The Band - Moondog Matinee (1973)

Zowat het enige album waar geen liedjes opstaan die door Robbie Robertsen geschreven zijn. Met uitzondering van de bonustrack dan.

Zo'n beetje het 'soul/r&b album' van The Band. Vrij matte en flauwe plaat met covers, al is "Mystery Train" geweldig, en The Band blijft The Band, echt slecht is het nergens, vandaar ook de drie sterren.

Nee, dan luister ik toch liever naar voorganger "Cahoots" of opvolger "Northern Lights, Southern Cross".

Robbie Robertson zal ongetwijfeld even in een artistiek songwritersdipje gezeten hebben in 1973 . Cahoots , de vorige studioplaat was degelijk van snit , maar liet een wat minder geinspireerd geluid horen .
Waarschijnlijk daarom de keuze voor een album met covers .
Dat pakt helemaal niet verkeerd uit . Het album is wat rauwer geproduceerd dan voorheen en The Band is uitstekend op dreef .
Rock 'Roll , Soul , een beetje blues her en der , het zit de groep als gegoten . Het unieke is dan ook dat de liedjes zo ''eigen'' zijn vertolkt , dat het beslist hun eigen liedjes hadden kunnen zijn .
Zo'n Great Pretender wordt zo geweldig gezongen door Richard Manuel ( Sowieso een vocalist met veel soul in de strot ) dat dit abslouut 1 van de beste uitvoeringen ooit is .
Favorieten zijn Holy Cow , Mystery Train en het melanchonieke Crying Heart Blues , waar een Rick Danko weer eens escaleert met die onvergetelijke snik in zijn stem .
Zo maak je dus een album met songs van anderen . Een wat mij betreft goed geslaagde nostalgische trip , vooral ook omdat The Band hier heel dicht bij zich zelf blijft .

Ik heb deze gelaten voor wat het is, maar nu heb ik 'Mystery Train' gehoord (dat ik in de uitvoeringen van een aantal andere artiesten al erg goed vond) en begin ik te twijfelen of dat wel helemaal terecht is.

Cooke's 'A Change is Gonna Come', m.u.v. de valse start, vind ik ook best goed.

Eigenlijk moet je de eerste 3 albums even vergeten. Dit zal repertoire geweest zijn van de voorloper van The Band, namelijk Levon & The Hawks.
Het is een uitstapje naar vroegere tijden. Even wat anders en nogmaals je hoort het vernuft en de eigen indentiteit van The Band ruimschoots terug.
Niet elk nummer is even geslaagd, maar het luistert over het geheel prima weg.

Prima cover album van the Band.Heerlijk in de auto van Delfzijl naar Urk (of beter Austin-El Paso) .Ain't got no home,Mystery train en het geweldige Promised land (het origineel van Chuck Berry moet ik ook eens gaan opzoeken) zijn de beste nummers.

Tegenvallende plaat. Ik ken betere uitvoeringen van enige van deze nummers. Zo heeft Elvis superieure versies afgeleverd van Mystery Train, Saved en Promised land.

Jij altijd met je Elvis... Een zeer overschatte artiest. Zijn Sun-opnames zijn boven alle twijfel, dat natuurlijk wel. Maar voor Promised Land moet je toch echt het origineel van Chuck Berry hebben.

On-topic: verder ben ik het wel met je eens wat dit album betreft.

