menu

Marillion - Script for a Jester's Tear (1983)

mijn stem
4,15 (624)
624 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: EMI

  1. Script for a Jester's Tear (8:39)
  2. He Knows You Know (5:22)
  3. The Web (8:48)
  4. Garden Party (7:15)
  5. Chelsea Monday (8:16)
  6. Forgotten Sons (8:21)
  7. Market Square Heroes [Battle Priest Version] * (4:17)
  8. Three Boats Down from the Candy * (4:30)
  9. Grendel [Fair Deal Studios Version] * (19:08)
  10. Chelsea Monday [Manchester Square Demo] * (6:52)
  11. He Knows You Know [Manchester Square Demo] * (4:28)
  12. Charting the Single * (4:51)
  13. Market Square Heroes [Alternative Version] * (4:48)
toon 7 bonustracks
totale tijdsduur: 46:41 (1:35:35)
zoeken in:
avatar van bikkel2
4,0
Garden Party gaat door als de vrolijke noot op dit album.
Was ook als single uitgebracht volgens mij - er is een clipje te zien op YT.
Ik heb het nooit zo bezwaarlijk gevonden.
Uiteindelijk is het wel een liveklassiekertje geworden.
Zelfs met Hogarth wordt het nog regelmatig gespeeld.
Script is best zwaarmoedig, even een momentje van iets vrolijkers kan geen kwaad.

avatar van vigil
5,0
Garden Party was Marillion z'n derde single (en 2de single van dit album). Het was hun 1ste echte hit met een 16de plek (UK) en daardoor erg belangrijk voor de naamsbekendheid en de dus uiteindelijk goede album verkopen.

avatar van bikkel2
4,0
Uiteraard een goede zet, want een hit is nooit weg.
Zeker niet in een periode dat prog in die periode eigenlijk not done was.
Vaag kan ik mij herinneren dat het clipje wel eens te zien was op Music Box.
Dit was een 24 uurs zender uit de UK die 24 uur muziek uitzond.

avatar van Metal-D78
4,0
Eindelijk de re-master van deze op de kop getikt. Dat had ik dus jaren eerder moeten doen...

avatar van musicborst
4,0
Metal-D78 schreef:
Eindelijk de re-master van deze op de kop getikt. Dat had ik dus jaren eerder moeten doen...

Net op tijd dus voor de 2018 remaster!

avatar van vigil
5,0
haha, volgens mij is de volgorde nog niet helemaal bekend behalve dat Brave de volgende zal zijn dus 2019 is ook nog een optie

avatar van Killeraapje
5,0
So here I am once more in the playground of the broken hearts
One more experience, one more entry in a diary, self-penned
Yet another emotional suicide overdosed on sentiment and pride
Too late to say I love you, too late to re-stage the play
Abandoning the relics in my playground of yesterday


Afgelopen week hoorde ik de eerste zinnen van de openingssong van dit album voor het eerst in ongeveer 10 jaar en besefte hoe mooi ik de teksten van zanger Fish nog steeds vind. Het verbaasde me dat ik elke song nog altijd woord voor woord mee kan zingen en dat bevestigde alleen maar wat voor diepe indruk het album op mij heeft gemaakt in mijn jeugdjaren.

Mijn kennismaking met Marillion gebeurde ergens eind jaren negentig. Ik luisterde toen veel naar Iron Maiden hield van lange songs, ingewikkelde teksten en vond het cool dat Maiden veel van zijn songs op literatuur baseerde. Tel daarbij een eigen mascotte en ik was verkocht. De stap naar Marillion is misschien niet de meest logische maar wat me het eerst aan dit album opviel was dat de songs erg lang waren en dat er niet veel songs opstonden net als bij Maiden in hun beginjaren. Daarna heb ik een hele tijd gebiologeerd naar de hoes zitten kijken waarop de kenmerkende hofnar stond afgebeeld. Ik had als het ware mijn nieuwe Eddy gevonden!

Toen ik daarna de cd voor het eerst op een koptelefoon in de plaatselijke cd zaak beluisterde was ik gelijk verkocht. Ik had geen idee waar zanger Fish het over had maar ik voelde gelijk dat het goed zat. Dit was totaal iets anders als de Hard Rock en Heavy Metal waar ik de laatste jaren naar had geluisterd dit was iets dat me veel dieper wist te raken. De gitaren zweefde alle kanten op, de drum ritmes waren eigenzinnig en tegendraads maar het allerbelangrijkst de zanger was scherp en bevlogen. Hij had een punkachtige allure waardoor ik ervan doordrongen raakte dat hij iets te melden had. Wat dat precies was wist ik toen nog niet maar dat het relevant was daar kon ik niet omheen.

