Jaren terug was ik enkele voor mij onbekende werken die door
Paalhaas (ere wie ere toekomt) met het maximum aantal sterren werden beloond aan het uitspitten. Daar zat dit kunststukje bij.
Eigenlijk gaf de hoescover me meteen zin om eraan te beginnen. Reeds bij de eerste luisterbeurt werd ik van m’n sokken geblazen. Slowcore was een genre dat me nagenoeg vreemd was maar de manier waarop de nummers de tijd kregen om zich te openbaren was voor mij een streling van de ziel. De stem van Mark Kozelek was de krachtigste breekbaarheid die ik ooit had mogen horen en de lyrics vertaalden haast exact wat ik op dat moment in mijn leven ervoer qua gebeurtenissen maar ook qua denkpatronen. Misschien zat de leeftijd er voor iets tussen. Ik was namelijk zelf 23 toen ik dit album voor het eerst hoorde en ‘24’ (het openingsnummer) gaat over de confrontatie met alles wat deze specifieke leeftijd behelst.
Sindsdien heb ik alles wat de beste man ooit gereleased heeft in de kast staan en dat heb ik me nog geen seconde beklaagd. Zowel zijn werk met Red House Painters, Sun Kil Moon, nevenprojecten en solowerk zijn in mijn optiek nagenoeg allemaal van een torenhoog niveau. Al blijven de eerste twee worpen van Red House Painters wel onovertroffen. Heb Mark Kozelek inmiddels meerdere keren live gezien en heb er zelfs een praatje mee gemaakt. Schitterende man, ik kan er geen genoeg van krijgen.