Dimmu Borgir - Enthrone Darkness Triumphant (1997)

Gewoon een goede plaat en GEEN Verkwanseling van het genre, dimmu laat gewoon zien wat je met Black Metal allemaal kan doen. Want ze zijn niet gewoon Black Metal maar Symphonic Black Metal, dus een sub genre en dat kan je (vindt ik) niet zo goed vergelijken met bands zo als darkthrone en marduk want die maken raw Black Metal zonder Symphonic stukken.
Naar mijn mening dus gewoon een goede plaat
4.5*

Altijd leuk, die black metal discussies....

Deze cd van de heren was mijn eerste aanvaring met het genre, en het is een geweldige plaat!
Ik neem de cd absoluut niet serieus op tekstueel vlak, ik luister het puur voor de muziek en de agressie die eruit voortvloeit. Het satan gebral zal mij een worst wezen...Muzikaal staat dit album gewoon als een huis. Opener Mourning Palace met zijn driedelige opbouw is gewoon al geniaal.

Eigenlijk is Dimmu Borgir de enige bm band waar ik alle cd's van in mijn bezit heb. Het genre doet mij verder helemaal niets... Zal ook wel komen omdat ik mij verre van welke vorm van religie dan ook houdt...

Het valt mij altijd op hoe snel bm fans op hun pik zijn getrapt. Zij voelen zich snel verraden door bands die ineens de kans krijgen om hun platen met een budget hoger dan 100 dollar op te nemen. Ohjee, je kan de zanger bijna verstaan! Wat?? Hoor ik daar een basgitaar? Ik zal het nooit begrijpen. Een cd vind je toch goed of niet??
Wat maakt het uit of de band hiermee ineens "doorbreekt"? Als de muziek maar goed is!
Natuurlijk zijn er ook voorbeelden waar het echt misgaat (In Flames) maar jongens...
En dat genregebabbel en muziek in hokjes plaatsen... daar is muziek niet voor bedoeld

Je deed het wel net zelf even (In Flames)

Maar verder ben ik het heel erg met je eens, mooi gezegd.

Mee eens, maar zodra een black metalband een album als Stormblåst opnieuw opneemt als rock-n-roll medley van vrolijke riffs is er toch wel iets aan de hand. Maar goed, voor de rest kan ik Dimmu's commercielere muziek wel waarderen, dit album is ook zeker niet slecht. Wel is er een beetje weinig variatie in de nummers. 3.5*

Hoewel de heren naar mijn mening niet "True Black Metal" zijn, is deze plaat zeker niet slecht. In tegenstelling, het is gewoon een hartstikke goede plaat. Ongeveer het laatste waar ik echt goed van kan genieten, de latere zijn veel te commercieel. Mourning Palace blijft de klassieker van de band. De variatie blijft inderdaad erg laag, net zoals op het debut. Daarom een 4,5*

Vette Cd dit, met deze cd kwam ik ook in aanraking met Black Metal. (ook al was dat pas in 2003)

De synths zijn kippenvel lekker en dat diabolische sfeertje laat het mij overkomen als een of ander Ancient duister boek.

Veel waarde heeft deze voor mij..ondanks het laatste nummer toch een 5!

Wellicht de plaat die van Dimmu Borgir een commerciële band maakte, maar desondanks een fantastisch werkje. Het is niet meer zo mystiek als de eerste twee, maar weet wel fantastische symfonische en duistere nummers te presenteren. Traditionele Black Metal is wat mij betreft dood, en een band als Dimmu Borgir weet het genre toch best goed uit te breiden. De fantastische keyboardlijnen blinken wat mij betreft echt uit. Succubus in Rapture, In Death's Embrace, het meesterlijke Mourning Palace en het mystieke The Night Masquerade zijn de grote uitschieters. De thema's zoals lust en satanisme worden op sfeervolle manier verwerkt. De plaat klinkt niet langer duister op de manier van Darkthrone (etc.), maar op een nieuwe manier. Daarom is deze plaat gewoon fantastisch.

Op zich geen verkeerd album. Een nummer of vijf is prima. Het bevat naar mijn smaak teveel midtempogeneuzel om de gehele rit te blijven boeien. De productie van Peter Tägtren vind ik ook verschrikkelijk. Het mystieke van de eerdere albums wordt daardoor vrijwel geheel om zeep geholpen. De overdreven galm op de vocalen van Shagrath vind ik ook wat té.