Met de jaren die verstreken bleef ik dit album veel draaien. De teksten over liefdesverdriet, melancholie, teleurstellingen maar ook over sociaal kritische thema's begon ik steeds beter te begrijpen en de aanpak die Marillion daarvoor gebruikte was voor mij volstrekt uniek. In de volksmond heet het genre geloof ik neo-progressive rock wat zoveel betekent als dat het toegankelijke versie is van progressieve rock de eerste platen van Genesis met Peter Gabriel vallen hieronder maar nergens maakte die zoveel indruk op me als de eerste vier platen van Marillion met Fish.

Script for a Jester's Tear maakt van alle uitstekende albums met Fish echter de meeste indruk op me. Dit komt in de eerste plaats omdat het hun meest melancholische en ook rauwste werk is. De intrinsieke behoefte naar erkenning en ook het venijn in de teksten en vooral de uitvoering maken dit een uniek werk. Nogmaals de latere platen vind ik prachtig maar die hebben niet het overdonderend effect van dit debuut. Elke song heeft een eigenzinnig karakter en weet zich te onderscheiden. Nog steeds verschijnt er een glimlach op mijn gezicht als ik Fish in He Knows You Know kwaad de hoorn op de haak hoor gooien en uitroepen. Don't give me your problems!

Nummers die er voor mij met kop en schouders boven uitsteken zijn Chelsea Monday, Forgotten Sons en het fabelachtige titelnummer. Uiteraard wil ik de andere pareltjes niet tekort doen maar in de 20 jaar dat ik dit album nu luister weten de eerst genoemde songs me nog altijd het meest te raken. Alle drie hebben ze een mooie lyrische opbouw waarbij de poëzie van Fish prachtig uit de verf komt waarna de muziek steeds wat verder aanzwelt en toewerkt naar een emotionele climax. Omdat overal de beleving en de urgentie zo pijnlijk voelbaar is ontaarde de songs nergens in kitsch en komen de verhalen over prostitutie (Chelsea Monday) en de anti-oorlogssong (Forgotten Sons) optimaal tot zijn recht.

Door de jaren heen heb ik veel muziek en veel tekstschrijvers voorbij zien komen maar er is bijna geen album te vinden waar alles zo perfect in elkaar valt. Ik zou hier nog van alles over kunnen schrijven maar eigenlijk moet iedereen dit gewoon ondergaan.

In mijn beleving is dit een van de mooiste en meest relevante albums ooit gemaakt.
Of zoals Fish zelf in het slotstuk Forgotten Sons maniakaal uitschreeuwt AMEN, AMEN, AMEN.

avatar van RuudC
4,5
Beter dan ik had durven hopen!

Met de eerder genoemde Genesis bravoure gaat Marillion van start op zijn eerste full length. Er zijn genoeg momenten waarop deze band zijn leermeester evenaart. Dit album biedt zes ontzettend leuke songs, maar het compliment dat Marillion verdient is dat de kwaliteit constant hoog is. Ik vind het ook lastig om aan te geven welke songs ik het best vind, want dit album kakt nergens in. Toch klopt mijn hart het snelst bij Chelsea Monday. Dit vind ik nou leuke prog. Lekker dikke eighties saus die goed smaakt en enthousiast gespeeld.


Tussenstand:
1. Script For A Jester's Tear
2. Market Square Heroes

avatar van lennert
4,5
Grappig dat ik bij herbeluistering (en kritiek van drummers, en het compleet beluisterd hebben van Genesis' discografie) de kritiek op het drumwerk van dit album best begrijp. Het voelt helemaal in vergelijking met Trewavas' baswerk allemaal net wat minder spetterend dan ik altijd dacht. Gelukkig draait dit album niet alleen om de drums en is mijn voornaamste kritiek ten opzichte van mijn eerder geschreven recensie nog steeds dat Garden Party wat in het niet valt bij de rest van het beeldschone materiaal.

Het beste staat aan het begin en het einde: Script For A Jester's Tear (het lied) is de soundtrack van het liefdesverdriet in mijn tienerjaren. Er is nog steeds voor mij geen betere tekst gevonden voor hartezeer dan wat Fish op het einde van dit lied zingt:

The fool escaped from paradise will look over his shoulder and cry
Sit and chew on daffodils and struggle to answer why?
As you grow up and leave the playground
Where you kissed your prince and found your frog
Remember the jester that showed you tears, the script for tears

So I'll hold our peace forever when you wear your bridal gown
In the silence of my shame the mute that sang the sirens' song
Has gone solo in the game, I've gone solo in the game
But the game is over
Can you still say you love me?


