menu

Dead Can Dance - Aion (1990)

mijn stem
3,93 (180)
180 stemmen

Australiƫ
Folk / Neoklassiek
Label: 4AD

  1. The Arrival and the Reunion (1:38)
  2. Saltarello (2:33)
  3. Mephisto (0:54)
  4. The Song of the Sibyl (3:45)
  5. Fortune Presents Gifts Not According to the Book (6:03)
  6. As the Bell Rings the Maypole Spins (5:16)
  7. The End of Words (2:05)
  8. Black Sun (4:56)
  9. Wilderness (1:24)
  10. The Promised Womb (3:22)
  11. The Garden of Zephirus (1:20)
  12. Radharc (2:48)
totale tijdsduur: 36:04
zoeken in:
avatar van Sanvean
4,0
Net iets minder als The Serpent's Egg, Spleen and Ideal of Within the Realm of a Dying Sun, maar toch alleszins een ijzersterk album.

Opener The Arrival and the Reunion is een van mijn lievelingssongs van deze band. Geweldige pracht! Saltarello, een instrumentaal klarinet-stukje, is een van hun meest uitbundige songs. Als ik dat ook maar hoor, spring ik mekans alle kanten op.

Sterk album weer.

avatar van Sanvean
4,0
Hoewel dit niet de beste plaat is van Dead Can Dance (mijns insziens dan), verdient Aion wel de titel van meest levendige, vrolijke plaat van de band.

Wanneer ik iets vitaals en levendigs nodig heb, zet ik Aion op, en niet het veel donkerdere Spleen and Ideal of The Serpent's Egg.

Naast de sublieme middeleeuwse opener en het opwindende Saltarello (afgeleid van een 14e-eeuwse Italiaanse dans) moeten vooral As the Bell Rings the Maypole Spins en Radharc genoemd worden als songs die met hun levendigheid mijn hart echt weer van licht voorzien.

In beide songs wordt op briljante wijze Gerrard's stem gekoppeld aan de mysterieuze doedelzak-klanken (die anders dan normaal klinken) van Robert Perry. Deze combinatie, in laatstgenoemde song ook nog eens subliem bijgestaan door Gerrard's yang ch'in, zorgt immer voor positieve oprispingen.

Naast genoemde titel van meest levendige Dead Can Dance-plaat krijgt Aion natuurlijk de titel van mooiste albumhoes.
Getoond wordt een piepklein fragmentje uit Jheronymus Bosch' De Tuin der Lusten.
De wereld van Bosch, mysterieus, symbolisch en middeleeuws, past perfect bij Dead Can Dance en de levendigheid van Aion.

De surrealistische, alchemistische en psychoanalytische wereld waarin Bosch zich begaf (volgens zijn volgers; in feite was Bosch vooral een religieuze moralist) komt in De Tuin der Lusten (The Garden of Earthly Deligths) tot uiting middels een decor, waarin vele mensen plezier maken en de liefde bedrijven tussen, op, onder en zelfs in dieren, planten en groenten, waarvan de albumhoes een klein voorbeeldje is.

Hiermee is Aion's positieve karakter verklaard. En met twee titels op zak scoort deze plaat toch niet slecht bij mij.

4,5
neo
En dat vrolijke vind ik juist minder...

avatar van Sanvean
4,0
Ik dus ook (daarom scoren de drie meest donkere platen van Dead Can Dance absoluut het hoogst bij mij), maar soms heeft zelfs een donker denkend mens als ik nog wel eens behoefte aan een beetje positiviteit en licht.

Komt niet vaak voor bij mij, maar het gebeurd wel eens, per ongeluk.

avatar van Zachary Glass
Sanvean toch

4,5
neo
Wat mij bij Aion maar weer eens opviel was hoe regelmatig Robert Perry in contrast met Gerrard Glossolalie in baritone zingt met die heerlijke langzame, zachte stem. Dat omschrijft hun bijdrages sterk bij ieder album. Perry vond ik bij mijn eerste kennismakingen met DCD vaak vrij sullig, het kon mij niet echt grijpen. Na wat jaren staat hij opzelfde hoogte als Gerrard bij mij. Aion is een van die albums die, na jaren geleden gekocht te hebben, ineens weer behoefte aan had. En mijn waardering stijgt. Lengte is het punt waarop ik nog vastloop. En ook Aion heeft iets curieus wat mij bij Within the Realm ook een tijd verbijsterd heeft achtergelaten; de sfeer en emotie pakt mij pas later echt bij de strot. Het is dan ook jammer dat het album zo kort is.

