musician schreef:
Rehabilitatie.
In 1982 bracht The Who It's hard uit en het werd tegelijkertijd aangekondigd als het laatste album van de band: men ging na twintig jaar uit elkaar.
Een hele grote explosie bracht dit verder
Maar de serieuze rockpers had in 1982 hele andere muziek aan het hoofd, The Who waren dinosauriërs in rockland en zo werd het ook benaderd.
Dit laatste album werd alleen nog met een beetje geluk besproken en de conclusies waren al evenmin verrassend: uitgeblust en hoog tijd dat ze er mee stopten.....etc...
Ga hier helemaal in mee, Hans.
Deze en Face Dances gaan gebukt onder het gemis van Moony. Kenny Jones speelde op een andere wijze en sloopte geen drumsets. Dan gaan er klappen vallen in Who-land. Ook droeg het geharrewar tussen Townshend en Daltrey niet bij tot een optimale sfeer. Bij voorbaat al een album met een moeizame geschiedenis.
Het tijdschrift Rolling Stone was er destijds helemaal lyrisch over met hun infameuze 5-sterren recensie.
Zover wil ik niet gaan, maar 4 wil ik er wel geven.
De plaat is iets traditioneler van opzet en productie dan de wat strakke New Wavy voorganger, maar bij vlagen klinkt de tijdsgeest er wel in door. Er wordt lekker uitgepakt, vooral in I’ve Known No War en Cry If You Want, en Eminence Front had een hit van formaat moeten zijn. De post-Moon Who uit begin jaren ‘80 verdient veel meer waardering dan dat het krijgt!