menu

Dead Can Dance - Into the Labyrinth (1993)

mijn stem
3,94 (172)
172 stemmen

Australiƫ
Wereld / Pop
Label: 4AD

  1. Yulunga (Spirit Dance) (6:56)
  2. The Ubiquitous Mr. Lovegrove (6:17)
  3. The Wind That Shakes the Barley (2:49)
  4. The Carnival Is Over (5:28)
  5. Ariadne (1:54)
  6. Saldek (1:07)
  7. Towards the Within (7:06)
  8. Bird * (5:00)
  9. Tell Me About the Forest (5:42)
  10. The Spider's Stratagem (6:42)
  11. Spirit * (4:59)
  12. Emmeleia (2:04)
  13. How Fortunate the Man with None (9:15)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 55:20 (1:05:19)
zoeken in:
avatar van Saldek
4,5
Hé tof, ik hou het zeker in gedachten Hans. Maar nu je er toch bent: Zou het nummer iets kunnen zijn dat Brendan bepaalde metaforische gedachten heeft weten te vinden in oud-testamentische Schriften die hij kon refereren aan wat in één van de Evangelieën door Jezus werd gesproken?: "Wie heeft die zal krijgen. Wie niet heeft zal ook worden ontnomen hetgeen die wel heeft", en dat hij deze toepast op iets dat heden ten dage nog van kracht zou kunnen zijn? Mijn eerste indruk is ongeveer zoiets, het is maar een indruk en nog veel te vlak om er ook maar iets over te durven zeggen. Doch lijkt het voor het eerste oog ('oor' in deze) voor mij zoiets te zijn.

avatar van Mjuman
@HB en Saldek: heren, de herkomst van deze tekst is iets profaner: nl uit Berthold Brecht's "Mutter Courage und ihre Kinder" een toneelstuk met veel liederen erin; waaronder deze.

In het tekstboekje bij de cd wordt ook Brecht als auteur (en uiteraard copyright-houder vermeld). En Brecht stond niet echt bekend als bijbelvast. Voor interpretatie over het werk van Brecht en de inhoud ervan (die over het algemeen redelijk duidelijk is qua symboliek), zou ik zeggen "zoekt en gij zult vinden".

avatar van dazzler
4,0
INTO THE LABYRINTH

Op vinyl duur maar interessant omwille van de beide bonustracks
die ook zijn terug te vinden op de CD-only compilatie A Passage in Time.

Na het middeleeuwse avontuur op Aion, trekt DCD resoluut
de kaart van de wereldmuziek ... oost-europese, aziatische en
later ook afrikaanse invloeden kleuren meer en meer hun muziek.

Into the Labyrinth is volgens mij de beste manier om kennis
te maken met de groep ... heel mooie melodieën en opnieuw
(in tegenstelling tot de vorige twee albums) rijker gearrangeerd.
Maar het album dient met mate gedoseerd te worden ...

De eerste vijf tracks zijn ongemeen sterk en toegankelijk.

Yulunga ontwaakt langzaam als een ode aan de rituele dans.
Het clipje toont dan ook mensen van verschillend pluimage
die hun geest verruimen door zich in de dans te gooien.
Subtiele oerwoudgeluiden kleuren de vocale mantra's.

http://nl.youtube.com/watch?v=NQvu0XiwZk4

The Ubiquitous Mr. Lovegrove heeft een bijzonder aanstekelijke groove.
Een beetje verrassend poppy zelfs met die nasale blazers melodie.
Drums en bas zijn terug en Brendan Perry brengt zijn adagio
aan de liefde ... ik kan er me helemaal in terugvinden.

http://nl.youtube.com/watch?v=XDcFwgU8HHg

You build me up then you knock me down.
You play the fool while I play the clown.
We keep time to the beat of an old slave drum.
You raise my hopes then you raise the odds
You tell me that I dream too much
Now I'm serving time in disillusionment.

I don't believe you anymore...I don't believe you.


