menu

Kansas - Song for America (1975)

mijn stem
3,79 (85)
85 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Kirshner

  1. Down the Road (3:43)
  2. Song for America (9:59)
  3. Lamplight Symphony (8:11)
  4. Lonely Street (5:43)
  5. The Devil Game (5:03)
  6. Incomudro - Hymn to the Atman (12:12)
  7. Song for America [Single Edit] * (3:02)
  8. Down the Road [Live] * (3:49)
  9. Incomudro - Hymn to the Atman [Live] * (16:10)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 44:51 (1:07:52)
zoeken in:
avatar van Wolter
4,5
Prachtig... Als er één symfonische band is die het patent heeft op doordachte en fraaie intro´s dan is het Kansas... en dan moet zo´n nummer nog door naar het eind. Dat is dus heel vaak genieten. Song for America is een waar hoogtepunt.

avatar van Jester
4,0
Het intro van Song for America is inderdaad prachtig; mooie opbouw, met de typerende viool en vloeiende stijl.

De sterkste nummers op dit album zijn die waar Kerry Livgren het alleen of hoofdzakelijk verantwoordelijk voor is, en dat zijn, niet toevallig de langste en meest symfonische nummers. De overige nummers, waar Steve Walsh meer inbreng in heeft, zijn meer rockgeoriënteerd, en spreken mij minder aan. Dat maakt dat het geheel niet verder komt dan 3,5 *, hoewel er nummers bij zitten die tot de beste van Kansas worden gerekend (m.n. Song for America, maar ook Incomudro, met een al even sterk intro).

avatar van argus
3,5
"Song for America" is inderdaad is een fenomenale song, de rest van dit album is minder. Een hoop andere albums van Kansas zijn beter.

avatar van Rinus
4,0
Sterk album van Kansas. De band had hier al gelijk de stijl te pakken, waar ze groot mee zijn geworden. "Song for America" en Lamplight Symphony" zijn klassiekers in het oevre van de band. Op vinyl.

avatar van notsub
3,0
Kansas is al heel herkenbaar Kansas op deze CD. Met name de viool maakt het zo typisch Kansas geluid compleet. Verder zijn er mooie zangpartijen en langgerekte nummers met goed uitgewerkte solo's. Song For America en Lamplight Symphony zijn de beste nummers. Het probleem met Kansas is dat je er soms wel wat nerveus wordt van al die snelle melodietjes. Een echte Kansas kraker is dit album niet en daarom hou ik qua score een beetje zuinig.

Kingsnake
Blijft mijn favoriete plaat van Kansas.

Dit is de meest symfonische plaat van dit sextet.
Met name de lang epische nummers zijn buitengewoon bombastisch en progressief.

De kortere liedjes zijn meer standaard-rockers, met de nadruk meer op de gitaarduellen van Livrgen en Williams.

Song for America (titelsong) voor ook zo'n beetje de signature-tune van de band, welke ze nu nog steeds op de setlist hebben.

De teksten zijn goed verzorgd, de synths mooi geprogrammeerd, de gitaren staan nog niet zo stevig in de mix als op latere platen, maar dat mag de pret niet drukken. De viool'staat daarentegen wel lekker vet in de mix.
Walsh en Steinhard zijn goed bij stem en het ritmetandem van Hope/Ehart weten van geen ophouden (vette drumsolo in Incomudro van Ehart)

avatar van Casartelli
4,0
Casartelli (moderator)
Ook mijn favoriete Kansasalbum. Song for America en Incomudro staan als een húis, maar anders dan op de andere albums weten ook de korte nummers me hier zonder enige uitzondering te boeien.
notsub schreef:
Het probleem met Kansas is dat je er soms wel wat nerveus wordt van al die snelle melodietjes.

Een beetje een muzikale achtbaan is het inderdaad wel, maar daar houd ik op zijn tijd wel van. Geen zuinige score daarom wat mij betreft.

Ozric Spacefolk
Het titelnummer, Lamplight Symphoy en Incomudro zijn toch wel in mijn beleving de mooiste symfonische (hard-)rock nummers die ik ken.
Zeer kleurrijk en mooi gebruik van synths en viool.

