Dead Can Dance - Dead Can Dance (1984)

Onder de huidige omstandigheden (5-1 van Oranje tegen regerend wereldkampioen Spanje) is een unbiased reactie niet echt mogelijk, maar ik wil stoepkrijt nog wel eens voorlichten over (dansbare) postpunk e.d. en mijn beleving ervan. Op dit moment moet ik echter toegeven aan andere behoeften

Opener The Fatal Impact is best dansbaar, lijkt aardig op de oude Simple Minds.

DCD en dansbare post-punk? Dacht het niet. Dit is een voorbeeldje van dansbare post-punk. Een kraker zelfs.

Dat is samen met Anne Clark - Our Darkness wel een van de ultieme dansnummers, maar ik kan mij ook prima bewegen op The Fatal Impact.
Op dit nummer ooit tijdens de Zomerfeesten in Nijmegen een mooie tribal dance gezien; inclusief rond draaiende vuurfakkels en getrommel op olievaten.

Ik heb (in het inmiddels verre verleden) meerdere Zomerfeesten meegemaakt, maar deze heb ik gemist. Was dat op de Valkhof? Tribal ritmes, getrommel op olievaten en dergelijke wel meegemaakt in Nijmegen bij optreden van Savage Republic ergens in 1987/88.

Op het veldje voor het Valkhof, volgens mij wel ergens eind jaren 80, maar het kan ook goed in 1990 zijn geweest. Niet tijdens een optreden, dit stond daar los van. wel indrukwekkend.
Valkhof vond ik tot rond de eeuwwisseling meestal wel de moeite waard, toen kregen studenten en relatief onbekende bands de kans om hun kunstjes te laten zien, de laatste jaren een stuk minder boeiend.

Bedankt voor het aanbod, maar ik sla het vriendelijk af
Natuurlijk is er dansbaardere post-punk dan dit gemaakt, maar dat neemt niet weg dat ik bij The Fatal Impact, Fortune of East of Eden moeilijk stil kan blijven zitten. Dansbaarheid en somberheid hoeven elkaar niet in de weg te staan. Ze zeggen het zelf al: dead can dance

Ach, een beetje overdrijving op zijn tijd moet best kunnen toch?

Het was een feitelijke mededeling. Als OW'er maakte ik pas na 2005 kennis met termen als postpunk, post-rock en idm - ik heb ze nooit beschouwd als een verrijking van mijn semantische universum noch als transparante typering. Inmiddels zijn termen als post-rock, prog-rock en ook post-punk loze containerbegrippen geworden die hier te pas en te onpas als 'verhelderend inzicht bewerkstelligend' of 'richtlijn' m.n. door jongere muziekvrienden overal langs worden gelegd. Ligt deez' muziek je na aan het het hart - en dat doet het nog steeds - dan werkt zulks regenbogen van ergernis op.

Ik kom er nog wel op terug - maar postpunk en dans gaat imo not happy together, uitzonderingen daargelaten. Laat ik daar dan wel bij toevoegen dat mijn ex regelmatig in staat bleek om heftig te dansen op U2 - hetgeen bij leidde tot meewarig hoofdschudden (mede daarom ook: ex). Muzikale compatibiliteit is voor mij iig een basisprincipe voor een bestendige relatie.

Probeer je nu te zeggen dat ik de term post-punk niet mag gebruiken? Dat jij het niet zo op zulke 'etiketten' hebt vind ik prima, maar ik vind het een fijne houvast.

Of jullie het nu dansbaar vinden of niet, het zal mijn mening niet veranderen. Dit is hoe ik het beleef. Hoe ik het ook verwoord, we luisteren allemaal naar dezelfde muziek. En die klinkt goed.

Hou 'ns even vast Mamalou! Etiketten gebruiken - a.k.a. metadateren - is een absolute noodzaak om iets terug te kunnen vinden (bijv in een archief). Als je gaat verhuizen helpt het enorm om dozen goed te labelen - dan kunnen ze meteen naar de kamer waar ze thuishoren.

