menu

Tim Buckley - Blue Afternoon (1969)

mijn stem
3,99 (126)
126 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Straight

  1. Happy Time (3:17)
  2. Chase the Blues Away (5:14)
  3. I Must Have Been Blind (3:46)
  4. The River (5:49)
  5. So Lonely (3:30)
  6. Cafe (5:28)
  7. Blue Melody (4:56)
  8. The Train (7:55)
totale tijdsduur: 39:55
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Blue Afternoon..... het derde album van Tim Buckley. Het was zijn eerste zelf-geproduceerde.
Waar de eerste twee albums soms nog wat romantisch overkwamen en goed in hun tijdsbeeld pasten daar vind ik dit album wat volwassener klinken. Op dit album gebruikt Buckley wat jazz(y) invloeden.
Opener Happy Time heeft een heerlijke flow en zijn stem klinkt warm. Nergens acrobatische toeren, maar gewoon een erg mooi nummer.
Chase the Blues Away bevat duidelijk al die jazz-invloeden. Het is nog wel duidelijk folk maar het is juist die jazz-invloed die er nog eens een wat donkerder tintje aan geeft. Heel ingetogen, maar o zo boeiend. De man is een kunstenaar voor wat betreft zijn stem.
I Must Have Been Blind klinkt vrij mellow en lijkt een nogal laidback-sfeer te hebben. Toch vind ik dat zo'n term het daar mee tekort doet. Dit gaat duidelijk dieper dan dat. Meerdere keren luisteren is ook meerdere laagjes ontdekken. Ik vind dit een heerlijk nummer waar ik telkens weer door gegrepen kan worden.
The River klinkt net als de voorgangers wat akoestischer. Zo knap om een folksong een jazz-twist mee te geven, telkens weer verbaast het me, voeg daarbij de ontroerende vocalen en je hebt een ijzersterk nummer te pakken.
So Lonely krijgt een blues-sausje en dat werkt ook heel goed. De prachtige vocalen die er doorheen worden gewoven maken het helemaal af.
Cafe klinkt spannend en broeierig. De muziek kruipt langzaam onderhuids en de stem betovert je waar je bij staat. Op nummers als deze hoor je dat Buckley zijn oude stijl aan het loslaten is en duidelijk nieuwe wegen aan het verkennen is zonder door te slaan in experimenteerdrift.
Blue Melody klinkt wat luchtiger. Alsof de zilte zeelucht je langzaam aan in zijn dromerige greep krijgt. Vocaal weer ijzersterk.
The Train kent intense jazzy gitaar die de prachtige stem van Buckley sterk ondersteunt. Het vormt de afsluiting van een intense plaat die na al die jaren nog steeds weet te betoveren.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Paar aardige weetjes uit Blue melody – Tim Buckley remembered van Lee Underwood:
* Blue afternoon en Lorca werden volgens hem allebei eind 1969 (en dus niet 1968) opgenomen;
* I must have been blind stamt al uit 1966, maar Buckley "had no place to put it until this album";
* ook The river schijnt te stammen uit Buckley's "folk era";
* en gitarist Steve Khan (zoon van songwriter Sammy Cahn, schrijver van Bei mir bist du schön, Come fly with me, Let it snow, let it snow, let it snow, Love and marriage, Three coins in the fountain, (Love is) the tender trap enz. -- een grote meneer dus) speelde mee op Happy time en So lonely, maar werd niet op de hoes vermeld. "Nothing personal, probably just a snafu in the office."

Voor mij is dit het meest complete en bevredigende album van Buckley, net zo subtiel en sfeervol als Happy/sad maar zonder ook maar enige zwakke plek (zoals het vreselijke Gypsy woman dat voornoemde plaat ernstig verminkt).

Ik kom er trouwens nèt achter dat Rhino in oktober 2011 een Orginal album series-box heeft uitgebracht met daarin Buckley's eerste vijf albums -- dus ook het lange tijd moeilijk te vinden Blue afternoon.

avatar van brandos
5,0
Ik maak me sterk dat dit zijn beste album is. De eerste 2 vind ik ietwat gedateerd. Starsailor wat te experimenteel. Deze bevindt zich in het ideale midden. De jazzy arrangementen en zijn expressieve stemgebruik maken dit een tijdloze plaat. Een soort Nick Drake voor gevorderden. Ongepolijst en duister maar o zo mooi.

avatar van korenbloem
4,5
Ik dacht de meeste albums van Byckley wel gehoord te hebben en op gestemd te hebben, maar gelukkig was dit niet zo.
Want jemig wat is dit echt een pareltje, je zou het bijna omschrijven als een 'mieterse' plaat. Buckley zijn stem is hier misschien wel het meest teder, verleidend, en de bij hem bekende jazzy folk, creert hier een prachtig (haast) vulgaire atmosfeer, wat een vleugje erotiek overzich heen heeft.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:50 uur

geplaatst: vandaag om 09:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.