menu

Art Blakey & The Jazz Messengers - A Night in Tunisia (1961)

mijn stem
3,80 (48)
48 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Blue Note

  1. A Night in Tunisia (11:11)
  2. Sincerely Diana (6:47)
  3. So Tired (6:36)
  4. Yama (6:20)
  5. Kozo's Waltz (6:45)
  6. Sincerely Diana [Alt. Take] * (6:51)
  7. When Your Lover Has Gone * (6:43)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 37:39 (51:13)
zoeken in:
pretfrit
Allereerst: mooie jvdw keuze sq.

lekkere energieke hard-bop, Lee Morgan, Bobby Timmons, en een bijzondere Night in Tunesia.

de moeite waard om op een schijfje te branden

avatar van korenbloem
3,5
idd, een erg leuke plaat dit beluister hem nu voor de 2e keer, vond hem de eerste keer al mooi, maar hij lijkt nu gewoon nog beter. Ben beniewd.

pretfrit
3 x gehoord en kan zeggen dat ik zeer gecharmeerd ben van dit hardbop plaatje en dat terwijl ik zeker geen Blakey liefhebber ben. Hoe dat komt kan ik niet precies zeggen maar het komt er in grote lijn op neer dat ik hem te lomp vind spelen. Tijdsgenoten als Philly Joe Jones, Roy Haynes, Art Taylor spelen met wat meer afwisseling en polyritmiek en zijn over het algemeen ook wat meer..subtiel aanwezig. Gelukkig hebben we nog Lee Morgan en pianist Bobby Timmons. Morgan is echt de ultieme hardbop trompetist..wat een vuur en dan dat scherpe randje HEERLIJK!! De combi met Shorter vind ik dan weer minder geslaagd. Ik hoor hem liever met b.v. Joe Henderson of Jackie McLean. Beiden kunnen net zo "urgent" spelen als Morgan. Pianist Timmons is met zijn heldere bluesy stijl ook een favoriet..hoor dat symphatieke solootje in So Tired toch eens...Daar kan zelfs Pretfrit vrolijk van worden
Deze versie van A Night in Tunisia is bijna "over the top"..maar wat een opener..alsof er een tank je huiskamer binnen komt rijden. Nadeel is dan weer dat dit nummer de rest van het album domineert. De overige tracks mogen er ook zijn..alleen zijn ze wat subtieler..ze bellen gewoon aan Ik heb het album ook met een andere tracklist gespeelt en dat beviel met toch iets beter (6,5,7,4,1,2)
Overigens kan ik sq ook deze versie van A Night in Tunisia aanraden Zelfde trompetist en pianist maar met Philly Joe Jones op drums...en naar mijn idee wat meer in balans

De voor en tegens op een rijtje:

: Lee Morgan, Bobby Timmons, energiek..en eh Lee Morgan!

: Art Blakey....Track volgorde niet optimaal. Shorter "valt weg" in het gezelschap van Morgan, Blakey en Timmons.

4*/4,5*

avatar van we tigers
3,0
Eigenlijk best lekker om weer eens ouderwetse bop te horen in het topic. Score volgt nog.

avatar van sq
4,0
sq
Ik ben zelf ook wel tevreden met dit album. Het titelnummer bepaalde de keuze, maar dat had ik al in het JAVDW topic aangegeven. Het 'lompe' van Art Blakey vind ik juist een van de aantrekkelijkheden van het nummer én het album. Een ongegeneerd hakkend ritme, zelfs tijdens de drumsolo´s. Maar ook de andere solo´s zijn fijn. Zoals in de trompetsolo aan het einde van titelnummer nog even het hele nummer wordt samengevat: geweldig! Ik zal dan ook zeker de versie van Lee Morgan zelf (tip pretfrit) proberen te vinden.

