Dream Theater - Falling Into Infinity (1997)

Die 'bootleg' heb ik hier ook, bevat de demoversies van de nummers, plus een aantal songs die de plaat niet gehaald hebben.
Ik moet alleen wel zeggen dat die versies niet eens zo heel veel verschillen van die die uiteindelijk op het album zijn verschenen. Grootste verschil is de langere versie van Burning my soul, die voor het album uiteen gereten is, waardoor Hell's Kitchen ontstond. Ik kan nou niet echt zeggen dat het materiaal op het album er zo heel erg op achteruit is gegaan, en snap daarom de ophef niet zo van destijds... Zo ingrijpend zijn die veranderingen naar mijn idee helemaal niet geweest.

Toen ik net into metal begon te geraken (2000) was ik dol op Iron Maiden en dergelijke bands, maar van de drie albums die een vriend van me van Dream Theater had vond ik eigenlijk alleen Falling Into Infinity de moeite waard. Images And Words was me te soft en Awake te chaotisch, FII had veel beter in het gehoor liggende nummers die tegelijkertijd zo ongelooflijk technisch en emotioneel waren dat het goed was. Nou ja, de zanger deed me niets en uiteindelijk heb ik het album niet zelf gekocht...

...tot twee weken geleden waar ik Falling Into Infinity voor 3 euro op een markt vond en toch maar besloot het mee te nemen. Ik bedoel, weg zijn van bands als Seventh Wonder maar niks van Dream Theater hebben is ergens toch ook wel vreemd. Meteen bij opzetten viel me toch de kwaliteit op, al begreep ik dat veel fans dit album te simpel en soft vinden. Soft is het misschien wel, maar ik ben dol op het prachtige basintro van New Millenium, het aan Queensryche herinnerende meesterslotstuk Trail Of Tears en de, in mijn ogen beste Petrucci solo ooit van Peruvian Skies.

Goed, niet alles bevalt me even goed, zo is You Not Me wel heel erg popperig en zingt LaBrie op Hollow Years vrij matig, maar al met al vind ik Falling Into Infinity minstens op gelijke hoogte als Awake staan.

Ik heb alle DT platen, maar IAW, Awake en deze vind ik nog steeds wel het best. De kritiek op deze plaat heb ik nooit begrepen, tja misschien niet moeilijk genoeg maar dat zal me jeuken, het zijn nummers met een hart en ziel. Zelf vind ik het ook niet zo'n goede beslissing om de productie na deze plaat zelf te gaan doen. Ze klinken stuk voor stuk minder dan Awake en FII in mijn ogen.

Ik hoop ook al jaren op een outside producer om deze band te redden van zichzelf. FII heb ik, ondanks bemoeienis v/d platenmaatschappij, altijd een van de beste DT platen gevonden.

Uitstekend Dream theater album. Er wordt niet zoveel gefreaked als op Awake en het is allemaal net iets toegankelijker. Voor sommige DT fans misschien een afknapper, maar ik vind het een goed album. Voor mij zijn de de nummers New Millenium, Peruvian Skies en Hell's Kitchen de favorieten. De twee toppers vind ik Lines in the Sand en Trial of Tears.
Heel matig: Hollow Years (zeiknummer) en Anna Lee (nog een zeiknummer).
Heel onbegrijpelijk is dat het het nummer Raise the Knife nooit op die cd is gezet. Gelukkig heb ik hem wel op een fanclubcd en de Score DVD/CD.
Ik geef 4 sterren, had Raise the Knife erop gestaan een halve ster extra..

Raise the Knife staat ook op de demo-versie van dit album, te krijgen bij Ytsejamrecords: Falling Into Infinity Demos - Demo Series - Ytsejam Records - ytsejamrecords.com

Ok, mooi dus. Eind jaren 90 waren er overal fanclubs actief in Europa. Als fanclub lid kreeg je zo nu en dan een fanclub cd toegestuurd. Raise the Knife stond op de fanclubcd van 1999 onder de naam : Cleaning out the closet samen met Don't look past me, To Live forever 1991 en 1994 versies, Eve, Where are you now?, The way it used to be, Cover my eyes en Speak to Me.

Naast Raise the Knife is Eve ook een prachtig stuk muziek, geheel instrumentaal en eigenlijk heel mellow. Geen idee of het op andere cd's te horen is.
Nou ja, dit cdtje geeft aan dat Dream Theater een geweldige band is die mij vrijwel nooit heeft teleurgesteld.

Voor mij veruit de zwakste Dream Theater cd en ik beluister hem moet ik eerlijk toegeven bijna nooit meer.Dit is toch wel opmerkelijk want ik ben een echte Dream Theater fanaat. Toch staan er nog enkele goede nummers op zoals een van mijn favoriete Dream Theater nummers Peruvian Skies,Lines in the Sand (mooie samenzang met Doug Pinnick van Kings X ) en Trial of Tears.

