The Stranglers - The Meninblack (1981)

Waarschuwing: als je 1-2-3 akkoorden songs verwacht, vrijblijvende leuke meezingdeuntjes? Rauwe punkrock? Ja, dat zijn OOK The Stranglers, maar dan is dit album niets voor jou vrees ik... hier is het experimenteren troef!
O ja.. Fans van Greenfield gaan smullen van dit new wave meesterwerkje...

Eigenlijk heet dit album voluit: "The Gospel According to the Meninblack".... Het nummer "The Meninblack" staat op "The Raven" en vormde eigenlijke rechstreekse aanleiding tot dit album ...

Het album laat zich wegluisteren als in een trip, een reis.. je wordt meegezogen in het verhaal van (verdere) vervreemding, ruimtewezens en andere onaardse dingen... eigenlijk kan je dit nog best beschouwen als een soundtrack: de film verzin jezelf dan maar... net zoals zijn voorganger "The Raven" beluister je dit album best als één geheel...

De aliens die hun intrede deden in de song "Meninblack" beheersen voor een groot stuk dit album. De plaat start met een hilarische instrumental (een absolute favoriet van mij: ik draai dat vaak als ik al eens op een fuif draai als opener!): "Waltzinblack" en dat is inderdaad een walsje.. met Greenfield die zich volop kan uitleven op de toetsen en effecten.. en de vele stemmetjes, kobolten, kabouters? .. t zullen wel de marsmannetjes zijn zeker.? Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde lag ik meteen in een deuk, en soms nog!... zoals ik al zei: hilarisch!

Dan krijgen we "just Like Nothing On Earth", de stemmtjes blijven en zingen het refrein... apart... maar maak je geen zorgen verder is het al de heerlijke stem van Hugh die je hoort... een uptempop 'spacey popliedje', ja, zo kan je dit best omschrijven...... daarna komt "Second Coming" met een schitterend zingende Hugh... het nummer is de hele tijd door redelijk traag en naar het einde toe ontploft het zo een beetje met Greenfield die je hoort moeite doen om zich in te houden... subliem..

Maar dan komt wat mij betreft dé song van de plaat: "Waiting for the meninblack", een schitterend huwelijk van de knappe zang van Hugh, heerlijke drumpartijen van Jet Black, op de achtergrond heerlijke gitaarklanken, en toch weer vooral de toesten die boventoon voeren met heel leuke motieven en riedeltjes die gespeeld worden. Eigenlijk wordt hier een melodietje gewoon herhaaldelijk door de verschillende instrumenten gespeeld, en dat is misschienn simpel, maar ook prachtig.. goh, ja en die tekst dan.. 'I'm clutching my teddybear.. and I'm waiting for the meninblack'... hehe...

Het instrumentale "Turn The Centuries, Turn" sleept zich langzaam en onheilspellend voort .. het is een heel bevreemdend deuntje waarvan je haast ongemakkelijk wordt...

"Two Sunspots" is heerlijke Stranglers tongue-in-cheek pop, leuk tempo... knappe gitaarpartije.. en eigenlijk een vrolijk niemendalletje, en zo meteen ook een beetje de vreemde eend in de bijt, of net andersom? Vermits al de rest eerder vreemd of bevreemdend is... Hm...

En dan! "The Four Horsemen". Dit heeft opnieuw iets bevreemdend... als je niet mee in het hele concept ingezogen zit, kan je dit gewoon vrolijke synthipop noemen, en dat is het mlisschien ook.. maar het uitvoerige instrumentale gedeelte van deze song bewijst het tegendeel.. weer vooral Greenfield. Ja, hij weer... NOG meer als op The Raven is dit echt wel Greefnfield zijn ding...

"Thrown Away" is ook wel apart. In de strofen hoor je een Hugh Cornwell die wel heel loom en laag zingt, bijna mompelend... gedreven op een schijnbare basriff, maar weer op de achtergrond die muzikale rijkdom... o ja.. de koortjes in het refrein zijn ook wel leuk, en maken dit toch ook wel een wat meer aardse song...

Aardser zij ik? Hm... luister dan maar eens naar The Manna Machine. Het thema is weer helemaal terug gedreven door een metallige synth... een vertellende Cornwell... weerom zo'n spookachtige compositie...

