The Pogues - If I Should Fall from Grace with God (1988)

Het beste album van The Pogues !
Alleen al de kerstsingle "Fairytale of New York" met Kirsty MacColl: toch wel behorend tot de betere kerstsongs.
Op het eerste gehoor denk je van doen te hebben met vrolijke drankliederen (wat wil je ook met zo'n voorman), maar het gaat tekstueel gezien toch echt wel een stapje verder dan dat (Thousands Are Sailing, Streets of Sorrow/Birmingham Six).

Heerlijke plaat, vooral het geniale Thousands are sailing.

Briljante idioten!!!

Jep, helemaal mee eens. Ik heb zelden een nummer gehoord dat meer in mij losmaakte dan Thousands are Sailing... Tijdloos nummer, net als veel andere songs op dit album (en van The Pogues in het algemeen).
Zoals Fairytale of New York, m.i. het allerbeste kerstnummer ooit gemaakt, gaat eigenlijk nooit vervelen. De songs zijn niet allemaal even sterk, maar desondanks heb ik er toch nog wel 4.5 ster voor over.

En dat zijn het. Meestal dronken ook, maar daar zijn het, met veel respect, Ieren voor. Heerlijke alternatieve folk, waarbij een pilsje inderdaad heerlijk smaakt.

Ierse feestmuziek. Soms met teksten die door merg en been gaan, zo bitter, zoveel verdriet. Maar dat maakt het juist zo mooi. Die zelfreflectie en om van iets naars weer iets positiefs te maken hebben de Ieren in hun genen. Daar kunnen wij nog veel van leren.

Ja Flipper, dansen op de vulkaan, dat kunnen ze The Pogues!

Geweldig album, geweldige titel!!
Heeft iemand het portret van Shane MacGowan welke gemaakt is door de makers van 'het uur van wolf' gezien?
Zelden heeft een documentaire zo'n indruk op mij gemaakt, echt bizar!
Zou graag zien dat dieze uitzending nog eens herhaald wordt, pls keep me updated.

Ben er eindelijk achter gekomen dat Rowwen Heze hier voor een groot gedeelte hun inspiratie vandaan haalt. (Naast de band Los Lobos) Op het album 'In de Wei' (opgenomen tijdens een optreden op Pink Pop) Noemen zei de band al, en verwijzen naar een optreden van The Pogues op Pink Pop en spelen vervolgens het nummer Fiesta...!!! Een groot feest.
Trouwens op het nieuwe album van Rowwen Heze hebben ze een nummer opgedragen aan Shane... Ben benieuwd!

Heb net dit album besteld bij Bol.com! Dit wordt genieten!

Samen met zijn voorganger is 'If I Should Fall from Grace with God' het beste wat dit zootje ongeregeld voortgebracht heeft.

Op de hoes lijken het nog brave keurige knullen. Het zou zo een vooroorlogse foto kunnen zijn. Ik hoop stiekem dat zich in 1988 enkele -al wat oudere- mensen deze plaat afgaande op de hoes hebben gekocht. Rustige folk liedjes van een stel keurige 'lads'.

Ze zouden van hun divan geblazen worden. In plaats van keurige liedjes maken deze mannen zwalkende dronkemansliederen. In plaats van mooi zingen hebben ze een grote bek en zingen ze rauw en hard. En in plaats van rustig tokkelen op hun authentieke instrumenten spelen ze er zo hard mogelijk op, met gevaar ze te slopen.
De Ierse folk die ze zo maakten is naar mijn mening nooit meer overtroffen. (en regelmatig tenenkrommend slecht en nep geïmiteerd )

Maar wat deze plaat voor mij een plaatsje in mijn top 10 verdiend zijn de teksten van Shane MacGowan. Met gevoel voor traditie geschreven maar tegelijkertijd nog altijd relevant.

