Beck - Modern Guilt (2008)

Waarom worden bepaalde nummers zo lomp afgekapt?

Verder een voor Beck erg fris en to the point album.
Net wat ie nodig had om z'n artistieke geloofwaardigheid weer een beetje te herstellen, want op dat vlak had ie na Sea Change nogal ingeboet.

Een oude liefde die je weer eens tegenkomt op een feestje... en dat het dan toch wel weer gezellig is...

Guero was een enorme teleurstelling voor mij, dus was ik afgehaakt wat deze Beck betreft.
Onlangs toch wat nummers gehoord van de man en redelijk veel positieve recencies uit de betaalde pers gelezen, dus mijn twijfels begonnen toch wat af te nemen.
Uiteindelijk de plaat toch maar gaan beluisteren en uiteindelijk de plaat dan toch maar gekocht.
Ik moet zeggen dat het resultaat toch een beetje fantastisch is, ik had, om eerlijk te zijn, Beck al opgegeven als artiest.

Moet mijn mening nu herzien, want dit klinkt verrassend fris en is met géén ander album van hem te vergelijken;
Voorlopig hou ik het op **** en ben ik een tevreden Beck-fan, al moet ik toegeven dat 33 minuten wel héél erg kort is voor een album....

Deze knappe recensie vond ik op File Under, ik vind het een hele goede analyse en ik kan me er geheel in vinden en vooral ;ik wou ze niemand onthouden, de bronnen worden vermeld, dus kan het neem ik aan?

(quote)

Bij de luxe rerelease van Beck's meesterwerk Odelay werden we weer met de neus op de feiten gedrukt: het wonderkind van ooit laat zijn talent te weinig zien. Guero vond ik bij verschijnen een erg goede plaat. Jammer dat de eerlijkheid me gebiedt te zeggen dat ik die cd sindsdien maar weinig gedraaid heb. The Information, zijn voorlaatste, was een ondermaatse plaat, zodat het alweer zes jaar geleden is dat hij iets echt moois liet horen (op Sea Change). Zijn jongste boreling heeft de naam Modern Guilt meegekregen en verdomd, de goede tijden zouden zomaar weer aangebroken kunnen zijn. Die roepen dan vooral associaties met Mutations, vanwege de mooie balans tussen leipe experimenten met elektronica (met dank aan producer Danger Mouse?) en basale folky liedjes. Beck's psychedelische kant krijgen we ook weer te horen, middels het wonderschone en aan The Flaming Lips refererende "Chemtrails". Op twee tracks doet Cat Power mee en dat is een combinatie die zou doen verlangen naar een duoplaat tussen de twee, ware het niet dat haar bijdragen hier minimaal zijn. Desondanks is één van die twee tracks, "Orphans", de opener van de plaat, typisch Beck: schijnbaar vrolijk, maar met een onderhuids schurende melancholie. Modern Guilt heeft een lp-lengte van ongeveer 35 minuten en dat is eigenlijk een ideale lengte voor deze plaat. Net op het moment dat de verveling toch even toeslaat, blijk je naar het laatste nummer te luisteren: "Volcano" had een outtake van Sea Change kunnen zijn. Inderdaad, die laatste echt goede Beck-plaat.
(unquote)

bron : http://www.fileunder.nl/archives/2008/07/beck_modern_guilt.php

En bij nader inzien, wie iets méér tekst wil, dit hier is ook erg raak;

http://www.goddeau.com/content/view/5020

Erg veilig allemaal. Veel van hetzelfde.

heerlijk dromerig

Het zijn stuk voor stuk 'lekkere' nummers, maar dit maakt het nog geen goed album wat mij betreft. Ik zie weinig samenhang, wat niets afdoet aan het feit dat het verder gewoon een lekker tussendoor-album is. Ik zet hem op een 3.5* en vermoed dat het daar altijd bij zal blijven...

Het is stiekem toch weer een hele tijd geleden dat ik Modern Guilt voor het laatst beluisterde, de plaat is een bij mij in de vergetelheid geraakt. Ruim een halfjaar later heb ik de plaat opnieuw opgezet; benieuwd of ik de plaat al wat beter kan waarderen.

Voor het album had ik toch wel hoge verwachtingen; met Danger Mouse als producer kan het toch niet verkeerd gaan? Ik moet ook zeggen dat het voor het grootste deel aan de producties ligt dat dit album een voldoende krijgt. Want hoewel het niet in de buurt komt van de producties die ik van hem ken (DANGERDOOM bijv.) zijn ze alleraardigst. Gamma Ray is mijn favoriet; dit nummer bevat genoeg verrassingselementen en weet mijn aandacht goed te bewaren, wel vind ik het einde wat abrupt.

