Genesis - Trespass (1970)

Ik heb dit album heel lang wat links laten liggen, omdat naar mijn gevoel Genesis begint met Nursery Crime. Maar hem net voor het eerst sinds lange tijd weer eens geluisterd, en wat staan er een paar juweeltjes op! Prachtige melodielijntjes die je je leven lang niet vergeet, maar ergens in je onderbewuste een plekje vinden en zich daar warm nestelen. Het refrein van Dusk is daar een heel mooi voorbeeld. Sowieso een heel mooi tijdloos nummer...
Misschien binnenkort de cd eens aanschaffen!

Zie net dat Dusk het minst gewaardeerde nummer is op de CD?? Daar snap ik niks van!

Het probleem is dat er maar twee favoriete nummers mogen worden aangekruist

Zou eigenlijk een top10 moeten zijn

De hoes: het mes en de engel zijn duidelijk.
Waarnaar verwijzen de man en vrouw? En het gezicht rechts bovenaan?

De teksten: waarover gaat White Mountain? Over een vos die een verboden gebied ingaat en dat moet bekopen?

Een stap voorwaarts naar de typische sound, met de opener en afsluiter als hoogtepunten, hoewel 'Stagnation' niet onder doet. 4 sterren.
Iemand die op mijn vragen van het vorige bericht kan antwoorden?

en toen was het stil...

Ik heb ook nog steeds geen flauw idee. Het feit dat "het mes en de engel al duidelijk is" doet mij eerbiedig enige afstand houden.....

Nouja, zelfs ik kan nog bedenken waar dat op zou moeten slaan, als ik even vluchtig naar de tracklist kijk...

Dus je zoekt per titel op het plaatje?

Ja, dat zou kunnen. Trespass heeft een uitklaphoes en bijvoorbeeld het mes zit aan de andere kant, net wat je hier niet ziet. Ik zie op de andere kant van de klaphoes ook de White mountains door het raam, als je goed kijkt.

Looking for someone, kun je doen als je uit het raam kijkt. Dusk is schemerdonker, dat is wel de kleur van de hemel op de hoes.

Leuk om die zaken te ontdekken. Het mannengezicht rechts bovenaan blijft raadselachtig.

De band in ontwikkeling. Soms goed , soms nog wat stroef. Het geluid is nog niet uigekristaliseerd maar de richting is duidelijk.

Ik mag hier niet plakken dus kijk ff op wiki.

Opgewaardeerd met een volle *. Heb Tresspass de afgelopen tijd met regelmaat gedraaid en ben het album meer gaan waarderen. Het komt epischer op me over dan ik in gedachten had. Dat bevalt me eigenlijk best goed. Heb wellicht teveel met de referentie van de latere toppers geluisterd. Soms hoor ik in Tresspass zelfs "wat Marillion" trekjes (wat schrijf ik nu) Niks mis mee.

Halfje verhoogd, omdat deze periode een begin was van een toperiode met een topbeztting die topplaten afleverde te beginnen bij TRESPASS

Nog niet zo goed als de vier hieropvolgende platen, maar het scheelt verdorie niet veel. Prachtige melodieën bij momenten.

Sowieso een van de beste bands van het eerste deel van de jaren 70!

Toch best mooi dat hier de fluit nog best vaak bespeeld wordt. Vind dat dat toch wel iets extras geeft. Album heeft nog niet de kwaliteit van de opvolgende albums. Al moet ik zeggen dat de uitschieters toch wel van dezelfde kwaliteit zijn. Ergens is het ook wel mooi dat het album nog wat minder polished klinkt. Misschien dat dit album er ooit nog een halfje bij krijgt. Nu nog even niet.
Al blijven nummers als White mountain, Dusk en The knife wel redelijk favoriet bij mij.

Vele malen het album beluisterd. Zou het opgestuurd krijgen van een mume-user, maar uiteindelijk toch maar via youtube geluisterd (anders lukte gewoon niet).
Op dit moment staat 'Dusk' op. Geweldig nummer! Evenals The Knife. Ze staan op kant B van de plaat, evenals 'Stagnation' dat ook een goed nummer is, en dus is de B-side heel goed.
De A-side is ook wel aardig, maar is beduidend minder. In vergelijking met bijv. 'Nursery cryme' en 'Foxtrot' is duidelijk te horen dat deze band 'Genesis' nog in bloei was.
3 sterren voor side-A en 4 sterren voor side-B is 3,5 ster.

Een aardig album onder de bezielende leiding van Peter Gabriel. De latere albums vind ik toch wel beter, vooral Foxtrot.

Lang geleden dat ik dit gehoord heb, maar het valt me bij herbeluistering niet tegen. Nog een beetje fragmentarisch en 'hak-op-de-tak' hier en daar, maar de heren musiceren er al aardig op los. De opmaat naar groeien naar beter werk.

Soms zet ik dit album op. Waarom ? Omdat Genesis hier nog zo lekker zoekende is maar al duidelijk de kern raakt van wat ons de jaren daarna te wachten staat. Flink experimenterend met de instrumenten, de melodieën en ook meerdere stemmen als koren of 2e stem.