Uit het titel nummer:
‘Bury me at sea
Where no murdered ghost can haunt me
If I rock upon the waves
Then no corpse can lie upon me’

Zijn beschrijving van een dag bij het paardenrennen, ‘Bottle of smoke’. (gezien door een waas van drank)
Twenty fucking five to one
Me gambling days are done
I bet on a horse called the Bottle of Smoke
And my horse won

En mijn favoriete liefdes/ slaap liedje over Londen: ‘Lullaby of London’. Een prachtige omschrijving van mijmerende man die langs de Themes wandeld.

As I walked on with a heavy heart
Then a stone danced on the tide
And the song went on
Though the lights were gone
And the North wind gently sighed

Dit niveau heeft Shane MacGowan daarna nooit meer bereikt. Hij zou ten onder gaan in de door zichzelf gecreerde drugs- en drankhel.

4.5*

Zit dit nu voor het eerst te luisteren en na 2 nummers vind ik deze muziek al helemaal geweldig! Heerlijke folk! En dan komen er nog juweeltjes als Fiesta, Thousands are Sailing en de grote klapper natuurlijk: Fairytale of New York
Dit gaat een hele hoge score worden

Prachtige plaat, absolute klassieker zowel qua muziek als teksten!

December 2004 live gezien (met Shane en Cait) in Glasgow tijdens reunietour en ze waren zeer goed op dreef. Shane was goed bij stem en leek zelfs nuchter (volgens bepaalde commentaren bevatte zijn fles zelfs geen alcoholische drank). Er werd toen ook gepraat over een nieuwe studioplaat, maar daar heb ik later verder niets meer over gehoord.

The Pogues in topvorm! Dit is nou zo'n cd die nooit gaat vervelen, ik heb hem destijds toen hij uitkwam gekocht en heb daar nooit spijt van gehad. 4,5 * van mij.