"Hallow to our Men" duurt een slordige 7.26 minuten.. en is heel erg knap.... een heerlijke intro... meteen wordt het thema gespeeld door de keys.... na een goeie minuut vallen de drums in, en vervolgens speelt de gitaar het thema dat eerst nog door de keys gespeeld werd en gaat vervolgens een duel aan met dit toetsenwerk... en dan opeens is Hugh erweer, hier lichtjes nasaal klinkend... Eigenlijk zijn de vocals bij dit nummer niet echt essentieel.. luister vooral naar de grote rijke klankkleur dat deze compositie heeft! Dit nummer mag van mijn part gerust nog 7 minuten langer duren... op het einde hoor je iets opstijgen... de UFO's????

"Top Secret" is net zoals "Two Sunspots" iets poppier... al zie ik het nu niet meteen in de hitparade belanden.. in dit nummer vind ik Cornwell met momenten wel iets van Lou Reed hebben... De gitaar, die op dit album zeer zuinig gebruikt wordt, mag ook weer even op de voorgrond...

De finale heet "Maninwhite". En raad eens, het klinkt zowaar een heel pak aardser... 'who helped to get you there?'.... Een leuk Greenfield orgeldeuntje, vette bass van burnell, de nodige drumrolls van black.. en af en toe mag de gitaar ook een beetje scheuren van Hugh... Een schitterend nummer, en meteen ook de finale van het verhaal dat "the gospel according to themeninblack" is...
Aan het einde... horen we Slavische talen doormekaar, en .. de klokken luiden...

Ik had deze plaat al een 4,5 gegeven, maar ik was vergeten hoe fantastisch ik hem vond blijkbaar, want dat is een half punt te weinig! Jawel: een dikke 5 wordt het!

De laatste tijd ben ik nogal op zoek naar muziek uit de jaren 80. Op een of andere manier heb ik het op dit moment voor die typische sound. Zo ben ik terechtgekomen bij The Stranglers. Na een live-plaat Apollo Revisited, die ik overigens fantastisch vind, toch maar eens een album in huis gehaald en het werd deze (voor 4 euroos twijfel ik nooit).
Eigenlijk heb ik maar weinig toe te voegen aan bovenstaande schrijfsels van c-moon, behalve misschien dat ik het volledig eens ben met hem.
Wat een superplaat, een ongehoorde en ietwat donkere gemoedstoestand maakt zich meester van me als ik deze plaat opzet (tig keren de laatste dagen).
Die opener is…geweldig en klinkt live nog beter, daarna stuk voor stuk sterke songs. Jammer van ‘Two Sunspots’ dat goed klinkt maar een beetje uit de toon valt tussen de rest. Misschien wordt ons een rustpunt gegund? Nu ja in ieder geval: petje af!

THE MENINBLACK

Hier ben je voor of tegen: er is geen middenweg. En ik ben 100% voor. En lees inderdaad eerst maar eens wat c-moon schrijft. Helemaal terecht (op enkele kleine foutjes na). Enige bijbelkennis en UFO achtergrond is vereist.


Waltzinblack houdt het midden tussen hilarisch en griezelig. Want die meninblacks klinken als gremlins. Maar wat een briljante opener: tongue-in-cheek all over.

Just like Nothing on Earth was de eerste singel. Een zeer vreemde keuze vind ik. Deze track vraagt immers een geoefend oor. Snelle notenbalken en nog snellere vocals.

Second Coming is pure klasse. Dit had de singel moeten zijn. Een zachte blauwdruk van Golden Brown aan het einde: "se-cond co-ming" is "ne-ver a frown".

Waiting for the Meninblack is al even subliem. Een tegelijk beangstigend en troostend lied. Kant 1 van deze elpee is misschien wel de beste kant die de groep ooit maakte.

Turn the Centuries, Turn is een beklijvende instrumental die naar het einde toe inderdaad de klok terugdraait door die achterstevoren gemixte instrumenten.

Two Sunspots had ook een singel kunnen zijn, al is het echt een lichtgewichtje. Als je de akkoorden van het nummer vertraagt, hoor je The Meninblack (track op THE RAVEN).

Thrown away was de tweede singel en werd door JJ Burnell ingezongen. Het thema van de plaat: de mensheid als mislukt experiment van een buitenaardse beschaving.


