menu

Andrew Bird - Noble Beast (2009)

mijn stem
3,67 (204)
204 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Rock
Label: Fat Possum

  1. Oh No (4:21)
  2. Masterswarm (6:36)
  3. Fitz and the Dizzy Spells (3:37)
  4. Effigy (5:06)
  5. Tenuousness (3:51)
  6. Nomenclature (2:54)
  7. Ouo (0:20)
  8. Not a Robot, But a Ghost (5:37)
  9. Unfolding Fans (0:58)
  10. Anonanimal (4:47)
  11. Natural Disaster (4:19)
  12. The Privateers (3:24)
  13. Souverian (7:18)
  14. On Ho! (1:08)
  15. Master Sigh * (2:23)
  16. You Woke Me Up! * (7:26)
  17. Nyatiti * (3:59)
  18. The Barn Tapes * (10:03)
  19. Carrion Suite * (9:47)
  20. Spinney * (0:49)
  21. Dissent * (3:51)
  22. Hot Math * (7:20)
  23. Sigh Master * (5:24)
toon 9 bonustracks
totale tijdsduur: 54:16 (1:45:18)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Alle ingrediënten zijn weer volop aanwezig: de aparte titels, het fluiten, de viool, de zwierige en vooral pakkende songs.
Andrew Bird heeft zijn draai duidelijk gevonden en is een vogel die zijn eigen lied zingt.
Op dit album lijkt er een soort rust neergedaald: er hoeft niet meer 'gescoord' te worden: de man heeft de erkenning die hij verdient al lang en breed gekregen. Gevoelsmatig is er wat gefreak en gepiel verdwenen en zijn daardoor wat 'volwassener' songs voor in de plaats gekomen met behoud van de kenmerkende stijl (het fluiten voorop).
Laat ik over het fluiten het volgende zeggen: nu weet ik het wel. Bird kan het goed, maar het begint me nu soms toch wat te irriteren. Het is een maniertje aan het worden en voor mij hoeft dat niet echt meer.
Doordat er een soort rust in de muziek is geslopen is er inderdaad zoals eerder vermeld wat meer eenheid ontstaan en is er dus een constante vibe. Ik zie het een beetje als de late Zita Swoon (niet muzikaal gezien, laat dat duidelijk zijn): minder apart misschien maar wel relaxter, plezieriger bijna. Ik weet zeker dat velen hierdoor juist een beetje zullen gaan afhaken. Toch zijn de stekeligheden niet geheel verdwenen: ze zijn wat beter verpakt en eerlijk gezegd vind ik het album daardoor juist een zeer aangename sfeer hebben gekregen; een dusdanige sfeer die er zelfs voor zorgt dat mijn lichte irritatie over het fluitwerk naar achteren wordt gedrongen.
Blijft over: schitterende nieuwe nummers van een artiest die ik al een tijdje met plezier volg en die ik door dit album ook zal blijven volgen.
Live was het een aparte ervaring om deze man aan het werk te zien (alhoewel hij wat vermoeid overkwam toen ik hem zag) en ik ben benieuwd hoe dat nu zal zijn, want ik hoop toch wel dat hij onze kant weer op gaat komen naar aanleiding van dit Noble Beast. Voer voor het jaarlijstje 2009 waar Mctijn al over spreekt is wel heel erg voorbarig maar dat dit zeer degelijk is en gewoon goed is voor mij een feit.
Kortom: een heerlijke opvolger van Armchair Apocrypha! En laten we Andrew Bird blijven koesteren want het is een bijzondere artiest.

avatar van HaanHoen
4,5
Op de een of andere manier heb ik altijd de neiging om hele lappen tekst neer te zetten bij een album van Andrew Bird. Er is dan ook altijd zo veel te vertellen over zijn muziek.

Zo ook bij dit nieuwe album. Ergens was ik een beetje bang dat hij zou tegenvallen. Hij produceert al jaren lang geweldige platen, waar bijna alleen maar een stijgende lijn in zit. Het zou toch een keer over de top heen moeten zijn? Bovendien hoorde ik berichten dat dit zijn doorbraak album bij het grote publiek moest worden. Dat gun ik hem natuurlijk van harte, maar ik was bang dat dit zou leiden tot bravere muziek en misschien zelfs een definitieve afrekening met de instrumentale stukken (mensen willen immers altijd vocalen hebben op de een of andere manier).
Bij zijn geweldige concert in een kerk in Amsterdam wist hij mij gelukkig al redelijk gerust te stellen, toen hij een aantal van zijn nieuwe stukken opvoerde.

En nu is dan eindelijk het hele album te beluisteren. En de conclusie vooraf is meteen: hij is nog lang niet over zijn top heen. Hij borduurt gewoon verder op laatste 2 albums, al vindt ik hem een stuk beter dan Armchair Apocrypha die ik eigelijk toch wat minder vond in de reeks.
Echter is er wel weer een ontwikkeling te horen in zijn muziek. Zijn veelzijdigheid wordt wat mij betreft weer eens extra benadrukt. De kritiek dat hij 'iedere keer hetzelfde kunstje' opvoert vind ik niet terecht. Dat kan dan ook alleen maar van mensen komen die zijn oudere werk niet kennen (voor the Mysterious Production of Eggs). Daar maakt alle zoetsappigheid plaats voor stevige gitaar partijen, jazzy of gypsy achtige muziek.
De toevoeging van een geheel instrumentale bonus cd maakte mij ten slotte al helemaal gelukkig bij voorbaat.