De andere nummers zijn noodgedwongen allemaal wat 'gewoner', maar de afzonderlijke instrumentalisten maken veel goed. Toch blijft dit voor mij een album dat het voor het exclusieve van de beats moet hebben; als de drums los gaan vind ik dit allemaal wel lekker. Dit 'rockt' toch behoorlijk voor die tijd, als je bedenkt dat dit moest concurreren met de rock&roll tijdgenoten. Ik dacht dat Little Richard en Bo Diddley ritmisch zo'n beetje het heftigste was dat er bestond in die tijd, maar dit kan er goed naast staan.

avatar van blabla
3,5
Plaat valt zeker niet tegen, had niet een al te hoge verwachting aangezien ik geen liefhebber ben Art Blakey's drummen.
Openings nummer is niet slecht, maar ik ken een veel betere versie met Charlie Parker en Dizzy Gilespie, en ook Art Blakey.
Er wordt over het algemeen met vuur en passie gespeeld, daar houd ik van.
Aaangename plaat uit de tijd dat bop nog nieuw en vernieuwend was.

Heemskerktollie
Die versie vind ik zelf inderdaad ook beter Ruud. Verder inderdaad een fijne plaat dit. Lee Morgan was zichzelf net ontwikkelen tot grootheid en speelt hier heerlijk. Gewoon goede bop van een goede groep. Moedige maar geslaagde keuze!!!

avatar van Paap_Floyd
De eerste keer dat ik deze plaat luister.

Zoals eerder aangestipt, is dit een plaat die lekker wegluistert. Hij wil alleen niet echt blijven hangen. Dat maakt het op zich lastig om er wat over te zeggen. Als voordeel heeft het dat je de plaat in elk geval vaker op kan zetten, omdat het de volgende keer weer enigszins nieuw is
Ik mis hier een nummer zoals het titelnummer van Moanin' ( )
Bobby Timmons speelt hier overigens erg fijn. Correctie: eigenlijk speelt iedereen hier wel fijn. (ik wil niemand te kort doen)

Ik denk dat hier een 3,5* naartoe gaat.

Na eerst alleen de titeltrack gehoord te hebben moet ik zeggen dat het gehele album me een stuk beter bevalt. De titeltrack is net iets te veel geweld, vooral Blakey op drums. Wat toch jammer is, want de rest van het album vind ik meer in balans. Timmons komt ook beter naar voren na gelang het album vordert, wat het een stuk aangenamer maakt om te luisteren. Over het algemeen een leuk album met momenten waarbij ik op het puntje van mn stoel ga zitten.

Goeie keus SQ, je weet het telkens weer voor elkaar te krijgen "iets verfrissends" uit te zoeken, waarvan ik van te voren niet van zou denken dat het leuke albums zijn.

avatar van unaej
3,0
Nee, ik ben geen bop-fanaat. Het soleerwerk is mij altijd net iets te standaard, te voorspelbaar, en de muzikanten lijken geen moeite te doen om een eigen ziel in de muziek te injecteren. Het tempo ligt hoog, de noten die blijven komen...maar wat zegt een album als 'A Night in Tunisia' nu eigenlijk? [/ einde veralgemening]

Er zijn genoeg aanhangers om mij tegen te spreken, de score hier bewijst dat dit album wel degelijk heel wat te bieden heeft. Het energetische openingsnummer is meteen een beloftevol precedent: Timmons scheurt over zijn klavier, Blakey houdt het ritme lekker strak (op een saaie bassolo na) en zowel Shorter als (- en vooral -) Morgan plaatsen met hun korte solo-stukjes een statement dat kan tellen.
Vijf eindes verder knalt 'Sincerely Diana' uit de boxen, een oer-conventioneel bop-nummer. Zonder te weten dat Shorter hierin meedeed moest ik stiekem denken aan zijn debuutplaten: timide en zuivere sax-partijen in vloeiende nummers zijn nog altijd zijn handelsmerk. Het contrast met de vettige klank van Morgan levert een opmerkelijke tegenstelling op, al is die verder niet bijster interessant.
'So Tired' herinnert ons eraan dat jazz niet altijd moeilijk hoeft te zijn om lekker weg te swingen. Timmons soleert ontzettend geïnspireerd, Blakey ondersteunt met wiegende drums...

...en zo kabbelt 'A Night in Tunisia' moeiteloos tot de finish. Ik ben er nog niet helemaal uit of deze plaat nu boeiender is dan bekende "generatie-genoten", maar zeker is dat ik hem een tweede kans moet gunnen (op stereo). Later meer...

avatar van frankmulder
4,0
Zo dat eerste nummer knalt er lekker in! Je zou zeggen: da's niks voor Frank, maar het valt blijkbaar mee. Misschien vind ik dat zelfs wel het leukste nummer van het hele album! Sowieso 'klopt het niet' dat ik dit leuk vind, aangezien ik meestal alleen jazz van na 1960 kan waarderen (dit album zit dan ook net op de grens ).

