Dead Can Dance - Into the Labyrinth (1993)

INTO THE LABYRINTH

Op vinyl duur maar interessant omwille van de beide bonustracks
die ook zijn terug te vinden op de CD-only compilatie A Passage in Time.

Na het middeleeuwse avontuur op Aion, trekt DCD resoluut
de kaart van de wereldmuziek ... oost-europese, aziatische en
later ook afrikaanse invloeden kleuren meer en meer hun muziek.

Into the Labyrinth is volgens mij de beste manier om kennis
te maken met de groep ... heel mooie melodieën en opnieuw
(in tegenstelling tot de vorige twee albums) rijker gearrangeerd.
Maar het album dient met mate gedoseerd te worden ...

De eerste vijf tracks zijn ongemeen sterk en toegankelijk.

Yulunga ontwaakt langzaam als een ode aan de rituele dans.
Het clipje toont dan ook mensen van verschillend pluimage
die hun geest verruimen door zich in de dans te gooien.
Subtiele oerwoudgeluiden kleuren de vocale mantra's.

http://nl.youtube.com/watch?v=NQvu0XiwZk4

The Ubiquitous Mr. Lovegrove heeft een bijzonder aanstekelijke groove.
Een beetje verrassend poppy zelfs met die nasale blazers melodie.
Drums en bas zijn terug en Brendan Perry brengt zijn adagio
aan de liefde ... ik kan er me helemaal in terugvinden.

http://nl.youtube.com/watch?v=XDcFwgU8HHg

You build me up then you knock me down.
You play the fool while I play the clown.
We keep time to the beat of an old slave drum.
You raise my hopes then you raise the odds
You tell me that I dream too much
Now I'm serving time in disillusionment.

I don't believe you anymore...I don't believe you.

The Wind That Shakes the Barley brengt Lisa Gerrard acapella.
Het Ierse zorgenkind Sinead O'Connor had het ook op haar repertoire.
Sinead zingt het zuiverder, doorleefder. Lisa's stem bloedt harder.

http://nl.youtube.com/watch?v=1p2g2WuGXwE

The Carnival Is Over is doordrongen van weemoed.
Ik kan bij dit nummer niet anders dan denken aan The Eternal
van Joy Division ... wellicht omwille van de gelijkaardige tekstlijnen,
maar dit is een processie die blakert van het herfstgoud.

http://nl.youtube.com/watch?v=LtNFQ7RJbaQ

Outside
The circus gathering
Moved silently along the rainswept boulevard.
The procession moved on the shouting is over
The fabulous freaks are leaving town.

They are driven by a strange desire
Unseen by the human eye.
The carinval is over.

Ariadne is als een klein gebedje voor Maria bij kaarslicht.

http://nl.youtube.com/watch?v=hUciFHiC11M

Saldek is een papieren vlieger die dartelt in de lentewind.
Een vocale buiteling die de twee helften van de plaat markeert.
Wat hierna komt is plots minder betoverend, enigszins déja entendu.
Lange nummers ook waar een zeker saaiheid insluipt.

Towards the Within vergt een luisterinspanning.
Vocalen die zich dwars door het Afrikaanse ritme snijden.
Eerder een botsen dan een versmelten van invloeden.

Tell Me About eh Forest zaait nog meer verwarring.
Opnieuw complex gearrangeerd ... maar bovenal zielloos.
Zo'n beetje als Paul Simons Rhythm of the Saints dat weliswaar
indrukwekkend gearrangeerd ... toch moeilijk kan beklijven.

The Spider's Stratagem keert terug naar het rituele Yulunga.
Even verderop waaien de klokken uit Summoning the Muse en
spint de draailier van As the Bell Rings the Maypole Spins.

Het plaatje wordt duidelijker: Dead Can Dance breidt nummers
met restjes wol van eerdere composities ... acute bloedarmoede.
Emmeleia lijkt zelfs weggelopen van The Serpent's Egg.

How Fortunate the Man with None is indrukwekkender
van tekst dan van compositie ... een muzikale soundtrack
voor Brendans door Brecht geïnspireerde monoloog.
Gelukkig beweegt de muziek 9 minuten lang.
Toch weer een geslaagde nummer.

Tracks 1-5 zijn een verplichte inwijding voor DCD newbies.
Maar bespaar ze aub tracks 7-13 ... want het is een vermoeiende rit.

Bij opener Yulunga (Spirit Dance) gaan mijn gedachtes naar Jeruzalem.
Mensen voor de Klaagmuur prevelen gebeden.
In de hoop op vergeving.
Het zalven van wonden.
Dan komt er in de verte een vrouw in een turquoise gewaad aan lopen.
Ze knielt in het stoffige ondergrond.
Er wordt houvast gezocht in zandkorrels.
Waar echter geen grip op te krijgen is.
De sluier voor haar ogen verraad een droevig gezicht.
De kenmerken in haar gelaat laten een zwaar leven zien.
Littekens tekenen haar ziel.

Ze opent haar mond.
Een overvloed aan klanken vervult de woestijn.
Vogels vliegen verschrikt weg.
De pijn trekt door in hun vleugels.
De oproep naar het lijden.
Niet alleen Christus wordt aanbeden.
Het verdriet van de dwaze moeders uit Argentinië.
Kindsoldaten uit Sierra Leone.
Conflict in Darfur.

