Aerosmith - Toys in the Attic (1975)

Erg mooi om te zien dat albums als Toys in the Attic en Rocks eindelijk eens wat in waardering beginnen te stijgen hier. Het zou helemaal mooi zijn als Get Your Wings nou ook nog van die absurd lage score van 3.18 af zou weten te komen, dat album doet wat mij betreft namelijk niet veel onder voor Toys en Rocks.

Hopelijk is het gerommel in de band trouwens snel over en betekent het niet het einde van de band: wat mij betreft komen de heren namelijk snel weer eens naar NL voor een concert, ik heb er wel weer zin in.

Twee dagen geleden binnengekregen als X2 pack Aerosmith/Toys in the Attic, en soms heb je van die Albums dat je na twee a drie draaibeurten al kunt zeggen van dit werkt erg goed voor mij. Dit is er zo'n eentje.
Deze ervaring heb ik nog maar bij een paar Albums gehad, en die hebben allemaal toch mijn top tien gehaald. Prachtige plaat.

Wat is dat voor zever

Vreselijk breed?

We hebben het nu over 1975, niet over 2000+
Toendertijd kan ik me voorstellen dat deze sleazey rock'n'roll enorm aansloeg.
Samen met ZZ-Top toch wel de wat smerigere kant van de amerikaanse rock.

Toys is mn favo Aerosmith-album. Er staan wat klasbakken op zeg. Het titelnummer is mn favoriet.

Ik ben ze ook met de jaren meer gaan waarderen. In eerste instantie vond ik het de Rolling Stones voor de armen, maar daar ben ik helemaal overheen. Ik heb kaarten voor Nijmegen!

Strak Aerosmith album. Knalt meteen al lekker met de deur in huis met "Toys In The Atiic", een van mijn favoriete Aerosmith-nummers. "Big 10 Inch Record" swingt heerlijk, vooral live kwam dit nummer m.i. tot zijn recht. "You See Me Crying", prachtige ballade, vorig jaar pas voor de eerste keer live gespeeld. Leuke anekdote bij dit nummer is, dat Steven Tyler dit nummer jaren geleden een keer op de radio hoorde. "Gaaf nummer, van wie is dit?", was zijn reactie.

"Round and Round" is een van de nummers van Brad Whitford, doet me persoonlijk niet zo veel. "No More No More" is zo'n nummer dat veel vaker live gespeeld zou moeten worden. Lekkere rocker!

Hierboven word het al gezegd, deze muziek heeft het niet nodig om te groeien, het grijpt je meteen bij de strot en het is gewoon erg goed.
Niet zo goed als Led Zeppelin, maar ik denk dat als het op hardrock uit de jaren 70 aankomt, deze band een mooie 2de plaats krijgt, al is het natuurlijk niet helemaal met elkaar te vergelijken...

Als de Rolling Stones en Led Zeppelin samen een kindje zouden krijgen zou het Aerosmith heten.

Het zijn eigenlijk qua stijl veelal Stonesnummers met het ruige randje van Zep.

Dit album heb ik gepindakaast liggen en is een wat rustiger album dan Rocks. Deze zou ik origineel kopen voor de titeltrack, Sweet Emotion en Walk This Way. Maar heb laast het live bootleg album al gekocht waar die 3 nummers opstaan. Met de rest van de nummers die hierop staan heb ik gewoon te weinig om het rigineel te gaan kopen.

Rocks heeft echt verreweg mijn voorkeur boven deze. Vooral de rauwheid en het smerige rock en roll gehalte van die plaat bevalt mij beter dan het overgrote deel van dit overigens ook erg goede plaatje hoor.

Dit is toch een geweldig album, beter dan Rocks en die heb ik al hoog zitten. Voor mij staan hier in ieder geval geen zwakke nummers op.

Dat album is één van de beste rock cd's die er zijn. mag niet ontbreken in een cd rock collectie. van mijn collectie zet ik hem in de top 5 naast Bon jovi en Queen

Ik heb dit album ook al een paar keer in mijn top 10 gezet.

Op de een of andere manier heb ik een ontzettend zwak voor Aerosmith, ondanks dat Amerikaanse blues-rock meestal niet zo'n indruk op mij maakt. Aerosmith is echter anders. Aerosmith is niet zomaar wat blues-rock, er is iets aan deze band dat het niveau van al die Amerikaanse blues-rock bands overstijgt. Steven Tyler en Joe Perry zijn een gouden duo. Schreven geweldige nummers, die mij helemaal inpakken. Steven Tyler is ook nog eens één van de beste zangers ooit en Jow Perry één van de beste Gitaristen ooit. Wat wil je nog meer?

En Aerosmith kan als geen ander ballads maken, prachtig!

ja ze hebben de mooiste ballades

Sweet Emotion was eigenlijk de single maar Walk this Way stal uiteindelijk - en nog steeds - de show. Lekkere vuige seventies rockplaat. Keert regelmatig terug op de draaitafel.

Ik vind dit maar een half om half album.

Hele goede nummer, maar ook zwakke nummer.

Hij haalt nog wel een voldoende.