De deuren gaan open en we staan midden in een kroeg. Gewoon een Nederlandse kroeg en gewoon tussen Nederlandse kroegtijgers.
De eerste keer dat ik het nummer If I Should Fall From Grace With God hoorde wist ik niet wat me overkwam: waarom hoor ik dit nummer in het nuchtere Nederland in een gewone kroeg van eigen bodem, tussen uit de klei getrokken stijve harken die alleen maar slap konden ouwehoeren. Waarom was ik niet in een Ierse pub tijdens een wild feest waar de voeten eens flink van de vloer gingen en het huisbandje The Pogues heette?
Hoe dan ook leverde deze belevenis al snel een spurt naar de winkel op om dit te kopen.
Turkish Song Of The Damned was het eerste dat ik dus nog niet gehoord had en nu thuis kon luisteren. Het voordeel van thuis luisteren is dan wel dat je je gedachten makkelijker kunt laten afdwalen, en waarom niet naar datzelfde Ierse Pub feest waar ik niet bij was?!!
Wat een prachtige melodie heeft dit nummer toch. Heel erg verrassend en het zit ongelooflijk knap in elkaar. Dit gaat veel verder dan alleen maar feestmuziek. Dit is kunst!
En hoe opzwepend is de eindspurt van dit nummer.
Het feest is nog maar net begonnen dus gaan we vrolijk door met Bottle Of Smoke. Ook hier zweept de muziek je enorm op. Ik moet ook zeggen dat er maar weinig nummers zijn die me zo weten op te jutten als de nummers op dit meesterwerk van The Pogues. Dit nummer is er zeker ook eentje.
Tijd om het even iets rustiger aan te doen op het overbekende Fairytale Of New York. Een heerlijk nummer met Kirsty MacColl. Gelukkig te sterk om te vervallen in een onvervalste Christmas-tearjerker waardoor het nog steeds zeer aangenaam is om hier naar te blijven luisteren zonder die misselijke smaak te krijgen van die oersaaie kerstdagen. Ontroerend mooi.
Al snel moeten de beentjes weer van de vloer en nu op Metropolis. Ik noemde al de term opzwepende muziek. Hoe moet ik dit in hemelsnaam dan nog gaan noemen. Sodeju zeg. Dansen dansen dansen tot je er bij neer valt. Rauw en tegelijkertijd engelachtig mooi. Ik zou het niet anders kunnen omschrijven. Wie zulke nummers kan schrijven en uitvoeren verdient het predikaat meesterwerk.
Tot op de dag van vandaag is Thousands Are Sailing een favoriet, niet alleen vanwege de sterke tekst, maar ook vanwege een verhaal dat een vriendin me ooit vertelde. Ze geloofde in reïncarnatie en ze voelde gewoon dat ze ooit in Ierland geleefd moest hebben. Ik bespaar ieder de prachtige verhalen die ze daarover uiteen kon doen, maar ik als niet-gelover raakte daar toch door geboeid en telkens als ik dit nummer hoor denk ik een beetje aan haar relaas.
Daarnaast vind ik het gewoon een erg mooi nummer dat een snaar weet te raken. Ja ja, aERo heeft niet altijd gevoelige strijkers nodig om dat voor elkaar te krijgen.
South Australia lijkt op het eerste gehoor een lekkere dronkenmans-meebruller. Natuurlijk is het een lekkere meedeiner, maar ik kan me niet ontrekken aan het idee dat het toch wel meer is dan slechts dat. Ook dit nummer kent weer spannende wendingen en zit oerdegelijk in elkaar.
Fiesta is het enige nummer dat ik wel eens skip. Misschien toch te vaak gedraaid en misschien ook te veel gehoord in foute settings (zelfs op carnavalsbals kwam ik het tegen) en echt iedereen kwam los op dit nummer. Goed teken natuurlijk, maar soms is het voor mij dan net even too much en vind ik de skip-knop. Daarmee zeg ik overigens niet dat ik het een minder nummer vind: integendeel, ik durf het wel een klassiekertje te noemen.
De Medley The Recruiting Sergeant/The Rocky Road to Dublin/Galway Races klinkt net even wat puurder, wat niet zo vreemd is gezien het feit dat het hier om traditionals gaat. En hiermee laten The Pogues gelijk ook zien hoe sterk hun zelfgecomponeerde nummers zijn door hun eigenheid, zeker als het gelijk opvalt bij een bewerkt nummer als dit. Deze medley vind ik overigens ook ijzersterk en draai ik graag.
Streets Of Sorrow / Birmingham Six zorgt eigenlijk voor het eerste echte rustpunt op de plaat. Een mooie gitaar bij kalme zang. Maar ja the Pogues zouden The Pogues niet zijn als dit razendsnel overgaat na nog geen twee minuten in een heerlijke meedeiner van het hoogste niveau. Shane neemt de zang hier ook weer over.
Dan doen we het gewoon nog even wat rustiger op Lullaby Of London. Een song waar de melancholie van afdruipt. Mooi en gevoelig gespeeld, want ook dat is een kant van deze ruige heren.
The Battle March Medley is een heerlijke instrumental. Ondanks dat er geen zang is, is het een onmisbaar nummer en doet het totaal niet onder voor de rest. Zeker ook geen nummer voor 'tussendoor'. Heerlijke, afwisselende tempo's houden de vaart er goed in en weten het nummer van begin tot eind spannend te houden.
Sit Down By The Fire begint met iets meer rock, maar dat is schijn want al snel keert het feest terug en daar zijn de instrumenten natuurlijk mede verantwoordelijk voor. Dit is wederom party-time op zijn best.
Vervolgens deinen we verder op The Broad Majestic Shannon. Bij zo'n woord als 'deinen' krijg ik zelf meestal wat negatieve duitse bierhal taferelen op mijn netvlies. Goddank gebeurt dat hier totaal niet en zie ik dat deinen eerder als iets heel positiefs, want over een juweel als dit valt gewoon niks negatiefs te melden. Waarom zou ik?
Helaas komt aan elk feest een eind en zo ook hier op Worms, alsof Tom Waits als het feest al voorbij is nog even dronken binnen komt waggelen met de vraag waar het feest is, verdwaast om zich heen kijkt en ziet dat iedereen al laveloos op de vloer ligt, over de bar hangt of al lang en breed huiswaarts is gekeerd.
Jammer Tom: volgende keer op tijd komen dan maak je net als ik het mooiste en opwindendste feestje van je leven mee.