Er wordt dan geopend met 'Oh No'. Hier wordt meteen de warme toon gezet. Er zullen echter nog veel sterkere nummers volgen. Daarvan is 'Masterwarm' een mooi voorbeeld. Dat begint wat voorzichtig om vervolgens om te slaan in een indrukwekkend muziek stuk, waar subtiele klanken worden verweven met elkaar. Hij doet er dan nog een schepje bovenop met fluit intermezzo's.
'Fitz & Dizzyspells' is momenteel mijn favoriet. Hier wordt ik meteen vrolijk van en kan ik een Big Smile niet onderdrukken. De percussie is hier duidelijker aanwezig (wat op het hele album eigelijk wel een beetje het geval is). Met het ontzettend aanstekelijke fluit melodietje wordt er dan de uiteindelijke stempel gedrukt op het nummer.

'Effigy' doet dan weer een stapje terug, en houdt het wat ingetogener. De korte viool solo is weer erg mooi, en doet erg denken aan zijn instrumentale werk op The Ballad of the Red Shoes. 'Tenuousness' klinkt ook weer mooi in zijn eenvoud. 'Nomenclature' volgt dit zelfde concept. Vervolgens laat Andrew ons even tot rust komen met 'Ouo'.

Dan begint hij wat te experimenten met drum samples in 'Not a Robot, But a Ghost'. Het klinkt niet onaardig, maar het is geen hoogvlieger. Op dit principe hoeft hij van mij niet te lang voort te borduren. 'Unfolding Fans' is dan weer erg mooi en instrumentaal. Het zijn dit soort kleine gebaren die het album extra bijzonder maken. Vervolgens gaat dit nummer over in 'Anonanimal', een andere topper op dit album. Weer een wat voorzichtige intro met viool getokkel, om daarna weer om te slaan in een wereld track. Vooral het korte stukje vanaf 2.30 is echt hemels.
'Natural Disaster' is al bijna net zo mooi. 'The Privateers' vind ik dan ook zeer overtuigend. Vooral de manier van zingen weet mij hier echt te pakken. Echt schitterend. De viool die dan halverwege invalt doet er nog eens een schepje boven op. 'Souverian' bouwt dan langzaam af naar het einde van het album, dat definitief wordt afgesloten door 'On Ho!'. Ook deze track doet weer sterk denken aan the Ballad of the Red Shoes, en sluit het album in stijl af.

Een zeer sterke plaat is de slotconclusie, en ik kan niet vaak genoeg benadrukken dat dit geweldige muziek is van een ontzettend veelzijdige artiest. De man heeft zijn status dik verdiend. Met dit album weet hij bij mij hoog te scoren, hoger dan de voorganger die ik iets minder vond.
Toen ik enkele weken geleden ook nog hoorde dat er een instrumentale bonus cd werd uitgebracht werd ik helemaal tevreden gesteld. De limited edition is inmiddels besteld, en ik kan niet wachten om me volledig aan het bonus materiaal te wagen.

4,5*

avatar van Justinx
4,5
'Toegankelijkheid'. Dat is het motto van Andrew Bird's in 2007 versche-
nen album 'Armchair Apocrypha'. Het album kenmerkte zich door aan-
stekelijke pop/rock songs - bijna top 40 waardig - verweven met ui-
teraard het handelsmerk van Andrew Bird; veel strijkers en gefluit.
Armchair Apocrypha is het donkerste album tot nu toe en staat fel in
contrast met eerdere zomerse albums als pakweg The Mysterious Pro-
duction of Eggs, die mij in de eerste instantie verliefd maakte op An-
drew Bird. Met zijn nieuw verschenen Noble Beast gaat hij weer de
muzikale strijd aan met zichzelf, hunkerend naar een nieuw geluid en
de geduldigheid van de afnemer.

Vooral dat laatste vergt de nodige inspanning van de luisteraar. Waar
voorgaande albums met een enkele luisterbeurt te doorgronden waren,
is er voor Noble Beast een hele andere attitude nodig. Dagen, zo niet
weken zijn nodig om de schoonheid achter dit plaatje te ondervinden.
Pas dan wordt de techniek blootgelegd - de formule - die alles op zijn
plaats zet: de strijkarrangementen, het gefluit van Bird en de korte
intermezzo's van nog geen minuut vallen allemaal op zijn plaats. Maar
ook aan degenen die slechts melodische popnummers willen, is ge-
dacht. Zo is er 'Anonimal', die naar het einde toe een beetje weg
heeft van Jens Lekman en 'The Privateers', een dromerig popnummer
die de melancholie van het debuut laat herbeleven.

Andrew Bird levert met Noble Beast een technisch hoogstaande plaat
af, die overigens wordt vergezeld van een instrumentale cd wanneer
men de deluxe versie koopt. Ook meesterwerk is zeker de moeite
waard en bevestigt nog maar eens hoe Bird in de jaren is gegroeid
van timide muzikant tot technische muziekwetenschapper.

www.mp3blog.punt.nl

avatar van Devoo
3,5
Andrew Bird is een charismatische zanger, met een erg mooie stem, en die vaak gebruikt maakt van zijn schitterend talent namelijk, het fluiten. Tussen de liedjes door hoor je af en toe een fluitsolotje, die vaak erg vrolijk zijn. Een goede feelgood plaat van deze geweldige artiest.

Gast
geplaatst: vandaag om 14:32 uur

geplaatst: vandaag om 14:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.