menu

Magazine - Real Life (1978)

mijn stem
3,90 (216)
216 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Definitive Gaze (4:28)
  2. My Tulpa (4:52)
  3. Shot by Both Sides (4:04)
  4. Recoil (2:52)
  5. Burst (5:02)
  6. Motorcade (5:45)
  7. The Great Beautician in the Sky (5:00)
  8. The Light Pours Out of Me (4:37)
  9. Parade (5:19)
  10. Shot by Both Sides [Original Single Version] * (4:01)
  11. My Mind Ain't So Open * (2:18)
  12. Touch and Go * (2:58)
  13. Goldfinger * (3:50)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 41:59 (55:06)
zoeken in:
avatar van Chameleon Day
4,5
Tja, of ik daar nou op zit te wachten.

avatar van Mjuman
Chameleon Day schreef:
Tja, of ik daar nou op zit te wachten.


Tja, d'r zijn van die releases (hint, hint) waarop al heel lang wordt gewacht en dit Magazine met Noko op de Yamaha MSG maakte live bij Jools een ferme indruk (ok, wel met oud werk). Gewoon luisteren kan geen kwaad.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Prachtige plaat met een heerlijk vol en warm geluid (was op vinyl al zo) dat mij persoonlijk af en toe deed denken aan het debuut van Roxy. Groot nadeel vind ik toch de "zang" van Devoto; waar ik andere aparte vocalisten die mij in het begin nogal tegen de haren instreken na verloop van tijd toch wel ben gaan waarderen, blijf ik bij Devoto toch vooral horen dat hij gewoon niet kan zingen, en van zijn half-zing-half-irritante-wijsneus-spreekstem had ik na Secondhand daylight echt genoeg.

En om ook nog maar even een duit in het zakje van een oude discussie te doen: ik prefereer deze ook boven de tweede, ondanks de aanwezigheid daarop van een geweldige plaatopener en -afsluiter.
 

avatar van niels94
3,5
Mijn bespreking uit het Niels Tip-Topic. Deze werd me getipt door tsjong:

Jawel mensen: dit is alweer het laatste album van de eerste ronde van het Niels Tip-Topic. Ik ben blij dat we het topic in stijl kunnen afsluiten met zo’n sterk album als Real Life.

Ik ben nog onbekend met de band Magazine, maar naar aanleiding van dit album kan ik er niet zomaar één, twee, drie een stickertje op plakken met wat voor soort muziek ze nou precies maken. Dit album gaat van punky electropop met vrolijke melodietjes naar tamelijk klassieke rock vol heerlijke riffs en alles daar tussenin. Ook de sfeer is afwisselend, ik noemde de vrolijkheid die geregeld te horen is al, maar ook een zekere dreiging is af en toe te horen (neem Burst of de afsluiter). Zelfs de zanger laat zien veelzijdig te zijn: de ene keer zingt hij op een venijnige manier, de andere keer klinkt hij als een heel normale zanger die vrolijk zijn refreintje zingt.

Het resultaat van dit alles is een negental zeer pakkende nummers die stuk voor stuk nauwelijks voor elkaar onder doen en ieder een volstrekt eigen gezicht hebben. Favorieten kiezen is dan ook lastig (hoewel ik toch wel heel erg fan ben van Shot By Both Sides) en de verveling wordt dan ook een dikke veertig minuten vakkundig uit de buurt gehouden. Er wordt strak gespeeld en elk bandlid krijgt ruimschoots de ruimte om zich te profileren doordat er altijd wel een nummer is waarin hij of zij een hoofdrol heeft.

En dus kan ik absoluut spreken van een erg fijne ontdekking vol nummers die ik absoluut nog vaker zal gaan draaien. Een mooie afsluiter voor dit topic dus, goed gedaan tsjong!

4*

avatar van JJ&Joan
4,5
Voor mij een essentiëel album. Dit is de sound van het einde van de seventies. Als punk evolueert is het geen punk meer. Maar dan komt dit als een soort orgelpunt: Sublimatie.

Ook als ik dit vandaag beluister ben ik vol bewondering voor de diversiteit en de permanente aanstekelijkheid die dit oproept.

Het is ook één van de weinige albums waar bijna alle songs uitstekend zijn. En niet telkens meer van hetzelfde.


avatar van stoepkrijt
4,0
Op het wereldwijde web wordt Magazine vaak in verband gebracht met post-punk. Dat is de reden dat ik me aan dit album gewaagd heb. Deze muziek ligt echter nog ver van de 'echte' post-punk uit de jaren '80 vandaan. De post-punk die we kennen van The Cure, The Chameleons, The Sound of Siouxsie and the Banshees.

Mede daardoor is Real Life niet helemaal mijn ding. Toch kan ik niet ontkennen dat dit erg prettige muziek is. De eerste drie nummers vind ik erg sterk en ook van het spannende Motorcade (met die heerlijke versnelling erin) geniet ik. De rest is allemaal niet zo bijzonder, maar de nummers zijn stuk voor stuk fijn om naar te luisteren. [i]Real Life[/i is een compact en energiek album en dat maakt dat ik er graag naar luister.