Lisa Gerrard bevind zich hier in het Midden Oosten.
Haar reisgenoot is Brendan Perry.
Als nomaden trekken ze voort.
Inheemse volkeren nodigen hun uit.
Bruiloften, rituelen en begrafenissen laten een diepe indruk achter.
Geloofsovertuigingen die leiden tot oorlogen.
Ierse pelgrims op zoek naar het echte Beloofde Land.
Culturen die samengaan tot een muzikale smeltkroes.

Op Into The Labyrinth is de terugkeer naar het geluid van de Middeleeuwen grotendeels verdwenen.
Nieuwe invalshoeken werden op gezocht.
Het verleden mengt zich met het heden.
De voltooide zoektocht.
Een band met hun roots in de duistere variant van New Wave heeft zich volledig ontplooit.
De rust is dan ook terug te horen.
Afsluiting van een ontdekkingsreis.

Prachtig album werkelijk, en wat een voortreffelijke eenheid.
Ondanks de zweverige sfeer is er zoveel wat er in de composities voorbij komt.
Een soort Worldmusic meets Folk en het Progessieve element is ook nooit ver weg.
Lissa Gerrard zorgt voor het Celtic element en Brendan Perry heeft een mooie heldere warme stem en dat geeft een mooie mix.
Ik was even bang dat het wat vermoeiend zou worden om dit als geheel te beluisteren, maar het blijft verrassend sterk de aandacht houden.
Korte fragmentarische stukjes wisselen de uitgesponnen stukken af en wat zijn er schone stukken te vinden hier.
The Carnival Is Over is een meesterwerkje, niets meer en niet minder.
Wat een prachtige hypnotiserende 5 minuten en 28 seconden.
Het vervolg is eveneens erg sterk en Tell Me About The Forrest is zowaar ook echt iconich.
Afsluiter How Fortunate The Man With None had wat korter gekund.
Het komt op een gegeven moment op een punt dat het net iets te veel doorkabbelt, maar ok, het is een zeldzaam minpuntje op dit verder prachtige album.
In sfeer, arrangementen, de keuze voor onderscheidende instrumenten en vooral ook de voortreffelijke zang + songs uiteraard, een parel van een plaat.

Mooi dat ik deze toch nog even ontdekt heb voor de Top 20 albums van 1993.

4.5....Ruim.

Na een redelijk aantal zeer sterke platen, lijkt Into the Labyrinth toch een ander karakter uit te ademen. Weg is het desolate en mystieke karakter en ook lijkt er afscheid genomen te zijn van het gotische en middeleeuwse sfeertje die de vorige platen kenmerken.
Met Into the Labyrinth gaan we o.a. naar het Midden-Oosten, Ierland en India en worden er zelfs voorzichtige pop-invloeden aan sommige nummers toegevoegd.
Toch nekt e.e.a. de plaat wel een beetje. De spanningsboog, maar ook de kracht van het mysterieuze en sombere aspect die de vorige platen wel hebben, is beduidend minder hier.
Tevens vind ik de productie veel te direct. Het klinkt kraakhelder; als een klok, wat niet past bij een band als Dead Can Dance. Daar helpen de vele synthesizers die dit album domineren, ook niet aan mee, ondanks dat "The Carnival Is Over" een hoogtepunt is, gezien het feit dat je gewoon niet om het melancholische karakter van dit nummer heen kunt.
Maar de algehele sound van dit album past i.m.o. niet echt bij een band als Dead Can Dance, maar misschien ligt dat aan mij.
En toch opent de plaat ijzersterk met "Yulunga (Spirit Dance)", waarmee de toon goed gezet wordt. Een meeslepend en spannend nummer met een glansrol voor Lisa.
Er staan absoluut meerdere goede songs op Into the Labyrinth en het zijn ook deze songs die de plaat boven het gemiddelde doet uitsteken, maar er staan ook zeker mindere op. Vooral de tweede helft van de plaat leidt aan middelmatigheid, wat ik tot dan toe zeker nog niet eerder had gehoord bij Dead Can Dance.
Gelukkig eindigt de plaat dan wel weer ijzersterk met het minimalistische "How Fortunate the Man with None".

Conclusie is dat, ondanks het feit dat Into the Labyrinth absoluut geen slechte plaat is, het gevoelsmatig veel te directere geluid en de manier hoe de songs in elkaar steken, het ervoor gezorgd heeft, dat ik niet helemaal geïntrigeerd ben. Het druilerige, epische en sombere karakter heeft plaatsgemaakt voor meer toegankelijkheid en heeft daardoor aan spanning moeten inleveren.
Ondanks deze koerswijziging blijft het excentrieke karakter van de muziek behouden en de onmiskenbare zang van Lisa en Brendan zijn ook uit duizenden te herkennen. Dat dan weer wel....

3,5.

Mmja... Ik word op deze manier wel nieuwsgierig. Had Dead Can Dance uit het oog verloren sinds Toward The Within, dat vriendin en ik een nogal teleurstellend live-album vonden. Later hoorde ik In Concert, dat ik een stuk beter te pruimen vond (na 1 of 2 keer luisteren). Vanmiddag na tijden weer eens geluisterd naar The Serpent's Egg en Aion. De vocale bijdrage van Brendan Perry bleek groter dan in mijn herinnering.
Maar Lisa Gerrard, wauw... Next level, wat mij betreft. Zij kon zo meedoen met het wereldberoemde Trio Bulgarka. Eat your heart out, Yanka Rupkina! (Oké, ik sla -weer- een beetje door.) En La Lisa heeft haar hand overspeeld? Divatrekjes? Grootheidswaan? Minachting van haar partner in crime?