Eigenlijk mis ik een belangrijk nummer op deze rerelease. De singel Who wants the World (met als b-kant een instrumentale versie van Waiting for the Meninblack) was eigenlijk een aanloop naar het conceptalbum en hoort hier dus thuis.

Four Horsemen is een bijzonder intrigerend nummer met Dave Greenfield in de hoofdrol, zowel instrumentaal als vocaal. Maar net als het synthesizer gepruttel van Manna Machine en de majestueuze afsluiter Hallow to our Men (het Onze Vader in een MIB kleedje) hebben deze nummers het hele album nodig om tot hun recht te komen.

De bonustracks zijn ook interessant. Top Secret klinkt inderdaad als een gedeukte Stranglers parodie op Lou Reed. En in Maninwhite hoor je aan het einde niemand minder dan de enige echte witte man: Paus Johannes Paulus II.

VOETNOOT ivm DE 2001 REMASTER (met bonustracks)

Track 13 had niets te maken met dit album.
Het was een heel oud nummer dat anno 1980 opdook
op een gratis singletje dat door de fanclub werd uitgedeeld.

De grote afwezige op het hele remaster project uit 2001
is de single Who Wants the World uit 1980. Het is het enige
officieel uitgebrachte nummer dat op geen enkel geremasterd
album uit de reeks van 10 albums is terug te vinden ...

Hoe kon men Who Wants the World over het hoofd zien?
Het was een single (met als b-kant een instrumentale versie
van track 4 van dit album) die dit conceptalbum aankondigde.

Dus koop je de 10 eerste geremasterde albums van The Stranglers,
dan heb je werkelijk alle songs die ze in de periode 1977-1990 uitbrachten
met uitzondering van die ene single Who Wants the World.

De remaster is qua artwork en liner notes heel triestig uitgegeven.
En dan die ontbrekende bonustrack. Trouwens, Vietnamerica (terug
te vinden als bonus op La Folie) dateert uit 1980 en past muzikaal
beter bij dit album dan bij zijn opvolger, ook al was het de b-kant
van Let Me Introduce You to the Family ... (niet zeuren dazzler).

Er zijn zo van die gasten die werkelijk álles weten e...hulde

Tomorrow Was Hereafter was nooit eerder uitgebracht? Wel mag ik dan content wezen dat deze song erop staat...briljant nummer..net als de gehele plaat..

Toch wel ... zoals ik schreef als single cadeautje van de fanclub.
Maar op de remaster dan eindelijk wel officieel ...

Mis je Who Wants the World niet even hard als ik?

Spijt me, ik ken dat nummer helemaal niet, zoals er nog zovele zijn die ik niet ken van de Stranglers.
Maar Tomorrow Was Hereafter was dus eigenlijk onbereikbaar voor diegenen die zich niet geroepen voelden om tot een fanclub toe te treden?

Ja, het staat ook nog op de in 1999 verschene compilatie
Hits & Heroes (schijfje hits .. met Who Wants the World en
een schijfje rarities met Tomorrow Was Hereafter).

Het nummer dateert van voor hun allereerste album.
De groep maakte een eerste demo in 1974 met muziek
die in het verlengde ligt van Tomorrow Was Hereafter
(de oerversie van Strange Little Girl is ook van toen).

In 1976 maakte ze weer een demo, maar nu lieten
ze de meer bluesrock geöriënteerde muziek links liggen
om zich op de prille punksound toe te spitsen.

Meer hierover vind je op dit album: The Stranglers - The Rarities (2002)

Het vervolg van het voor mij fantastische The Raven. De picture disc plaat die me heel nauw aan het hart ligt.

Het word eens tijd dat ik dit psychologisch geval ga gaan ontdekken. Echter ken ik alleen maar Waltzinblack. Ondanks dat dit toch een obscuur/vaag dingetje is brengt het me wel in verleiding.

Ik heb ook al eens de bibliotheken onveilig gemaakt maar nergens gevonden. Downloaden lukt eveneens niet of toch niet zo snel (vaak met veel geduld lukt het dan wel maar in dit geval nog niet). En kopen doe je enkel als de plaat u aanspreekt, niet? Ongetwijfeld de definitie van verstandig iets aankopen.