The Wind That Shakes the Barley brengt Lisa Gerrard acapella.
Het Ierse zorgenkind Sinead O'Connor had het ook op haar repertoire.
Sinead zingt het zuiverder, doorleefder. Lisa's stem bloedt harder.

http://nl.youtube.com/watch?v=1p2g2WuGXwE

The Carnival Is Over is doordrongen van weemoed.
Ik kan bij dit nummer niet anders dan denken aan The Eternal
van Joy Division ... wellicht omwille van de gelijkaardige tekstlijnen,
maar dit is een processie die blakert van het herfstgoud.

http://nl.youtube.com/watch?v=LtNFQ7RJbaQ

Outside
The circus gathering
Moved silently along the rainswept boulevard.
The procession moved on the shouting is over
The fabulous freaks are leaving town.

They are driven by a strange desire
Unseen by the human eye.
The carinval is over.


Ariadne is als een klein gebedje voor Maria bij kaarslicht.

http://nl.youtube.com/watch?v=hUciFHiC11M

Saldek is een papieren vlieger die dartelt in de lentewind.
Een vocale buiteling die de twee helften van de plaat markeert.
Wat hierna komt is plots minder betoverend, enigszins déja entendu.
Lange nummers ook waar een zeker saaiheid insluipt.

Towards the Within vergt een luisterinspanning.
Vocalen die zich dwars door het Afrikaanse ritme snijden.
Eerder een botsen dan een versmelten van invloeden.

Tell Me About eh Forest zaait nog meer verwarring.
Opnieuw complex gearrangeerd ... maar bovenal zielloos.
Zo'n beetje als Paul Simons Rhythm of the Saints dat weliswaar
indrukwekkend gearrangeerd ... toch moeilijk kan beklijven.

The Spider's Stratagem keert terug naar het rituele Yulunga.
Even verderop waaien de klokken uit Summoning the Muse en
spint de draailier van As the Bell Rings the Maypole Spins.

Het plaatje wordt duidelijker: Dead Can Dance breidt nummers
met restjes wol van eerdere composities ... acute bloedarmoede.
Emmeleia lijkt zelfs weggelopen van The Serpent's Egg.

How Fortunate the Man with None is indrukwekkender
van tekst dan van compositie ... een muzikale soundtrack
voor Brendans door Brecht geïnspireerde monoloog.
Gelukkig beweegt de muziek 9 minuten lang.
Toch weer een geslaagde nummer.

Tracks 1-5 zijn een verplichte inwijding voor DCD newbies.
Maar bespaar ze aub tracks 7-13 ... want het is een vermoeiende rit.

avatar van Twilight
4,0
Pfoe, een jaar later, maar ik ben het er toch niet helemaal mee eens dat Towards the Within en Tell Me About the Forest saaier zijn dan de voorgaande nummers. Met name Tell My About the Forest vind ik echt heel goed, ook heel goed gezongen!

En ach, dat Emmeleia lijkt weg te zijn gelopen van een ander album, zie ik geen probleem in. Feit is dat het nummer er godzijdank op staat, want wat een mooi stukje zang is dat zeg!

avatar van mafketel
3,5
Twilight schreef:
maar ik ben het er toch niet helemaal mee eens dat Towards the Within en Tell Me About the Forest saaier zijn dan de voorgaande nummers. Met name Tell My About the Forest vind ik echt heel goed, ook heel goed gezongen!


Sterker nog, TTW en TMATF zijn de mooiste nummers van dit album wat mij betreft. En juist met name Saldek werkt mij licht op de zenuwen, hier schiet Lisa een beetje door.

En track 13 is niet vermoeiend, één van de mooiere DCD nummers juist !

avatar van deric raven
4,0
Bij opener Yulunga (Spirit Dance) gaan mijn gedachtes naar Jeruzalem.
Mensen voor de Klaagmuur prevelen gebeden.
In de hoop op vergeving.
Het zalven van wonden.
Dan komt er in de verte een vrouw in een turquoise gewaad aan lopen.
Ze knielt in het stoffige ondergrond.
Er wordt houvast gezocht in zandkorrels.
Waar echter geen grip op te krijgen is.
De sluier voor haar ogen verraad een droevig gezicht.
De kenmerken in haar gelaat laten een zwaar leven zien.
Littekens tekenen haar ziel.