O ja: ik verhoog nu toch maar eens van 4,5 naar 5*

Nu krijg ik nog meer zin om hem te luisteren. Hij komt waarschijnlijk morgen binnen. De 7 nummers die ik al ken maken echter dat hij gewoonweg niet tegen kan vallen.



En aERo, Fiesta graag niet meer skippen, dat verdient dat fantastische nummer niet.

Met die verhoging naar de volle 5* komt dat voor elkaar

Meesterwerk.
Folkpunk, met als schoolvoorbeeld het nummer If I Should Fall From Grace With God.
Ook de rest van het album is van gigantisch hoog niveau, met Thousands Are Sailing.
Turkish Song Of The Damned heeft trouwens een onderhuidse dreiging, wat ik nog steeds bewonder. Hoe krijg je dat voor elkaar!

Vandaag nog eens beluisterd, nadat ik hem heb gekocht. Ook dde bonustracks zijn leuk. maar het gaat natuurlijk om eht originele album, geweldig nog steeds. 5 sterren trouwens.

Wat een geweldig album! Feestjuuuuhhhh!
Het beste album van de Guinness drinkende mannen en 4,5 blinkende sterren!

Absolutely! Fiesta!

Fairytale... met Kirsty!

Absoluut hun meest evenwichtige plaat, hun beste.

****1/2

Jeezes dat ik dit album nu pas ontdek, zonde van al die jaren dat ik hem had kunnen draaien. Maar goed beter laat dan nooit!

In één woord geweldig traditionele folk met een vleug punk, dit alles overgoten met de beste sterke drank die er is.

Gelijk 5 sterren en een plaatsje in mijn top 10.

Die tekst van Sit Down By the Fire. Geniaaaaaaaal.

Metropolis doen mijn voetjes juist terug op de grond... Niet echt een nummer dat aan mij besteed is, maar misschien mis ik de "clue" wel. Voor de rest staan er op deze cd zéér aardige nummers op. 'k Heb deze cd nog eens van stof gehaald, 't is St Patricks day voor iets he .

Betekent dit dat jij een andere tracklist hebt dan ik? South Australia is bij mij aangegeven als bonustrack, en eigenlijk vind ik hem ook te zwak als albumtrack.

Dit is de originele tracklist volgens Wikipedia:
Original release
"If I Should Fall from Grace with God" (MacGowan)
"Turkish Song of the Damned" (MacGowan/Finer)
"Bottle of Smoke" (MacGowan/Finer)
"Fairytale of New York" (MacGowan/Finer)
"Metropolis"
"Thousands are Sailing" (Chevron)
"Fiesta" (MacGowan/Finer)
"Medley: The Recruiting Sergeant/The Rocky Road to Dublin/The Galway Races" (Traditional)
"Streets of Sorrow/Birmingham Six" (MacGowan/Woods)
"Lullaby of London" (MacGowan)
"Sit Down by the Fire" (MacGowan)
"The Broad Majestic Shannon" (MacGowan)
"Worms" (Traditional)