Eve staat verder alleen op een single (Lie volgens mij) en op 1 van die bootlegs van Ytse Jam. Verder staat het in ieder geval nergens op. Wel een mooi nummer inderdaad, misschien wel hun beste instrumentale nummer.

Blijf dit trouwens nog steeds een van hun beste cd's vinden, heerlijk hoe de band hier gewoon goede nummers maakt en het instrumentale gefreak tof laat klinken. Zoals bijvoorbeeld die break in Just Let Me Breathe, geniaal!

Ik vind Eve helemaal niet zo briljant eigenlijk, snap ook niet dat fans dat nummer altijd zo de hemel in prijzen. Heel onDreamTheateriaans nummer.
Maar Speak to Me en Raise the Knife hadden natuurlijk gewoon op FII moeten staan

Eve is inderdaad een beetje on-DT (wat een uitdrukking ). De song is niet heel technisch, maar ik vind het vooral erg sfeervol Gewoon even een rustpuntje tussen de andere krachtpatsers .

Misschien toch eens vaker luisteren ???
Het is echt geen slecht album.

Eve was destijds volgens mij vooral een nummer van Kevin Moore, net zoals later Space Dye-vest dat was.

Precies, ben dan ook een grote fan van meneer Moore

Ik zeker ook, maar Space Dye Vest heeft veel meer karakter dan Eve. Was Eve eigenlijk uit de I&W periode of van Awake? Jammer overigens dat ie is gestopt met Chroma Key, dat was zn beste werk. OSI begint echt een herhalingsoefening te worden.

Eén van DT's "mindere" albums.
Hoogtepunten zijn Peruvian Skies, dat nog steeds in mijn Top 10 favoriete DT nummers staat,
het hevig Rush-geïnspireerde Hell's Kitchen en afsluiter Trial Of Tears.
Take Away My Pain en Hollow Years zijn mierzoet en ik moet in de juiste stemming zijn om hiervan te genieten. Anna Lee is pure Elton John en één van hun zwakste nummers.

Eve is idd uit de I&W-tijd. Space-Dye Vest (gekke koppelstreepjes) is van een paar jaar later, dus is hij als componist gegroeid natuurlijk.
Chroma Key ben ik dan weer niet zo weg van. (Maar dit is hoe langer hoe meer off-topic...)

Blijft een lekker album voor de zomerse avonden op de koptelefoon! Gewoon 4 sterren materiaal.

Bij aanschaf rekende ik op een voortzetting van de voorgaande albums. Dat viel nogal tegen.
Het was veel meer 'easy listening', terwijl ik hoopte op nekbrekende stukken zoals in Metropolis part 1.
Door de tijd heen heb ik dit album leren waarderen en het mag dan een vreemde eend in de DT-bijt zijn, ik vind het een heerlijke eend.
Dit album is geörienteerd op sfeer scheppen en instrumenten die in dienst staan van het lied.
Dan nog blijven er genoeg instrumentale tierelantijnen over om de individuele leden ruimte te geven.

Toen ik Dream Theater ontdekte (in 2002, dus tussen Six degrees en Train of thought in) heb ik vrij snel na elkaar al hun albums leren kennen, en daarbij luisterde ik naar Falling into infinity nog voordat ik iets wist over de druk van de platenmaatschappij. Desalniettemin vond ik deze plaat ook toen al een buitenbeentje, met "normalere" composities en een vlakker geluid, en zelfs in grafisch opzicht afwijkend (met de bandnaam opeens in een heel gewoon font). Een behoorlijke teleurstelling kortom, en naar mijn mening hun minste album na het debuut.

Jaren later probeer ik deze plaat weer eens met enigszins frisse oren en zonder al te veel verwachtingen, en ach, al met al valt het best mee. Feit is dat ze nog nooit zo op een modale rockband hebben geleken, maar omdat de composities op de eerste helft van het album zo goed zijn (met name het drieluik You not me [aardige tekst], Peruvian skies en Hollow years [prachtige melodie]) stoort dat niet eens zo erg.

Helaas vind ik de tweede helft van de plaat toch wel een stuk minder, met nietszeggende composities en soms zelfs uitgesproken lelijke passages (zoals de tweede stem op Lines in the sand en de geforceerde manier waarop LaBrie zingt op de brug van Anna Lee). Gelukkig is het slotnummer dan weer een opleving, vooral dankzij het sfeervolle instrumentale middenstuk (net zo sterk als de andere instrumental Hell's kitchen), en dat brengt het album uiteindelijk voor mij nog net naar een krappe voldoende. Een echt goede plaat zal ik het wel nooit vinden, en mijn oordeel over zijn plaats in de "ranking" van Dream Theater-albums is niet veranderd, maar ik heb er nu in ieder geval een beetje vrede mee.
 

Precies wat ik er van vind. Hier hoor je nog "gewone" composities, zelfs de bass van Myung is onderscheidend. Ik had dit album op 3,5* staan maar net verhoogd omdat het eigenlijk helemaal niet slecht is!

