3 x gehoord en kan zeggen dat ik zeer gecharmeerd ben van dit hardbop plaatje en dat terwijl ik zeker geen Blakey liefhebber ben. Hoe dat komt kan ik niet precies zeggen maar het komt er in grote lijn op neer dat ik hem te lomp vind spelen. Tijdsgenoten als Philly Joe Jones, Roy Haynes, Art Taylor spelen met wat meer afwisseling en polyritmiek en zijn over het algemeen ook wat meer..subtiel aanwezig. Gelukkig hebben we nog Lee Morgan en pianist Bobby Timmons. Morgan is echt de ultieme hardbop trompetist..wat een vuur en dan dat scherpe randje HEERLIJK!!
De combi met Shorter vind ik dan weer minder geslaagd. Ik hoor hem liever met b.v. Joe Henderson of Jackie McLean. Beiden kunnen net zo "urgent" spelen als Morgan. Pianist Timmons is met zijn heldere bluesy stijl ook een favoriet..hoor dat symphatieke solootje in So Tired toch eens...Daar kan zelfs Pretfrit vrolijk van worden
Deze versie van A Night in Tunisia is bijna "over the top"..maar wat een opener..alsof er een tank je huiskamer binnen komt rijden. Nadeel is dan weer dat dit nummer de rest van het album domineert. De overige tracks mogen er ook zijn..alleen zijn ze wat subtieler..ze bellen gewoon aan
Ik heb het album ook met een andere tracklist gespeelt en dat beviel met toch iets beter (6,5,7,4,1,2)
Overigens kan ik sq ook
deze versie van A Night in Tunisia aanraden Zelfde trompetist en pianist maar met Philly Joe Jones op drums...en naar mijn idee wat meer in balans
De voor en tegens op een rijtje:
: Lee Morgan, Bobby Timmons, energiek..en eh Lee Morgan!
: Art Blakey....Track volgorde niet optimaal. Shorter "valt weg" in het gezelschap van Morgan, Blakey en Timmons.
4*/4,5*