menu

Soft Cell - This Last Night... in Sodom (1984)

mijn stem
3,52 (26)
26 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: Some Bizzare

  1. Mr. Self Destruct (3:14)
  2. Slave to This (5:04)
  3. Little Rough Rhinestone (4:33)
  4. Meet Murder My Angel (4:38)
  5. The Best Way to Kill (4:43)
  6. L'Esqualita (7:09)
  7. Down in the Subway (2:51)
  8. Surrender (To a Stranger) (3:38)
  9. Soul Inside (4:27)
  10. Where Was Your Heart (When You Needed It Most) (5:08)
  11. Disease and Desire * (4:03)
  12. Born to Lose * (2:53)
  13. You Only Live Twice * (4:32)
  14. 007 Theme * (3:35)
  15. Soul Inside [Extended Version] * (11:58)
  16. Her Imagination * (5:21)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 45:25 (1:17:47)
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
Geen grote hits op dit album, maar die mis ik ook niet echt.
Het is weer heerlijke Almond kitsch met de toevoegende electronica van Dave Ball.
Dit Soft Cell album vind ik soms meer in de buurt komen van het solo werk van Almond dan de andere Soft Cell albums.

Ruby1966
Mooiste nummer: Soul Inside. Wat een tekst en hoe heerlijk gezongen, zo vol emotie!

And the beat of my heart marks the passing of time

And I just want to scream to the sky

There's times when my mind is an explosion of feelings

I'm trying to hold on to the soul inside

avatar van Aion
L'esqualita vond ik destijds erg mooi, hangend tegen kitsch maar toch.

avatar van aERodynamIC
4,5
aERodynamIC schreef:

Dit Soft Cell album vind ik soms meer in de buurt komen van het solo werk van Almond dan de andere Soft Cell albums.

Hier wil mezelf toch wel even corrigeren: dit is juist wat rauwer dan het meest solo-werk.
Een heerlijk album waar ik helaas nog steeds naar op zoek ben (op cd): iemand?
Hoe dan ook: mijn favoriete Soft Cell-album denk ik....

avatar van aERodynamIC
4,5
aERodynamIC schreef:
Een heerlijk album waar ik helaas nog steeds naar op zoek ben (op cd): iemand?



Een mooier kadootje zo vlak voor het concert eind oktober kon ik me niet wensen: ik heb hem op een duitse site gevonden tegen normale prijs (want dit album brengt hoge bedragen op). Ik kan mijn geluk dus niet op! Ongelooflijk snelle service ook dus helemaal OK.
En hoe fijn klinken albums dan toch op cd t.o.v. een mp3.
En nu ik hem weer hoor valt me op hoe sterk de composities na al die jaren nog steeds klinken. Geen hits a la Tainted Love, Say Hello Wave Goodbye, Torch, Sex Dwarf of What?, maar wel degelijk ijzersterke jaren '80 pop, electro en soms zelf experimenteerdrift.

Pieter Paal
'You only live twice' past prima in een 007-film.

wcs
Uitstekend album, Mr. Self Destruct is echt een uitstekende opener met erg intense zang. L'Esqualita is ook geweldig, goeie tekst waarin almond tegelijk smachtend en haatdragend zingt over een diva. Where Was Your Heart (When You Needed It Most) blijf meteen hangen en nodigt uit tot meezingen.
Ook de bonustracks zijn erg goed, Born to Lose spookt al dagen door mijn kop en het lange Soul Inside [12" mix] wil maar niet gaan vervelen.
Ik geef 4,5* want dit is toch wel een straf album.

avatar van dazzler
3,0
THIS LAST NIGHT ... IN SODOM
is een rete stoned album van Soft Cell.
Eigenlijk was de groep al ten onder gegaan
door drugs en vooral hun hitgroep imago.

Marc Almond liet Dave Ball het album zo luid producen
dat beluisteren met hoofdtelefoon af te raden is.


Mr. Self Destruct is een titel die boekdelen spreekt.
Een sterke opener, maar daarna is het wisselvalligheid troef.

Slave to This is een weinig opmerkelijke albumtrack. De meeste songs passen wel in het geheel, maar blijven op zichzel onvoldoende overeind.

Little Rough Rhinestone lijkt wel een vroege solo-track van Almond.
Een bijna vrolijke meezinger, een liefdesstory

Meet Murder my Angel is best wel ok.
Een dreigend refrein, maar met de nodige theatraliteit gebracht.

The Best Way to Kill is een dreunende Dave Ball.
Maar als song stelt het niet zo veel voor.

L'Esqualita wordt vaak als prijsnummer van het album getipt.
Hierin verwerkt Almond al zijn latere affiniteit voor de Spaanse tango.

Down in the Subway was de vierde soulcover en de laatste singel.
Rommelig, zoals het hele album, maar toch net iets te veel van hetzelfde.

Surrender to a Stranger is een kleurloze albumtrack.
Een van de redenen waarom ik hier maar drie sterren uitdeel.