Kan mij hier iemand mee helpen?

bedankt voor de hulde, maar wélke foutjes dan?
inhoudelijk of taalkundig (dat laatste zou kunnen al poog ik zulks steeds te vermijden...)

Ik denk dat als het je op basis van de reviews hiér aanspreekt, je het gewoon maar eens moet durven proberen

Two Sunspots is een song die The Stranglers voor The Raven schreven.
Maar in plaats van het uptempo te houden, begonnen ze het lied in de studio
te vertragen en te bewerken: zo ontstond The Meninblack.

The Meninblack zelf haalde The Raven wel. Achteraf vond Cornwell
het een goed idee om Two Sunspots alsnog op het album te plaatsen
als een soort insiders link naar The Meninblack op The Raven.

The Meninblack = het vertraagde Two Sunspots

Thrown Away wordt gezongen door JJ Burnell.

De Slavische talen aan het einde zijn Latijn.
Het is paus Johannen Paulus II die aan het woord is.
Waarlijk The Maninwhite.

Ik blijf het jammer vinden dat men vergat
om Who Wants the World aan de 2001 remaster toe te voegen.
Alle andere remasters zijn compleet met hun bonustracks.
WWTW is het enige nummer dat ontbreekt in de remaster catalogus.

En het hoort hier thuis: b-kant was de instrumentale versie
van Waiting for the Meninblack. De single was bedoeld
als een aperitief, een proevertje voor het album.

Het jaar was 1981. The Stranglers hadden in die tijd een nieuwe plaat uit, de vijfde al. Genaamd: The Gospel According to the Meninblack. Totaal onbekend maar nieuwsgierig om nu, anno 2009, de plaat te ontdekken. Dus heel nieuwsgierig en met de hulp van dazzy dazzler deze plaat kunnen bemachtigen. Waarvoor dank eerwaardige dazz!!!!!!

Hmm, jaja. Gospel??? Gaan we de christelijke toer op? of is het een ode aan iets of iemand? Wel, voor ik de plaat beluisterde was dazzy er als de pinken bij om wat raad en daad bij te voegen waarvoor ook dank. Met een volledige bagage aan raad de plaat maar eens beluisterd en ja, het is me zeer positief meegevallen.

De eerste 4 platen zijn welbekende ruige, soms vulgair neigende episodes. Deze is, euh, inderdaad anders zoals c-moon duidelijk aangaf. Blijkbaar trekken ze de lijn nog verder op hun volgende platen.

Nu, de plaat heeft een bijzondere muzikale klasse. Dit word op een rustige manier aangetoont op Turn the Centuries, Turn maar eveneens op Hallow to Our Men. Hier blijven toch restjes van de voorgaande 4 platen hangen maar het is meer verzorgt.

Het betere werk staat vooral op de eerste kant van de plaat. Het tweede gedeelte is zeker genietbaar en vooral Hallow to Our Men is een leuke afsluiter.

4 volle sterren voor deze plaat en direct in mijn top 500 te bespeuren.

THE GOSPEL ACCORDING TO THE MENINBLACK 1981

Zanger en gitarist Hugh Cornwell zat in 1980 een gevangenisstraf uit
wegens drugsbezit. De band hield een commerciële kater over aan het
nochtans prachtige en zwaar onderschatte album The Raven uit 1979.

Drummer Jet Black deelde zijn fascinatie over UFO's
en buitenaards leven met de overige bandleden en zo groeide
in de cel bij Cornwell het idee om een heel conceptalbum te maken
rond het thema van de meninblack: sinistere heren die mensen
die getuige waren van UFO waarnemingen en ontmoetingen
de mond te snoerden. U kent wellicht de film met Will Smith.

Two Sunspots, een ode aan de vrouwelijke tepels, was de start.
Dat nummer bestond in 1979 al in een demofase, maar pastte
niet meteen in het eerder politieke concept van The Raven.

In de studio werd het nummer vertraagd en met een voice pitcher
werden de haast griezelige vocalen van de aliens ingezongen.
Meninblack is track 10 van het album The Raven.

In 1980 releasten The Stranglers twee singles.
Het povere Bear Cage en het werkelijk sublieme Who Wants the World.
De b-kant van dit nummer heette The Meninblack (Waitin' for Them)
en bleek achteraf een instrumentale versie van albumtrack 4.