En dit die van de reissue van 2005 (die ik bezit):
2005 reissue
"If I Should Fall from Grace with God" (MacGowan)
"Turkish Song of the Damned" (MacGowan/Finer)
"Bottle of Smoke" (MacGowan/Finer)
"Fairytale of New York" (MacGowan/Finer)
"Metropolis"
"Thousands are Sailing" (Chevron)
"Fiesta" (MacGowan/Finer)
"Medley: The Recruiting Sergeant/The Rocky Road to Dublin/The Galway Races" (Traditional)
"Streets of Sorrow/Birmingham Six" (MacGowan/Woods)
"Lullaby of London" (MacGowan)
"Sit Down by the Fire" (MacGowan)
"The Broad Majestic Shannon" (MacGowan)
"Worms" (Traditional)
"The Battle March Medley" (Terry Woods)†
"The Irish Rover" (Joseph Crofts/Traditional)†
"Mountain Dew" (Traditional)†
"Shanne Bradley" (Shane MacGowan)†
"Sketches of Spain" (The Pogues)†
"South Australia" (Traditional)†
† – bonus track, not on original release

Oftewel, klopt de tracklist op musicmeter wel? Heb jij misschien een andere versie, Aero?

Edit: Als mijn versie klopt, staat ook The Battle March Medley op de verkeerde plaats in musicmeters tracklist.

Hallo?

Zeg..................

Ik durf niet te zeggen of de tracklist hier de originele is (heb het op diverse sites nagekeken, maar ook dat zegt weinig, die verschillen ook nogal). Mijn cd stamt uit 1988 en is naar volgens mij geen re-recording of iets dergelijks. Misschien een verschil tussen de LP en de CD???
Wiki is trouwens ook niet altijd een even betrouwbare bron.
Ik heb dus eigenlijk geen flauw idee. Misschien dat iemand anders het wel weet te vertellen.
Er zijn ook twee hoezen in omloop en ik lees soms 1987 als releasejaar. Wie het weet mag het zeggen...

edit: gevonden op de site van The Pogues zelf...... The CD version of this LP also included South Australia and The Battle March Medley
En dan is mijn vermoeden dus juist geweest. En als release geven ze daar januari 1988 (hier op de site staat zelfs 1 januari) en dat kan misschien verklaren waarom sommigen het over 1987 hebben.
Er zijn inderdaad ook 2 hoezen in omloop: eentje via Stiff Records en eentje via WEA (degene die hier op de site staat).

Verwarrend allemaal.

Oke, bedankt. Het viel me gewoon op en vond het jammer als er een fout in de tracklist stond.
Ik geef persoonlijk dan toch de voorkeur aan de LP-tracklist, ik vind South Australia en The Battle March Medley toch afdoen aan het geweldige gemiddelde niveau van dit album.
Als bonus-tracks staan ze er goed.

Nogmaals bedanks voor het checken.

IF I SHOULD FALL FROM GRACE WITH GOD
betekende de internationale doorbraak voor the Pogues.
Producers Steve Lillywhite liet de groep klinken als een rockband.
Gesmeerd album met goede nummers en enkele klassiekers.

Lillywhite mixt uiteraard bas en drums op de voorgrond,
ten nadele van de accordeon en vooral van de thin whistle.
Niet zo folky meer, maar rocken doet het zeker ...

If I Should Fall from Grace with God klinkt als hun lijflied.
Het nummer doet ook wat denken aan Streams of Whiskey.

Turkish Song of the Damned had op single gemogen.
Een van de beste tracks hier: perfecte mix van folk, punk en rock.

Bottle of Smoke is een onstuimig niemandalletje.
Het gallopeert met briesende neusgaten doorheen de kamer.

Fairytale of New York is met recht een kerstklassieker.
Zelden was Kerstmis zo authentiek: nodig eens een eenzame uit.
Lillywhite's vrouw Kirsty MacColl duetteert met de ontwapenende MacGowan.

Metropolis zou je zonder veel moeite als jazzfolk kunnen omschrijven.
Nog een nieuwe aanwinst op dit album: scheurende koperblazers.

Thousands Are Sailing is weer zo'n sterk stukje Pogues proza.
Het verhaal van de eerste Amerikaanse kolonisten ... klassefolk.

