INTO THE LABYRINTH
Op vinyl duur maar interessant omwille van de beide bonustracks
die ook zijn terug te vinden op de CD-only compilatie A Passage in Time.
Na het middeleeuwse avontuur op Aion, trekt DCD resoluut
de kaart van de wereldmuziek ... oost-europese, aziatische en
later ook afrikaanse invloeden kleuren meer en meer hun muziek.
Into the Labyrinth is volgens mij de beste manier om kennis
te maken met de groep ... heel mooie melodieën en opnieuw
(in tegenstelling tot de vorige twee albums) rijker gearrangeerd.
Maar het album dient met mate gedoseerd te worden ...
De eerste vijf tracks zijn ongemeen sterk en toegankelijk.
Yulunga ontwaakt langzaam als een ode aan de rituele dans.
Het clipje toont dan ook mensen van verschillend pluimage
die hun geest verruimen door zich in de dans te gooien.
Subtiele oerwoudgeluiden kleuren de vocale mantra's.
http://nl.youtube.com/watch?v=NQvu0XiwZk4
The Ubiquitous Mr. Lovegrove heeft een bijzonder aanstekelijke groove.
Een beetje verrassend poppy zelfs met die nasale blazers melodie.
Drums en bas zijn terug en Brendan Perry brengt zijn adagio
aan de liefde ... ik kan er me helemaal in terugvinden.
http://nl.youtube.com/watch?v=XDcFwgU8HHg
You build me up then you knock me down.
You play the fool while I play the clown.
We keep time to the beat of an old slave drum.
You raise my hopes then you raise the odds
You tell me that I dream too much
Now I'm serving time in disillusionment.
I don't believe you anymore...I don't believe you.
The Wind That Shakes the Barley brengt Lisa Gerrard acapella.
Het Ierse zorgenkind Sinead O'Connor had het ook op haar repertoire.
Sinead zingt het zuiverder, doorleefder. Lisa's stem bloedt harder.
http://nl.youtube.com/watch?v=1p2g2WuGXwE
The Carnival Is Over is doordrongen van weemoed.
Ik kan bij dit nummer niet anders dan denken aan
The Eternal
van Joy Division ... wellicht omwille van de gelijkaardige tekstlijnen,
maar dit is een processie die blakert van het herfstgoud.
http://nl.youtube.com/watch?v=LtNFQ7RJbaQ
Outside
The circus gathering
Moved silently along the rainswept boulevard.
The procession moved on the shouting is over
The fabulous freaks are leaving town.
They are driven by a strange desire
Unseen by the human eye.
The carinval is over.
Ariadne is als een klein gebedje voor Maria bij kaarslicht.
http://nl.youtube.com/watch?v=hUciFHiC11M
Saldek is een papieren vlieger die dartelt in de lentewind.
Een vocale buiteling die de twee helften van de plaat markeert.
Wat hierna komt is plots minder betoverend, enigszins déja entendu.
Lange nummers ook waar een zeker saaiheid insluipt.
Towards the Within vergt een luisterinspanning.
Vocalen die zich dwars door het Afrikaanse ritme snijden.
Eerder een botsen dan een versmelten van invloeden.
Tell Me About eh Forest zaait nog meer verwarring.
Opnieuw complex gearrangeerd ... maar bovenal zielloos.
Zo'n beetje als Paul Simons Rhythm of the Saints dat weliswaar
indrukwekkend gearrangeerd ... toch moeilijk kan beklijven.
The Spider's Stratagem keert terug naar het rituele Yulunga.
Even verderop waaien de klokken uit
Summoning the Muse en
spint de draailier van
As the Bell Rings the Maypole Spins.
Het plaatje wordt duidelijker: Dead Can Dance breidt nummers
met restjes wol van eerdere composities ... acute bloedarmoede.
Emmeleia lijkt zelfs weggelopen van The Serpent's Egg.
How Fortunate the Man with None is indrukwekkender
van tekst dan van compositie ... een muzikale soundtrack
voor Brendans door Brecht geïnspireerde monoloog.
Gelukkig beweegt de muziek 9 minuten lang.
Toch weer een geslaagde nummer.
Tracks 1-5 zijn een verplichte inwijding voor DCD newbies.
Maar bespaar ze aub tracks 7-13 ... want het is een vermoeiende rit.