Bear Cage is een bonus op de CD release van The Raven.
Maar de beide nummers van Who Wants the World ontbreken
(wat een nalatigheid) op de CD remaster van The Meninblack.

De single was een soort introductie op het gospel album.
In Who Wants the World wordt de vraag gesteld wie er nog wat
zou willen geven voor deze aardbol met al zijn menselijke exploten?

In de theorie die The Stranglers op dit album ontwikkelen
wordt ervan uitgegaan dat de menselijke soort een experiment
is dat door aliens begonnen werd (en waarvan je in de bijbel
sporen kan terugvinden). Natuurlijk gaat het om fictie.
Maar fictie die erg in trek was in de jaren '70 en '80.

Het Laatste Oordeel (beschreven in de apocalyps) wordt
in die theorie gezien als de wederkomst van deze beschaving
die ooit het menselijk experiment begon: Second Coming.

Dit album wil die spanning oproepen tussen een ontspoorde mensheid
en haar scheppers (de aliens) die het plan hebben de stekker uit te trekken.
Een alternatief doemscenario in volle postpunk tijdperk.

Waltzinblack is het bekendste nummer van deze plaat.
In een walstempo (Golden Brown zou een jaar later volgen)
rukken marsmannetjes met hun kriegelig gegiechel op
en teisteren ze langzaam de boxen van je stereoketen.

De instrumental werd door de BBC gebruikt
voor een docureeks en kreeg daardoor bekendheid.

Just Like Nothing on Earth is de tweede single van de plaat.
Een nummer zonder enige hitpotentie (de platenbonzen wisten
niet wat ze met deze plaat moesten aanvangen). Nochtans heeft
de groep de behoorlijk ingewikkelde song live graag gebracht.
Luister vooral naar de baslijn en de vocale lijn in de song.

Second Coming is een meer mainstream georiënteerde song.
Je hoort hier al het typische 80s geluid van bijvoorbeeld Skin Deep.
Leuk gevonden ook dat na de eerste fade out, de song zelf ook nog even
terugkomt, met backing vocals die aan Golden Brown doen denken.

Dan komt de vocale versie van Waiting for the Meninblack
(instrumentaal dus de b-kant van het genoemde Who Wants the World).
Voor mij het beste nummer van het album, al zijn het allemaal toppers.
Vooral kant 1 ... voor mij de sterkste plaatkant van The Stranglers.

Een perfecte mix tussen de sinistere dreiging van de aliens
enerzijds en een heel vlotte, bijna catchy song anderzijds.

Klemtoon van dit album ligt op de synthesizer,
maar de donkere bas ligt altijd op de loer.

Geniaal is de instrumental Turn the Centuries, Turn.
Een nummer dat zelf is opgetrokken uit achteruit afgespeelde
opnamesporen en toch klopt als een bus ... adembenemend thema.

Dan volgt het bewuste Two Sunspots dat ook muzikaal
een link kan leggen met zijn alter ego Meninblack op The Raven.
Het accent in de tekst verschuift van tepels naar zonnevlekken.
Misschien een betere single kandidaat dan de overige.

Four Horsemen geeft het podium aan toetsenist Dave Greenfield.
Hij tovert hier een soort progrockwave uit zijn klavieren en stembanden
die het tremendum et fascinorum van het hele album bundelt.
De ruiters van de apocalyps rijden letterlijk door je kamer.

Thrown Away was de eerste single van het album.
Een nummertje van bassist JJ Burnell met een catchy melodie.
Maar zo bewust emotieloos ingezongen dat het nooit een hit kan worden.
De mensheid is klaar voor de vuilnisbak.

Manna Machine is een intrigerend stukje Stranglers experiment.
Flirten met jazz is de band niet vreemd en onder het zeepbellengeluid
van de broodmachine murmelt Cornwell zijn eigenwijze tekst.

Afsluiten doet deze plaat met het volgens mij iets te bombastische
Hallow to Our Men. De tekst is het Onze Vader gebed, maar herschreven
met de aliens als onze scheppers in gedachten.

De UFO die aan het einde van dit nummer opstijgt
doet dat stereofonisch zo echt, dat je toch voor alle veiligheid
even uit je raam kijkt. Een schitterende luisterervaring is voorbij.

Tenzij je ook nog even tijd hebt voor de b-kantjes.