Voor nu is mijn waardering voor Aion eindelijk gestegen, wat uiteraard niet noodzakelijk hoeft, maar ik zet deze nu naar 4.5 sterren. Binnenkort ga ik mij maar weer eens verdiepen in de minder geluisterde DCD albums uit mijn collectie. Laat de albums waar ik al volledig ben ingegroeid maar even voor wat het zijn; meesterwerken.

avatar van Flipper
4,0
Na 'Serpents's egg' mijn favoriete CD van DCD. Een wat meer toegankelijker CD, met, door de keuze van de instrumenten, een meer folk-karakter. Hoogtepunt 'As the bell ... ', maar het door Brendan gezongen 'Fortune ..' is ook heel mooi.
Komt er nog een woordenboek van Lisa uit ??

avatar van narva77
3,5
Mijn tweede ervaring met Dead Can Dance. Ik vond dit album eigenlijk TE vrolijk of te opgewekt. Ik denk dat ik de oudere albums beter zal vinden. 3,5*

avatar van aERodynamIC
4,0
Voor mij was dit de eerste kennismaking met deze band. Mede hierdoor is het ook wel een lievelingetje. Niet de mooiste (dat is Within the Realm of a Dying Sun), maar toch wel een bijzondere (maar ja dat gaat eigenlijk voor alles van Dead Can Dance op).

avatar van orbit
3,5
Vind dit een van de minderen eigenlijk, spleen and ideal vind ik veruit de beste (check mijn top10) en the serpent's egg is ook een stuk beter. Within the realm heeft een schitterende hoes, maar de beste van DCD? Neuh..
Deze krijgt een 3.5* van me.

avatar van Saldek
Dit is een heel andere richting de Brendan en Lisa toen in waren geslagen. Moet desondanks haast wel een bewuste keuze zijn geweest. De invloeden die hierop zijn gebruikt galmen door in al hun latere werk, en dat heeft (voor mij dan) DCD toch wel een wat breder en toch ook wel erkende vorming gegeven.
Betrokken invloeden zijn op 'Aion' (midden-) oosters geaard en teksten kennen een filosofische benadering.
De muziek van Brendan en Lisa biedt mogelijkheid tot meerdere invalshoeken en uitgangspunten die alle bijster interessant e/o mooi zijn om te luisteren. En het is gewoon gaaf om het als een geheel te zien opdat er in alles wat bijzonders kan worden gehoord. Dead can dance: het is gotisch, keltisch, middeleeuws, oosters, exotisch, indisch en boven alles ongekend mooi. Hoe moet je de muziek noemen? Gewoon.....,als geheel, als
Dead can dance.

avatar van VanDeGriend
3,5
Voor mij is dit de minste, of beter gezegd, de lastigst te doorgronden plaat van DCD. Inderdaad toch wel een stijlbreuk ten opzichte van het oudere werk en een voorbode voor later werk, dat ik juist weer wat sterker en grootser vind klinken.

Overigens is Black Sun wel een van mijn favoriete DCD nummers. Wat een intensiteit, wat een pracht. Gelukkig speelden ze dit nummer maart vorig jaar tijdens hun optreden in Den Haag. Een optreden dat sowieso een aaneenschakeling was van persoonlijke favorieten aangevuld met zeer sterk nieuw werk. De cd die van dat optreden door de band is uitgegeven, zou in mijn top 10 staan (als vervanger van Within the Realm of a Dying Sun) mocht iemand m ooit toevoegen.

4,0
Dit vind ik, als een van de weinigen hier in dit topic, de beste DCD plaat. Heerlijke sfeer gewoon. Wel erg kort. 4*

fastpulseboy
Ik ben dan ook een van die weinigen. Beste plaat !

avatar van Edwin
4,5
Zijnde een van mijn meest favoriete acts kan DCD natuurlijk helemaal niets fout doen. Als ik alle albums van DCD naast elkaar leg, is het haast ondoenlijk om een rangschikking op basis van voorkeur te maken. Met hun muzikale rijkdom en hun ongeëvenaarde compositorische vernuft weten Brendan en Lisa mij met elk album volledig in te pakken. Alleen met het mes op de keel zou ik Aion als een van de minst favoriete durven aanwijzen. Waarom? Tsja, het enige dat tegen dit album kan inbrengen, is dat er wat te veel korte fragmentarische stukjes op staan. Daar staan echter wel magistrale prijsnummers als Saltarello, Fortune Presents Gifts, As The Bell Rings en Black Sun tegenover. Waar praten we over, niets minder dan 4,5 *.

avatar van dj maus
3,5
Ook op dit album vind ik de Perry-nummers beduidend beter dan die van Gerrard.
De combinatie / afwisseling werkt echter ook best positief voor het album als geheel.

avatar van dazzler
5,0
AION 1990

The End of Words.

