Mandylion schreef:
Hoewel de tijd zal moeten uitwijzen of dit niet misschien groeiers zijn, ben ik bang dat die nummers me nooit echt zullen bekoren.
Een herbeluistering heeft uitgewezen dat ik dit album nu een stuk hoger heb zitten dan eerst. Ik raakte behoorlijk tevreden over het album als geheel, want vooral door de prachtige productie is het album echt een geheel geworden, wat best zeldzaam is bij popalbums, want áls die al samenhang vertonen, is het meestal een saaie brei met tien keer hetzelfde kunstje geflikt. Dat is bij dit album duidelijk niet zo. Het is een gevarieerde, maar bij elkaar passende eenheid. Maar eigenlijk is dat, als je naar de voorgaande cd's kijkt, behoorlijk eigen aan mevr. Morissette: dat waren ook samenhangende albums. Dus eigenlijk is dit album, ondanks zijn vernieuwing, juist een typische Alanis-plaat. Oud en vertrouwd zijn samengevoegd en hoewel ik er wat laat mee kom, wil ik dit toch wel een comeback noemen.
Ook de teksten zijn, zoals we gewend zijn, van prima niveau met de meest vage woorden (zoals we ook gewend zijn), maar soms ook wat anders en poëtischer, zoals in Citizen of the Planet. Nummers die ik eerst minder vond (Underneath, Torch en Giggling Again for No Reason) zijn nu een stuk sterker naar voren gekomen; opgewektheid hoeft lang niet altijd een nadeel te zijn. In Praise of the Vulnerable Man is ook best aardig en eigenlijk weet ik het alleen met Incomplete nog niet helemaal. Tapes was een zoveel betere afsluiter geweest. Maar goed, uiteindelijk is dit album als geheel helemaal niet verkeerd; het is gewoon een goed popalbum en ik moet zeker eens de bonusnummers gaan opzoeken. Erg mooi artwork ook trouwens. En de combinatie
fucking disrespect in het nog altijd heerlijke Straitjacket blijft een briljante.