Top Secret bijvoorbeeld dat even inzoemt op de rol
van die vermeende Meninblack. Waren het FBI agenten
die de burgers één of ander militair geheim wilden besparen?

En Maninwhite waarin niemand minder dan Johannes Paulus II
als gastvocalist mag invallen tijdens het klokkengelui in het Vaticaan.
Altijd te vinden voor een grapje, die Stranglers.

The Meninblack, dat waren natuurlijk ook The Stranglers zelf.
Maar dat had je misschien ook wel zonder mijn uitleg begrepen.

Mooie recensie Dazzler. Niet mijn Stranglers-favoriet, maar wel degelijk sterk (en zeer onterecht genegeerd).

Dit album leek mij wel wat door het gelijknamige nummer van the raven, maar dat niveau wordt hier imo niet gehaald. Just like is het beste nummer.

Gek, de meesten redeneren andersom en vinden
dit album sterker dan de gelijknamige song op The Raven.
Het is wel aan te raden om mee te stappen in het verhaal en concept
achter deze plaat om voluit te genieten. Jammer dat je het niet mooi vond.

Fantastisch! En die verpletterende bas dan.
Maar wat een vreemde, intrigerende plaat toch ook. Ze overviel me deze week weeral. Niet kunnen vatten en toch genieten.

Gisteren aangeschafd, ik ben benieuwd!
Na het lezen van Dazzler's recensie heb ik ongelooflijk veel zin gekregen hem op te zetten.
Recensie komt nog!

Fingers crossed.

Vergeet niet om ook de uitstekende single Who Wants the World
die dit album aankondigde, maar er niet op terug te vinden is, te checken.

YouTube - The Stranglers - Who Wants The World

Onvergeeflijk dat hij niet is toegevoegd aan de geremasterde editie.

Laat ik mij voorstellen: Ik ben Robertus en heb zojuist het gemiddelde van dit fantastische Stranglers album iets omhoog gekrikt. Jawel, vijf sterren heb ik gegeven!

Voorop gesteld: Ik houd zeker wel van sythesizers en ben ook fervent Kraftwerk fan, dat zal wellicht schelen. Maar het is zeker niet zo dat ze maar wat aanrommelen met die synths en geluidjes, alles past wat mij betreft perfect in het concept en staat altijd en immer ten dienste van tekst en muziek. En de productie is uiterst verzorgd.Neem nu de opener, Waltzinblack, dat klopt al helemaal, die sfeerzetting en de geniepige lachjes.

Just Like Nothing On Earth. De tekst daar moet ik me nog even in verdiepen, maar de voordracht van Hugh Cornwell, waarin hij haast lijkt te rappen is om van te smullen. Ook mooi is het om live versies van dit nummer te bekijken en hoe Dave Greenfield van de ene naar de andere kant van zijn toetsenbatterij vliegt en ook de vocoder bedient. Petje af, gewoon voor mij gemaakt dit, lijkt wel.

Second Coming is gewoon een mooi nummer met een lekkere flow en weer die lekkere sound, strakke drums en minimale filletjes.

Waiting For The Meninblack is voor mij misschien wel de topper van het album waarin tekst en muziek mooi samenkomen. Haast griezelig goed!

Verder verdienen Thrown Away (kijk ook eens naar die clip van TOTP 1981, waarin het publiek overduidelijk op de vulkaan danst, gezien het tempo en de boodschap van dit nummer, haast hilarisch!), Hallow To Our Men (geweldig arrangement en keyboard melodie) en Two Sunspots (lekker nummertje dat zorgt voor de broodnodige relativering) eervolle vermelding.

Voor wat betreft de bonustracks zoals die te vinden zijn op The Old Testament: Who Wants The World is een prachtig nummer dat qua tekst zeker wel, maar qua productie niet echt op dit album past. Top Secret en Maninwhite zijn dik okee, maar geen grote hoogvliegers.

Ik begrijp wel dat mensen die The Stranglers indertijd mee hebben gemaakt misschien schrokken van de sound van dit album (ik ben zelf van 1980 en ben dus niet strikt chronologisch in het oeuvre gedoken), maar toch vind ik hem zwaar onderschat door velen. Voor mij is dit de topper van The Strangers, wellicht samen met The Raven.