Het enige nummer dat me niet aanstaat is The Great Beautician in the Sky. Het heeft een raar jaren '70 circussfeertje over zich dat me helemaal niet bevalt. Een vervelend nummer dus, maar het brengt gelukkig niet al te veel schade toe aan het album.

4 sterren.

4,5
Parade, 1 van de mooiste pareltjes ooit gemaakt

avatar van STOOKERY
4,5
Geweldige plaat, ik hoor duidelijk overeenkomsten met HAHA HA! van Ultravox! dat een jaar eerder uitkwam.

avatar van deric raven
4,0
Al lang een verzamelaar van Magazine in bezit, maar die wilde mij niet pakken.
Vaker het probleem met een verzamelaar; of hij geeft een goed overzicht, of het is een allegaartje, waarbij het advies is om de studio albums te luisteren.
Ik weet niet wanneer het precies was, maar ik hoorde ergens ooit Permafrost, en dat vond ik wel een sterk nummer, vervolgens via Secondhand Daylight mij ook aan Real Life gewaagd.
En wat is dit een vreemd album; je hoort punk, David Bowie, Siouxsie & the Banshees, maar vooral veel Roxy Music terug.
Shot By Both Sides blijkt de Permafrost van dit album te zijn; net zo pakkend, en ook die heb ik vaker gehoord, maar nu komt hij pas echt binnen.
Simple Minds, Violent Femmes en jaren later Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs gebruiken duidelijk elementen van Magazine in hun muziek.

avatar van bikkel2
4,0
Raak! Sterk debuut hoor.

Sterke nummers met lading en een vocalist die niet bedeeld is met een echte zangstem, maar meer door overtuigingskracht en ietwat theatraal toch boeit. Mij stoort het geenszins.
Ik hoor er af en toe wat Alice Cooper in.
Maar goed in balans dit Real Life..
Er is veel zorg besteed aan sfeer maken en daardoor gaat het wel iets verder dan punk.
Daarvoor is het gewoon, misschien toch te muzikaal.
Deveto scheen dit ook na zijn periode met de Buzzcocks ook na te streven - een band met meer diepgang.
Dat is aardig gelukt. Prima geproduced, waar alles goed te horen is en er genoeg afwisseling te bespeuren valt.
Her en der misschien iets te ambitieus, waar overgangen( tempowisselingen) soms net even te geforceerd over komen, maar het is wel een plaat die van begin tot einde overeind blijft.
Ben benieuwd naar het vervolg.

avatar van wibro
4,5
Het vervolg Secondhand Daylight (1979) is ook zonder meer goed maar de twee albums die daarna komen zijn duidelijk minder.

avatar van bikkel2
4,0
wibro schreef:
Het vervolg Secondhand Daylight (1979) is ook zonder meer goed maar de twee albums die daarna komen zijn duidelijk minder.


Bijna 1979 aan de beurt in het topic. Dus Second Daylight komt aan de beurt.

avatar van Lura
5,0
bikkel2 schreef:
Ik hoor er af en toe wat Alice Cooper in.

Op welke wijze dan?! Ik ben zeer benieuwd!

avatar van Alicia
3,0
Shot by Both Sides, voor mij de topper van dit album, was de eerste kennismaking met band in 1978. De rest van dit album kende ik niet tot voor een aantal jaartjes terug. Nooit de moeite genomen om dit album eerder te gaan beluisteren, waarschijnlijk door omstandigheden en omdat er, voor mij althans, plotseling interessantere bandjes opdoken eind jaren '70, begin jaren '80. Wat Real Life betreft: dit is best een aardig en weliswaar lekker afwisselend debuutalbum, maar mijn voorkeur gaat nog altijd uit naar opvolger Secondhand Daylight.

avatar van bikkel2
4,0
Lura schreef:
(quote)

Op welke wijze dan?! Ik ben zeer benieuwd!


Niet in de muziek, maar de maniertjes vocaal her en der. Maar dat is wat ik hoor. Devoto heeft duidelijk ook wat theatraals imo.

avatar van zaaf
4,0
Danny DeVeto?

avatar van bikkel2
4,0
zaaf schreef:
Danny DeVeto?