Fiesta bracht de Pogues opnieuw bij het grote publiek.
Een kermistoeter van een hit ... leuk, maar wat naast het album.

Medley ... combineert drie folk traditionals.
Rode draad is het soldatenepos ... met overtuiging gebracht.

Streets of Sorrow / Birmingham Six combineert twee eigen nummers.
Sterk dat er op dit album ruimte was voor maatschappijkritiek.

Lullaby of London is één van mijn grote favorieten.
Poëzie als een zoete avondbries ... slaap zacht mijn kind.

Sit Down by the Fire doet wat denken aan Bottle of Smoke.
Rommelig en vingervlug ratelt het nummer uit de stereoboxen.

The Broad Majestic Shannon heeft een juweel van een tekst,
maar het muzikale thema ligt heel dicht bij Fairytale of New York.

Worms is een conversatie tussen de pieren
die aan je doodskist knagen ... knibbel knabbel knuisje.

Van de b-kantjes vallen vooral de instrumentals op.

The Battle March Medley lijkt weggeplukt uit Kubrick's Barry Lyndon
en Sketches of Spain is een kleine knipoog naar Miles Davis.
Shanne Bradley kabbelt voorbij als een herfstige rivier.

De traditional South Australia roept iedereen
nog een laatste keer ten dans: hup met de beentjes.

The Irish Rover en Moutain Dew zijn een collaboratie
met de onsterfelijke Dubliners ... en vooral die Ierse Rover
lust wel een paar vaten Guinness ... een dansvloerkiller.

Ik ken alleen Fairytale met Kirsty Maccol en dat vind ik een mooi duet met die twee verschillende stemmen. Na wat ik hier gelezen heb en mijn smaak kennende (breeeeeeeeeeeed) zal ik dit album zeker eens beluisteren.

The Pogues beste
(wil er niet meer tekst aan besteden, heb je tijd om m te halen )

Folkmuziek was begin jaren '80 helemaal van de kaart geveegd door achtereenvolgens punk en new wave. Wie in die tijd aan folk dacht, kwam al snel uit op het stereotype beeld van geitenwollensokkendragers. Vooral op het tweede Pogues-album Rum Sodomy and the Lash werd op onmiskenbare wijze korte metten gemaakt met deze denkwijze. Met een stevige scheut gin achter de kiezen creëerde de romanticus MacGowan een nieuw genre, dat het beste uit Ierse folk combineerde met pop en punk uit die tijd. Het leidde uiteindelijk tot deze klassieker If I Should Fall from Grace with God, die nog altijd zeer terecht geprezen wordt.

Muziek is onlosmakelijk verbonden met Ierland. Overal in Dublin zie je straatmuzikanten en vrijwel alle pubs kennen een levendige cultuur als het aankomt op optredende artiesten. Het onbekommerde leven in de pub zal ongetwijfeld een bron van inspiratie geweest zijn voor Shane MacGowan. Op jonge leeftijd verhuisde hij met zijn ouders naar Engeland en jaren later zou hij uitgroeien tot een van de grootste songwriters uit zijn tijd en de personificatie van de Londense folkpunkband The Pogues, die ontstond uit de as van Shane's punkband The Nips. De leden van The Pogues leefden bij het ontstaan in 1983 al jarenlang in Engeland, maar hadden op een enkeling na allemaal een Ierse achtergrond. Die achtergrond liet hen nooit meer los, net zoals miljoenen Ierse immigranten in de Verenigde Staten zich tegenwoordig bovenal Ier voelen. Het is een weerspiegeling van hun historie, waarin de Ieren lange tijd onder de voet gelopen werden door de meedogenloze Engelse overheersers, die het eiland eeuwenlang kolonialiseerden en ieder tegengeluid op hardhandige wijze de kop indrukten. De vernietigende hongersnood in de jaren 1845 tot en met 1850 leidde uiteindelijk het onvrijwillige vertrek in van ruim een miljoen Ieren naar met name de Verenigde Staten, waardoor steden als Boston en Chicago tegenwoordig een grote Ierse gemeenschap kennen. Veel vluchtelingen kwamen echter nooit aan en stierven onderweg tijdens de lange boottochten. Veel van de Ieren wereldwijd hebben hun roerige historie nooit vergeten en kijken met een gemengd gevoel van melancholie en trots terug op hun dappere voorouders. Shane MacGowan is er daar ook een van en de muziek van The Pogues is er een afspiegeling van.

