menu

Ten Years After - Cricklewood Green (1970)

mijn stem
3,91 (100)
100 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Blues
Label: Deram

  1. Sugar the Road (4:05)
  2. Working on the Road (4:16)
  3. 50,000 Miles Beneath My Brain (7:37)
  4. Year 3,000 Blues (2:23)
  5. Me and My Baby (4:10)
  6. Love Like a Man (7:37)
  7. Circles (3:59)
  8. As the Sun Still Burns Away (4:45)
  9. Warm Sun * (3:06)
  10. To No One * (3:49)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 38:52 (45:47)
zoeken in:
EVANSHEWSON
Prima klassieke bluesrockplaat van de vingervlugge gitaarheld Alvin Lee en de zijnen.
Love Like Man is de bekendste.
Kwalitatief sterk van begin tot eind, aanrader van formaat.

****

avatar van Droombolus
2,5
Vanaf dit punt zijn Lee & Co doorgestoomd van blues-rock naar FM muziek. Je hoort gewoon dat ze alleen nog maar voor onpersoonlijk grote zalen en stadions staan te spelen, alle gevoel is ingeruild voor het grote gebaar dat achterin de zaal ook nog overkomt........ Niet mijn kop thee vrees ik, dit is het soort herrie wat het goed doet bij de liefhebbers van Classic Rock ..........

Stijn_Slayer
Zag deze liggen voor een eurotje op LP, meteen meegenomen. Prima LP met dat lekkere bleusrock geluid, ook prima zang en gitaargeluid.

avatar van BenZet
4,5
Ik vind dit werkelijk een heerlijk album, en het mooie is dat op live at the filmore east de nummer nog beter klinken!

avatar van Helicon
4,0
Topplaat! Vooral 50.000 miles beneath my brain, wat een geweldig nummer.

Father McKenzie
Droombolus schreef:
Vanaf dit punt zijn Lee & Co doorgestoomd van blues-rock naar FM muziek. Je hoort gewoon dat ze alleen nog maar voor onpersoonlijk grote zalen en stadions staan te spelen, alle gevoel is ingeruild voor het grote gebaar dat achterin de zaal ook nog overkomt........ Niet mijn kop thee vrees ik, dit is het soort herrie wat het goed doet bij de liefhebbers van Classic Rock ..........

Hey Droombolus, ik vrees dat ik je niet helemaal volg. Dit is toch gewoon prima bluesrock zoals ze die altijd maakten? Staan zelfs wat topnummers op zoals 50.000 MIles Beneath My Brain en Love Like a Man.
Nou ja, zoals steeds, it's all perception, my dear!

avatar van Droombolus
2,5
Alle tracks gaan ( voor mijn oren in ieder geval ) gewoon allemaal in dezelfde dreun door. Ik mis gewoon de diepte die TYA hiervoor wèl in hun kon muziek leggen.

Father McKenzie
Droombolus schreef:
Alle tracks gaan ( voor mijn oren in ieder geval ) gewoon allemaal in dezelfde dreun door. Ik mis gewoon de diepte die TYA hiervoor wèl in hun kon muziek leggen.

Wat zijn dan volgens jou hun topalbums, hun topsongs???

(ik hou zéér van I'm Going Home, van Hear Me Calling en zo...)

avatar van Droombolus
2,5
Dè fave is Undead ( Remastered & Expanded ) met Stonedhenge & Ssssh samen op een goede 2e plaats. Van de latere platen vind ik eigenlijk alleen Recorded Live nog interessant, al komt die extra lange Goin' Home uitvoering van die plaat me wel de neus en oren uit. If I'll ever hear it again it'll be too soon zoals de Chinezen zeggen .......

wijsneus
EVANSHEWSON schreef:
Kwalitatief sterk van begin tot eind, aanrader van formaat.


Yep, helemaal mee eens.

Waarom een bepaald album je favoriet van een band is ?? Tja, dat kan je niet uitleggen, dat is een gevoel. En bij dit album van TYA is dat gevoel gewoon aanwezig. Alhoewel ik ik eerlijk moet toegeven dat ie aan het eind iets inzakt als ik um helemaal draai. En dat los ik op door maar 1 kant te draaien, en de andere weer eens een week of ?? later.

Op deze plaat staan weer een aantal nummers met van die heerliijke Alvin Lee-gitaar-riffs, en die speelde ik vroeger altijd mee op mijn "eigen" gitaar : een omgedraaid tennisracket

Droombolus schreef:
Van de latere platen vind ik eigenlijk alleen Recorded Live nog interessant, al komt die extra lange Goin' Home uitvoering van die plaat me wel de neus en oren uit.


Yep, ook mee eens. Wsch een kwestie van over-play, oftewel te vaak gehoord. En bovendien is Going Home voor mij niet eens het beste van TYA.

avatar van Gert P
3,5
Vandaag de remasterd box gekocht met alle 5 chrysalis lp's dus3 cd's met extra's.
Vroeger wel de meeste lp's gehad maar ooit eens weggegven met aanschaf cd's.
Blijft of was een goede gitarist die Lee.
Love like a man en 50.000 miles beneth my brain de favorieten.

avatar van Tupelo
3,5
Een aantal mindere nummers maakt deze plaat minder dan bijv. het album Ssssh. Die mindere nummers zijn met name Year 3,00 Blues en Circles, maar ook Me and My Baby.
Voor de rest zijn het heerlijke bluesrocknummers waar niets mis mee is.

avatar van henk01
4,0
Deze bevalt me dan toch veel beter!

