Camel - Dust and Dreams (1991)

Superbe conceptalbum dat herinneringen oproept aan Nude en daar kwalitatief eigenlijk niet voor onder doet: vrijwel steeds geweldige melodieën, fantastische gitaarpartijen, fraaie atmosferische toetsenpartijen die de muziek de gewenste kleur en ambiance geven, en bovenal een prachtige lyrische flow. Enige minpuntjes zijn de associaties die ik bij gitaar en zang soms met Pink Floyd krijg, en de echt verschrikkelijke zang op End of the line. Puur op z'n kwaliteiten van verhalend muziekstuk beoordeeld is deze plaat echter moeilijk te overtreffen.

Er was een periode dat ik de eerste albums van Camel draaide. De periode Van Agt-Wiegel zeg maar. Daarna is de band in een bijna onvindbare uithoek van mijn muzikale geheugenkwab beland.

Maar onlangs besloot ik The Snow Goose weer eens te beluisteren, destijds mijn favoriete album. Dat beviel boven verwachting goed. Ik vertelde het aan een vriend, tevens de grootste Camelkenner van Midden-Gelderland. Daarop tipte hij mij om ook eens Dust and Dreams te proberen, een album uit een jaartal dat ik zelf niet zou associëren met een interessante Camel.

Het is prachtig. Dust en Dreams heeft rijke melodieën en weidse vergezichten, en daarnaast voldoende rockimprovisaties van Latimer. Het is een conceptalbum dat wegluistert als één geheel. In dat opzicht (maar verder niet zo veel) is het vergelijkbaar met The Snow Goose. Soms hoor je goed dat de productie niet van gisteren is, maar het stoort me niet. Muzikaal inhoudelijk is het tijdloos, sterke melodieën zijn immers tijdloos. Een van de beste Camel albums? Zou zo maar kunnen.