Steve Walsh is (was) ook een erg getalenteerd zanger.

avatar van richiedoom
4,0
Fantastisch! Denk dat ik deze band wel kan rekenen tot mijn positieve ontdekkingen! Goede plaat waar je duidelijk kunt horen hoe getalenteerd alle bandleden zijn.

Ozric Spacefolk
richiedoom schreef:
Fantastisch! Denk dat ik deze band wel kan rekenen tot mijn positieve ontdekkingen! Goede plaat waar je duidelijk kunt horen hoe getalenteerd alle bandleden zijn.


Na deze plaat, zou ik eerst het debuut en daarna Masque beluisteren.

Na Masque wordt de band gelijdelijk aan steeds meer Hardrock en minder Symfonische Rock.

Leuk, dat je deze plaat hebt ontdekt. Het is nog altijd één van mijn favorieten.

avatar van richiedoom
4,0
Eerste plaat heb ik al beluisterd, en vond ik iets minder dan deze maar hij was zeker goed.
Ik luister altijd alles chronologisch van een band, zodat ik goed de groei die een band doormaakt kan horen.

avatar van Rudi S
5,0
Ozric Spacefolk schreef:

Steve Walsh is (was) ook een erg getalenteerd zanger.


Misschien wel de beste in zijn soort, hier in het "kleintje " Lonely street laat hij dit optimaal hoor.

Rick Nielsen van Cheap trick ( die in ieder geval in Nederland het voorprogramma vd Point of Know return tour deden) bleef altijd speciaal voor SW luisteren.

avatar van Dream Theater
4,0
Te gek album van deze amerikaanse hardrock/symfonischerock band. Het gebruik van electrische viool geeft de band een bijzondere sound. Steve Walsh heeft een van de mooiste rockstemmen die ik ken en zijn zang is geweldig! De muziek is erg gevarieerd van bijvoorbeeld het harde en snelle The Devil Game tot het lange en prachtige Incomudro.

Ozric Spacefolk
Het is geen electrische viool wat Steinhardt speelt maar een elektrosch versterkte.
Je bent misschien in de war met Eddie Jobson (UK, Roxy Music)...

avatar van Dream Theater
4,0
Ik wist niet dat er verschil was tussen een electrisch versterkte viool en een electrische viool. weer wat geleerd. Vind UK trouwens ook een goede band!

Ozric Spacefolk
Is gewoon een normale viool maar dan met een microfoontje erop geplakt.


Eddie Jobson speelt echt een electrische viool, dus met elementen (denk ik).
Vergelijk het met het verschil tussen een akoestische en elektrische gitaar.

avatar van RuudC
4,5
Oef, wat wordt er weinig gebabbeld over dit album! Erg zonde, want het is wederom een genot om naar te luisteren. In tegenstelling tot de scores, ben ik iets minder positief over de opvolger. Kansas scoort een dikke 4,5*, hier is het een krappe. De zo bejubelde titeltrack kan mij helaas niet echt overtuigen. Vervelend is het allerminst hoor. Er wordt leuk gemusiceerd, maar ik hoor de spanning niet die een Lamplight Symphony of een Incomudro wel heeft. Dat zijn weer echte pareltjes van de hand van Livgren. De rocksongs mogen er best wezen. Geen echte hits, maar ook zeker niet slecht. Song For America is over de gehele linie een best lekker album met enkele echte hoogtepunten.

Waar ik bij Kansas het gevoel had in het diepe gegooid te zijn, heb ik dat hier niet. Misschien komt het omdat ik in zekere zin beter kon verwachten waar Kansas mee zou komen, maar ik merk tegelijkertijd dat ik maar weinig viool gehoord heb. Het felle lijkt er al van af te zijn.

Tussenstand:
1. Kansas
2. Song For America

avatar van lennert
4,5
Ik sluit me aan bij kompaan Ruud: er wordt te weinig over dit heerlijke album gesproken. Zelf zou ik hem net een klein tandje boven het debuut zetten, want Lamplight Symphony en zijn hartverscheurend mooie tekst en het agressieve up-tempo eindstuk van Incomudro zijn echt fantastisch. Ook de korte songs pakken nu net iets beter uit, vooral het aan Death Wish doen denkende Lonely Street is lekker pakkend.

