Mercyful Fate - Don't Break the Oath (1984)

I hail you again in Satan's name!

To One Far Away is een prachtig stukje gitaarwerk en er is bijna geen zang, behalve die paar Gregoriaans-klinkende tonen in het begin, overigens knap gedaan door KD. Die vink ik aan als favoriet!

Dit album is de max! King Diamond is een zeer herkenbare vocalist. Mijn favoriet nummer van dit album is Come to the Sabbath.

Unholy Shit, wat blijft dit een intens en heftig werkstuk. Het barst uit zijn van voegen van de energie, tempowisselingen en ultra extreme zang. De koning levert hier vakwerk af. Het geluid is niet optimaal, maar dat kan mij in dit geval niet deren. De gitaren spreken nl. voor zich. En ze spreken een luide taal in de naam van Satan. Deze CD is voor mij een echte achtbaansrit en hoogtepunten volgen elkaar snel op. The Oath en Come To The Sabbath wil ik als de allerbesten aanwijzen, maar de rest doet er weing voor onder. Een vriend van mij had zelfs de hoes op zijn motorkap gespoten en dat verdient deze CD. Dit is een klassieker.

Na het magnifieke debuut Melissa uit 1983 volgde deze Don’t Break the Oath in 1984. Ik kan me als de dag van vandaag herinneren waar ik deze plaat gekocht heb, in 1984 tijdens een schooluitstap naar het Evoluon in Eindhoven (denk ik) en een rondvaart in de haven van Rotterdam en daar vond ik tijdens een vrij uurtje een platenwinkel. Op de terugweg toonde ik trots deze vinylplaat aan één van de begeleiders maar hij (Eerwaarde en toen mijn leraar godsdienst) kon er maar donkergroen mee lachen. Eens thuisgekomen na een te lange busrit, spoorslags naar mijn kamer gerend en deze opgelegd. Wat een album, wat een sfeer, wat een muzikanten en vijfentwintig jaar later is die plaat nog altijd een van mijn dierbaarste bezittingen.

De toon wordt meteen gezet met A Dangerous Meeting: dreigende openingsriffs en drums, dan meteen een solo erop als voorbereiding op de zang van King Diamond. Loodzwaar nummer met toch o zo mooie melodielijnen, de song wordt spijts de vele breaks nooit uit het oog verloren. Fantastisch nummer, let op die loodzware break rond 4:11 met die bel. Happend naar adem volgt Nightmare: een vlijmscherpe en retestrakke beuker van jewelste. Je zou van dit nummer nachtmerries krijgen, opnieuw een aanslag op de trommelvliezen. Wat kunnen de heren Denner en Shermann spelen! Desecration of Souls begint opnieuw met een voor Mercyful Fate zo typisch dreigende openingsriff en gezongen / gesproken intro van King Diamond: je kunt als het ware de krochten van de hel ruiken. Het volgende nummer Night of the Unborn doet mij ontploffen in een pure extase van headbangen en gebalde vuisten in de lucht steken. Het refrein is subliem hierop en de solo’s vliegen je om de oren. Wel, die A-kant is niet mis, zullen we maar zeggen als understatement van de eeuw…

Plaatje omdraaien en dan begint … The Oath: niet te serieus nemen, want dit is gewoon King Diamond die een satanische Onze Vader opzegt met regen en bliksem op de achtergrond. Het is imago, dames en heren, maar na twee minuten verandert dit in een wreed schoon nummer: pijnlijk voor de nekspieren. Dan volgt met Gypsy een persoonlijk favoriet van mij: prachtige riffs en zang en zeer zeer catchy, je zou haast “commercieel” durven denken, maar dan komen weer die breaks en solo’s. Ik ken dit nummer van binnen en buiten: waanzinnig samenspel van de heren muzikanten. Welcome Princess of Hell is een iets trager nummer met prachtig refrein. To One Far Away is een kort instrumentaaltje en een welkom rustpunt: klein maar fijn. Het genadeschot wordt gegeven door middel van Come to the Sabbath: niet normaal.

