Bijna niet te geloven dat dit dezelfde man is die zich een paar jaar eerder zo naakt aan ons presenteerde in
Phantasmagoria in two – en in zekere zin presenteert hij zich hier opnieuw naakt, zij het dan in héél ander opzicht. En na de eerste schok klinkt het eigenlijk nergens geforceerd, om de eenvoudige reden dat Buckley zo duidelijk zoveel plezier heeft in zijn nieuwe muzikale stijl en in de thematiek van de fysieke liefde. Niet alles is even sterk: het openingsnummer bijvoorbeeld laat me koud, en
Nighthawkin' vind ik zelfs vervelend, maar
Get on top heeft een heerlijke gitaarlick, het "It's all right mama"-regeltje van
Hong Kong bar werkt bijna als een mantra, en
Sweet surrender is een prachtig hoogtepunt van de plaat. Al met al eeon ontzettend leuke muzikale afslag linksaf.
Overigens hebben de afbeeldingen op de postzegels volgens mij wel als inspiratie gediend voor de hoezen van
World Party (Karl Wallinger is een groot fan van Buckley) en
Steven Wilson.