Ze opent haar mond.
Een overvloed aan klanken vervult de woestijn.
Vogels vliegen verschrikt weg.
De pijn trekt door in hun vleugels.
De oproep naar het lijden.
Niet alleen Christus wordt aanbeden.
Het verdriet van de dwaze moeders uit Argentinië.
Kindsoldaten uit Sierra Leone.
Conflict in Darfur.

Lisa Gerrard bevind zich hier in het Midden Oosten.
Haar reisgenoot is Brendan Perry.
Als nomaden trekken ze voort.
Inheemse volkeren nodigen hun uit.
Bruiloften, rituelen en begrafenissen laten een diepe indruk achter.
Geloofsovertuigingen die leiden tot oorlogen.
Ierse pelgrims op zoek naar het echte Beloofde Land.
Culturen die samengaan tot een muzikale smeltkroes.

Op Into The Labyrinth is de terugkeer naar het geluid van de Middeleeuwen grotendeels verdwenen.
Nieuwe invalshoeken werden op gezocht.
Het verleden mengt zich met het heden.
De voltooide zoektocht.
Een band met hun roots in de duistere variant van New Wave heeft zich volledig ontplooit.
De rust is dan ook terug te horen.
Afsluiting van een ontdekkingsreis.

sugartummy
op elk dcd album staat wel iets wat ik minder vind, maar niet op deze. elk nummer is een voltreffer. op within the realms... staan mijn favourite nummers, maar into the l... is evenwichtiger. lijkt me ook het perfecte album om een dcd collectie mee te starten.

avatar van rolandobabel
volgens mij kun je dit progfolk noemen

avatar van Mjuman
rolandobabel schreef:
volgens mij kun je dit progfolk noemen


Humorist!

avatar van rolandobabel
het zit net als progrock tussen goede smaak en slechte smaak in op het randje, waarbij je twijfelt of het nou geniaal is of niet.....

avatar van Broem
4,5
Into THE labyrinth was geniaal bij zijn release en is dat altijd gebleven. Voor mij het topalbum van DCD. Typisch zo'n album dat je niet afzet tot het einde dat zelf doet.

avatar van Mjuman
rolandobabel schreef:
het zit net als progrock tussen goede smaak en slechte smaak in op het randje, waarbij je twijfelt of het nou geniaal is of niet.....


Juist - doelpunt afgekeurd, sterker nog, o.b.v. het getoonde observatie- en inlevingsvermogen zou ik adviseren het duo R2D2 / C3PIO eens langs te vragen voor onderhoud aan scanners en sensoren.

Mijn advies: de komende 5 jaar niet aan seks te doen, aangezien dat een fysieke exercitie is die regelmatig tussen goede smaak en slechte smaak inzit, waarbij je achteraf twijfelt of het nou ontspannend is of niet en of de ROI klopt

Mensen hebben hier de neiging zich heel erg vast te bijten in metadata/labels, waarschijnlijk uit een soort existentiële behoefte tot inkadering. Welnu ook muziek zonder metadata - jazz uit de 50s en 60s waarbij soms niet eens meer bekend is wie precies meespeelde - is uiterst waardevol. Free your mind of unneccessary bullshit (labels/typeringen als lounge, prog, tech, house, 4/4, pagan folk) and the rest will follow