Wow, kom ik toch weer even ernstig op terug. Ineens pakte het me. Het klinkt minder mystiek maar je krijgt er toch wel een verzameling toffe nummers voor terug. Mijn mening over de digitale productie blijft staan maar de symfonische toevoegingen zijn op Enthrone Darkness Triumphant zijn nog minimaal. Wel is de klaterende piano die ook Stormblast veelvuldig te horen was nog volop aanwezig.

Geweldig album van deze band. Eigenlijk is het gewoon een heerlijke duistere plaat met een goede productie. Heerlijke nummers als Spelbound die goed blijven hangen. Ik ben dan niet zo een grote black metal liefhebber, dit trek ik wel.

Tja, 't is bombastisch, catchy en melodieus. Niet echt 3 kenmerken van black metal me dunkt.
Ben zelf ook geen liefhebber van het genre trouwens.
Beste nummers vind ik Spellbound en opener Mourning Palace.
De haat jegens het Christendom in de teksten gaat voor een ketter als ik echter gauw vervelen.

Waarom kan black metal niet catchy, melodieus en bombastisch zijn? Dat doen ze hier juist toch perfect?

Ze doen het leuk ja en het is origineel te noemen. Een van de betere blackmetal-platen voor mij. Bal-Sagoth is ook een band die de genoemde adjectieven op een goede manier weet te combineren! Catamenia ook, als je het meer puur blackmetal wilt hebben.

Overigens is de laatste track een bonus track.
Deze stond op de digipack versie van het album, en niet op mijn shape-disc uitgave (in de vorm van een cirkelzaag, en waarbij op mijn exemplaar de laatste seconden van het laatste nummer wegvallen!).

Jup.
Een volstrekt overbodige heropname van een nummer dat ook al op het debuut stond. Alle sfeer en scherpte kapotgeproduceerd door Peter Tågtren. Overigens keerde deze heropgenomen versie ook weer terug op het tussendoortje Godless Savage Garden. Samen met een ander verminkt debuut nummer: Hunnerkongens Sorgsvarte Ferd Over Steppene.

Wie de originelen niet kent, zal denken: 'wat zwetst die gozer toch?' Dat kan. Dat denken mensen wel vaker. Denk ik. Weet ik eigenlijk wel zeker.
Qua stijl liggen de tracks ook bij het overige materiaal uit deze periode. Maar ik houd van die krakkemikkige uitstraling van het debuut en dat is hier volledig weggeblazen door het budget waar de band destijds de beschikking over kreeg.

Lang verhaal kort: Raabjorn Speiler Draugheimens Skodde mag als bonustrack gemarkeerd worden.

Vandaag mijn Kopietje vervangen voor een originele CD. Gelijk maar weer eens gedraaid. Ik blijf het een heerlijke plaat vinden, misschien is het jeugd sentiment (ik voelde me ineens heel oud toen ik zag dat deze uit 1997 komt). Een heerlijke mix van snelheid, agressie en melodie opgeleukt met een hoop keyboard.

Al dat geleuter over true black metal, gasten wordt eens volwassen... Als een plaat goed is, is die goed! Ikzelf ben 40 jaar en al 25 jaar muziek aan het verzamelen, van extreme -underground- metal, tot meer (ahum) commerciële metal (wat is trouwens commercieel in metal termen?) alsook andere genres. Ben in wezen vooral een hardcore liefhebber, maar heb een zeer ruime muzikale smaak (gaande van black, death, hardcore, trash, grunge tot "gewone rock"). En kom nu niet af met "ja maar je kent geen echte true black metal", oh jawel, die ik heb ik zeker ook in mijn collectie. Feit is dat deze plaat gewoon ge-wel-dig is los van de hokjes-idioten. Het is net verruimend voor een genre als black metal dat ook andere metal-heads dit kunnen ontdekken. En het is nu niet dat deze schijf radio-vriendelijk is (moet zeker niet hé), er staan geweldige old school black metal songs op, gemengd met sympho black metal. Voor mij één van de beste black metal releases, qua song-writing, sfeer, productie en agressie. Al de andere kritiek is gewoon nonsens. Top plaat!

