Marillion - Script for a Jester's Tear (Discogs)
Hun eerste album in de bezetting Fish / Pointer / Trewawas / Rothery / Kelly heb ik in bovenvermelde versie, een gatefold vinyl met de teksten binnenin (zie je toch ook niet veel) en met dat prachtig artwork en een goede drie kwartier muziek (blijft mijn maatstaf).
En toch staan er maar zes nummers op met de soms hoekig aanvoelende zanglijnen van Derek William Dick waaraan ik altijd moet wennen maar ook met interessante teksten en de fel gewaardeerde gitaarlijnen en solo's van Steve Rothery, vaak in samenspel met de toetsen van Mark Kelly. De Marillion stijl laat zich bewonderen. Ietwat spottend zeg ik dat een aantal Kayleigh fans toch wel raar hebben opgekeken bij de rest van Marillion's oeuvre, binnenpretje.
En toch, ik kijk naar mijn schriftje met nota's en lees wat ik tijdens het beluisteren hiervan heb opgeschreven: samengevat hoor ik een tekstueel zwaar op de maag liggende plaat met heel sombere, zwaarmoedige of zelfs mij deprimerende teksten. Liefdesverdriet naar aanleiding van een verbroken relatie, drugsgebruik, depressie, de sociale schijnheiligheid, onvervulde ambitie met zelfmoord op het eind, de gruwel van gewapende conflicten. Ik dacht dat ik een zwaar hoofd had.
Let op, de teksten zitten goed in elkaar maar, ik durf het haast niet zeggen, vaak heb ik het gevoel dat zanger en begeleidende groep netjes uit elkaars vaarwater blijven, een afwisseling tussen de gezongen / declamerende teksten en de instrumentale passages van de vier andere groepsleden. Heel veel luisterbeurten zijn er al geweest, er zullen er nog vele volgen en ik duid hier Garden Party en Forgotten Sons aan als favorieten. De gitaarsolo's in Chelsea Monday en het slotnummer zijn verrukkelijk. Wel vind ik het geluid soms kil, maar als Steve R. losbreekt op zijn gitaar...