avatar van bikkel2
4,5
Prachtig album werkelijk, en wat een voortreffelijke eenheid.
Ondanks de zweverige sfeer is er zoveel wat er in de composities voorbij komt.
Een soort Worldmusic meets Folk en het Progessieve element is ook nooit ver weg.
Lissa Gerrard zorgt voor het Celtic element en Brendan Perry heeft een mooie heldere warme stem en dat geeft een mooie mix.
Ik was even bang dat het wat vermoeiend zou worden om dit als geheel te beluisteren, maar het blijft verrassend sterk de aandacht houden.
Korte fragmentarische stukjes wisselen de uitgesponnen stukken af en wat zijn er schone stukken te vinden hier.
The Carnival Is Over is een meesterwerkje, niets meer en niet minder.
Wat een prachtige hypnotiserende 5 minuten en 28 seconden.
Het vervolg is eveneens erg sterk en Tell Me About The Forrest is zowaar ook echt iconich.
Afsluiter How Fortunate The Man With None had wat korter gekund.
Het komt op een gegeven moment op een punt dat het net iets te veel doorkabbelt, maar ok, het is een zeldzaam minpuntje op dit verder prachtige album.
In sfeer, arrangementen, de keuze voor onderscheidende instrumenten en vooral ook de voortreffelijke zang + songs uiteraard, een parel van een plaat.

Mooi dat ik deze toch nog even ontdekt heb voor de Top 20 albums van 1993.

4.5....Ruim.

avatar van CorvisChristi
3,5
CorvisChristi (crew)
Na een redelijk aantal zeer sterke platen, lijkt Into the Labyrinth toch een ander karakter uit te ademen. Weg is het desolate en mystieke karakter en ook lijkt er afscheid genomen te zijn van het gotische en middeleeuwse sfeertje die de vorige platen kenmerken.
Met Into the Labyrinth gaan we o.a. naar het Midden-Oosten, Ierland en India en worden er zelfs voorzichtige pop-invloeden aan sommige nummers toegevoegd.
Toch nekt e.e.a. de plaat wel een beetje. De spanningsboog, maar ook de kracht van het mysterieuze en sombere aspect die de vorige platen wel hebben, is beduidend minder hier.
Tevens vind ik de productie veel te direct. Het klinkt kraakhelder; als een klok, wat niet past bij een band als Dead Can Dance. Daar helpen de vele synthesizers die dit album domineren, ook niet aan mee, ondanks dat "The Carnival Is Over" een hoogtepunt is, gezien het feit dat je gewoon niet om het melancholische karakter van dit nummer heen kunt.
Maar de algehele sound van dit album past i.m.o. niet echt bij een band als Dead Can Dance, maar misschien ligt dat aan mij.
En toch opent de plaat ijzersterk met "Yulunga (Spirit Dance)", waarmee de toon goed gezet wordt. Een meeslepend en spannend nummer met een glansrol voor Lisa.
Er staan absoluut meerdere goede songs op Into the Labyrinth en het zijn ook deze songs die de plaat boven het gemiddelde doet uitsteken, maar er staan ook zeker mindere op. Vooral de tweede helft van de plaat leidt aan middelmatigheid, wat ik tot dan toe zeker nog niet eerder had gehoord bij Dead Can Dance.
Gelukkig eindigt de plaat dan wel weer ijzersterk met het minimalistische "How Fortunate the Man with None".

Conclusie is dat, ondanks het feit dat Into the Labyrinth absoluut geen slechte plaat is, het gevoelsmatig veel te directere geluid en de manier hoe de songs in elkaar steken, het ervoor gezorgd heeft, dat ik niet helemaal geïntrigeerd ben. Het druilerige, epische en sombere karakter heeft plaatsgemaakt voor meer toegankelijkheid en heeft daardoor aan spanning moeten inleveren.
Ondanks deze koerswijziging blijft het excentrieke karakter van de muziek behouden en de onmiskenbare zang van Lisa en Brendan zijn ook uit duizenden te herkennen. Dat dan weer wel....

3,5.

avatar van spinout
5,0
Deze plaat heeft bij de reissue op Lp in 2016 een nieuwe hoes gekregen. Mooier als de drie handen, maar toch niet bijzonder.

avatar van Mjuman
spinout schreef:
Deze plaat heeft bij de reissue op Lp in 2016 een nieuwe hoes gekregen. Mooier als de drie handen, maar toch niet bijzonder.