Wat kan er over dit album gezegd of geschreven worden?

Devotie, toewijding, schilderijen komen tot leven.
Die van Jeroen Bosch op de cover ... of voor mij als Vlaming
en onvoorwaardelijke fan van Breughel ... Pieter de Oude.
Beide schilders tekenden vreugde en verdriet van de sterveling.
Bosch werkte meer met (bijbelse) metaforen, Breughel zoemde in
op het dagelijkse leven van Jan Modaal ... en de boer ploegde verder.

Dead Can Dance zet met elke album een stap verder terug
in het verguisde, maar rijke muzikale verleden van de mensheid.
Twee songs schetsen het opzet van deze vijfde langspeler Aion.

Het zijn Saltarello, de 14de eeuwse Italiaanse (heksen)dans
en The Song of the Sybil, een 16de eeuwse Catelaans passielied.

http://nl.youtube.com/watch?v=AcmpBCXOgVI
http://nl.youtube.com/watch?v=zP4Ae4xIkMU

Track 2 huppelt met ritmische tambourijn in de rondte.
Track 4 schuift als een collectieve biecht voorbij.

Hier brengen muzikanten van de 20ste eeuw
de zielen uit de middeleeuwen tot leven, alsof de poppetjes
op de schilderijen van de vernoemde grootmeesters tot leven komen.
Dode muziek nodigt opnieuw ten dans uit: Dead Can Dance.

The Arrival and the Reunion opent plechtig.
Alsof we mogen meegluren over de schouders
van een relgieuze communie ... vrijmetselarij wie weet.

Fortune Presents Gifts Not According to the Book.
Of hoe het dagelijkse lot zich niet altijd aan de bijbelse profetieën houdt.
Een intro die uit Dead Poets Society lijkt geknipt.

http://nl.youtube.com/watch?v=qIXgS0_Ax2U

The Promised Womb met die in mineur gestreken cello's.
Lisa Gerrard zingt niet meer ... ze verklankt zwangerschap,
verwachting of "advent". Een kerstlied tussen de regels.

Black Sun ... het enige nummer dat hoorbaar teruggrijpt
naar de oude, meer op new wave geënte aanpak.
Brendan Perry ontbindt zijn innerlijke demonen.

Radharc springt uit de band als een symbiose tussen
Europese, middeleeuwse muziek en oosterse volksdans.

As the Bell Rings the Maypole Spins is contemplatiever.
Lieflijk haast, alsof het de kat is die naast het haardvuur spint.

Mephisto en The Garden of Zephirus zijn integrerender
van titel, want muzikaal slechts kleine bruggetjes tussen
behoorlijk gevarieerde nummers die voldoende een zijn.

Wilderness is een vocale meditatie en brengt ons
terug bij ons uitgangspunt ... The End of Words.

http://nl.youtube.com/watch?v=ynw2Zi0nMn0

avatar van orbit
3,5
Mooie recensie, maar eigenlijk bij de verkeerde plaat. Meest matige DCD in hun medieval periode.

avatar van dazzler
5,0
Orbit, schrijf nog eens iets positiefs bij hun minst matige plaat ...

avatar van orbit
3,5
Zoveel heb ik niet bij hun platen geschreven, maar is gewoon na te lezen..
Vind deze niet slecht, maar wel een behoorlijke stap achteruit ten opzichte van de drie hiervoor. Maargoed, iedereen zijn heug

avatar van Chameleon Day
4,5
Ach, alles van DCD is mooi. Zit geen zwakke broeder bij. Maar deze heb ik ook de minst hoge score gegeven. Maar niet omdat die matig zou zijn.

Voor mijn muzikale ontwikkeling ook belangrijk geweest. Vooral dit album heeft mij - samen met SoE van TT - de oren geopend voor klassieke muziek en middeleeuwse muziek ihb (recent nog 'Cantiones Sacrae' van Roland de Lassus aangeschaft, uitgevoerd door het Collegium Vocale (van Gent) onder leiding van Philippe Herreweghe. Werkelijk fantastisch. Zou ik zonder DCD nooit bij zijn uitgekomen.)