4*

avatar van Fump009
5,0
Stuk voor stuk hele mooie nummers. Vooral Love like a man en het mooie trage Circles springen er uit voor mij

avatar van Bartjeking
4,0
'Working on the road' en 'Love like a man' zijn míjn favorieten van Cricklewood Green. Had deze week ineens behoefte aan wat classic gitaarwerk en dan ben je bij Alvin Lee aan het goeie adres schot me plotseling te binnen. Fijne solo's, maar ook heerlijk stoempende riffs die de nummers als een locomotief door de kamer hengsten. Nog steeds spijt als haar op mijn hoofd (bij wijze van spreken, want daar groeit niet veel) dat ik niet naar zijn concert in 013 ben geweest een aantal jaar terug.

Eerlijk gezegd was ik Ten Years After een beetje vergeten, totdat ik weer eens wat van Woodstock aan het kijken was. Hiervoor zeker 5 jaar niet meer naar de band geluisterd. Doen we niet meer
Gelukkig heb ik nog ongeveer de helft van de Ten Years after Discografie voor de boeg. Tot nu toe vind ik Cricklewood Green het hoogtepunt. Musicmeter en Allmusic zijn het daar ook redelijk over eens zie ik.

bas1966
het is leuk om bands als deze en bijv happy the man in ere te houden voor wat momenteel de klok slaat.
Ze zijn echt belangrijk geweest.

avatar van Mssr Renard
4,5
Shit, wat een geweldige productie.
Ik ben echt laat met deze band ontdekken, maar het is nooit te laat om goede muziek te ontdekken.

De balans van orgel, gitaar, drums, basgitaar en zang is helemaal perfect. En dan te bedenken dat er toen maar 4 of 8 sporen beschikbaar waren en geen harde schijven. Knappe productie, knappe band, knappe muziek.

Melodieus en ruig tegelijk!

avatar van Koos R.
4,5
Een periode waarin Ten Years After goed in vorm is. Cricklewood Green vind ik een prachtige tijdsopname: de bluesrock van de eind jaren zestig, begin jaren zeventig, waarbij de rauwe randjes eraf worden gehaald en steeds meer op de productie wordt gelet. Opvolger Watt (favoriet) en het latere Rock 'n Roll Music to the World (stiekume favoriet) schaar ik daar ook onder.

Openingsnummer Sugar the Road: een niet alledaags bluesrocknummer. Sterker nog, er zijn maar weinig nummers in die periode die op dit nummer lijk. Fris drumbegin, gitaar zet in, een semi-ingehoudende-gillende Lee op de zang, die vervolgens zijn stem goed onder controle houdt. Gevolgd door het vlotte Working on the Road, inclusief minuscul productiefoutje doordat er een kleine vertraging in zin. Favoriet is 50,000 Miles beneath my brain. Een langzame starter, die mooi in tempo en licht in stijl gaan versnellen en wisselen, dat mag ik wel.

Wat mij in de jaren negentig als tiener opviel en nu nog steeds opvalt: dit is geen standaard bluesrock. Dit is goede, doordachte bluesrock.

Ik vind het gitaarwerk puik. Alvin Lee speelt aardig wat gitaarsolo's, maar vaak in dienst van het nummer in plaats van het te uitgebreide soleerwerk. En wat ik in de laatste jaren me steeds meer realiseerde: Alvin Lee is een beetje ondergewaardeerd als tekstschrijver. Op sommige nummers in zijn catalogus kan het behoorlijk beter, doch hij heeft de nodige pareltjes. Op dit album het mooie ingetogen en rustig gehouden akoestische Circles en ietwat onheilvoorspellende As the Suns still burns away. Ook bij dit laatste nummer: als ik aandachtig let op de componeerstijl van dit nummer, valt me op dat er niet zo veel nummers met dit nummer zijn te vergelijken.

Vandaag weer gedraaid. Met veel plezier genoten, waardoor ik op het idee werd gebracht om deze recensie te schrijven.

avatar van philtuper
4,5
Droombolus schreef:
Vanaf dit punt zijn Lee & Co doorgestoomd van blues-rock naar FM muziek. Je hoort gewoon dat ze alleen nog maar voor onpersoonlijk grote zalen en stadions staan te spelen, alle gevoel is ingeruild voor het grote gebaar dat achterin de zaal ook nog overkomt........ Niet mijn kop thee vrees ik, dit is het soort herrie wat het goed doet bij de liefhebbers van Classic Rock ..........
Ik vind het maar een hoop onzin die je hier uitkraamt eerlijk gezegd. In ieder geval doe je dit album tekort met deze kwalificatie. Er is zoveel meuk gemaakt, daar hoort dit mijns inziens niet bij. Eerlijkheidshalve moet ik er bij zeggen dat ik niet de leeftijd heb om ze destijds live te hebben mogen aanschouwen, maar 52(!) jaar later klinken de nummers op dit album voor mij nog steeds urgent. Ik vind dit helemaal geen standaard FM muziek. De drive achter nummers als 50,000 Miles Beneath My Brain en Working On The Road doen het ook nu nog steeds goed. Slowstarter As The Sun Still Burns Away is ook een allesbehalve standaard nummer als je het mij vraagt. Ik dank in ieder geval mijn vader dat ik dit ooit uit zijn platenkast heb getrokken...

avatar van spinout
Ik kan Droombolus niet volgen als hij beweert dat het allemaal hetzelfde klinkt. Er is een countrynummer, een jazznummer en een soort van folknummer (waar Lee redelijk vals klinkt) te horen naast het bluesrockgestamp. De stem van Lee mist de nodige spanning en ook bij zijn gitaarwerk krijg ik geen WOW gevoel. Aardig, niet meer.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:32 uur

geplaatst: vandaag om 11:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.