So here I am once more in the playground of the broken hearts
One more experience, one more entry in a diary, self-penned
Yet another emotional suicide overdosed on sentiment and pride
Too late to say I love you, too late to re-stage the play
Abandoning the relics in my playground of yesterday
Afgelopen week hoorde ik de eerste zinnen van de openingssong van dit album voor het eerst in ongeveer 10 jaar en besefte hoe mooi ik de teksten van zanger
Fish nog steeds vind. Het verbaasde me dat ik elke song nog altijd woord voor woord mee kan zingen en dat bevestigde alleen maar wat voor diepe indruk het album op mij heeft gemaakt in mijn jeugdjaren.
Mijn kennismaking met Marillion gebeurde ergens eind jaren negentig. Ik luisterde toen veel naar
Iron Maiden hield van lange songs, ingewikkelde teksten en vond het cool dat Maiden veel van zijn songs op literatuur baseerde. Tel daarbij een eigen mascotte en ik was verkocht. De stap naar Marillion is misschien niet de meest logische maar wat me het eerst aan dit album opviel was dat de songs erg lang waren en dat er niet veel songs opstonden net als bij Maiden in hun beginjaren. Daarna heb ik een hele tijd gebiologeerd naar de hoes zitten kijken waarop de kenmerkende hofnar stond afgebeeld. Ik had als het ware mijn nieuwe Eddy gevonden!
Toen ik daarna de cd voor het eerst op een koptelefoon in de plaatselijke cd zaak beluisterde was ik gelijk verkocht. Ik had geen idee waar zanger Fish het over had maar ik voelde gelijk dat het goed zat. Dit was totaal iets anders als de Hard Rock en Heavy Metal waar ik de laatste jaren naar had geluisterd dit was iets dat me veel dieper wist te raken. De gitaren zweefde alle kanten op, de drum ritmes waren eigenzinnig en tegendraads maar het allerbelangrijkst de zanger was scherp en bevlogen. Hij had een punkachtige allure waardoor ik ervan doordrongen raakte dat hij iets te melden had. Wat dat precies was wist ik toen nog niet maar dat het relevant was daar kon ik niet omheen.
Met de jaren die verstreken bleef ik dit album veel draaien. De teksten over liefdesverdriet, melancholie, teleurstellingen maar ook over sociaal kritische thema's begon ik steeds beter te begrijpen en de aanpak die Marillion daarvoor gebruikte was voor mij volstrekt uniek. In de volksmond heet het genre geloof ik neo-progressive rock wat zoveel betekent als dat het toegankelijke versie is van progressieve rock de eerste platen van
Genesis met
Peter Gabriel vallen hieronder maar nergens maakte die zoveel indruk op me als de eerste vier platen van Marillion met Fish.
Script for a Jester's Tear maakt van alle uitstekende albums met Fish echter de meeste indruk op me. Dit komt in de eerste plaats omdat het hun meest melancholische en ook rauwste werk is. De intrinsieke behoefte naar erkenning en ook het venijn in de teksten en vooral de uitvoering maken dit een uniek werk. Nogmaals de latere platen vind ik prachtig maar die hebben niet het overdonderend effect van dit debuut. Elke song heeft een eigenzinnig karakter en weet zich te onderscheiden. Nog steeds verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik Fish in He Knows You Know kwaad de hoorn op de haak hoor gooien en uitroepen. Don't give me your problems!
Nummers die er voor mij met kop en schouders boven uitsteken zijn Chelsea Monday, Forgotten Sons en het fabelachtige titelnummer. Uiteraard wil ik de andere pareltjes niet tekort doen maar in de 20 jaar dat ik dit album nu luister weten de eerst genoemde songs me nog altijd het meest te raken. Alle drie hebben ze een mooie lyrische opbouw waarbij de poëzie van Fish prachtig uit de verf komt waarna de muziek steeds wat verder aanzwelt en toewerkt naar een emotionele climax. Omdat overal de beleving en de urgentie zo pijnlijk voelbaar is ontaarde de songs nergens in kitsch en komen de verhalen over prostitutie (Chelsea Monday) en de anti-oorlogssong (Forgotten Sons) optimaal tot zijn recht.
Door de jaren heen heb ik veel muziek en veel tekstschrijvers voorbij zien komen maar er is bijna geen album te vinden waar alles zo perfect in elkaar valt. Ik zou hier nog van alles over kunnen schrijven maar eigenlijk moet iedereen dit gewoon ondergaan.
In mijn beleving is dit een van de mooiste en meest relevante albums ooit gemaakt.
Of zoals Fish zelf in het slotstuk Forgotten Sons maniakaal uitschreeuwt AMEN, AMEN, AMEN.