Ik vind het een soort grondbasis die geschiedkundig voor deze band van belang was. Mooie is dat dit zeer 'oudkundig' klinkt maar de mannen waren toen:

Peter Gabriel - 20 jaar
John Mayhew - 23 jaar
Anthony Phillips - 19 jaar
Mike Rutherford - 20 jaar
Tony Banks - 20 jaar

Knap als je dan, op deze leeftijd, dit soort nummers in elkaar kan zetten.

Mis ik hier Steve Hackett (toen 20 jaar) en Phil Collins (toen 19 jaar) ? Eerlijk gezegd niet. Ik vind dat Anthony Phillips hier heel herkenbare gitaarlijnen speelt die kenmerkend zijn voor de latere albums van de jaren 70. En zeer gedurfd ook.
John Mayhew is 'ontslagen' vanwege te weinig talent en het is wat simpeler dan de technisch zeer begaafde Collins maar ja, Mayhew was dan ook al erg 'oud' met zijn 23 jaar.

Ik geniet altijd in stilte van Trespass, luister altijd ook geconcentreerd omdat er altijd weer ergens wat nieuws te ontdekken is. En dat voor een album dat al 46 jaar te beluisteren is.

Kijk, hier komt de progressieve kant langzaamaan naar boven zetten en komen voor het eerst de echt goede songs. White Mountain, met fantastische lyrics, is een spannend en majestueus nummer, terwijl Visions Of Angels gerust 'goddelijk' genoemd mag worden. Looking For Someone blijft nog niet echt hangen en Stagnation en Dusk kabbelen bij vlagen nog teveel, maar bij The Knife wordt het allemaal weer een stuk interessanter en bovenal steviger. Ik herken overal wel intrigerende composities en goed musiceren en bij vlagen pure briljantie (White Mountain en The Knife dan vooral), het is echter nog net wat zoekende. Dat laatste is dan ook het voornaamste punt van kritiek, want Trespass is verder een erg fijn album dat zeker uitnodigt om vaker te luisteren om een beeld te krijgen van hoe een progressieve band als Genesis gestaag groeit. Ik hoop wel dat het rauwe van The Knife nog vaker terug gaat komen, schut de boel lekker wakker!

Tussenstand:
1. Trespass
2. From Genesis To Revelation

Dusk vind ik dan weer een nummer van grote schoonheid, zij het wat fragiel. Maar een heel mooie melodielijn, gitaarwerk en accoordenprogressie. Voor mij in haar kleinheid de mooiste song van dit album. Een beetje 'Entangled' part 1, van ATOTT.

Een behoorlijke vooruitgang na een redelijk debuut. Mooi om te horen hoe de band gegroeid is. Toch vind ik Peter Gabriel regelmatig onzeker zingen. Zijn (vaak subtiele) fluitpartijen vind ik in elk geval geweldig. Looking For Someone, White Mountain, Dusk en The Knife zijn goede songs. Geen van allen fenomenaal, maar aangezien latere albums hoger gewaardeerd worden, heb ik er wel vertrouwen in dat dit ook echt wat gaat worden. Met Trespass heb ik me in elk geval goed vermaakt en genoeg spannende stukken gehoord. Dit album gaat zeker vaker gedraaid worden. Zo mag ik mijn progrock graag horen. Misschien nog wat meer gitaar.


Tussenstand:
1. Trespass
2. From Genesis To Revelation

Leuk, ik ga dit volgen RuudC, ben zeer benieuwd.

Het album From Genesis to Revelation heb ik nog niet in mijn bezit. Vandaag opnieuw naar Genesis beginnen luisteren en begonnen met dit 2e album. Dit is nog zonder Phil Collins op drums en zonder Steve Hackett. Peter Gabriel is wel van de partij als zanger.
Dit 2e album van Genesis is een goed album dat al een stap in de richting van de opvolger Nursery Cryme is.
Afsluiter The Knife is mijn favoriet (klinkt ook iets harder), ook Looking for Someone en Visions of Angels vind ik ook erg goed.
John Mayhew klinkt goed als drummer maar mist een beetje de veelzijdigheid van Phil Collins die men kan horen op de opvolgende platen.

Hoewel ik Trespass indertijd als laatste van de zes Gabriel-Genesis-albums heb leren kennen, heb ik nooit het idee gehad dat dit een "opmaat" was (zoals From Genesis to Revelation) of zelfs maar een míndere plaat (want ik luister hier liever naar dan naar het wat onevenwichtige Nursery cryme). Lange complexe nummers, het karakteristieke orgel van Tony Banks, het prachtige samenspel tussen Gabriels fluit en het subtiele gitaarspel van (hier nog) Anthony Phillips, en bij alles die half-sprookjesachtige half-spookachtige sfeer (het begin van White Mountain !) waardoor ik bij deze band vaak het idee heb dat ik plotseling terecht ben gekomen in een ander land waar alles op z'n kop staat (of misschien dróóm ik dat alleen maar zoals die man op het bankje op de magnifieke hoes van Selling England by the pound). Dat John Mayhew geen Phil Collins besef ik tijdens het luisteren eigenlijk nergens, en als ik niet had geweten dat Steve Hackett hier nog niet meedoet had ik dat aan het spel van Anthony Phillips ook niet kunnen afhoren – fans van Hackett zullen ongetwijfeld vinden dat hij (Hackett) veel beter en inventiever is, maar ik vind Phillips hier echt uitstekend. Kortom, dit is voor mij al Genesis in of nabij topvorm.