Chelsea Monday (de melancholie) en Forgotten Sons (vurig en bijna aggressief) zijn de andere hoogtepunten en laten een band in topvorm horen. Nog steeds na al die jaren een werkelijk fantastisch stukje neo-prog dat zich met gemak kan meten met het betere Genesis werk.

Voorlopige tussenstand:
1. Script For A Jester's Tear
2. Market Square Heroes

4,0
Marillion, een band die eigenlijk redelijk langs me heen is gegaan. Dat komt misschien ook wel door Pinkpop 1984, waar ze optraden. Het probleem was , ik kende de band niet. Ik was met een groepje mensen, die eigenlijk niets wisten van popmuziek en zich redelijk verloren voelde op het festivalterrein. Ik had afstand gedaan van de 'oude' muziek en was geheel in de new wave. De vraag is dan ook wat ik deed op dat festival want new wave groepen waren er niet. Enkel wat typische muziek uit de jaren 80 Wang Chung, ze hadden één hitje en volgens mij hebben ze dat wel drie keer gespeeld. Dat leek wel wegwerpmuziek. Pretenders, was te veel jaren 70, Big Country voor mij op dat moment net niet, James Dio was ongelooflijk hard en toen Marillion. Nooit van gehoord. Wat ik voorgeschoteld kreeg was in mijn ogen een kloon van Genesis, puur plagiaat. En ik had net afscheid genomen van die progressieve muziek en dan een soort plagiaat was te veel voor mij.
Pinkpop daarna niet meer bezocht, de formule was ook echt achterhaald (van alles wat, wat prog, wat hard rock , wat reggae) en Marillion verder ook vergeten. Maar het bloed gaat soms waar het niet kruipen kan. Na de jaren 80 en 90 toch weer meer waardering gekregen voor de prog muziek van weleer. En zo kwam Marillion weer wat in zicht. Misplaced Childhood kon je bijna niet missen, maar waarschijnlijk zal op Pinkpop wel wat nummers van deze eerste plaat zijn gespeeld.
Dus deze ook eens aangeschaft. Mijn mening gedeeltelijk bijgesteld. Ik zelf hoor nog heel veel overeenkomsten met Genesis, de zang, opbouw van nummers, gebruik instrumenten. Maar het is wel goed gedaan. Je kunt je vragen stellen over de originaliteit, maar het zit allemaal wel knap in elkaar.
Intussen heb ik nog wel meer van Marillion aangeschaft, maar ik merk wel dat ik een voorkeur heb voor de oude Marillion, met Fish.
Om toch te debuteren met zo'n plaat, maar ook in een tijd waar dit eigenlijk echt niet kon, dat alles maakt het dat ik toch neig naar een 4.

avatar van Mssr Renard
3,0
Een album dat wel durft. Zo in het begin van de jaren tachtig een 'progressief' album opnemen en dan ook nog eens meer als Genesis klinken dan Genesis zelf. Opgestaan, plaatsje vergaan, zeg maar.

Ik zette 'progessief' tussen aanhalingstekens, want eigenlijk is dit niet erg progressief. Het is een herhaling van zetten. Ik zou het eerder symfonische rock of atmosferische rock noemen.

Na veel bezettingswijzigingen maakten de heren van Marillion dan eindelijk die eerste studioplaat. EMI gooide er al gelijk veel geld tegenaan (producer, studio, artwork, promotie) zodat de band ook gelijk in één klap heel erg beroemd werd. Handig om in die tijd bij een major te zitten.

Is het daarom beter dan de andere stilistisch hetzelfde klinkende bandjes? Ik noem even uit de losse hand IQ en Twelfth Night maar er zijn er meer. Marillion was niet beter of opvallender maar kregen wel de meeste aandacht.

Wat vind ik ervan? Ik vind Marillion geweldig! Geen progressieve rock, maar meer 'classic' rock. Lekker fris klinkend, met een aggressieve zanger die een thesaurus had ingeslikt.

Fijne simpele gitaarpartijen, lieve solo's ala Gilmour, en even zoete synthpartijen met zo nu en dan een echt toetseninstrument zoals piano.
De bassist is echt de beste muzikant uit de band, en heeft echt een betere (minder houterige) drummer nodig. Maar dat komt goed.

Ik vind bijvoorbeeld dat Trewavas ervoor zorgt dat een nummer als Chelsea Monday echt interessant wordt, want dit is wel de langste popballad ooit. Maar die baspartij is waarlijk prachtig.