Eens je gebeten bent door het virus, is er geen weg meer terug.

En laat Turn the Centuries Turn en Four Horsemen rustig tot je doordringen.
Samen met Waiting for the Meninblack mijn top 3 van het hele album.

Kant 1 is de beste plaatkant die The Stranglers ooit gemaakt hebben.

[quote]dazzler schreef:
[quote]Robertus schreef:


En laat Turn the Centuries Turn en Four Horsemen rustig tot je doordringen.
Samen met Waiting for the Meninblack mijn top 3 van het hele album.

Een dik jaar verder zijn we alweer en ik kan je mededelen, dazzler, dat Four Horsemen helemaal is neergedaald op mij. Fantasisch keyboardwerk vooral! Turn The Centuries Turn is voor mij een aangename adempauze, laten we het daarop houden.

Excellente plaat die aan veel zielen voorbij is gegaan....

Overschot van gelijk.

Voeg er nog de single Who Wants the World als bonus aan toe.
Eigenlijk de single die het album aankondigde, maar er niet op staat.

Mijn eigen, zelf in elkaar gedraaide expanded versie heeft de volgend bonustracks.

11. Who Wants the World (single 1980)
12. Vietnamerica (1980 + b-side Let Me Introduce You to the Family)
13. Top Secret (b-side Thrown Away)
14. Maninwhite (b-side Just Like Nothing on Earth)

Ik heb de box-set The Old Testament, en daar staat Who Wants The World gelukkig wel op. Die komt vóór het album. Top Secret en Maninwhite komen daarna. Vietnamerica staat vreemd genoeg geprogrammeerd tussen de bonustracks van The Raven.

Who Wants The World is een killer song, maar Top Secret en Maninwhite liggen qua sound wel meer in het verlengde van het album. Who Wants The World staat meer op zichzelf.

Vietnamerica verscheen eerst op deze sampler
voor de Amerikaanse markt.The Stranglers - IV (1980)
Het nummer dateert dus uit de periode van Who Wants the World.
Later werd het als b-kant gebruikt voor Let Me Introduce You to the Family.

Who Wants the World kondigt het Meninblack album aan.
De b-kant is immers een instrumentale versie van Waiting for the Meninblack.
Volgens zanger Hugh Cornwell was dat een bewuste keuze, van daar ook de titel
die op de 7'" single nog werd gespeld als The Meninblack (Waiting for 'Em).

Het Meninblack album werd deels geschreven in de gevangenis.
Hugh Cornwell moest een paar weken brommen omwille van drugsbezit.
Daardoor liep de productie vertraging op en verscheen de LP pas begin 1981.

Op Vietnamerica en Who Wants the World proberen The Stranglers
een iets kalere sound met meer synthesizer uit dan op voorganger The Raven.
Een geluid dat ze op het Meninblack album verder zullen perfectioneren.

De fascinatie voor het MIB thema kwam van de drummer Jet Black
die tijdens de opnames van het Black & White album met die materie bezig was.
Dat leidde tot het nummer The Meninblack op het volgende album The Raven.

Na de geflopte single Bear Cage, koos de band resoluut voor het Meninblack spoor.
Eigenlijk reffereerde dat beeld van de zwarte mannen ook naar de band zelf.

De seksistische punkzwijnen maten zich een nieuw imago van mysterieuze new wavers aan.
In die tijd waren boeken als Waren de Goden kosmonauten van Erich Von Däniken erg in trek.

Tussen mijn tiende en mijn veertiende verslond ik dergelijke boeken.
Ik was gefascineerd door de Amerikaanse cultreeks Project Blue Book (over UFO's)
en speelde met de eerste generatie Lego Space. Geen wonder dat ik hier vijf sterren uitdeel.

Het album leerde ik pas kennen toen ik zestien was, maar ik was meteen thuis in de materie.

The Meninblack is vrijwel geheel een synthesizer-album maar het experiment wordt niet geschuwd en het album klinkt als een coherent geheel. Het lijkt tevens een opmaat naar de nieuwe Strangles-sound waarmee ze succes zouden oogsten maar de basis wordt hier gelegd.

