Mercyful Fate - Don't Break the Oath (1984)

Mooie hoes! Het album zelf heeft best lekkere riffs... Maar de zang werkt nogal op mijn zenuwen. Op een gegeven moment wordt dat falsetto nogal irritant, maar ook als King Diamond 'normaal' zingt klinkt het nogal zeikerig. Gelukkig maakt de muziek veel goed, want dit album bevat vele vette riffs. Favoriete songs: A Dangerous Meeting, The Oath, Gypsy, Come To The Sabbath.

Na het magnifieke debuut Melissa uit 1983 volgde deze Don’t Break the Oath in 1984. Ik kan me als de dag van vandaag herinneren waar ik deze plaat gekocht heb, in 1984 tijdens een schooluitstap naar het Evoluon in Eindhoven (denk ik) en een rondvaart in de haven van Rotterdam en daar vond ik tijdens een vrij uurtje een platenwinkel. Op de terugweg toonde ik trots deze vinylplaat aan één van de begeleiders maar hij (Eerwaarde en toen mijn leraar godsdienst) kon er maar donkergroen mee lachen. Eens thuisgekomen na een te lange busrit, spoorslags naar mijn kamer gerend en deze opgelegd. Wat een album, wat een sfeer, wat een muzikanten en vijfentwintig jaar later is die plaat nog altijd een van mijn dierbaarste bezittingen.

De toon wordt meteen gezet met A Dangerous Meeting: dreigende openingsriffs en drums, dan meteen een solo erop als voorbereiding op de zang van King Diamond. Loodzwaar nummer met toch o zo mooie melodielijnen, de song wordt spijts de vele breaks nooit uit het oog verloren. Fantastisch nummer, let op die loodzware break rond 4:11 met die bel. Happend naar adem volgt Nightmare: een vlijmscherpe en retestrakke beuker van jewelste. Je zou van dit nummer nachtmerries krijgen, opnieuw een aanslag op de trommelvliezen. Wat kunnen de heren Denner en Shermann spelen! Desecration of Souls begint opnieuw met een voor Mercyful Fate zo typisch dreigende openingsriff en gezongen / gesproken intro van King Diamond: je kunt als het ware de krochten van de hel ruiken. Het volgende nummer Night of the Unborn doet mij ontploffen in een pure extase van headbangen en gebalde vuisten in de lucht steken. Het refrein is subliem hierop en de solo’s vliegen je om de oren. Wel, die A-kant is niet mis, zullen we maar zeggen als understatement van de eeuw…

Plaatje omdraaien en dan begint … The Oath: niet te serieus nemen, want dit is gewoon King Diamond die een satanische Onze Vader opzegt met regen en bliksem op de achtergrond. Het is imago, dames en heren, maar na twee minuten verandert dit in een wreed schoon nummer: pijnlijk voor de nekspieren. Dan volgt met Gypsy een persoonlijk favoriet van mij: prachtige riffs en zang en zeer zeer catchy, je zou haast “commercieel” durven denken, maar dan komen weer die breaks en solo’s. Ik ken dit nummer van binnen en buiten: waanzinnig samenspel van de heren muzikanten. Welcome Princess of Hell is een iets trager nummer met prachtig refrein. To One Far Away is een kort instrumentaaltje en een welkom rustpunt: klein maar fijn. Het genadeschot wordt gegeven door middel van Come to the Sabbath: niet normaal.

Voor de liefhebbers of geïnteresseerden: denk voorbij het occulte imago en geniet van een Metal klassieker. Dit is Metal met grote M, summa cum laude.

Na een rondje doorheen mijn King Diamond/Fate collectie ben ik weer terug bij Don't Break The Oath.
Ik vind hem net een tikje beter dan Melissa, maar dat kan te maken hebben met de overrompelende indruk die de plaat op me achterliet, toen ik hem voor het eerst hoorde.
Ik heb dit zo grijsgedraaid dat ik het een tijd lang niet geluisterd heb. Vandaar mijn aanvankelijke 4 sterren.

Inmiddels is het vuur weer net zo heftig opgelaaid als de hoestekening doet vermoeden. En dan vraag ik mijzelf af waarom ik het zolang stof heb laten happen. Tom Keifer zong ooit eens: you don't know what you've got till it's gone, een tegelwijsheidje, maar het is een waarheid als een koe.