Het intro van Trial Of Tears lijkt wel veel op het intro van een nummer van Marillion. Assassing als ik mij niet vergis.

Ben ik de enige die Anna Lee als zijn favoriete DT-ballad beschouwt? Het wordt hier zo afgekraakt...

Misschien helpt het dat ik tevens liefhebber ben van de oude Elton John (Zijn jaren 70-periode vooral). Ja, het is wel erg zoet. Maar ik kan er prima naar luisteren. Met die andere ballads hier (Take Away My Pain en Hollow Years) heb ik daarentegen helemaal niets. Ook You Not Me, Just Let Me Breathe en Burning My Soul kunnen me niet bekoren. Lines In The Sand heeft wel weer een schitterende Petrucci-solo in huis, waardoor dit voor mij een wisselvallig album is. Daarom slechts 3,5 ster (was eerst zelfs 3).

Dit gezegd hebbende, moet ik bekennen dat dit ten tijde van de release (1997) wel heel lang mijn favoriete album van ze was. Maar toen kwam de rest (SFAM vooral) en vergeleken met het latere werk is deze toch wel wat ondermaats.

Misschien niet hun beste album, maar nummers als Peruvian Skies, Linen in the Sand en Trial of Tears zijn natuurlijk top(!) nummers. Die zouden op elk DT album niet misstaan, maar in het geheel is dit album minder.
Ik heb 4.0 gegeven en voorlopig laat ik daar ook bij. AWAKE blijft voor mij het DT album...

Nee hoor, ik vind Anna Lee ook een prachtig nummer. Sterker de hele cd is prachtig. Alleen Just let me breathe vind ik wat minder. Maar dat heeft met de zang te maken. Die vind ik niet prettig in dit nummer.

Het Dream Theater album waar ik het minst mee kan. Naar mijn mening bevat het album enorme tegenstellingen: Sterke nummers worden afgewisseld door zwakke nummers, die voor DT-standaard toch wel zwaar onder de maat zijn, en andersom. De vijf nummers die voor mij persoonlijk de moeite waard zijn: New Millennium, Peruvian Skies, Hell's Kitchen, Lines in the Sand en Trial of Tears. Hierbij moet ik wel opmerken dat de tweede stem in Lines in the Sand een flinke misser is. Waarom kon Portnoy of Petrucci dit niet zingen in plaats van Doug Pinninck?

Dit album zet ik niet vaak op en als ik 'm op zet geniet ik eigenlijk alleen maar van de vijf nummers die ik net noemde. Deze nummers zitten instrumentaal goed in elkaar en klinken ook als prog. De overige zes nummers klinken in mijn oren meer als karige pop-rock.

Daarnaast vind ik de cover toch wel één van de minst creatieve werken van Storm Thorgerson, wiens werken ik over het algemeen erg indrukwekkend vind.

Kortom: Deze plaat slaat op verschillende vlakken flink de plank mis, maar bevat daarnaast een aantal pareltjes. Van mij hadden ze er een EP van mogen maken met de vijf nummers die ik noemde. Als de cd bij mij in de cd-speler zit heb ik de neiging om door te spoelen bij nummers 2, 4, 5, 8, 9 en 10. Ik geef dit album 3 sterren, een krappe voldoende.

Behoorlijk ondergewaardeerd album, ook door mijzelf, dat met terugwerkende kracht toch behoorlijk goed blijkt te zijn. Misschien lag het aan de suffe hoes. Eigenlijk vind ik alle songs de moeite waard, zelfs een alom verguisde track als You Not Me. Die is weliswaar aan de poppy en commerciële kant, maar toch mooi. Het album biedt verder een reeks knap uitgebalanceerde en zeer afwisselende songs, van ballads tot stevige rocksongs tot epische werkstukken. Dus eigenlijk alles dat je van Dream Theater mag en kan verwachten. Oké, het is niet één van hun betere platen, maar deze Falling Into Infinity heeft de tand des tijds prima doorstaan.

Ben deze weer eens aan het luisteren, maar er staan toch echt wel heel toffe nummers op. In ieder geval wel met enorm veel enthousiasme en vuur gebracht, goeiedag! Zo'n New Millenium is eerlijk gezegd wel één van mijn meest favoriete DT-nummers, en Lines in the Sand is ook wel een heel lekker stukje muziek.

Het slotstuk is ook tof, maar voelt mij te gehaast. Het lijkt alsof ze Lines in the Sand nog in hun systeem hebben, nog niet uitgehijgd zijn, en beginnen te spelen. Dat hele Pink Floyd geinspireerde intro voelt me veel te druk, te vol, te veel loos gepiel in de soundscape die het zou kunnen zijn. En dat is jammer, want wat volgt is erg OK. Later zouden ze hetzelfde nog eens doen, maar dan beter, met Octavarium.

Klopt, maar DT kreeg eigenlijk nooit de echte rust en stilte van PF in hun muziek gebouwd.