Modern Guilt draait natuurlijk om Bek David Campbell, kortweg: Beck. Deze zanger is dan ook de voornaamste reden dat ik niet sta te springen om dit album. Hij is absoluut geen slechte zanger hoor, maar het doet mij erg weinig. Slechts zelden weet zijn stem mij te grijpen en kan ik daadwerkelijk van hem genieten. Toch zijn er enkele uitzonderingen op de regel; Chemtrails is daar een voorbeeld van. Op dit nummer zingt hij een stuk hoger en dit vind ik meteen een stuk beter. Op de overige nummers mis ik veelal emotie en vind ik hem te vlak.

Er is gelukkig nog een hoogtepunt meer op het album te ontdekken, dit keer in de vorm van het nummer Walls. Opnieuw is het niet de zang die het nummer voor mij zo goed maakt maar is het de sterke productie die mij erg aanspreekt. Het is een meeslepend geluid en kent genoeg variatie om mijn interesse te blijven wekken.

Modern Guilt is dus wat mij betreft een terechte voldoende waard, echter, veel meer meer kan ik het niet geven. Danger Mouse doet het goed (kan het weliswaar nog een stuk beter), aan hem ligt het dan ook niet dat dit album mij niet geheel weet te trekken. Het is Beck zelf die mij niet al te veel doet en dat is jammer, aangezien mijn beoordeling veel hoger had uit kunnen pakken.

Om met de deur in huis te vallen; ik heb absoluut niets met Beck en het valt mij dan ook niet mee zijn muziek te luisteren. Bijvoorbeeld; Odelay, door velen gezien als een klassieker, maar na een aantal nummers lijkt het mij zoveel energie te kosten om verder te luisteren dat ik het maar weer uitzet. Waaraan het ligt weet ik niet.

Nu komt Beck met Modern Guilt. Het lijkt eerder op een tussendoortje dan een volledig Beck-album, en wat blijkt, zo heb ik het graag.
Korte, lekkere pop-rock nummers met als hoogtepunten Gamma Ray en Replica. Een Beck album wat ik met gemak uit kan zitten en eindelijk kan ik zeggen dat ik ook van de goede man kan genieten. Hiep hiep hoera! *4.

Deze verveelt echt niet! Wat een heerlijke plaat! Half sterretje erbij.

Inderdaad. Op YouTube staan nog enkele akoestische versies van de nummers, ook prachtig.

YouTube - Beck - Gamma Ray

YouTube - Beck - Orphans

YouTube - Beck - Modern Guilt

Modern Guilt is Beck zoals ik hem nog niet vaak gehoord heb. Hij greep me meteen bij de kraag en bij het beluisteren van 'Gamma Ray' voor de eerste keer, leek het net alsof ik het nummer allang kende.
Het album begint met Orphans. Een heerlijk nummer, dat goed in elkaar steekt en aanstekelijk werkt. Het enige waar ik aan moet blijven wennen zijn de aaaaaaaaaaaaah's aan het einde van het nummer.
Gamma Ray is vervolgens het pareltje van het album. Niet geheel ontoevallig moet ik altijd aan de gelijknamige band denken, hoewel de muziek totaal niet met elkaar te vergelijken is. Het nummer werkt aanstekelijk, ligt in het verlengde van Orphans, maar is beter. Gewoon beter.
Chemtrails is dan heel anders. Het is minder up-tempo en meer geladen lijkt het wel. Er straalt een zekere duisternis van het nummer en dat trekt me wel. Erg geslaagd nummer datzeker.
Zeker niet in deze lijn ligt Modern Guilt. Het is meer blues-achtiger en daarom zou ik het wel een relaxed tussendoortje willen noemen. De het piano-riedeltje is overigens geniaal te noemen!
Youthless is ligt dan weer meer in het straatje van Gamma Ray. En zo zijn alle nummers in principe wel met elkaar verbonden. Ook dit nummer is goed te noemen. Het heeft diezelfde (ik zou bijna zeggen 'vibe' ) sfeer die voor dit album zo typerend is en misschien wel voor Beck in het algemeen. Helaas blijft Gamma Ray beter.
Walls is ook weer een nummer waar in principe niks op aan te merken. Goed, het album heeft een bepaalde sound die je aan moet staan. Maar wanneer hij dit doet, dan is het wel erg vermakelijk allemaal.
Een van de minste nummers van het album vind ik dan Replica. Het klinkt allemaal wel aanemelijk maar het wordt nergens spannend of uitdagend en dat mis is toch wel.
De basintro van Soul of a Man behoort dan weer tot de meest geniale stukjes van het album en laat voor mij echt blijken dat ik een Beck-album aan het luisteren ben. Heerlijk groovy is misschien wel het beste woord. Oftewel, het klopt gewoon allemaal!
Het acoustische gedeelte van Profanity Prayers maakt voor mij veel goed. Het nummer zelf vind ik een beetje mat namelijk, de gitaar gaat er goed is, maar ik begin een beetje afwisseling te missen. En daar komt dat die acoutische gitaar om de hoek kijken. Een muzikale ingreep die precies op het goede moment komt.
Ja, de aflsuiter is dan ook weer een waar Beck-pareltje te noemen. Volcano, wat is daar nog over te zeggen? Heerlijke sfeer, heerlijke melodie, heerlijke tekst, heerlijk nummer gewoon.