De epics zijn vanzelfsprekend weer het beste. De titeltrack heeft heerlijk opzwepende gitaarpartijen, maar Lamplight Symphony als ultieme wintertrack is een van de mooiste songs die ze ooit hebben opgeschreven. De teksten over liefde, verlies, verdriet en hoop zijn werkelijk fantastisch. Livrgren is een waar lyrisch talent en Walsh brengt de teksten met een prachtige dosis emotie en dramatiek over.

Tussenstand:
1. Song For America
2. Kansas

avatar van R-Know
4,5
Nou, inderdaad, lennert en RuudC hebben volledig gelijk.
Er wordt te weinig over dit album gesproken.
Voor mij een ‘plaatje’ van een plaat!
Titelstuk imo geweldig. Muzikaal en zang.
Diverse lp’s van Kansas in de kast maar deze zet ik steeds weer op. Opname kwaliteit is niet heel erg goed maar wel een van hun betere.

avatar van Mssr Renard
4,0
Ik kan me zo ontzettend herinneren als de dag van gisteren (ik zal een jaar of 15/16 zijn geweest) hoe deze plaat me helemaal omver blies.

Allereerst is er dee balans tussen rockers en lange symfo-songs, die erg goed werkt hier.

Daarbij kent deze plaat wel 3(!!!) epics (zoals dat onder proggers zo wordt genoemd). Kansas was in mijn herinnering wel de stevigste van de symfonische rockers, en kende zijn gelijke niet.

Deze plaat biedt alles: mooie toetsenpartijen en ditto solo's, twingitaarleads, mooie gitaarsolo's, een moogsynth-battle en een drumsolo. Het enige wat ontbreekt is een fluit, maar daar ga ik niet om zeuren hier.

Ik kon me toen altijd zo moeilijk voorstellen hoe die jongens dat deden: Kerry speelt gitaar en toetsen en Steve speelt toetsen en percussie en zingt ook. Maar als je ze live hebt zien spelen, zie je dat gemakkelijk gaat. Hoe dan ook, is dit voor mij de allerbeste plaat van de band, samen met Masque trouwens.

avatar van ZAP!
Als ik me niet vergis heb ik deze op LP bij de kringloop gekocht, voor €1,50 of zo.
Ik was net een paar maand op de wereld toen deze werd opgenomen, kan me er dus ook niets van herinneren.

avatar van Mssr Renard
4,0
1,50 is niet veel voor zo'n legendarische plaat.

avatar van ZAP!
Kan ook een euro meer geweest zijn. Heb helaas geen platenspeler. Voor Corona ging ik regelmatig op zoek naar zulk spul, maar ik wist niet dat deze zo legendarisch was. Zal de staat eens checken.

4,0
ik had eerst Leftouverture en later zag ik dat Kansas er voor ook nog top albums heeft gemaakt. Nadat Livgren en Walsh vertrokken blijft er van Kansas niet veel Kansas meer over

avatar van RonaldjK
4,0
Dit is één van de laatste Kansasplaten die ik in het geheel hoorde, augustus 2017; ik was desondanks al een dikke vier decennia gewend aan de stijl van de band. Toch is het even wennen: de band zet hier extra fel aan.

De titelsong hoorde ik rond 1981 voor het eerst, dankzij hun liveplaat Two for the Show (1978) waar het de opener is. Bovendien werd het een vaste track op verzamelaars, zoals de drie die ik bezit. Terecht gebombardeerd tot prijsstuk van deze studioplaat, die in februari 1975 verscheen en in de Verenigde Staten maar liefst #57 haalde. Best hoog voor zo'n muzikaal stevig gekruid album.
Het waren de dagen dat je nog in tuinbroek en ruitjesblouse een "rockster" kon zijn; aan gelikte (glitter)kleding had de band geen behoefte, het was de muziek die telde. Bij Kansas was het niveau zo hoog, dat hun tweede album het debuut overtreft. Dit in tegenstelling tot wat ik bij veel andere bands heb gehoord, waar na een prima debuut de mindere songs voor de opvolger resteerden.