Het is handig als die etiketten helder en eenduidig zijn, zodat eenieder (en niet 1 of 2 individuen) weet waar het over gaat. Postpunk is als label alleen eenduidig qua tijdvak, verder niet; verder is het containerbegrip geworden (net als "new wave"), waar verschillende mensen verschillende invulling aan geven - zodat je in een discussie over muziek met meerdere mensen daarover een uiterst verwarde communicatie krijgt, omdat iedereen er wat anders onder verstaat

Dit eerste album van Dead Can Dance heeft veel gothic elementen in zich - verwijst bijv. naar bands als Sisters of Mercy, Danse Society, maar ook naar labelgenoten Cocteau Twins (hun debuut Garlands heeft ook aardig wat Gothic elementen). Labels is imo wél een aardig middel om grip te krijgen op 'postpunk' - let op de enkele aanhalingstekens

4AD, Factory, Korova, Ze, Rough Trade zijn belangrijke labels; dan zijn er nog wel wat kleinere. DCD zit op 4AD en bij 4AD was artistieke autonomie een van de belangrijke uitgangspunten. Vorm (layout, alle grafische uitingen) en inhoud waren heel sterk met elkaar verbonden. 4AD was - veel meer dan andere labels - een label waarvan de releases soms werden verkocht omdat ze er zo goed uit zagen: de meeste 4AD-platen uit de eerste 10 jaar zien er prachtig uit: ze hebben ook iets 'arty'. De onderlinge verbondenheid tussen 4AD-artiesten - denk aan de showcase This Mortal Coil - was ook veel sterker dan bij andere labels.

Dit eerste DCD album is een fraai debuut, maar bij het volgende album zal al snel blijken tot welke diepgang de band in staat is. Over de hele linie gezien doet de typering "postpunk" DCD onvoldoende recht. DCD is veel meer, schuwt het niet om grenzen op te zoeken en te verleggen.

Dat is een verhelderend verhaal mjuman. Je geeft zelfs meer informatie dan nodig is, maar het is wel interessant
Inderdaad, daar ben ik inmiddels al wel achter. Een keer Spleen and Ideal luisteren was genoeg om me daarvan te overtuigen.

Zojuist dit album opgezet... Eerste keer dat ik DCD uit de jaren 80 beluistert en het klinkt allemaal behoorlijk gedateerd. Opvallend is dezelfde lijn van bas/drums, maar de nummers toch totaal verschillend van elkaar zijn. Knap gedaan en juist de twee zangstijlen, waar ik een grote voorkeur heb voor Gerrard d'r stem, brengt het allemaal bij elkaar.
Op naar hun volgende uit hetzelfde decennium, waar ik deze weer even laat rusten .

Dit album is heel anders dan de platen hierna die ik ook een stuk beter vind. Spleen and Ideal kwam hierna en dat is nog steeds mijn favoriet van ze. Wat n mooi geheel is dat..goeie nummers en een mooie sfeer...

Dit blijft toch hun fijnste album, met hun derde Within the Realm of a Dying Sun, als goede tweede. Vanaf The Serpent's Egg gaan de Gerrard-composities mij steeds meer tegen staan. Maar daar sta ik zo wat alleen in....
Op dit album zijn alle (ook de Gerrard)composities van een hoog niveau en zijn helemaal niet gedateerd, maar staan nog steeds overeind in hun mystieke pracht!

Was deze plaat een beetje vergeten maar ik moet zeggen toch een erg sterk en sfeervol debuut van het Australische Dead can Dance.Vooral The Trial en a Passage of time blijven geweldig.Maakt me ook weer nieuwsgierig naar de opvolger Spleen and ideal want volgens mij vond ik die destijds nog beter.

Die moet je zeker weer eens beluisteren ja! Alhoewel met Spleen and Ideal wel de nieuwe weg werd ingeslagen die DCD daarna heeft gevolgd, dus veel meer de klassieke opzet. Dit debuut is nog best rauw en grenst aan new wave. In die zin is het handig dat ze hier de ep Arcane Delights aan hebben toegevoegd omdat dat de ideale brug vormt tussen het oude en nieuwe werk.

