The Cult - Electric (1987)

Met de mening dat het werk van de Cult de tand des tijds slecht heeft doorstaan ben ik het absoluut niet eens, want zowel het fraai uitwaaierende geluid van Love als de strakke rocksound van Electric klinken ook drie decennia later nog altijd mooi organisch, en met de composities is niets mis – onbegrijpelijk waarom sommige mensen hier de nummers op elkaar vinden lijken, en helemaal gek wanneer dat niet bij de eerste luisterbeurt maar pas na een paar maal draaien gebeurt.
        Dus de zin ontbreekt je om Love 2 te maken, en je hebt er eerder oren naar om terug te keren naar de hardrock waar je in je jeugd zo graag naar luisterde? Dat mag, maar dan moet je daartoe wel het juiste materiaal tot je beschikking hebben, hetgeen niet vanzelfsprekend is wanneer je net een psychedelische smeltkroes als Love hebt afgeleverd, maar verdomd als het niet waar is : de nummers van Electric zitten bomvol met geweldige melodieën en riffs (met dank aan Billy Duffy voor de prachtige gitaarpartijen), de teksten gaan weer nergens over maar hebben precies de juiste free spirit-uitstraling en bovendien een zeer hoge meebrulfactor, en Rick Rubin geeft de plaat de perfecte sound mee met godzijdank niet zo'n kunstmatig en daardoor extreem tijdgebonden drumgeluid.
        Enige misser : de stomvervelende cover van Born to be wild met een haperend ritme dat maar niet op gang wil komen. Hoogstens van belang als beginselverklaring van Astbury, dacht ik altijd, totdat ik hier lees dat het op instigatie van Rubin op de plaat werd gezet... Gelukkig trekt het briljante intro van Outlaw het schip meteen daarna weer vlot. En op wat ik me voorstel bij "B five two baby way up in the sky, come drop your lovin' on me child" hoort een 18+-sticker. Dertig jaar na dato nog altijd een heerlijke rockplaat.

Aan de track tijden is al te zien dat er geen serieus nummer op staat laat staan enige diepgang. Is dat erg?
A: Nee, want de plaat swingt als een trein en is ook zo bedoelt.
B: Ja, want de riffs lijken al geleend van AC/DC en de Stones en zo verliest de Cult zo zijn eigen smoelwerk.

Ik zit in dubio en kies maar voor de veilige middenweg.

Love was mysterieuzer met ook wat fijne zweverigheid.
Dit is vooral de klok op rock met doeltreffende gitaarriffs, maar tevens wat rechtlijnig.
Ik hoor The Cult liever zoals ze op Love klinken.

Volgens wiki staat dit album in de 1001 album lijst die je ooit gehoord moet hebben. Dat haal ik uit het gebodene er toch niet uit. Maar ja, wie ben ik. Vind de laatste teerling van de band hier niet voor onderdoen.

Luister eens naar track 22 e.v. van dit album:

The Cult - Electric Peace (2013) - MusicMeter.nl

Dat zijn de oorspronkelijke, meer in de lijn van Love liggende, opnames voor het geaborteerde album Peace dat de opvolger van Love had moeten worden, maar uiteindelijk met hulp van Rick Rubin en onder AC/DC invloeden is omgekat naar Electric.

Bedankt voor de tip Chameleon Day

En de originele opnamen klinken naar mijn bescheiden mening beter dan Electric, hoewel dit ook een erg fijn plaatje is.

Ik vind het Peace album ook te gek! Hadden ze die destijds in plaats van Electric uitgebracht dan was de overgang/ontwikkeling naar Sonic temple veel logischer geweest voor mijn gevoel. Nu ging het wel héél erg van links naar rechts. Electric past in mijn beleving veel beter ná Sonic temple.

Bij mij niet. Bij Sonic Temple hebben ze de sound van Love en Electric gefuseerd.

Eeuwig zonde dat The Cult na het weergaloze Love gekozen heeft voor een meer recht-toe-recht-aan aanpak. Door de beklemmende, intense sfeer en vrij unieke combinatie van new wave/post-punk met hardrock is Love voor mij niet minder dan een mijlpaal in de popgeschiedenis die absoluut thuishoort in de top 250 op deze site. Dat dit nog niet het geval is, wijt ik dan maar aan de onbekendheid van die plaat.

De gortdroge productie maakt van Electric een album dat totaal niet meer te vergelijken is met de band die op Love zo’n indruk maakte op mij. Er had veel meer in gezeten dan nu het geval is, afgaande op de Peace-remixes die ik gehoord heb van songs als Wildflower en Love Removal Machine. Die hadden absoluut niet misstaan op het vorige album.

Lange tijd heb ik bij het opzetten van Electric op twee gedachten gehinkt. Hoe zou ik dit nu moeten beoordelen in vergelijking met Love en Dreamtime? Daar ben ik een tijdje terug vanaf gestapt, want op zichzelf is dit helemaal geen slechte plaat. Dankzij Ian Astbury’s uit duizenden herkenbare zang en Billy Duffy's strakke gitaarwerk klinken songs als Lil’ Devil, Peace Dog en Love Removal Machine nog altijd veel beter dan het wat het gros van de hardrockbands in die tijd uitbracht: 3,5*.

Love Removal Machine blijf ik een flauwe Start Me Up pastiche vinden. Maar ik heb naast deze elpee ook deze 45 toeren single en daar staat een versie op die een stuk beter is. Het van de Stones gejatte riffje is daar een stuk meer naar de achtergrond en het nummer heeft een andere productie waar meer de wave sound van Love in terug komt.

Dat zal vermoed ik de oorspronkelijke versie zijn die bedoeld was om op het album Peace terecht te komen. Hierboven wordt uitvoerig beschreven over het hoe en waarom mocht je geïnteresseerd zijn

Nou, ik heb ook de single van Love removal machine, maar in mijn herinnering is dat hetzelfde nummer als de albumtrack, toch? Of zouden er meerdere versies van die single zijn?

Moet zeggen dat het nummer mij juist aansprak vanwege die overduidelijke classic (hard)rock benadering. The Cult kende ik toen alleen van de single She sells sanctuary, die ik ook had gekocht. Toen ik enkele jaren later ook dit album kocht, bleek dat het geluid nogal verschilde van de voorgaande twee platen. Ongetwijfeld onder invloed van Rick Rubin én het repertoire van AC/DC en Led Zeppelin, die ze voorafgaand aan de sessies beluisterd moeten hebben. Alsof ze opeens een blik hardrock hadden opengetrokken...
Ik ben het wel met jullie eens dat die riff wel heel erg lijkt op Start me up van de Stones. Het is bijna plagiaat. Maar ik vond en vind dit wel een lekkere, van-dik-hout-zaagt-men-planken hardrockplaat