En dan de drummer. Tsja. Er zijn meerdere bands die bekend werden met een drummer als zwakke schakel. Blijkbaar was de groove en dynamiek even niet zo belangrijk. Maar dat komt dus allemaal ook wel goed.

De songs zijn lang, erg lang. Veel te lange popsongs (maar dat deden de new-wavers ook). Allemaal vierkwartsmaten of 6/8 maar echt interessante polyritmische zaken komen niet voorbij. In Garden Party wordt wel de indruk gewekt van een interessante maatsoort, wat ook een 7/8-maatsoort is. En dan hebben we het wat interessante maatsoorten betreft gehad met de band. Ook wordt het couplet-refrein-couplet-refrein format zelden weggelaten. De songs worden gewoon uitgerekt zodat het lijkt alsof er veel gebeurt, terwijl er dus eigenlijk niet zo heel veel gebeurt. Al zingt Fish wel echt alles vol; hij zingt zelfs over de gitaarsolo's heen.

De muziek is dan wel weer mooi. Erg depressief en zwaar, maar wel mooi. Er wordt ook wel wat gerockt op een song als Garden Party (al is de double-time wel erg knullig) en Forgotten Sons is het meest bijtende nummer met een lekker rockende Steve Rothery (hij mag op dit nummer ook de meeste gitaarsolo's spelen).

Goed, een mooi debuut, met mooie songs en wat interessante gitaar- en baspartijen. Teksten waar ik (helaas) waarlijk niks mee kan. (Ik denk ook dat elke luisteraar er een woordenboek bij moet pakken.) Maar het zaad is gezaaid. Nog één zo een plaat en dan volgen de twee echt boeiende Marillion-platen.

Disclaimer: dit is allemaal mijn mening en geen disrepect naar de ware fans.

avatar van bikkel2
4,0
Uitstekend en realistisch geschreven stuk mssr renard.
Ondanks dat mijn beoordeling hoger uitvalt ben ik het eigenlijk gewoon met je eens.

Auteur Jerry Lucky schreef het boek progressive rock files en wijdde een hoofdstuk aan het genre neo-prog.
Een subgenre van progressieve rock. Hij gaf de benaming van dat hoofdstuk "Een neo start."
Zo ontstaan rond 1981 en met meer bite gemaakt en iets verschillend. Vaak wat donkerdere teksten en een modernere typisch 80's sound. Natuurlijk ook te wijten aan de opkomst van de digitale synthesizer.

Marillion werd inderdaad de bekendste en natuurlijk vinden ze het wiel hier niet uit en is Genesis uiteraard een grote invloed. Fish beschilderde zijn gezicht en enige overeenkomsten met de voordracht van een zekere Peter Gabriel is niet toevallig.
Script heeft één groot voordeel: het is een plaat vol emotie en pijn. Dat weet de band prima over te brengen, al zou het muzikaal nog veel en veel beter worden.
Drummer Pointer heeft geen swing is inderdaad een houten Klaas. De keys/synths zijn dienstbaar en functioneel, maar getuigen nog van weinig fantasie.
Toch hoor je iets betekenisvol. Een band die net wat meer overtuigd en waar het songmateriaal blijft hangen.
De teksten van Fish zijn inderdaad over de top, maar hij heeft wel een soort van overtuigingskracht.
Fugazi de opvolger is muzikaal een vooruitgang, maar mist de warmte van dit debuut.
De cirkel is rond met het verschijnen van Clutching At Straws. Daar heeft Marillion de zaakjes echt goed voor elkaar. De beste met Fish, maar die zal spoedig de band verlaten.

avatar van Mssr Renard
3,0
bikkel2

Dankjewel!

Ik ben van plan vandaag eens die Fish-periode, aangevuld met Vigil te reviewen. Ná Queen de eerste band die ik echt leerde kennen als jonge tiener.

Toen was ik wel omver geblazen door deze plaat trouwens. Maar na 25 jaar is deze toch niet meer zo overtuigend en fenomenaal als toen. Maar het was een mooie instap-plaat voor de wondere wereld van progressieve rock.

