Jeff Beck - Truth (1968)

Afgelopen weekend veel naar Al Jolson geluisterd en daar een buitengewoon mooie versie van het nummer Ol' man river tegengekomen. Is dit de eerste, de originele versie van dit nummer of gaat het nog verder terug in de tijd?

Van welk jaar dateert de versie van Al Jolson, artonna campaign? Ik heb eens de versie gehoord van Paul Whiteman and His Orchestra uit 1928. Het komt uit de musical Slow Boat van Rodgers and Hammerstein, en die werd voor het eerst uitgevoerd in 1927.
Ol'Man River - Paul Robeson & Paul Whiteman - 1928 - YouTube

Denk dat inderdaad de eerste versie is, die van Al Jolson is live en te horen op; On the Kraft Music Hall....deze versie is wat krachtiger en uitbundiger dan de door jouw gevonden versie.........speurwerk leert dat Jerome Kern de componist was en Oscar Hammerstein de man van de lyrics.

Deze?
Al Jolson Ol' Man River - YouTube
Het is weer eens iets anders dan Rod Stewart natuurlijk, een karakteristieke stem. De versie van Paul Robeson is natuurlijk ook bekend, en die is van veel later als ik mij niet vergis.

Zo ontzettend jammer dat Jeff Beck en Rod Stewart al lang niet meer samenwerken. Dit kwartet onaards mooie liedjes; I've been drinking - Ol' man river - Morning Dew en People get ready doet mij waarschijnlijk tevergeefs laten wachten op een 'finishing touch'

Van dat laatste nummer ( People get ready ) is een geweldige clip, straalt bijzonder veel warmte en kracht uit.

Wie ( Bikkel 2 ) zou er geen deel willen uitmaken van deze band als hij of zij ooit de kans had gehad....

Vandaag gezien zou ik zeker niet goed genoeg zijn voor Beck ben ik bang.
Ik ken te weinig van hem om daar wat over te zeggen.
Zijn status is bekend, geen discussie daarover.
Afgezien van wat losse flarden, is hij mij vooral bijgebleven als leadgitarist op Amused To Death van Roger Waters. Dat is echt heel goed.
Ik ben geen jazzrockliefhebber en daar ligt volgens mij toch wel zijn hart.
Zijn instrumentale uitvoering van A Day In The Life ( Beatles) is weergaloos.

Dit album vond ik al een , enigszins verborgen, parel in de muziekgeschiedenis en na uitvoerig speur/ en luisterwerk op Youtube blijkt dat ik allesbehalve alleen sta in deze conclusie. Best heel veel vurige en goed onderbouwde lyrische reacties voor deze plaat aldaar. De samenstelling van de muzikanten is ijzersterk. de zanger minstens zo machtig op dreef als op zijn eerste vier bejubelde solo/albums en het is een voorloper en of blauwdruk voor geprezen rockplaten die veel later zouden verschijnen.

Dit album heeft mij afgelopen weekend nogmaals en definitief overrompeld als zijnde een onweerstaanbaar en enorm geestdriftig stuk muziekgeschiedenis, die je eigenlijk niet zou mogen missen. Vindt het reuze jammer dat erkende namen op deze site nog niet hun licht hebben laten schijnen over deze unieke samenstelling en de invloed op latere rockplaten. Wat een magistraal talent is op dit album samen gekomen, die het beste in elkaar naar boven brachten.

Ik zag dat ik hier nog niet op gestemd had, artonna campaign. Daarom dit snel goedgemaakt plus de opmerking dat ik dit net als jij een fantastisch album vind. Rod Stewart heeft zelden beter en rauwer geklonken dan hier, en Jeff Beck is in topvorm. Ik was al een liefhebber van zijn experimentele spel bij The Yardbirds, maar toen dit album uitkwam was ik geheel perplex.
Voor mij zijn beste, samen met Blow By Blow.

Raak en krachtig commentaar Heartofsoul...moge je de voorloper zijn van die ene schaap over de dam!

Ik heb deze samen met Beck-ola nog als dubbel cd en gezien de enthousiaste reacties hier ga ik hem toch weer eens uit de kast halen.Is alweer veel te lang geleden.