Ik vermoed dat dat te maken heeft met het feit dat dit album net als Spiritchaser (dat nog niet opnieuw gereleast is) in 2010 door MOFI (Mobiel Fidelity Sound Lab) geremasterd is en een heel fraaie (audiofiele) persing heeft gekregen - de hoes de originele, met bovenlangs een randje; zie ook Dead Can Dance - Into The Labyrinth (Vinyl, LP, Album) at Discogs MOFI-edities zijn heel fraai, maar prijzig. Discogs zegt dat de MOFI-remasters zijn gebruikt voor de 4AD-persing, maar er schijnen rechten-issues te zijn.
Spiritchaser is nog niet opnieuw gereleast door 4AD zelf.

avatar van Barney Rubble
3,5
Degelijke plaat. De wereldinvloeden zijn an sich wel erg sterk, maar de muziek is desondanks een stuk minder intens. Yulunga (Spirit Dance), The Wind That Shakes the Barley en Towards the Within vind ik niettemin erg sterk.

avatar van dazzler
4,0
Barney Rubble schreef:
en het titelnummer

Welk titelnummer bedoel je precies?

avatar van Barney Rubble
3,5
Ik maak wel vaker een foutje. Veranderd in Towards the Within: het nummer dat ik eigenlijk bedoelde.

avatar van postman
3,5
0.5 erbij gedaan. Hoe vaker je dit album hoort hoe mooier het wordt.

Heb de heel mooi klinkende MFSL versie op vinyl echter de plaat doet me niet zo veel met 1 uitzondering het prachtige the carnival is over. De kant die ze op zijn gegaan na within the realm bekoort me minder, Realm is ook de enige plaat die ik van ze mooi vindt. De 1e is Cocteau Twins maar dan stuk minder.
Ik kan slecht tegen de stem van Lisa maar begrijp dat ik 1 van de weinigen ben.

avatar van Robje1968
4,5
Zoals gebruikelijk van Dead Can Dance wederom een mooi en afwisselend album.
Blijft het knap vinden dat ze in staat zijn om hun hele carrière het niveau hoog te houden.

avatar van Rainmachine
4,0
Prachtig album en zeer mooi opgenomen, er zit een soort uitzonderlijke rust in de nummers. De percussie is erg fraai en ik draai dit ook het liefst op mijn buizenversterker. Die doet het altijd zeer fraai met dit soort muziek, de muziek komt gewoon tot leven. Voor de rest is dit gewoon muzikale KUNST. The Wind That Shakes the Barley is van origine een oud Ierse ballad geschreven door Robert Dwyer Joyce (1836–1883). Ik weet dat Brendan Perry een oude middeleeuwse kerk/kapel als huis/studio heeft gehad in Ierland. Ik vraag mij af of dit album daar ook opgenomen is.

avatar van Premonition
3,5
Rainmachine schreef:
Ik weet dat Brendan Perry een oude middeleeuwse kerk/kapel als huis/studio heeft gehad in Ierland. Ik vraag mij af of dit album daar ook opgenomen is.


Ja, het is opgenomen in Perry's eigen studio in Ierland, Quivvy Church.

avatar van Mjuman
In originele versie is dit album (dubbel-lp) een collector's item; gelukkig is het samen met andere DCD albums opnieuw uitgebracht in 2016 - deze met een andere hoes. Het goede nieuws is evenwel dat voor deze persingen gebruik is gemaakt van de zgn Mofi remasters die voor de de twee boxen zijn gebruikt, zoals dit eerste deel.

Albums waren in 2016 normaal geprijsd, terwijl Mofi-releases normaal 2-3* zo duur zijn. Wellicht kon men die remasters gebruiken zonder nadere specificatie.

Ze klinken als een klok.
Ook ik zou wis en waarachtig zeer in mijn nopjes zijn, als de twee genoemde Perry albums ook als vinilio (opnieuw) het licht zouden zien.