Zal ik daar ook maar eens mee beginnen want die Arcane delights ken ik nog niet .

Debuten fascineren me mateloos. Want hoe maak je jezelf kenbaar aan de wereld?

Uiteraard valt de geboorte van een band niet samen met de release van een eerste album. Edoch, een voldragen schijf (ja, anno 2017 klamp ik me nog steeds vast aan een tastbaar medium) is een statement; een tot wasdom komen na jaren van zoeken naar de juiste formule. Een album signaleert idealiter dat er intussen een verhaal te vertellen valt. Welaan dan, eenieder weet hoe belangrijk een openingszin is. Het openingsnummer van een eerste album moet dan ook een welluidende intrede zijn, een aambeeld waarop het verdere bestaan van de band tot onverwoestbaar metaal kan worden gesmeed.

The Fatal Impact is in ieder opzicht een oplawaai van jewelste: “wij zeggen u: de doden kunnen dansen”. En moge God me neersabelen indien dit niet het geval is. De doden dansen. Oh jazeker, de doden dansen. Aan ons wordt een weergaloos debuut gepresenteerd. De vaststelling dat dit debuut in het kwadraat overtroffen werd doet niets af van de glansrijke prestatie die hier geleverd wordt.

Brendan Perry & Lisa Gerrard etaleren hier reeds hun succesformule: eentonigheid vermijden door intijds de dans te ontspringen en ‘de ander’ het woord te laten voeren. Waarom ‘de ander’? Omdat ze reeds van in den beginne zelden in elkaars vaarwater voeren. Zij de getormenteerde heks, hij de verbindende troubadour.

Samen vormen ze een goddelijke combinatie. Waarvan dit geniale debuut een perfecte uiting is. Ja, Spleen and Ideal & Within the Realm of a Dying Sun zijn onnavolgbaarder. Maar dit debuut staat al s een huis, vergis u niet.

Petje af hoor. Doe deze glansprestatie maar eens na.

Ik zal m nog ns beluisteren. Te weinig gedaan eigenlijk, jaren geleden voor het laatst. Hun albums hierna waren makkelijker voor me (foei). Tribal is het woord dat in me op komt bij dit album en een Live and Let Die de film sfeertje.

Ps. De Profundis hun mooiste

luigifort, geef dit album zeker een kans. Met jouw uitmuntende smaak kan het bijna niet anders dan dat diepe appreciatie jouw deel zal worden.

Edit: laat je niet misleiden door de relatief lage score, het is een misvatting van jewelste!

Ze hebben mij al De Profundis gegeven, waarvoor ik ze de profundis dankbaar voor ben . Quid pro quo dus...deze week wordt het weer eens tijd voor hun gelijknamige debuut. Geniaal toch bands die hun debuten naar hun bandnaam noemen.

Tijd voor een debutentopic

Edit: Ik heb dat eerder ook meegemaakt FM met heel lage scores, onbegrijpelijk id.
Als ik in het verleden op de lage score van 0,5 in een televisiegids af was gegaan had ik Lost Highway nooit gezien

Heiligschennis. Want jij en ik weten: David Lynch = God.

Precies
De nr. 1 voor mij
Het debuut van DCD dat voor mij ondoordringbaar leek is misschien wel hun Inland Empire dan?
Dan moet dit album wel fabelhaft zijn

Deze ken ik dus niet.
Ik wist in "84" niet eens van hun bestaan af.
Zal deze eens gaan oppakken.
Vanaf morgen 2 weken ff geen werkzaamheden.
Even de schade inhalen.

Welverdiende muziekvakantie

Ja heerlijk luigi!

Me neither, maar dat heb ik 10 jaar later dik en dik ingehaald. Doen dus en daarbij al het werk van DCD in de 80s.

Doet niet onder voor het latere werk van de band. Het is gothicrock met hier en daar een esoterische uitbarsting. Frontier reken ik zelfs tot de beste nummers van de Australiërs. In tegenstelling tot later werk vind ik deze muziek ronduit beklemmend en dat heeft ook zo zijn charme.