Prima monumentale plaat van Jeff Beck, met een indrukwekkende lijst aan gasten overigens.
Het is dampende goudeerlijke bluesrock wat hier voorbij komt, en af en toe een individueel momentje voor Beck zelf.
Hier is overigens een prille Rod Stewart te horen als leadzanger en mag gehoord worden.
Prettig rauw en in deze setting ( evenals The Faces) komt hij het best tot zijn recht.
Morning Dew is wel treffend, want die werd door Long John Baldrey in 1981 de hitparade ingezongen.
Laat John ( toen al een bekende in de Britse Bluesscene) nu net de ontdekker zijn van Rod.
Die stond dus stomdronken op een treinstation luid te zingen en dat was niet onopgemerkt gebleven door Baldrey, die daar toevallig ook was.
Een eveneens piepjonge Ronnie Wood op basgitaar en verder nog medewerking van John Paul Jones ( Zep) en oa. Keith Moon.
Een plaat met vooral covers die echter met ballen en met gevoel weggespeeld worden.
Ik kan niet anders stellen dan dat dit prettig weg luistert.
De legacy leert ons dat dit album achteraf wordt beschouwd als een voorloper van hardrock en topgitaristen als Tom Scholtz ( Boston) en Joe Bonamassa, deze plaat zien als een invloed.
You Shook Me kwam trouwens ook voor op de debuutplaat van Led Zeppelin, maar Beck was er net even eerder mee.

De eigenzinnige Beck ontwikkelde zich verder in vooral jazzrock.
De man is inmiddels erkend als misschien wel de beste gitarist ever( vooral bij collega's hoog gewaardeerd.)
Een allerzins fraai debuut.
Geen meesterwerk imo, maar zeker een essentiele plaat.

Bikkel2 schreef; geen meesterwerk, maar zeker een essentiele plaat. Ben meestal behoorlijk voorzichtig om de term meesterwerk op een album te plakken. Zeker als het gaat om een plaat vol covers. Toch heeft dit album absoluut meesterlijke trekjes; als het gaat om het het geweldige gitaarspel en de opeenstapeling der talenten, de rauwheid en puurheid en de aantrekkingskracht op latere muzikanten. Misschien een detail maar I've been drinking had ik liever als basistrack gezien en niet als bonustrack, de zang gaat hier door merg en been........sowieso een ijzersterk punt van Truth, het raakt mij tot in het diepste van mijn ziel, misschien wel het belangrijkste wat een album teweeg kan brengen.

Ik kan alleen maar stellen dat het een groot goed is, wat een speciefieke plaat met je kan doen.
Evenals muziek in zijn algemeenheid.
Om maar weer eens een oud cliche uit de kast te trekken....muziek is emotie, maar wel helemaal waar natuurlijk.
Waardevolle tip en gewoon een heel goede plaat nogmaals.
Een meesterwerk erkennen is dan voor ieder weer anders natuurlijk.
Qua spelpeil en uitdragen is dit een voorbeeldig geheel, maar idd veel covers en het scheelt ook wellicht dat bluesrock niet mijn favo genre is, dat zeg ik ook eerlijk.
Ik ben in principe wel een Led Zeppelin liefhebber, maar ben gecharmeerder van hun albums vanaf III tot Presence.

Klassieker

Afgelopen november stond-ie 50 jaar in de kast.

Toegegeven, het olde krakende vienieltje werd in de 70s al vervangen door een goeje US persing en toen ik die grijsgedraaid had door de 2fer CD en die weer door de riemaster.

Ondertussen heb ik ook de audiofiele MONO LP maar gekocht. Daar wordt ik geluidstechnies toch wel het vrolijkst van in mijn muziekhok, als ik weer eens olderwets ga zitten om echt naar muziek te luisteren........

O ja, tiesjurt van de hoes hebbik ook

Jeff Beck en Rod Stewart staan 27 september ( zoals het er nu voorstaat 1-malig ) op het podium voor een volwaardig concert. Als de beide, trotse en eigengereide, heren de vorm van deze plaat kunnen benaderen en ook nog eens People Get Ready en I've Been Drinking van glans kunnen voorzien voorspel ik een magische avond.

De combinatie van de bluesy gitaar van Jef Beck en het hese stemgeluid van Rod Stewart werkte prima en leverde een uitstekend album op. Weliswaar voornamelijk covers die met veel passie en bezieling worden vertolkt. Deze samenwerking heeft maar kort geduurd, Jeff Beck ging zijn eigen weg met sessiemuzikanten waarin hij geleidelijk naar jazzrock overstapte en Rod Stewart ging met veel succes solo. Maar dit album is misschien van beiden hun artistieke hoogtepunt.