"Hier ging het mis", lees je dan op de eerste pagina. Ik moet er een beetje om lachen, want je moet toch wel een heel erge purist zijn als je de krakkemikkige black van de eerste twee platen echt beter vindt.

Vanaf hier wordt Dimmu Borgir wel echt de moeite waard. De Noren mochten tekenen bij Nuclear Blast, wat zonder twijfel voor een veel groter opnamebudget zorgde. Verder wat personele wijzigingen waarbij ik het doorschuiven van Shagrath naar de leadzang wel echt de beste vind.

Dimmu Borgir transformeert hier naar symfonische black metal. Amper zestien maanden na Stormblast heeft de band geleerd hoe je echte nummers moet schrijven en hoe je een matige toetsenist effectief in kan zetten. Ook is hier veel meer afwisseling qua dynamiek en wordt het gas regelmatig teruggenomen. Nu was Dimmu Borgir op eerder werk toch al zelden een snelle band. Mourning Palace, Spellbound en In Death's Embrace zijn ondanks wat schoonheidsfoutjes terechte klassiekers. Raabjorn Speiler Draugheimens Skodde klinkt echt duizend keer beter dan de versie op het debuut. Er worden grote stappen gemaakt met Enthrone Darkness Triumphant. Zo groot dat je de band eigenlijk niet meer herkent. Toch wordt mijn euforie getemperd door het feit dat de tweede helft van de plaat teveel materiaal bevat dat te weinig indruk maakt. Het effect is dan wel weg. Ik snap ook niet waarom een prima nummer als A Succubus In Rapture plots afgekapt wordt.

Tussenstand:
1. Enthrone Darkness Triumphant
2. Stormblast
3. For All Tid

Ach nein. Die digitaal overwoekerde sonische ellende van Peter Tägtren is toch ook niet om aan te horen? Met die verrekte my first sony drums elke keer voorzien van meer triggers dan een gemiddelde Amerikaanse NRA-sympathisant. Verder gaat de bedoelde dynamiek behoorlijk verloren in die ernstig volgepropte mix. Om over die overdreven effecten op de vocalen nog maar te zwijgen. Dan kies ik toch liever voor de wat meer ambachtelijke geluidsuitspattingen van de voorgangers.

Verder groeit de band natuurlijk wel qua instrumentengebruik. De songschrijverij vind ik toch wat minder want er staat toch nog wel een aantal ene oor in, andere oor uit meuk op. Het beste kruit wordt naar mijn mening op de eerste drie nummers verschoten. In Death's Embrace is dan nog mijn persoonlijke favoriet.

Ik kan ook nog steeds wel genieten over de 'toen werd Dimmu Borgir commercieel'-gedachtes, want ik herinner me toentertijd op metalfan.nl ook de discussies nog wel over hoe niet trve ende kvlt Dimmu Borgir en Cradle Of Filth werden gevonden ten opzichte van de duizenden ongetalenteerde stofzuigerbands. Enthrone Darkness Triumphant is in ieder geval meer mijn ding: echte composities, betere productie, veel betere zang en melodieen die compleet werken. Is het geniaal? Nog niet, er ontbreekt nog wel iets (hint: ICS Vortex op zang) om het echt compleet briljant te maken, maar die Edvard Griegeaanse toetsenpartijen en mooie gitaarsolo's in combinatie met Shagrath's duivelse keelklanken, zorgen wel voor een gebalanceerde en spectaculaire plaat.

Tussenstand:
1. Enthrone Darkness Triumphant
2. Stormblast
3. For All Tid

Dynamiek gaat juist verloren op een taperecorder zoals Dimmu die gebruikte op For All Tid. Niet in een fatsoenlijke opnamestudio. Hier zijn tenminste nummers geschreven en niet aaneengeregen flarden van ideeën zoals op het vorige werk.

Daar ben ik het allemaal helemaal niet mee eens.

Maar in plaats van die discussie verder te voeren, raad ik gewoon het album The Ravening van Argenthorns aan. Dit project van de Fin Juuso Peltola (Warmoon Lord), gaat helemaal Dimmu Borgir en Gehenna maar pakt uit met een dik hedendaags geluid dat juist wel de ruimte geeft om op te kunnen gaan in de sp(r)ookachtige atmosfeer van de muziek.