Dus: 4*

avatar van dazzler
5,0
orbit schreef:
Vind deze niet slecht, maar wel een behoorlijke stap achteruit ten opzichte van de drie hiervoor. Maargoed, iedereen zijn heug

Het gaat er me om dat je tenminste eens verwoordt
waarom je hem minder goed vindt. Ik ben niet enkel geïnteresseerd
in de labels "goed" of "slecht", maar ook in je luisterervaring.

Zeggen dat je hem een behoorlijke stap achteruit vindt is op zich ok.
Als we dan ook mogen weten waarom je er zo over denkt, orbit.

avatar van orbit
3,5
Omdat er veel minder intens wordt gemusiceerd heer dazzler.. Omdat er geen nummers alà Host Of The Seraphim op staan, omdat gewoon het gehele niveau wat slordiger, afgeraffelder en minder intens is als de vorige drie fenomenale platen. Black Sun uitgezonderd, dat is wel van het betere niveau.

avatar van Chameleon Day
4,5
Je bedoelt dat het album in zijn geheel wat ingetogener is dan de voorgaande. Volgens mij ligt jou dat wat minder. Maar bijv. zo'n 'Song of the Sybil' is toch gewoon prachtig?

avatar van orbit
3,5
O jawel hoor, ik kan dit ook moeiteloos uitluisteren, maar ik vind het geheel net wat minder hoogstaand uitgevoerd en de verrassingen in de muziek zijn veel minder dan ze op voorgaande platen voorkwamen. Bovendien vind ik Gerrard niet altijd even lekker klinken hier. En er staan me ook teveel nietszeggende tracks op, terwijl er op de voorgangers bijna steeds sterke aan ijzersterke tracks werden gekoppeld.

avatar van dazzler
5,0
Dank voor de verduidelijking, orbit.

Al kies ik meer de zijde van Chameleon Day.
Dit soort muziek vraagt om een ingetogen en spaarzame aanpak.
En het is jouw volste recht om daar minder van te houden.

Ik vind het een gewaagde en geslaagde stap in het oeuvre van DCD.

avatar van orbit
3,5
Ik heb inderdaad meer met die nummers die er echt uitknallen, soms afgewisselt met wat rustiger nummers.. Spleen And Ideal is daar het ultieme voorbeeld van, een soort kippenvel omgezet in muziek.. soms staan de haartjes rechtop om weer even te gaan liggen en daarna weer rechtop te gaan staan. Heerlijk!

avatar van Chameleon Day
4,5
Ach, we vinden het allemaal een prachtband, alleen we leggen de accenten anders. Prima hoor. Ik geniet van het gehele DCD oeuvre!

Wel vind ik het een schande dat DCD geen "vaste" vermelding heeft gekregen in de OOR's popencyclopedie. Dat verdient deze muziek toch wel. Behoorlijk uniek en een constant hoog niveau. Ik ken zo geen band die in de buurt komt van DCD. Eenzame hoogte.

avatar van Mjuman
Oor - wtf is oor; look it up itfd, en dan vind je vast iets over de functie. I don't mean to be rude, maar één van de kenmerken van MSM (mainstream media) en daar hoort Oor echt bij is dat het verkeer éénrichting is: spread, never interact. Zelden zo'n kliek zelfvergenoegzaamde lieden meegemaakt.

Aion: wonderbaarlijk qua sfeer, één organisch geheel het album en dat geldt voor (bijna) alle DCD-albums; het album is de te beoordelen entiteit, niet de separate songs. Bij Aion kan ik alleen maar hetzelfde doen als wat ik deed toen ik met een aantal klasgenoten (gymnasiasten omder elkaar) op de fiets naar Den Bosch toog voor een overzichttentoonstelling van Jeroen Bosch: zintuigen open zetten en e.e.a. op me in laten werken - afstand voor het kunstwerk en stilte gepast: laat het op je inwerken en geniet (of niet - that's up to you).

Zelden ben ik zo door kunst getroffen als toen - en DCD is een prima associator daarvoor; en dat maakt het album alleen maar mooier.

stuart
Ik had (gezien) de naam van de band iets verwacht a la het nummer Thriller van MJ, maar je gaat hier nog véél verder terug in de tijd (foutje mijnerzijds ).

Gast
geplaatst: vandaag om 06:24 uur

geplaatst: vandaag om 06:24 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.