Maar waarom dan maar 4 sterren? Het album is immers vooral heel goed. En dat is nu juist een beetje het probleem. Het is overal vooral goed, maar dan ook niet meer. Op een paar sporadische seconden na, wordt het nergens geniaal of blinkt het uit. En dat is wat ik mis.

4*

gewoon lekker niks meer niks minder

Beck is met 11 CD's het ruimst vertegenwoordigd in m'n CD-collectie, en als m'n mp3-speler bij zou houden wat ik het meeste luister zou daar ongetwijfeld Beck uit komen rollen. Ik heb die man enorm hoog zitten, z'n vroegste albums zijn een genot om naar te luisteren dat ie überhaupt van die d.i.y.-folk uit *durft* te brengen, daarna kreeg ie een enorme groovy & energieke periode die waarin ie folk, hiphop, electronica combineerde, daarna waren er 3 albums weer terug naar de roots (het rustige/folky Sea Change, de hiphoppige Guero en het electronische The Information), en toen kwam Modern Guilt.
Modern Guilt kenmerkt zich vooral alszijnde wederom een mix van folk, hiphop en electronica. Dit zou ik echter voor groot deel toe willen schrijven aan Dangermouse. Deze CD klinkt als een mix tussen Demon Days, DangerDoom en The Good The Bad & The Queen. En dan aangevuld met Beck's stem.
En al heeft ie een best mooie stem, z'n nummers overtuigen me meestal in hun productie/instrumentatie, niet het stemgeluid.
En daar komt juist het gevaar om de hoek kijken van Dangermouse die zo'n minimalistische en saaie productie in elkaar heeft gezet zodat het eigenlijk helemaal niets voorstelt.

Ik heb de CD nu een jaar, maar het doet me nog steeds zo ongelofelijk weinig, het kabbelt maar een beetje voorbij tot het laatste nummer, Volcano is dan wél weer een prachtig nummer, heerlijk! Het enige nummer dat dit album nog een beetje omhoogdrukt en weet te plezieren.

Ik moet gewoon bekennen: ik zie Beck liever met z'n d.i.y.-folk en z'n energieke muziek, het lijkt alsof z'n creativiteit achteruitgaat hoe moderner hij over wil komen. Modern Guilt indeed.

Beck brengt nu ook elke week een akoestische versie van elk van de nummers van Modern Guilt. Te checken via beck.com Ik vind dit wel een puike plaat. Ik snap niet dat hij geen gemiddelde van minstens 4* heeft. De eerste keren vond ik ' kant A' wel iets beter dan ' kant B' maar nu vind ik eigenlijk beide delen wel erg goed. Het heeft voor mij wel die duidelijke scheiding. De ene kant zijn de nummers die iets meer gericht zijn op het live spelen en de tweede kant zijn echt studionummers. Daarom ben ik ook benieuwd hoe hij de rest van de nummers akoestisch gaat doen.

Gescoord voor 5 euro ... en dat was goed besteed geld.
Lekker puntig en omdat het allemaal binnen 33 minuten gebeurd ook geen zwakke plekken. Misschien moet Beck een keer een album van Tori Amos produceren.

Mijn derde Beck album en wederom vind ik het zeer degelijk (met uitschieters als Gamma Ray en Chemtrails).

Nog iemand die QOTSA terughoort in Soul of a Man?

Mwa ja... Ik kan me wel voorstellen wat je bedoeld ja... lekker nummer.

Je hebt gelijk! In elk geval méér gelijk dan mensen die zeggen dat Beck lijkt op Eels (en omgekeerd)

Wanneer komt ie weer uit met 'n nieuw album?

Hij heeft een singletje uit op dat label van Jack White. Nog geen album in zicht volgens mij.

Ik heb ook toch maar de Japanse deluxe limited edition met de 4 bonus tracks gekocht. Er zit ook een dvd bij met 6 videoclips.
De bonus tracks zijn zeer de moeite waard. Modern Guilt is echt een groei album, dat ik met regelmaat graag beluister.

En toen ging Beck op de rocktour en wel van de psychedelische soort. Vleugjes jaren '60 Pink Floyd en lichtelijk distorted rock, en dat in iets meer dan 30 minuten. Onderscheidende songs wel, waardoor het album als geheel een spannende coherentie vertoont. Kan 'ie dus ook.

Op de vrijmarkt op de kop getikt, en zomaar heb ik m’n favoriete Beck in huis gehaald. Odelay, Morning Phase en Sea Change kon ik ook wel waarderen maar dit pakt me meer. Odelay is me wat te fragmentarisch (al moet ik die weer een kans geven) en de andere twee mooi maar ook ietwat saai. Deze heeft het scherpe randje dat ik mis daarop. Erg blij mee dus.