Aerosmith - Toys in the Attic (1975)

De plaat die hierna kwam vind ik nog beter. Hier staan mij iets teveel ballads op. Rocks is meer rechtoerechtaan, maar wel van een constant niveau van begin tot eind.

Er staat maar één ballad op.

Er staan mij iets teveel rustige en verschillende nummers op.

Ach zo. Tja "Rocks" rockt een stukje meer inderdaad.

Ik vind deze wel wat beter, ondanks een enkele 'mindere' tracks. Nummers als de openingstrack, Walk This Way, Sweet Emotion en No More No More tillen dit album voor mij over Rocks heen.

Ik vind rocks juist zo goed omdat het van begin tot eind lekker klinkt zonder inzakkers of ballads.

Deze is ook zeker niet verkeerd, maar als ik errosmif eens wil horen dan issut altijd rocks die in de spelert komt.

De jaren 80 van boringsmif zoals iggy het noemt is mijn ding ook niet zo, geef mij hun jaren 70 spul maar. De gladjakkerij van de jaren 80 heb ik ook niet veel zin in.

Het debuut, deze en rocks en live bootleg zijn super, de rest hoef ik nooit weer te horen.

Dan ga ik het debuut en Rocks ook nog maar eens beluisteren. Deze bevalt me stukken beter dan ik verwacht had. Ik heb dat jaren 70 spul jaren en jaren volkomen links laten liggen. Komt mede omdat ik hun strak geregisseerde latere werk goed waardeloos vind.

Het debuut heeft het mooie "Dream On", maar laat je daardoor niet misleiden. Die plaat is voor de rest gruizig en losjes zoals een oude zompige bluesrock plaat hoort te zijn.

Het debuut ontbeert nog de typische Aerosmith vibe. Verder vind ik het jammer dat de band op de latere singles en ballads vaak wordt afgebroken. We zetten Big Ones op en roepen dan iets over alle latere hit albums. Dat in de jaren tachtig de rock muziek anders en minder rauw is geproduceerd geldt voor de meeste bands, ook AC/DC bijvoorbeeld. Oh wacht dat deden de Aussies in 1979 al met Highway to Hell. Ik zie dat probleem niet zo.
Enfin, deze Toys in the Attic betekent de grote doorbraak in de US en is zo kommersjeel als je het maar hebben wilt. Maar het stuwt, rockt, vibed en Aeroos als een dolle. Heerlijk album.

Ik kan ook meestal niet meegaan in het 'Jaren 80 waren maar matig verhaal'. "Pump" (1989) rockt al een tierelier. De opener van dat album heeft veel overeenkomen met deze van "Toys in the Attic" qua snelheid en stijl. Met ieder z'n eigen jaargeluid. "Young Lust", waar ik het over heb, wordt die ook gezien als gladder? Het is namelijk wel harder...

Lekker afwisselend Rock album met hier er daar wat Blues.

Deze van de week weer veelvuldig gedraaid, en echt een heerlijk album. Voor mij staat er eigenlijk maar 1 minder nummer op en dat is Uncle Salty. De titeltrack daarvan vind ik soms de zangmelodie wat te kinderlijk en te hippieachtig klinken, maar er zit wel spetterend gitaarwerk in waardoor het nummer toch ook weer lekker klinkt. Big Ten Inch Record is een vreemde eend in de bijt, maar wel echt een heerlijk tussendoortje. Adams Apple klinkt net als nummers 7 en 8 ook super, en er word met een mooie rustige ballad afgesloten. De 2 prijsnummers zijn ook voor mij Walk This Way, maar vooral Sweet Emotion met dat spetterende gitaarwerk erin. Pracht plaat met veel variatie erin, maar toch net een tikkeltje minder dan hun opvolger Rocks vind ik. Ook vind ik dat de typische Tyler stem op deze bij vlagen nog niet zo goed te horen is dan op Rocks.

Een van de beste albums van de heren in mijn beleving. Een vlotte opener met een lekkere drive. Uncle Salty is geen slechte song maar kan niet de hele lengte boeien. Adam's Apple is een degelijke song, Walk This Way bevat een lekkere groove en schopt meer kont dan de versie met die rappers. Big Ten Inch Record heeft iets joligs en boeit maar matig. Sweet Emotion is een klassieker, swingt als een tiet en doet het altijd goed. No More No More lijkt een veelbelovend nummer maar het repetitieve karakter van de song kan mij niet zo bekoren. Round and Round lijkt een vreemde mix te hebben meegekregen tijdens de productie en doet daardoor wat vreemd aan. You See Me Crying is een wonderschone afsluiter, telt mooie arrangementen en vormt wat mij betreft de beste song van de schijf. Al met al een lekker album dat echter ook wat wisselvallig is, enkele pracht nummers bevat maar ook wat songs telt waar de heren wat meer aan hadden mogen schaven. De swingende combinatie van rock en blues en fraaie arrangementen neigt echter naar 4 sterretjes.

De jaren 60 en 70 moeten toch een feestje zijn geweest voor het platen kopende publiek. Je favoriete artiesten of bands brachten toch bijna elk jaar een nieuw schijfje uit, kom daar nog maar eens om tegenwoordig. Daar moet ik bij zeggen dat vanuit kwalitatief oogpunt niet alles in verhouding stond met de kwantiteit en snelheid van het gebodene. Dan Toys; met Sweet Emotion en Walk This Way twee bekende songs op het album, waarbij de laatste in de versie met Run DMC in de jaren 80 pas grotere bekendheid kreeg. De lijn van voorganger Get Your Wings wordt voortgezet, swingend en bij vlagen goed. Het titelnummer, Adam's Apple, Walk This Way en Sweet Emotion vormen de beste songs op de plaat; het fenomenale You See My Crying steekt daar zelfs bovenuit. Helaas wordt ik niet warm van de boogie woogie van Big Ten Inch Record, klinkt het herhalende karakter van No More, No more wel erg zeurderig en vind ik Uncle Salty saai. Met enkele uitschieters tot nu de beste maar de vier sterretjes worden nog niet aangeraakt.

Tussenstand:

1. Toys in the Attic
2. Get Your Wings
3. Aerosmith

No more no more vind ik juist tot de toppers op dit toch al niet misselijke album behoren.

En de twee minuten durende tongue in cheeck big ten inch hoort er toch ook gewoon bij. Je moet er ook wel voor in de stemming zijn anders heeft een rock n rolll plaat niet zoveel om het lijf nee. En dat geldt misschien evenzeer voor een Rolling Stones of een Led Zeppelin eigenlijk.

Half puntje eraf voor dat belegen big 10 inch, de rest is pure rockmagie.

Beste album van Aerosmith . Een hardrock classic , ook heb ik precies dat gevoel wat Rick Beato omschrijft hierover....hij snapt het helemaal.