Zoals wel vaker kan ik niet aangeven waarom ik dit album dan wel leuk vind, maar ik houd het er maar op dat de onrustigheid op dit album voor mij voornamelijk 'elektriserend' is in plaats van 'nerveus makend'. Ik zet hem gelijk maar op 4*.

avatar van frankmulder
4,0
sq schreef:
Het 'lompe' van Art Blakey vind ik juist een van de aantrekkelijkheden van het nummer én het album. Een ongegeneerd hakkend ritme, zelfs tijdens de drumsolo´s.

Ik vind dat eigenlijk ook fantastisch.

Dardan
Ik merk dat ik enkele weken achterkom met dit jazzalbum van de week (fijne tijden waren dat zeg) - maar o.a. deze keuze heb ik destijds gemist doordat ik uitgeschreven was. Toentertijd was het spannende free jazz die me over de muzikale streep trok en me razend enthousiast maakte over het jazzgenre. Inmiddels zijn we wat ouder geworden en mag het ook een stuk gemoedelijker.

De uitvoering van het titelnummer is LE-GEN-DA-RISCH! Zoals hierboven reeds terecht gesteld werd is het bijna "over the top" - via speakers moet dat een krankzinnige luistervaring zijn.

Dit was een erg mooie keuze sq, bedankt

avatar van Mssr Renard
4,5
A Night in Tunisia ken ik voorlopig in elk geval van en door veel andere artiesten. Wat een geweldige song is dat toch. Eigenlijk zou ik deze daarom ook moeten luisteren.

Dardan
Mssr Renard schreef:
A Night in Tunisia ken ik voorlopig in elk geval van en door veel andere artiesten. Wat een geweldige song is dat toch. Eigenlijk zou ik deze daarom ook moeten luisteren.
Dat was voor me ook de reden om dit op te leggen, al hebben deze heren dat nummer behoorlijk aangepakt. Enkele jaren daarvoor was er een album met dezelfde naam verschenen. Eens zien wat die te bieden heeft

avatar van Mssr Renard
4,5
Ik vind het heel moeilijk om te bepalen welke A Night in Tunisia ik nou gaver vind van Art Blakey & Jazz Messengers, dus ik heb ze allebei (voorlopig) maar op 4,5* gezet.

Deze hoes is trouwens ook erg smaakvol vormgegeven, maar die ander is toch net even wat mooier. Het tempo van deze plaat is lekker hoog. De drum (per percussie)-solo in het titelnummer is wel echt ontzettend gaaf en aanstekelijk. Mensen die niet van drumsolo's houden zouden deze eens moeten luisteren. Dit kan je toch niet lelijk of saai vinden?

Pas met Yama wordt er wat gas terug genomen, maar Kozo's Waltz is dan weer een (aanstekelijk) 6/8 waar dan wel niet op hoog tempo wordt gespeeld, maar ritmisch is er wel veel aan de hand. Een wals kan snel kitsch zijn, maar deze is dat totaal niet.

Tel daar bij op dat deze plaat met Lee Morgan en Wayne Shorter is en dat deze twee ook hun schrijverstalent showen door respectievelijk 1 en 2 songs aan te leveren, en dan weet je eigenlijk ook wel dat je goed zit.

avatar van Sandokan-veld
4,0
Met: Art Blakey (drums); Wayne Shorter (tenorsax); Lee Morgan (trompet); Bobby Timmons (piano); Jymie Merritt (bas)

Prima plaat van een uitstekende bezetting van de Jazz Messengers, zonder zwakke momenten of echte uitschieters. Tijdens deze opnames uit 1960 trekt Lee Morgen de meeste aandacht naar zich toe, al denk ik dat Bobby Timmons compositorische bijdrage 'So Tired' nét aan favoriet is bij mij. Al zijn het weinig subtiele maar behoorlijk brute titelnummer en Morgans fraaie ballad Yama ook niet mis. Over de hele linie gewoon een uitstekend album eigenlijk. Opnames die op de plank bleven liggen werden in 1967 uitgebracht als Like Someone in Love.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:42 uur

geplaatst: vandaag om 12:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.