Absolute uitschieters
Round and Round
Adam's Apple

Het valt me, na ontelbare luisterbeurten van dit album, pas op hoe vet Round and Round eigenlijk is. Die lome, donkere groove die het hele nummer wordt aangehouden, met de scheurende gitaarsolo's van Joe Perry erboven: top! Met de zang erbij doet het me zelfs wat denken aan Led Zeppelin. Naast de 3 voor de hand liggende krakers vind ik het ook een uitschieter op een verder wisselvallige plaat.

Round and Round is inderdaad een sterke gitaarsong met moddervette solo's. Toys in the Attic is een prima titelsong en Sweet Emotion en Walk This Way zijn klassiekers, hoewel ik de versie met Run DMC nog beter vind. De gitaarsolo op het einde van No More No More is ook geweldig. De live versie van Big Ten-Inch Record op de Pandora's Box is pas echt goed, vergeleken met deze studiotrack. De rest van de nummers zijn wat minder bijzonder.
Maar toch: de heren gingen vrolijk door op de ingeslagen weg met album Toys in the Attic. Overall alweer een prima rock ('n roll) album.

Hoogste score gegeven,maar hoofdzakelijk om de solo aan het einde van No More, No more. Die is echt waanzinnig. Heb'm werkelijk al honderden keren gedraaid. Ik heb Joe Perry wat betreft zijn solo's niet erg hoog zitten, maar hier blinkt ie echt uit.
.. en verder natuurlijk sweet emotion is ook goed. Big ten inch is daarentegen een shit track.

Maar wel erg grappig...

Inderdaad. All time favorite hier...

Een potentiële plaat voor mijn top 10 , ware het niet dat er een aantal mindere/ zwakke(re) nummers op staan.

Het album begint energiek en goed met het titelnummer en valt dan direkt wat weg met Uncle Salty, waar op zich wel een songgedeelte in zit die ik wel gaaf vind klinken maar verder wat zouteloos . Adam's Apple vind ik al beter, maar iets te lang. Dan komt het smerige, funky Walk This Way, de 2e classic. Big Ten Inch vind ik een behoorlijk (blues) afwisseling á la het 5e nummer (ben even de titel kwijt) op Sticky Fingers.

De tweede kant begint ijzersterk met de 3e classic Sweet Emotion: alles is top. Het intro met de talkbox, het 'nummer' zelf en het outro. Hier komt na deze opening wel een uitstekend vervolg met No More No More met zijn sterke solo aan het eind (zie ook mijn Song top 10 van 1975 topic). Round en Round vind ik ook wel goed en 'stampend', maar aan het eind iets te lang/irritant, al wordt de titel daarin wel goed weergegeven. Het laatste nummer, de ballad, vind ik het allerminste nummer op dit album. Zoals gezegd, als die laatste en Uncle Salty van de kwaliteit zoals die 4 classics waren geweest, was dit voor mij een grote kanshebber voor mijn album top tien.

Mooie omschrijving Cured. Pareltje in de Rock geschiedenis.

Track 5 op Sticky Fingers is You Gotta Move, notabene ook door Aerosmith later nog eens gecovered

Invloeden van The Rolling Stones en Kiss, of Kiss werd beïnvloedt door Aerosmith. Altijd lekker gitaarwerk op een Aerosmith album. Joe Perry klinkt enigszins als Jimmy Page. Dat zal niet geheel aan beider gebruik van een Les Paul liggen. Met Led Zeppelin heeft deze plaat verder niet veel van doen.

Hard album. Gewoon heerlijke pure rock 'n' roll en bovendien een monumentale riff in de vorm van Walk This Way. Iemand moest die geniale eenvoud pakken en dus hebben zij dat maar gedaan.

Er wordt soms bijna een beetje lacherig gedaan over deze groep. Maar ik beschouw ze toch wel als vrij groots met veelal bijzonder uitstekend gitaarwerk en natuurlijk een onsterfelijk iconische voorman.

No More No More is toch ook wel echt het soort rock 'n' roll waar je gelukkig van wordt.

Sommige bands moet je niet met anderen willen vergelijken. Aerosmith is er één van.
Vet gitaarwerk over de hele plaat, hou ik van... Het artwork op de hoes is absurd maar spreekt me op de een of andere manier echt aan...

"Adams Apple", "Walk This Way", "Sweet Emotion", was wel aangenaam verrast door de solo aan het eind van "No More No More", kicken! "You See Me Crying" is een fijne ballad om mee af te sluiten.

3*

Sweet Emotion

Wat een geweldige track is dat toch zeg. Geweldige basslijn en dat einde is heerlijk.

Joe Perry is na Tony Iommi denk ik mijn hardste man als het om sprekende riffjes gaat. Die van Walk This Way is en blijft natuurlijk legendarisch in pure swaggerness.

No More No More een ware rock 'n' roll anthem.

Eigenlijk een meer dan behoorlijke plaat van Boringsmith. In deze periode zat er in ieder geval een hoop echte R&R in deze band. Geen formule maar een band die zijn instinct volgt. Met zeer zeker een aantal krakers. Niet altijd even orgineel. In ieder geval stukken beter dan hun jaren '80 en '90 enz crap