...

avatar van brandos
5,0
JJ&Joan zegt:
Voor mij een essentiëel album. Dit is de sound van het einde van de seventies. Als punk evolueert is het geen punk meer. Maar dan komt dit als een soort orgelpunt: Sublimatie.
Vroeger wel eens een Magazine-album ergens geleend maar is toen niet blijven hangen. Ik weet dat ik toen niet wende aan de stem van Howard Devoto (of daar de tijd niet voor nam), wat larmoyant of zo. Hoe anders is dat nu. T.o.v. the Buzzcocks is dit meer richting Bowie, met die prominente rol voor de synthesizer. Maar de nummers zijn na al die jaren fier overeind blijven staan en ik stoor me geen moment (meer) aan de ietwat theatrale Devoto.

avatar van fatima
4,5
Scherp en bijtend, zoals zoveel zangers in die jaren. Verre van theatraal of larmoyant, zou ik zeggen.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Dat begin van The great beautician in the sky : het drumpatroon is al schokkerig, op de achtergrond harkt een elektrische gitaar, bovenop komt er een draaiorgelachtig keyboard, en dan begint Devoto steeds één (vaak heel apart gefraseerde) lettergreep per lange driekwartsmaat te zingen : "Lllllaug... ter... stag... gers... onah... / Ehin... be... tween... their... gagzzz... / Ehpoun... ding... their... fa... cezzz... / Ehe's... onnn... hizzz... last... lllegz..." Of het fanatisme van My tulpa ("I want to see you / Don't you want to see me?"). Of de manier waarop hij in Burst zingt : "And so you smile that way / Tantalisingly lame"... Het is niet de theatraliteit van The Crazy World Of Arthur Brown (Fire) of Freddie Mercury of Billy Mackenzie van de Associates, maar de manier waarop Devoto zijn woorden bijna alsof het beschuldigingen zijn articuleert zou ik zelf toch duidelijk theatraal noemen.

avatar van Mjuman
Theatraal is ambigue en van de (bij)betekenissen is een negatieve: aanstellerig.

Zo zingt Devoto dus niet, imo - wel 'declameert' hij zijn teksten zoals een acteur Shakespeare speelt of zoals iemand die een gedicht voordraagt. Wellicht is de oorzaak te vinden in het aandacht willen krijgen voor zijn teksten en that serves him right. Hij is tenminste te verstaan.

avatar van brandos
5,0
fatima:
Verre van theatraal of larmoyant, zou ik zeggen.
Nee 'larmoyant' is zeker nu niet meer een kwalificatie die ik er aan zou willen hangen, maar toen beoordeelde ik dat zo (volgens mij had ik Devoto's solo-album "Jerky versions of the dream" te leen, en was ik daar nog niet helemaal aan toe). Als het echt larmoyant (oftewel 'aanstellerig') zou zijn geweest was het niet zo goed tegen de tijd bestand geweest. Ik verhoog hem zelfs nog een halfje.

avatar van Lura
5,0
Heel vaak blik ik niet muzikaal terug, daarvoor komt er tegenwoordig nog steeds te veel mooie muziek uit. Op een van die fraaie, binnenkort te verschijnen albums speelt tot mijn grote verrassing toetsenist Dave Formula mee. Hij maakte eind jaren zeventig deel uit van de groep Magazine.

De groep werd begin 1977 in Manchester opgericht door voormalig Buzzcock lid Howard Devoto. Eind 1977 verving Formula Bob Dickinson, een toetsenist met een avant-garde en klassieke achtergrond. Dickinson schreef overigens nog wel mee aan het nummer Motorcade.

De eerste single Shot by Both Sides, geschreven door Devoto samen met Pete Shelley, zorgde direct voor commercieel succes. Het legendarische debuutalbum Real Life werd opgenomen in de Abbey Road Studios in Londen. Richard Branson was er als de kippen bij om de groep contractueel vast te leggen.

Branson’s Virgin label werd succesvol met het allereerste album wat het uitbracht, Tubular Bells van Mike Oldfield, wat eerder door alle grote platenlabels was geweigerd. Ook pikte Branson direct zijn graantje mee bij de opkomst van punk en new wave. Hij bracht de single God Save the Queen van de controversiële punkgroep Sex Pistols uit, wat ondanks de boycot op de radio de tweede plaats van de Britse hitlijsten wist te bereiken.

De muziek die Magazine maakte was in mijn ogen een stuk interessanter dan de punk van de Sex Pistols. Magazine werd dan ook beïnvloed door bijvoorbeeld een groep als Roxy Music, wat goed terug te horen is in het nummer Burst. Ook nu nog staat Real Life fier overeind vooral door het geweldige toetsenwerk van Formula en de intrigerende en indringende zang van Devoto.

Van 2009 tot 2012 was de band van Devoto en Formula nog even terug te zien op de grote festivals, waarna het doek definitief viel. Maar gelukkig is ook in 2019 het prachtige toetsenwerk van de tweeënzeventigjarige Formula nog steeds te bewonderen.

4,5
Grappig om te lezen, theatrale Devoto mmmm en daar problemen mee te hebben,wel eens van Ian Curtis gehoord?

En als dit geen post punk is wat dan wel? Dan is nu net de clou van post punk, andere invloeden komen dan in beeld, lees bv de funk bij Gang of four.

En ja veel interessanter dan de Pistols maar nu is post punk imho interessanter dan punk, al blijft de 1e van the Clash magistraal

Gast
geplaatst: vandaag om 11:37 uur

geplaatst: vandaag om 11:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.