If I Should Fall from Grace with God trekt de lijn van Rum Sodomy and the Lash overtuigend door, is wat beter geproduceerd dan haar voorganger, maar ademt desondanks dezelfde sfeer van authenticiteit, mystiek, nostalgie en melancholie. Het is muziek door vooral perfect tot uiting komt in een sfeervolle pub waar de bezoekers hun sigaren en pinten Guinness goed laten smaken. Wat mij vooral aanspreekt aan deze plaat, is de volstrekt unieke sound, wat mede te danken was aan het nogal ongebruikelijke instrumentarium dat werd gehanteerd door de bandleden.

Veel van de teksten zijn poëtisch van aard en handelen over zware onderwerpen, zoals de massale trek naar Amerika. Het fantastische Thousands are Sailing, dat door creatief genie Phil Chevron geschreven is en het beste kerstnummer aller tijden Fairytale of New York, waarop de veel te vroeg overleden Kirsty MacColl een hoofdrol vervult, zijn daar voorbeelden van. Ik krijg bij het horen van Thousands are Sailing beelden voor me van duizenden mensen die de oversteek maken, op zoek naar rechtvaardigheid en een menselijk bestaan in hun nieuwe thuisland. Mensen die letterlijk vechten voor hun leven. Het groene, ongerepte Ierland komt aan bod in de traditional The Recruiting Sergeant / the Rocky Road to Dublin / the Galway Races of in het opgetogen The Broad Majestic Shannon. Het sfeervolle Lullaby of London handelt vervolgens over het leven in Londen, waar de meeste Pogues-leden woonden ten tijde van deze plaat.

Variatie is troef, zo blijkt ook uit de instrumental Metropolis of de vrolijke dijenkletser Fiesta, het bekendste nummer van deze plaat en tevens het enige nummer dat ik regelmatig skip. Hoewel dat nummer van The Pogues voor niet-ingewijden misschien doet denken aan feest in het algemeen en carnaval in het bijzonder, biedt het oeuvre van het zevenkoppig collectief oneindig veel meer dan dat. The Pogues dreven vooral op gemeenschappelijke kwaliteiten, een unieke instrumentbeheersing en belangrijker nog, absolute verknochtheid aan hun Ierland en trouw aan hun muziek. Tussen alle klanken door, ontpopte Shane MacGowan zich tot een van de grootste dichters van deze tijd. Een geniale gek, zo werd hij ooit in een interview genoemd. Gek van de drank, maar gezegend met een uitzonderlijke geest.

Vanaf het moment dat ik kennis maakte met de band, was ik overtuigd van hun klasse. De band zelf bestond toen al jaren niet meer. In 1991 werd bekend dat The Pogues hun flamboyante frontman uit de band hadden gegooid. Shane was door zijn alcoholverslaving nauwelijks meer te handhaven en stond bij optredens regelmatig ladderzat op het podium. The Pogues werden vervolgens nooit meer zichzelf en gooiden vijf jaar later de handdoek in de ring.

Het maakt mijn verlangen naar If I Should Fall from Grace with God er niet minder om, een verlangen dat bij mij altijd latent aanwezig zal blijven. De muziek is als goede wijn, ze wordt beter naarmate ze vaker wordt opgezet. Ik weet het, het klinkt cliché, maar het is in dit opzicht zeker waar. Alleen daarom al zal hun muziek tot in lengte van dagen blijven voortleven.