Geproduceerd door de piepjonge Jeff Glixman, door de band gevraagd om het geluid te doen tijdens hun tournees voor het debuut. Kansas speelde non-stop, in zowel clubs als stadions, onder meer in het voorprogramma van hun jeugdhelden The Kinks. 248 concerten deden ze, vertelt hoofdcomponist Kerry Livgren in de documentaire Miracles out of Nowhere.
De band was dus bijzonder goed ingespeeld toen Livgren onderweg naar de studio, in het vliegtuig naar Los Angeles, de poëtische tekst van Song for America schreef.

Behalve de titelsong staan er nóg twee lange composities op, eveneens geschreven door Livgren: Lamplight Symphony (in miniversie ook op de liveplaat te vinden) en Hymn to the Atman, met daarin onder meer een knappe drumsolo en vanaf 10'32" een heerlijke gitaarsolo. In dit ‘Gezang voor de ziel’ hoor je over de diepe levensvragen die Livgren zich in die dagen stelde.

Toen ik de plaat dan eindelijk in z’n geheel hoorde, sprong er echter een ander nummer uit. Lonely Street werd geschreven door zanger/toetsenist Steve Walsh, bassist Dave Hope, gitarist Rich Williams en drummer Phil Ehart. Op het eerste gehoor lijkt het een standaard bluesschema wat ze gebruiken, maar verrek, mijn voet kan niet gewoon meetikken door de oneven maatsoort. Zelfs de blues moest er kennelijk aan geloven… Het lijkt een (hele snelle) driekwartsmaat te zijn, waardoor je als luisteraar in eerste instantie denkt dat het een gewone vierkwarts is. Maar zelfs dan kom ik er vooralsnog niet uit wat hier precies gebeurt. Knap gedaan, lekker nummer bovendien.
Een ander hoogtepunt is de opener van de plaat, Down the Road, prachtig gezongen door Robbie Steinhardt, die bovendien op viool excelleert.
Duidelijk is ook dat Glixman erin slaagde de opnamekwaliteit van het toch al prima debuut te overtreffen: met name de zang komt beter tot zijn recht.

Platenbaas Don Kirshner begon om een hitsingle te vragen, vertelt Walsh in de genoemde docu. In zijn opdracht kortte Glixman (?) de titelsong in tot drie-minuut-één, voorwaar een knappe prestatie. Zelfs een radiohit wilde het desondanks niet worden, in tegenstelling tot de lange versie die zeven minuten méér aantikt en spoedig een succes werd op collegeradio in het hele land. Het groeide er uit tot een eigentijdse evergreen.
De single staat als bonus op de cd-versie (2005) die ik bezit en is ook op streaming te vinden. Dit samen met een liveversie van Down the Road, waarop te horen is dat deze band geen overdubs nodig had. Briljant.

avatar van gaucho
4,0
Ik heb de originele CD zonder bonustracks, dus werd wel nieuwsgierig naar die single-edit van het titelnummer. Bizar ingekort inderdaad. En toch, binnen de beperkingen van drie minuten blijft de essentie van de song overeind, dus dat heeft de editor van dienst eigenlijk toch wel knap gedaan. Al kan ik me ook voorstellen dat je er gemakkelijk een edit van een minuut of vijf van had kunnen maken. Dat past ook op een single, maar was natuurlijk weer minder radiovriendelijk, zo werkte dat in die tijd.

Lonely street kende ik al geruime tijd voordat ik dit album aanschafte als B-kant van een andere single, What's on my mind, die ik in de jaren zeventig wél aanschafte, in de slipstream van Carry on Wayward son.
Inderdaad een bedriegelijk eenvoudige bluessong, die je echt op het verkeerde been zet qua ritme. Ik kan ook nog steeds niet doorgronden wat Phil Ehart daar nu precies allemaal doet. Een vergelijkbaar effect - zij het met een heel ander nummer - heb ik altijd ervaren bij Turn it on again van Genesis. Ook zo'n bedriegelijk simpel rocknummer, dat dan verrassend genoeg in iets van een 13/8ste maatsoort gespeeld wordt, waardoor je er als weinig onderlegd air-drummer steeds naast zit...

Gast
geplaatst: vandaag om 11:48 uur

geplaatst: vandaag om 11:48 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.