Hoe zorg je ervoor dat je van het label van ‘dat punkbandje met orgeltje’ afkomt? Album The Raven (1979) was een eerste stap, de soloplaten die zanger / bassist Jean-Jacques Burnel en zanger / gitarist Hugh Cornwell in datzelfde ’79 maakten gingen verder. Februari 1981 verscheen (The Gospel according to) The Meninblack en toen was de verwijdering fors.
Vanaf oktober 1980 was de dorpsfonotheek mijn toegang naar albumland. Ik kende als jong menneke alleen de debuutplaat en toen The Meninblack op mijn draaitafel belandde, werd onmiddellijk duidelijk dat ik géén herhaling moest verwachten, precies zoals Swie Tio in Oor mij had voorgehouden.

Na de knotsgekke driekwartsopener Waltzinblack (in mijn hoofd zijn het ratten die daarin lachen, immers het symbool van de band) volgt het nerveuze Just Like Nothing on Earth, dat ik wel lekker vond met z’n licht-grommende basje en nerveuze drumpatronen; Jet Black mept hier stoïcijns door. Het is één van de toegankelijker nummers van de plaat, net als Second Coming waarin een fraai uittro zit met zowaar dat orgeltje (hoera!) en oorwurm Waiting for the Meninblack.
Van kant B belandden Two Sunspots en Thrown Away met zijn vrolijke (?!) keyboardlijntje op cassettebandje, en tenslotte (was een twijfelgeval) Hallow to our Men. Met de abstractere nummers had ik minder.

Van het conceptverhaal snapte ik niet veel. Ja, iets met de Bijbel, dat maakte de binnenzijde van de klaphoes wel duidelijk, maar wat deed die Blues Brother daar? De plaat verkocht slecht, las ik later in de Popencyclopedie. Geen wonder met zoveel rare muziekjes. Dat zoveel experiment én een dure klaphoes mochten van de platenmaatschappij was al bijzonder.

De muziekjes keerden met de komst van internet terug in mijn leven. Soms indirect: een aantal jaren geleden hoorde ik weer eens 't Lijk van Klein Orkest. Ik schoot in de lach: volgens mij heeft toetsenist Léon Smit dit geschreven nadat hij Waltzinblack had gehoord. Wie weet?

De plaat staat hier nu op vinyl, een tweedehandsje. De toegankelijker nummers zijn nog altijd mijn favorieten. Opvallend is de vette productie, die de heren zelf deden en die door Steve Churchyard werd gemixt. Het vinyl bevat diepe tonen, zelfs in het slot waar een ruimteschip opstijgt.
De muziek ligt in het verlengde van de soloplaten van de twee zangers. Vaak enigszins nerveus met een eigenwijze rol voor experiment en keyboards. Daarmee was de verwijdering van het punkstickertje compleet.

Leuk deze feiten van een kenner en fan en misschien is in dit kader, ook dit interview van JJ Burnell het vermelden waard over het heroïne gebruik van de groep tijdens de opnamen als een experiment. Daaruit kwam volgens mij weer het idee voor Golden Brown voort op het volgende album Feline.

Nog nooit van dit album gehoord.
Interesse gewekt

Golden Brown is niet alleen omwille van het heroinegebruik te linken aan The Meninblack. De melodielijn ontstond tijdens deze sessies. Greenfield zou die eerste aanzet uitwerken tot de klassieker. Opvolger La Folie herbergt nog een paar stukken die als leftovers van de MIB sessies klinken. Ain't Nothin' To It en It Only Takes Two To Tango bijvoorbeeld. Het hele Meninblack verhaal start in 1979 met de gelijknamige song op The Raven. De losse single Who Wants The World uit 1980 kondigt het album aan. Ook de latete b-kant Vietnamerica (opgenomen in 1980) zit qua geluid al op dat spoor. De gevangenismaanden van Cornwell (drugsbezit) maar ook die van de andere bandleden in Frankrijk (so nice in Nice) zorgen voor vertraging waardoor het album pas begin 1981 verschijnt. Eind 1981 ligt La Folie al in de winkels met Golden Brown.

Het heroine experiment mondde uit in twee gebeurtenissen die de toekomst van de band zouden bepalen. Cornwell stopte met drugs in 1984. Ergernis over de omwille van gebruik onberekenbare Burnel en een daarmee gepaarde fysieke uithaal richting Cornwell zorgden voor een vetrouwensbreuk die nooit meer echt gelijmd werd.