Voor de liefhebbers of geïnteresseerden: denk voorbij het occulte imago en geniet van een Metal klassieker. Dit is Metal met grote M, summa cum laude.

Opmerkingen:
- Op de heruitgaves is The Oath het laatste nummer van de A-kant en het eerste nummer van de B-kant is Gypsy.
- Die laatste is zo over the top dat ik bijna misselijk wordt van de adrenalineshot in mijn bloedbaan. Heftig !

Ik heb dit album vandaag op vinyl gekocht. Het was vroeger van mijn jongere broer en later kocht ik het wel eens op CD maar verkocht het ook weer.

Zo met de platenhoes en het tekstvel bij de hand hoorde ik King Diamond weer zoals ik dat deed toen ik nog klein was. Zijn hoge gil past gewoon bij deze muziek. En het blijft verrassen hoeveel verschillende stemmen hij laat horen.

De nummers zijn hier nog wat beter dan op Melissa. In 'A Dangerous Meeting' zit een bijna ontroerende tristesse, maar de onheilsfeer overheerst te zeer om daar al te veel in op te gaan.

'Night of the Unborn' heb ik ooit nog gebruikt voor een spreekbeurt tijdens de muziekles op school, toen ik 14 jaar was. De muziekleraar schrok zich wezenloos toen ik de cassettespeler startte.

Ik ga dit album maar gewoon 5* geven. Je moet er van houden, maar als je er van houdt is het onmiskenbaar duidelijk dat dit duivelse werkje niet voor verbetering vatbaar is.

Absoluut Kronos. Tegenwoordig is deze nogal gedateerd, vrijwel elk metalalbum dat nu uitkomt is sneller, harder en beter opgenomen, maar toch vind ik het één van de beste metalalbums ooit.

Heel goed Metal album; zelf heb ik helaas teveel moeite met de (te theatrale) zang die me totaal niet ligt en wat met het totaalgeluid, anders had ie in denk ik wel tussen mijn Hardrock / Metal collectie gezeten. Prachtige hoes overigens (vind ik).

Beste metalhoes ooit

Exact mijn gedacht, stuart. Om geen heiligschennis te plegen voor de fans, zal ik niet zeggen welke andere metalzanger(s) ik hier graag had gehoord.

Wie dan wel?


King Diamond brengt met falsetto-vocals een totaal andere sfeer bij het album.

Alsjeblieft zeg het niet De gedachte alleen al aan een andere zanger op dit album kan dodelijk zijn.

GerarDIO Joling

Dit is nummer drie uit mijn top-tien of anders ook genoemd: de tien platen waar ik uit kies als ik weer een rotdag (zoals vandaag) heb gehad: geen zakdoeken uithalen aub, maar een lekkere plaat uithalen, veel beter dan gelijk welke dokter. Heerlijke plaat ... en alweer een maand geleden dat iemand hier nog op heeft gelet.

Ook mijn nummer drie. Erg veel aandacht krijgt deze fantastische plaat inderdaad niet. Jammer en onterecht, want dit is zo'n beetje de blauwdruk van hoe metal eruit moet zien.

Ik zou mijn hond wel Oath durven noemen

Was vandaag langs geweest bij de muziekwinkel...op de fiets 15 kilometer door de regen en wind. Nooit gedacht dat ik daar met dit album en Return of the Vampire mee van terug zou komen (2 for 1). Beetje het booklet omgeklapt zodat ik het cover-artwork voor dit album op de voorkant had, en klaar. Sterk album met een aardige bonus, ook nog een goedkoper dan de enkele versie. Was aan het luisteren naar iets van Emperor (Nightside Eclipse), waar als bonustrack het nummer gypsy opstond. Klonk beter dan de rest van die plaat. En nu moet ik toch wel zeggen dat de stem van King Diamond toch ook goed tot uitdrukking komt in deze band.

5*

Akron777, respect voor je actie en je hebt een goede keuze gemaakt.

Bedankt

Dat is zonder meer een merkwaardige mening.