The Wind That Shakes the Barley staat voor veel Ieren trouwens voor de onbedwingbare opstand tegen de Engelsen, begin 20e eeuw - barley (in de jaszak) werd door de opstandige Ieren gebruikt als noodrantsoen en volgens de overlevering groeide op elk massagraf waar gedode opstandigen werden begraven spontaan de "barley" weer op, als symbool van het blijvend verzet.

avatar van Rainmachine
4,0
Ik heb dit album afgelopen weekend ook nog wat uitvoeriger beluisterd en de kwaliteit van deze masters is inderdaad verbluffend goed. Mooi hoor dat dit met zoveel liefde en zorgvuldigheid is gedaan. Ik kom ook wel eens remasters tegen die beroerder klinken dan het origineel, dat is hier absoluut niet zo. Een absolute aanrader.

avatar van Juul1998B
4,0
Rustgevend album, jeez.
Echt zo eentje waarbij truffels goed van pas zouden komen

avatar van Nitsfan
3,5
Och, wat stonden mijn vriendin en ik te juichen toen er in 1995 (dus na dit album) een solocd van Lisa Gerrard uitkwam. Eindelijk een plaat zónder stoorzender Brendan Perry!
Hij had ons inziens ook danig zijn hand overspeeld door niet alleen (zoals gebruikelijk) de crooner uit te hangen, maar ook nog als een doorgewinterde, doch flink aan lager wal geraakte soulzanger flink uit te halen. Aargh! En dat ook nog in niet 1, niet 2, maar wel 4 nummers.
Het moge duidelijk zijn, ik ben geen liefhebber van 's mans vocale diarree. Gatverdamme.
Ik heb een hekel aan die stem. Dat ik kennelijk de enige ben hier, het zij zo.
The Carnival Is Over valt nog mee, The Ubiquitous Mr. Lovegrove aanvankelijk ook, maar dan haalt de man uit ('I don't believe you anymo-hóre!') en ik ren naar de volumeknop om die flink lager te zetten. Het eigenlijk best mooie Tell Me About the Forest gaat ook kapot aan Perry's schreeuwen. En dan dat accent! Heeft ie soms 20 jaar in Texas gewoond, of zo? Bij How Fortunate The Man With None vraag ik me na 2 minuten al af hoe lang dat gewauwel nog duurt, hoewel Perry zich hier redelijk inhoudt. Een flinke dosis galm helpt natuurlijk ook (en niet alleen bij dit nummer). Een afsluiter die 9.15 minuten lang voortkabbelt... tja.
Towards The Within zou een hele mooie plaat zijn geweest... zonder de vocalen, nou ja, de uithalen van Perry (en met het laatste nummer flink ingekort). Dikke plussen zijn alle nummers waarin Lisa Gerrard te horen is, met het a capella The Hand That Shakes The Barley als absoluut hoogtepunt.
Het titelnummer en Emmeleia en bij vlagen The Spider's Stratagem zijn overigens de enige nummers waarop de spanning terugkeert die een plaat als The Serpent's Egg zo verslavend maakten.

avatar van Premonition
3,5
Nitsfan schreef:
Eindelijk een plaat zónder stoorzender Brendan Perry!
Hij had ons inziens ook danig zijn hand overspeeld door niet alleen (zoals gebruikelijk) de crooner uit te hangen, maar ook nog als een doorgewinterde, doch flink aan lager wal geraakte soulzanger flink uit te halen. Aargh! En dat ook nog in niet 1, niet 2, maar wel 4 nummers.
Het moge duidelijk zijn, ik ben geen liefhebber van 's mans vocale diarree. Gatverdamme.


Nou nou. Ik ben juist geen fan van het stemgeluid van Gerrard, maar om nu zo te keer te gaan.
Hou het dan veilig bij Henk Hofstede....

avatar van Nitsfan
3,5
Premonition schreef:
Nou nou. Ik ben juist geen fan van het stemgeluid van Gerrard, maar om nu zo te keer te gaan.
Hou het dan veilig bij Henk Hofstede....


Na al die loftuitingen wil ik een ander geluid laten horen. En overdrijving is een stijlfiguur.
Overigens kan ik ook af en toe niet tegen Hofstede's stem. Met dat steenkolen-Engels van hem. Soms schreeuwt hij ook zo (An Eating House). Hofstede kent iig. zijn beperkingen. Bij Perry twijfel ik daaraan.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:33 uur

geplaatst: vandaag om 12:33 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.