteerd op de remaster LP met (wederom) de prachtige gatefold hoes. Ook voor mij een bijzonder album en een absolute klassieker. Een vriend van mij kwam hier mee op de proppen in 83/84. Hij zat alle teksten luidkeels mee te blèren en dat maakte toch wel nieuwsgierig. Ik zat dik in de new wave in die tijd maar had ook Pink Floyd en wat Genesis in de kast staan. Dus het viel niet helemaal als koud water over mij heen. Het was toen ook totaal niet stoer om te zeggen dat je van symfonische rock hield, dan was je of een ouwe lul of een Duitse leernicht of had je een New Kids look (matje + snor). Maar who cares, je kunt hier gewoon niet om heen. Dit is een waanzinnig debuutalbum van een zeer bijzondere band, die ik al die jaren ook trouw ben blijven volgen. Opvolger Fugazi vond ik destijds (iets) beter maar als ik nu terug luister dan denk ik dat ik nu toch voor Script kies als favoriet. Volle bak sterren voor deze prog klassieker.

Light switch, yellow fever, crawling up your bathroom wall
Singing psychedelic praises to the depths of a china bowl
You've got venom in your stomach, you've got poison in your head
You should have listened to the priest at the confession
When he offered you the sacred bread

Nooit een groot fan van prog en sympho rock geweest. Kende Marillion wel maar dan van naam en die ene hit. Van de week deze lp in een kringloop meegenomen. Kruising tussen Pink Floyd en Genesis. Ik las boven ergens dat een New Wave fan dit ook kan waarderen. Ik dus niet. Grote New Wave fan, met die muziek ook opgegroeid. Begrijp dat dit 1 van de beste Marillion platen is, Fugazi ken ik dan weer wel maar dan de hardcore band, meer my cup of tea.
Heb de hele plaat afgeluisterd maar doet mij niets. Slecht is het niet maar zoals bijna alle prog en symph platen, it means nothing for me.

Mssr Renard
Mijn minst favoriete plaat van Marillion, en dat komt door de houterige drums. Na veel omwegen zal uiteindelijk Ian Mosley tot de band toetreden die veel meer een deel van de sound gaat vormen van de band.

Op deze plaat hakt Mick Pointer zich op een hardrock-manier door de nummers heen, met een overdosis aan tom-fills die nergens interessant worden en al heel snel heel veel van hetzelfde is. Hij vertraagt de muziek ook danig, wat echt heel duidelijk te horen is in het titelnummer. De flams die Mick overal toepast werken ook aardig op zenuwen. Aan de andere kant heeft hij wel het enige stukje dubbel-bass in het gehele oeuvre van de band (eindstuk van The Web), en het gaat hem beter af dan Lars Ulrich. Maar het past niet echt bij dit genre, en zal ook niet meer worden toegepast. Ik snap trouwens wel dat Ian Mosley dit nummer nooit speelde. Het vervelendste vind ik die roffels van Mick in Forgotten Sons, die (volgens mij) mitrailleur-vuur moeten voorstellen, maar ook hier is de timing vreselijk, hij zet te laat in en klapt daarom ook te laat af. Nog erger wordt het als Fish het gesproken stuk aan de minister voordraagt en Mick een marching snare moet doen, en daar totaal in faalt. Zelfs de producer kon de fouten niet wegpoetsen. Ik snap heel goed dat Mick uit de band werd gezet.

Veel van deze songs (die in de kern best goed zijn) zijn op later liveplaten (met Ian Mosley) stukken gaver. Met name het titelnummer, He Knows You Know maar ook Forgotten Sons klinken zoveel beter met Ian (Real to Reel en Thieving Magpie).

Dit is de derde plaat die ik als 13-jarige (eerst Thievin' Magpie, daarna B-sides Themselves) hoorde van de band en toentertijd draaide ik deze echt heel veel, dus ik kan de plaat van begin tot eind meezingen, al begrijp ik de helft van de teksten niet. De teksten zijn een beetje moeilijk om het moeilijk doen. Het gaat vooral om eenzaamheid, drugs- en drankverslaving en song over oorlog (wat helaas weer erg actueel is).

Ik blijf het zo jammer vinden dat ik deze plaat niet wat hoger kan waarderen, omdat ik maar niet over dat struikelblok van de drums heen kan stappen (die 'drumsolo' in The Web is zelfs genant, doe dan maar het drumintro van Emerald Lies).

Wat sfeer betreft is deze plaat wel erg melancholisch, maar dat zijn eigenlijk alle platen van Marillion. De albums bezwijken bijna onder het zelfmedelijden van zanger/tekstschrijver Fish. De songs die wat minder autobiografisch zijn, als He Knows, You Know en Forgotten Sons heb ik dan liever.

Garden Party is mijn minst favoriete song van de band, samen met Market Square Heroes. Het doet me denken aan drink-liederen. Ik heb er niets mee.

Leuk om deze weer even terug te horen, maar snel zet ik deze niet meer op, want de drumklappen maken me horendol. Maar goed, niet alles ligt aan Mick Pointer. Nick Tauber is de producer en hij deed dat ook voor Venom. Misschien houdt hij wel van een dichtgesmeerd geluid. Dan hoor ik toch liever Chris Kimsey die iets meer oog (en oor) had voor dynamiek.

avatar van habada
5,0
geplaatst:
De 2020 remix klinkt geweldig op cd box deluxe
Box is trouwens helemaal top

avatar van Sir Spamalot
4,0
Marillion - Script for a Jester's Tear (Discogs)

Hun eerste album in de bezetting Fish / Pointer / Trewawas / Rothery / Kelly heb ik in bovenvermelde versie, een gatefold vinyl met de teksten binnenin (zie je toch ook niet veel) en met dat prachtig artwork en een goede drie kwartier muziek (blijft mijn maatstaf).

En toch staan er maar zes nummers op met de soms hoekig aanvoelende zanglijnen van Derek William Dick waaraan ik altijd moet wennen maar ook met interessante teksten en de fel gewaardeerde gitaarlijnen en solo's van Steve Rothery, vaak in samenspel met de toetsen van Mark Kelly. De Marillion stijl laat zich bewonderen. Ietwat spottend zeg ik dat een aantal Kayleigh fans toch wel raar hebben opgekeken bij de rest van Marillion's oeuvre, binnenpretje.

En toch, ik kijk naar mijn schriftje met nota's en lees wat ik tijdens het beluisteren hiervan heb opgeschreven: samengevat hoor ik een tekstueel zwaar op de maag liggende plaat met heel sombere, zwaarmoedige of zelfs mij deprimerende teksten. Liefdesverdriet naar aanleiding van een verbroken relatie, drugsgebruik, depressie, de sociale schijnheiligheid, onvervulde ambitie met zelfmoord op het eind, de gruwel van gewapende conflicten. Ik dacht dat ik een zwaar hoofd had.

Let op, de teksten zitten goed in elkaar maar, ik durf het haast niet zeggen, vaak heb ik het gevoel dat zanger en begeleidende groep netjes uit elkaars vaarwater blijven, een afwisseling tussen de gezongen / declamerende teksten en de instrumentale passages van de vier andere groepsleden. Heel veel luisterbeurten zijn er al geweest, er zullen er nog vele volgen en ik duid hier Garden Party en Forgotten Sons aan als favorieten. De gitaarsolo's in Chelsea Monday en het slotnummer zijn verrukkelijk. Wel vind ik het geluid soms kil, maar als Steve R. losbreekt op zijn gitaar...

Gast
geplaatst: vandaag om 04:31 uur

geplaatst: vandaag om 04:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.