Neil Young - Are You Passionate? (2002)

Nou, erg middelmatig album hoor. Het is eigenlijk nergens slecht maar uitschieters zijn ook zeldzaam. Zowel Neils stem als de muziek zelf (met name de drums) klinken veel te geforceerd. De herboren Canadees van eind jaren '80 levert hier een dertien-in-een-dozijn plaat af. Vooruit: drie sterretjes.

In tegenstelling tot veel forumleden vind ik dit album erg goed. Ja, inderdaad, het is een wat andere Neil Young, maar wat zijn de nummers weer goed.
Uitschieters zijn Are you passionate, You're my girl en Let's roll.
Dit album is voor mij altijd nog een 4.0* waard!!

Geen slecht Neil Young-album maar ik kan het niet tot zijn beste rekenen ondanks de medewerking van Booker T en Crazy Horse. Er staan enkele uitschieters bij zoals de titelsong, You're My Girl, Mr. Disappointment en Let's Roll. De rest is vrij matig en te doorsnee, Neil Youngs inspiratie liet het wat afweten.

Echt een ´balloos´ album. Neil klinkt hier veel te lief en uitgeblust.
Dat is niet zoals ik hem wil horen, de liedjes zijn allemaal ook een beetje flauw en stralen de titel van dit album allemaal wel uit...
Neil klinkt ook geforceerd ´lief´.

Ook Crazy Horse klinkt hier wat tam, alsof het wilde paard aan banden is gelegd en alleen nog wat boos kan hinniken.

Toen ik 'm de eerste keer hoorde, schrok ik echt: 'Dit is niet best'. Maar na een aantal luisterbeurten is de schok verdwenen, maar echt heel geinspireerd wordt het niet. Je kan ook té laid-back spelen. 'Goin Home' vind ik dan wel weer zo'n lekkere Young-stamper met voldoende vuur. En ook 'She's A Healer' kent een lekkere voortdreinende beat, die ik wel kan waarderen. Maar het blijft een mediocre plaat van de grootmeester.

Wat mij betreft geeft Going Home deze cd recht van bestaan Niet Neils beste!

Op Spotify gekeken welk album van Neil ik nog niet ken en zo deze een kans gegeven. Het klinkt als een live album opgenomen in de studio. Met andere woorden alsof men weinig tijd besteed heeft aan voorbereidingen en al helemaal niet aan het ver afwerken. Zeg maar een paar keer oefen dan op in één keer opnemen, afmixen en hup op de plaat. Is veel voor te zeggen alleen hou ik er niet van. Of je maakt een live album of je maakt een studio album. Dit klinkt als geen van beide. Net als bij een live opname hoor je dezelfde sound bij elk nummer, zelfde (geluids)effect, EQ, vervormers etc vooral beginnende bands lijken dan gevangen te worden door de beperkingen. Of je komt er achter dat je favoriete nummer in de studio heel erg aangekleed is en live in z'n naaktheid niet echt uit de verf komt. Maar ook dat is een kunst, om met de beperkingen toch iets moois te maken.

De eerste 3 nummers kunnen me weinig boeien. Pas bij 'Quit' en 'Let's Roll' wordt het interessant. Na 1 keer luisteren gaf ik het 3,5 sterren maar nu twijfel ik, wordt misschien toch minder. Meer dan 3 luisterbeurten denk ik er niet aan te spenderen. De ingetogen sfeer is soms heel mooi en dat je het gevoel hebt bij een intiem optreden zit op een avond dat Neil niet heel top is maar ik moet eerlijk bekennen dat ik toch graag iets meer polijstwerk hoor. Maar ik zou zo'n avond niet afslaan als ze dit ten gehoren zouden brengen in de kleine zaal van de Paradiso. Een beetje vals zingen is nu eenmaal iets wat kan gebeuren tijdens een live optreden en op sommige nummers schuurt hij dicht daar tegen aan.

Voor mij is dit een lekker album om zo af en toe te draaien. Ben niet echt een kenner zoals een aantal die al eerder hun mening hebben geschreven maar voor mij een dikke voldoende. Ga deze week nog wat meer van Neil beluisteren.

Ik had wel eens willen horen, welke kant dit album op zou zijn gegaan als Neil Young op alle nummers gewoon Crazy Horse had losgelaten.

Net als bij Going Home is gebeurd. Je hoort gelijk weer waar je aan toe bent, het refereert, zonder dat daar veel fantasie voor nodig is, direct aan Ragged Glory.