Bijzonder is dat ik Misplaced en Clutching iets minder vond (de nummers waren korter). Nu vind ik juist die twee platen de beste twee.
Maar daarover meer bij die platen zelf.

avatar van bikkel2
4,0
Leuk! Ik ga het met aandacht lezen

Ik leerde Marillion kennen in 1985. Toen had je op Donderdagavond op de radio de cd show met Wim v. Putten.
Daar kwamen stukken van het net uitgebrachte Misplaced Childhood voorbij en ik was meteen verkocht.
Nadien het album ( de lp) ook gekocht. Van Clutching was ik ook minder onder de indruk en Script en Fugazi kwamen begin jaren 90 pas in beeld. Maar ben betreft Clutching op mijn mening teruggekomen.
Het werk met Steve Hogarth vind ik wisselend van kwaliteit, maar is wel gevarieerder. Brave, Afraid Of The Sunlight en Marbles vind ik fantastische albums overigens.


avatar van Mssr Renard
3,0
Met nieuw ingespeelde drumpartijen?

avatar van bikkel2
4,0
Mssr Renard schreef:
Met nieuw ingespeelde drumpartijen?


Zou wat zijn.

Ik zou het niet veranderen. Het is een tijdsbeeld en de drumpartijen zijn nu eenmaal zoals ze zijn.
Natuurlijk is het veel beter met Ian Mosely, maar de drums van Pointer horen nu eenmaal bij deze plaat.

avatar van Mssr Renard
3,0
bikkel2 schreef:
(quote)


Zou wat zijn.

Ik zou het niet veranderen. Het is een tijdsbeeld en de drumpartijen zijn nu eenmaal zoals ze zijn.
Natuurlijk is het veel beter met Ian Mosely, maar de drums van Pointer horen nu eenmaal bij deze plaat.


En zo heeft iedereen denk ik ook zijn lievelings-Marillionplaat. Na diep (zeer diep) in mijn portemonnee te hebben getast heb ik de vinylboxset van Clutching aangeschaft en dat vind ik meer dan voldoende.
6 lp's lang naar Mick Pointer luisteren vind ik wel heel gortig.


avatar van vigil
5,0
Mssr Renard schreef:
Met nieuw ingespeelde drumpartijen?

Nee, sterker nog als je m besteld bij Marillion.com krijg je een door Marillion gesigneerde print er bij, zonder Mosley en met Pointer

avatar van Mssr Renard
3,0
vigil schreef:
(quote)

Nee, sterker nog als je m besteld bij Marillion.com krijg je een door Marillion gesigneerde print er bij, zonder Mosley en met Pointer


Pointer zal wel stiekem in zijn vuistje lachen dat de plaat die hij inspeelde de meest populaire is. Ik gun het hem van harte. Toen ik zo oud was als hij kon ik amper mijn sticks vasthouden, laat staan een wereldberoemde debuutplaat indrummen

avatar van vigil
5,0
Mssr Renard schreef:
(quote)


Pointer zal wel stiekem in zijn vuistje lachen dat de plaat die hij inspeelde de meest populaire is. Ik gun het hem van harte. Toen ik zo oud was als hij kon ik amper mijn sticks vasthouden, laat staan een wereldberoemde debuutplaat indrummen

MC is wel veel bekender en ook wel populairder hoor

avatar van Mssr Renard
3,0
vigil schreef:
(quote)

MC is wel veel bekender en ook wel populairder hoor


Ik bedoelde onder progfans. Maar ik zie nu dat Clutching het hoogste scoort hier op de site.

Ik kan me wel nog herinneren dat de Mick Pointerband tourde (met Nick van Pendragon op zang) en deze plaat toen integraal live speelde. Geen idee hoe dat eigenlijk klonk.

avatar van vigil
5,0
Nick gelukkig enkel gitaar.

Mick Pointer Band - Marillion's "Script"Revisited (2014) - MusicMeter.nl

Ik moet tot mijn spijt melden dat het helemaal niet zo beroerd klonk

avatar van vigil
5,0


Tuut tuut!

avatar van Mssr Renard
3,0
vigil schreef:


Tuut tuut!


Is die tuut tuut voor mij bedoeld?

avatar van vigil
5,0
Mssr Renard schreef:
(quote)


Is die tuut tuut voor mij bedoeld?

Nee, voor een verwijderd bericht van musicborst

avatar van Rudi S
4,0
vigil schreef:
(quote)

Nee, voor een verwijderd bericht van musicborst


Oh, wat stond daar in

avatar van vigil
5,0
Rudi S schreef:
(quote)


Oh, wat stond daar in


avatar van vigil
5,0
Fish reunited with the poem that inspired Marillion’s Jester character | Louder - loudersound.com

Prachtig verhaal natuurlijk maar iets in mijn hoofd zegt me dat het ook wel erg toevallig is dat dit een paar weken voor de release van de luxe boxset van Script boven water komt.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:59 uur

geplaatst: vandaag om 11:59 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.