Ik heb deze plaat op vinyl gehad. Begin negentiger jaren voor Hfl. 1,- gekocht van een collega die afstand deed van zijn hele collectie voor absolute dumpprijzen. De plaat had ondanks dat het een enkele LP bevatte een soort klaphoes of binnenhoes met een prachtig schilderij van de groepsleden in een straat in Toronto. Al met al was het album een dik pakket. De plaat was zoals bikkel2 al aangaf een uitstapje naar de tijd dat de groep bekend was als The Hawks.
Ik kocht 'm tegelijk met Northern Light/Southern Cross en eigenlijk was na één draaibeurt al duidelijk dat dat album voor mij 'the keeper' was.
Eigenlijk stelde het album op alle vlakken teleur. Ik ben nooit kapot geweest van nummers als The Great Pretender, maar ik vond The Band's versie bijna een parodie. Ook hun versie van The Third Man kon me niet bekoren. Promised Land vind ik met Helm's vocalen net te joviaal klinken, dan heb ik liever de versie van Chuck Berry, of zelfs Dave Edmunds.
Het door meerdere MM'ers goedgekeurde Mystery Train hoor ik zelfs liever in de versie van The Stray Cats. Uiteindelijk kreeg ik een fantastisch bod op mijn vinyl album en het zegt waarschijnlijk genoeg dat ik nooit de aandrang heb gehad om de CD versie als vervanger aan te schaffen, ook al ligt ie in mijn woonplaats voor een kleine € 8,- in de bak.
En geen ruzie maken over Elvis, heartofsoul en spinout, anders laat ik jullie de komende twee jaar luisteren naar René Shuman, of erger, Danny Mirror, of nog erger, Jack Jersey!

heartofsoul is wel hard voor mij . Ik lees nu pas zijn reactie. Mijn heart breekt . Nu serious, In heartofsoul heb ik vaak een gelijkgestemde. Ook in het algemeen over Elvis volgens mij. ik weet wel de meeste vuilnis over Elvis en zeker zijn muzikale misstappen, maar zal de man altijd blijven verdedigen.

Daar sta ik ook niet geheel meer achter, spinout. Het was, als ik mij goed herinner (maar het is 6 jaar geleden, en ik weet het niet meer precies) nogal tongue-in-cheek bedoeld. Ondertussen is Elvis de laatste jaren voor mij een van de meest beluisterde artiesten in het genre, naast John Lee Hooker en Frank Sinatra. Alleen vind ik sommige nummers uit zijn laatste periode niet zo geslaagd, met al die pompeuze arrangementen. Terug naar dit album. Zal het weer eens beluisteren om te horen of het inderdaad zo teleurstellend is als nlkink het beschrijft.

Vroeger vond ik dit maar niks, met in de playlist teveel flauwe nummers (Ain’t got no home, The promised land, I’m ready) en in de uitvoeringen teveel vrijblijvendheid. Nú kan ik het méér waarderen: ik denk de liefde van deze mannen voor de nummers uit hun jeugd duidelijker te kunnen horen, Garth Hudson geeft met zijn magische keyboards de nummers zonder uitzondering een tintelende gloed mee, en Richard Manuel zingt weer als een engel (met name in mijn twee favorieten Holy cow en Share your love). Op z’n tijd is dit nog altijd een beetje melig, en de toonsoort van de zangmelodie van het slotnummer is nèt te hoog voor Danko, maar als geheel is dit best een amusante verzameling. De bonusnummers klinken voornamelijk onaf, maar de tekst van Going back to Memphis blijft geestig (inclusief pajama/mama-rijm), en het is fijn om de afsluiter na de live-versie van Before the flood nu ook vanuit de studio te horen, ook al mis ik de intensiteit op deze studio-versie een beetje.
        Na Moondog matinee kwamen er meer van dit soort cover-platen waarop mensen eer betoonden aan de muziek uit hun jeugd: Pin-ups van Bowie, Kicking against the pricks van Nick Cave enz. Was The Band –afgezien van Sha Na Na en andere retrobands– de eerste groep die zo’n plaat uitbracht?

Kon laatst een piekfijn vinyl exemplaar kopen voor weinig en had gezien de recensies weinig verwachtingen. Maar was aangenaam verrast door de bijzonder levendige en afwisselende vertolkingen van de geselecteerde covers. Kwalificaties als "flauw" of "parodie" lijken mij niet aan de orde. Nee, the Band gooide het hier over een andere boeg en levert hier een prima te verteren album op.