Voor het overige hoor ik in het algemeen Young op nogal laidbacke wijze elektrische gitaar spelen, met een op dezelfde wijze ingestelde band. Beter overigens in ieder geval dan zijn country benaderingen en daarom kan ik, opgeteld met Going Home, Are you passionate wel wat beter hebben.

Zijn slechtste album ooit gaat dus niet op, wel staat het niet al te hoog als je al zijn albums naast elkaar zet.

Het album Toast (dat dus nooit is uitgebracht) zou dus dat album zijn. Op YouTube staan concerten uit 2001 van Rock in Rio en in Japan waar hij naast Going Home ook Gateway of Love en Standing in the Light of Love speelt. Beiden de moeite waard.

Die drie nummers speelde Neil ook in Ahoy, op 21 juni 2001. Blij dat ik erbij was - vooral ook vanwege een mooie, lekker lange Cortez the Killer als toegift.

Die heb ik dan weer op drie dubbel cd. Denk dat je erbij moet zijn geweest, ik vind Cortez net ff te lang duren.

Voor mij duurt Cortez altijd te kort!

Aha, nooit geweten! Misschien dat Toast nog wel eens kan worden uitgebracht, als Neil er zin in heeft. Per slot van rekening, ligt het nu alleen maar op de plank stof te happen, als ik het goed begrijp.

Net tijdens het koken eens twee keer achter elkaar gedraaid nadat er eerder al eens een paar keer voor was gaan zitten.
Als echte luisterplaat toch wel onder de maat maar als achtergrond behang prima te nassen.

Nergens is het echt slecht maar ook nergens echt heel goed. Ik ben gek op Young als hij heel klein muziek maakt OF als hij lekker tekeer gaat. Dit is mij net wat te tam.

Verborgen parel! Tijdens Goin' Home rockt hij (samen met Crazy Horse) als vanouds, maar ook de andere nummers zijn meer dan de moeite waard om er eens goed voor te gaan zitten en te genieten.

Het is geen typische stampvoet-rocker of kampvuur-knuffelaar, om twee stereotypes binnen Neil's oeuvre te gebruiken. En de liedjes zijn qua kwaliteit geen hoogvliegers. Maar het album is de moeite waard; mooie liedjes met kop en staart, melodieus, alles klinkt gebalanceerd in de mix en Neil is van goed van stem. En een heel album lang consistent van kwaliteit, ook eens fijn bij Neil..

Na aanleiding van Harm’s Neil Young meter na lange tijd weer eens opgezet. Ben er nu beter over te spreken.

Maak er 3.5 van.

Dan ga minst ook nog een keer proberen...kwam nooit verder dan Goin’ Home.

Young's stem klinkt ongeïnspireerd, maar het grootste makke aan dit album is, dat de meeste nummers te lang duren. Ingekort zouden ze mij beter bevallen hebben. Dan had het album ook geen vermoeiend uur geduurd.

Hij heeft ze idd beter gemaakt

Heb het wederom een aantal draaideuren toegekend maar het blijft een zeer matige plaat, voor mij een van Neils minste. Wat henk01 wel heeft gehoord is mij dus niet gelukt.
Naast Goin’ Home staat er niets op wat beklijft.

Ik had niet verwacht dat dit album zoveel slechte beoordelingen had gekregen. Ik vind het één van de betere van Neil. Heerlijke relaxte muziek uit de losse pols gemaakt.

Eens met mijn voorganger: lekkere relaxte plaat en fan geworden van de begeleiding. Door de Archives-app van Young stuitte ik weer op dit album en gooi er zelfs nog een halfje bij. Favo is Two Old Friends: het blijft positief in mij kop steken en de gitaar is erg aanstekelijk. Geen minder nummer te vinden! Misschien ben ik een van de weinige die juist van een voortkabbelend Young-album houd.

Aanstekelijk stukje IntoMusic! Zet me aan tot een derde poging, ergens in deze vakantie!

Mocht het nou alsnog niet lukken, dan kun je ook nog het wat kortere, en iets 'zwaardere' Toast proberen.

Overigens verhoogd naar 4 sterren. Luistert lekker weg dit album, al zijn You're My Girl en Be With You wel erg zoetsappig.

Heb ook voor Toast wel even tijd nodig gehad hoor, is inderdaad wel een tikkie beter dan deze AYP. Maar ik blijf het proberen, een hele week de tijd!