Dat was in de muziekwinkel. Door die ruisende koptelefoons ruiste Emperor nog veel meer en viel de Gypsy-cover toch als het beste nummer uit. Tegenwoordig zie ik het meer als een leuke cover en extra voor de plaat, want in de winkel was het echt verschrikkelijk.

Voor de zoveelste keer ligt deze plaat op, voor de zoveelste keer ril ik bij de individuele nummers, bij het meesterschap dat hier tentoon wordt gespreid. Een certitude in bange dagen, een zon die altijd opgaat. Mercyful Fate, een alfa en omega. Genieten.

Ik vind de plaat goed, maar ik vind eerlijk gezegd Melissa beter dan deze. Nummers als Come to the Sabbath en Nightmare zijn zeker weten sterk, maar de afsluiting van ieder nummer vind ik steeds weer erg zwak.

?? En toch 5 sterren? Daar kan ik van sommige gebruikers op deze site toch echt niet bij, vermelden dat sommige elementen erg zwak zijn en dan toch de maximale score geven. Hoewel deze knap in elkaar zit, beluister ik hem toch zelden, deels door de toch wat ondermaatse productie en deels door de stem van King Diamond waar ik jammer genoeg nog steeds niet aan kan wennen. Die falsetto komt mij veel te geforceerd over.

De meeste nummers zitten geweldig in elkaar. Ik had hem gisteren nog opstaan. Come to the Sabbath, Dangerous Meeting en Nightmare zijn allemaal erg sterk als ze eenmaal op gang zijn. Alleen vind ik bijvoorbeeld de afsluiting of het intro van een nummer niet zo sterk. Dit vind ik niet echt een reden om er een punt vanaf te trekken, want voor de rest is het album gewoon geweldig.

He, headbangende muziekliefhebbers . Luistertip!

Voor mij speelt alles dus mee: productie (al dan niet storend?), zanger (in dit geval King Diamond, wiens zang ik maar niet aan wen), gitaarspel, afwisseling, diepte, ... Als ook maar één van deze aspecten me minder bevalt, is dat al genoeg om (een) punt(en) af te trekken. Ik heb voorlopig dan ook maar 3 albums die op 5 sterren staan. Blijkbaar oordeel jij daar anders over, aangezien er een gigantische piek zit in je aantal albums met 5 sterren.

Ik zal deze binnenkort nog 's herbeluisteren, zien of ze misschien toch niet aan een herwaardering toe is. Zoals ik al zei, blijft het echter moeilijk om telkens King Diamond's falsettozang aan te horen, vooral als ik hem dan weer voor me zie met zijn "angstaanjagende" schmink.

Guardian of Isis, tiens, die productie, daarmee bedoel je dan de originele versie? Ik kan niet vergelijken met die remaster (waar ligt mijn boodschappenlijst). De productie is er eentje van 1984 (gloriejaar), de stem kan heel zeker een breekpunt zijn en over de muziek is uw mening zeker meer dan relevant. Misschien speelt de nostalgie bij velen in het toekennen van hoge punten, het is zeker bij mij het geval. Neem je tijd om te wennen aan die stem!

King Diamond's zang is gewoon een kwestie van smaak. Ik zie dat jij veel platen van Metallica in je top 10 hebt gezet. Nou, ik walg toch echt van James zijn stem. Ik apprecieer telkens de mening van de maker van de muziek, en ben niet de persoon die met een rode pen lekker ligt te strepen met een checklist naast hem. Er zijn genoeg platen die lager staan. Maar veel platen vind ik gewoon geweldig, en daar hoort deze zeker bij. Over een aantal van je aspecten:

-Een slechte productie kan ook juist sfeer geven aan een album, iets wat voor mij belangrijker is dan een haarscherp geluid.
-Bij gitaarspel kun je daverende solo's hebben of kleine riffjes, of andere simpele melodieen. Je kunt het het beste binnen de muziek beoordelen.
-King Diamond zet hier juist een extra sterke sfeer neer met zijn stem.