Neil Young - Are You Passionate? (2002)

Een pure diamant deze Are You Passionate?. Beslist !

Inderdaad een album in een laidback-sfeer en daar hou ik wel van.
Laidback of niet: When i hold you in my arms, You're my girl, are you passionate?, differently, be with you, let's roll en eigenlijk quasi alle andere nummers op dit geperste schijfje klinken zeer mooi.

Wel een tijdje geleden dat ik er nog naar luisterde. Hier zal ik gauw eens verandering in brengen.

4,5/5

Nou, erg middelmatig album hoor. Het is eigenlijk nergens slecht maar uitschieters zijn ook zeldzaam. Zowel Neils stem als de muziek zelf (met name de drums) klinken veel te geforceerd. De herboren Canadees van eind jaren '80 levert hier een dertien-in-een-dozijn plaat af. Vooruit: drie sterretjes.

Op Spotify gekeken welk album van Neil ik nog niet ken en zo deze een kans gegeven. Het klinkt als een live album opgenomen in de studio. Met andere woorden alsof men weinig tijd besteed heeft aan voorbereidingen en al helemaal niet aan het ver afwerken. Zeg maar een paar keer oefen dan op in één keer opnemen, afmixen en hup op de plaat. Is veel voor te zeggen alleen hou ik er niet van. Of je maakt een live album of je maakt een studio album. Dit klinkt als geen van beide. Net als bij een live opname hoor je dezelfde sound bij elk nummer, zelfde (geluids)effect, EQ, vervormers etc vooral beginnende bands lijken dan gevangen te worden door de beperkingen. Of je komt er achter dat je favoriete nummer in de studio heel erg aangekleed is en live in z'n naaktheid niet echt uit de verf komt. Maar ook dat is een kunst, om met de beperkingen toch iets moois te maken.

De eerste 3 nummers kunnen me weinig boeien. Pas bij 'Quit' en 'Let's Roll' wordt het interessant. Na 1 keer luisteren gaf ik het 3,5 sterren maar nu twijfel ik, wordt misschien toch minder. Meer dan 3 luisterbeurten denk ik er niet aan te spenderen. De ingetogen sfeer is soms heel mooi en dat je het gevoel hebt bij een intiem optreden zit op een avond dat Neil niet heel top is maar ik moet eerlijk bekennen dat ik toch graag iets meer polijstwerk hoor. Maar ik zou zo'n avond niet afslaan als ze dit ten gehoren zouden brengen in de kleine zaal van de Paradiso. Een beetje vals zingen is nu eenmaal iets wat kan gebeuren tijdens een live optreden en op sommige nummers schuurt hij dicht daar tegen aan.

Ik had wel eens willen horen, welke kant dit album op zou zijn gegaan als Neil Young op alle nummers gewoon Crazy Horse had losgelaten.

Net als bij Going Home is gebeurd. Je hoort gelijk weer waar je aan toe bent, het refereert, zonder dat daar veel fantasie voor nodig is, direct aan Ragged Glory.

Voor het overige hoor ik in het algemeen Young op nogal laidbacke wijze elektrische gitaar spelen, met een op dezelfde wijze ingestelde band. Beter overigens in ieder geval dan zijn country benaderingen en daarom kan ik, opgeteld met Going Home, Are you passionate wel wat beter hebben.

Zijn slechtste album ooit gaat dus niet op, wel staat het niet al te hoog als je al zijn albums naast elkaar zet.