Symphony X - The Odyssey (2002)

Het eerste album waarop ik geen progressie meer hoor. En met progressie bedoel ik uiteraard groei. Progressief is deze muziek in de verste verte niet. Er zijn wel wat dingen veranderd, maar dat zijn stuk voor stuk zaken die niet in de smaak vallen, zoals het moderne, kale gitaargeluid, of geen verbetering opleveren. Russell Allen hoeft van mij niet agressief te zingen. Het is niet nodig, maar het stoort me ook niet.

Ik hoor wel stilstand. En stilstand is achteruitgang in dit geval. Waar V hier en daar nog mooi wist op te bloeien, keren de bandleden weer terug naar de tijd waarin de ego's het belangrijkst waren. Ik weiger ook nog om van songs te spreken. Het zijn stukken. De heren zijn hun stem en instrumenten machtig, maar er komt niks organisch uit. Het is saai. Het heeft geen kop en staart en de voortdurende stroom aan gitaarsolo's is vooral vervelend. De titeltrack is wel iets beter dan de rest, maar ik kan er echt niks mee.


Tussenstand:
1. V - The New Mythology Suite
2. Twilight In Olympus
3. The Divine Wings of Tragedy
4. The Damnation Game
5. Symphony X
6. The Odyssey

Tsjonge waarom luister je dit überhaupt joh?? Bij werkelijk elk stukje dat je bij een album van Symphony X schrijft denk ik; is die gast gek op zelfkastijding ofzo?

RuudC heeft anders verder alleen maar (ruim)voldoendes gegeven... Ik krijg trouwens echt zin om een paar van die albums, zoals deze en V, her te beluisteren.

Ik ben hier blijkbaar in de minderheid wanneer ik vertel dat ik Divine Wings of Tragedy met enige voorsprong het sterkste werk van de band vind. Muzikale egotripperij? Misschien wel, maar buiten al het gewank weten ze op die plaat toch een mooi donker sfeertje te creëren. Voorts kan de agressie van Paradise Lost, een van de latere albums van de band, mij ook wel bekoren.
V - The New Mythology Suite vind ik persoonlijk te zoetsappig klinken met momenten.

Ja maar eerlijk gezegd kan ik die voldoendes zelden of nooit rijmen met het verhaal dat erbij verteld wordt...

Ik vind die misschien wel de beste, maar Twilight In Olympus komt wel dicht in de buurt.

Goed album. Harder dan wat ze ervoor maakten. Minder progressief. Maar door de bank heen goede nummers.

Kan, als je het hele album uit wil horen, een lange zit zijn. Maar ik heb de dubbelvinyl uitvoering, dus ik het het bij 1 plaat per keer houden.

Heb deze laatst ook op 2lp weten te scoren voor een zeer leuke prijs. Wat me (weer) opviel was hoe geweldig dit album is. Samen met V voor mij persoonlijk hun beste. Al kan elk album van deze band me meer dan gemiddeld bekoren. Wat ook opviel was hoe grandioos mooi het titelnummer is! Heel plaat kant 4 genieten. Pure perfectie wat mij betreft.

Hier werd het een tikje minder neoklassiek en wat steviger, maar nog steeds erg goed. Ik besloot in aanloop naar Fortarock weer eens de lange titeltrack te luisteren. Ik mis die Symphony X van dat nummer en de oudere albums V en Divine Wings wel. Vanaf de plaat hierna (Paradise Lost) werd het echt bijna puur metal, met een extreem dichtgetimmerde productie en weinig progressieve elementen. Jammer. Ik hoop stiekem op wat oud werk op Fortarock.

The Odyssey was (samen met Iconoclast) een van de mindere albums van deze band uit mijn collectie (heb de eerste drie niet). Het zijn dan ook twee albums waarop de band een wat hardere lijn aanhoudt en waarop Russel Allen wat agressiever zingt.

Nu ik dit album vandaag na lange tijd weer eens opleg moet ik bekennen dat het album me toch prima bevalt. Weliswaar is Wicked een erg matig nummer, maar voor de rest haalt de band een uitstekend niveau. Hoogtepunten zijn wat mij betreft Inferno, King Of Terrors en het magistrale titelnummer, dat mijn score flink omhoog trekt.

score: 83/100