De typische combinatie tussen heavy metal, neoklassieke en gothische elementen geven de muziek een bijzondere klassiek aandoende horrorlading. Alsof je de bekende boeken van Bram Stoker of Mary Shelley bij het licht van een enkele kaars aan het lezen bent.

Natuurlijk speelt de geschifte vocale aanwezigheid van King Diamond een behoorlijk grote rol. De manier waarop zijn vocalen in de mix staan, is op geen enkele andere Diamondplaat zo geslaagd als hier, vind ik. Niet teveel op de voorgrond, maar ook weer niet helemaal begraven in de mix. En dan zijn er nog die gekke echoeffecten die hem soms laten klinken als een psychotische stem in het hoofd. In Nightmare bijvoorbeeld waar hij op het eind ' you are insane' op een kinderachtige pestkoppen manier begint te gillen. Kippenvel.

Ook één van de gitaristen, ik weet nog steeds niet wie wie is, ligt wat achter in de mix. Dat geeft extra kracht aan het spookachtige karakter. Over de solo's gesproken. Het zijn er wel heel veel, maar ze zijn dan ook echt allemaal even goed. En uitstekend getimed. Het is beslist geen raffelwerk.

Sowieso is de magistrale opbouw van vrijwel alle songs prijzenswaardig. Er is voortdurend spanning en avontuur. Vooral Night Of The Unborn is een ware achtbaanrit wat dat betreft. Het rechtlijnige Gypsy is dan ook het enige relatieve rustmoment als je het mij vraagt. Alle overige nummers zitten boordevol geweldige riffs, jankende solo's, tempowisselingen en sinistere effecten. Alleen bij het intermezzo To One Far Away mag je nog heel even naar adem happen alvorens de klassieker der klassiekers Come To The Sabbath dit demonische meesterwerk op meer dan waardige wijze afsluit.

Later on the master will join us zingt King in dit nummer. Volgens mij was hij zeker al een kleine veertig minuten aanwezig in het helse ritueel.
Don't Break The Oath is verplicht voer voor de traditioneel ingestelde metalliefhebber.

Denemarken mag dan een land zijn dat niet veel bekende metalalbums heeft voortgebracht, maar met By Inheritance (Artillery) en dit Don’t Break the Oath komen er wel twee van mijn favoriete albums vandaan.

Bij het bespreken van albums van Mercyful Fate is het lastig om met iets anders dan de stem van King Diamond te beginnen. Die kenmerkende hoge, soms bijna piepende stem die soms bijna niet bij de muziek lijkt te passen, was voor mij aanvankelijk even wennen. Intussen beschouw ik de zang als een van de belangrijkste redenen om Don’t Break the Oath zo geweldig te vinden. King Diamond weet het gevoel op te roepen van een verzameling heksen die ’s nachts op een open plek in het bos dansen, van spoken die rond je huis zwe(r)ven als je wilt slapen, van demonen in je hoofd die je nare dingen toezingen. Een onbehagelijk gevoel, om het zwak uit te drukken, zonder dat het té zwaar op het gemoed gaat liggen: ondanks alle Satanische referenties blijft dit album voor mij bovenal uitstekend vermaak. Don’t Break the Oath is een occult toneelspel.

Don’t Break the Oath is veel meer dan een album van King Diamond met een begeleidingsbandje dat wat muziek op de achtergrond speelt. Het gitaarwerk van Hank Shermann en Michael Denner, en dan met name de ontelbare solo’s, speelt een minstens even belangrijke rol. Gelukkig maakt de productie van dit album het bijna onmogelijk geen aandacht te besteden aan de gitaristen.

Zwakke punten kent dit album niet (ok, zonder bonusnummer Death Kiss was ik ook tevreden geweest). Hoogtepunten des te meer: A Dangerous Meeting, met een paar kerkklokken die de sfeer nog verder verhogen, Night of the Unborn, dat de eerste 30 seconden fantastisch geopend wordt door Hank Shermann, Welcome Princess of Hell, en uiteraard de afsluiter Come to the Sabbath.

Minder dan vier en een halve ster kan ik niet uitdelen aan dit meesterwerk.

4.5*

Een heel gave Deense productie die Mercyful Fate bij mij echt heeft weten doorslaan. Ik denk dat deze productie bij de top hoort en het is echt een te gek album met hele gave nummers, prachtig lines van de gitaar en een geweldige zang. Dit maakt Mercyful Fate en de metalscéne zo super gaaf, heerlijk album!