Soul Inside was een aan pathetische overkill lijdende singel.
Maar zoals dat met Almond wel vaker is: het werkte perfect.

Where Was Your Heart eindigt het album met een ?
Het wordt tijd dat Almond solo nieuwe paden betreedt.


De b-kanten spreken hier minder tot de verbeelding.

Disease and Desire sluit aan bij het album.
Born to Lose is yet another cover.
En You Only Live Twice en 007 Theme zijn inderdaad Bond (?) covers.

De 12" van Soul Inside is een 12 minuten durend mentaal orgasme.
Her Imagination is een nummer dat niet helemaal afgewerkt was.


Ben je een sado-masochist? En dan vooral een masochist.
Dan zegt deze 10 (11) tracks durende zwanenzang je wellicht meer.
Ik vind het best een interessant Soft Cell document,
maar nuttig het maar sporadisch en met mate.

avatar van aERodynamIC
4,5
This Last Night in...Sodom was het afscheid van Soft Cell (later kwamen ze weer bij elkaar voor een nieuw album en tour maar dat wisten we toen niet). Almond ging zich richten op Marc & the Mambas en Dave Ball ging ook zijn eigen weg.
Het werd een wat experimenteler en agressiever album waar het ver zoeken is naar een Tainted Love deel 2.
Mr. Self Destruct heeft meer dan ooit een rock-vibe. Almond speelt op dit album dan ook gitaar en dat was nieuw voor Soft Cell. Het nummer is uptempo en straalt veel wilde energie uit. Een flinke oppepper deze opener.
Slave to This heeft iets industrieels en doet denken aan het werk van Almond met Foetus. Toegankelijk is anders en het is even wennen aan deze op het eerste gehoor toch wel grote chaos van geluiden.
Little Rough Rhinestone is het eerste nummer waar we toch wel wat van de oude stijl in kunnen ontwaren met nu alleen een knorrende sax die mee doet. Het is een uitstekend popnummer wat snel weet te pakken.
Meet Murder My Angel doet me denken aan Depeche Mode. Qua tekst heeft het wel iets sinisters. Volgens Almond 'about the mind of a murderer before he slaughters his victim'. Tja, lekker dus.
Daar sluit The Best Way to Kill dan mooi bij aan kun je zeggen. Het heeft diezelfde rock-vibe als de opener Mr Self Destruct. Ik hou wel van deze electro-glam-punk eerlijk gezegd.
L'Esqualita is misschien wel een knipoog naar de toekomst waarin Almond wel vaker flirt met Spaanse invloeden (op Torment and Toreros volop aanwezig). Zeven minuten lang erotisch kronkelen op een van de betere nummers van dit album!
Down in the Subway keert terug naar de electro-glam-rock. De soul is nog wel voelbaar maar de twist is behoorlijk eigen.
Surrender to a Stranger is me de laatste tijd meer gaan opvallen omdat ik de remix-versie op Heat: the Remixes zo leuk vind. Voor dazzler een reden om dit album maar 3 sterren te geven, maar ik ga dit nummer juist leuker en leuker vinden. Een verfrissende afwisseling op dit veelzijdige album.
Soul Inside kent ook vele remixen die geweldig zijn, maar deze albumtrack maar er ook zijn. Duidelijk wel behorend tot mijn favoriete Soft Cell-tracks. Het is ook Almond over the top zoals we hem wel vaker meemaken.
Afsluiter Where Was Your Heart (When You Needed It Most) vind ik een lekker rauw klinkend nummer. Het is uitstekende electro-pop waar veel Depeche Mode-liefhebbers ook wel van zullen smullen mochten ze dit kennen (en laten we eerlijk zijn: Soft Cell was ze voor ).
Al met al een zeer goed album van een duo die ik momenteel meer draai dan de solowerken van Marc Almond (met dank aan Heat: the Remixes).
En ik moet de conclusie trekken dat er een halfje bij moet want ik vind dit toch wel erg sterk allemaal.

avatar van brajoapau
Gisteren heb ik (na een hele lange poos) deze verzamelaar nog eens beluisterd; ik overweeg dan ook om hun 4 reguliere albums aan te gaan schaffen, maar op aanraden van aERodynamIC eerst toch maar deze eens beluisterd alvorens het aan te gaan schaffen; het is toch wel behoorlijk andere koek hoor, maar slecht is het zeker niet.

avatar van deric raven
3,5
Mr. Self Destruct?
Heeft Nine Inch Nails niet ook een nummer dezelfde titel?
En staat deze toevallig ook niet op een plaat welke raakvlakken heeft met This Last Night... in Sodom?
Drugsmisbruik, zelfvernietiging, het nodige geflirt met Sadomasochisme.
The Downward Spiral is een soort van vervolg op het Soft Cell album, alleen 10 jaar later, uitgevoerd door een andere artiest.
Men kent Soft Cell en uiteraard ook Marc Almond van de meer radio gerichte songs zoals Tainted Love, Torch, Something's Gotten Hold of My Heart en Tears Run Rings, maar hij heeft ook een behoorlijke duistere kant, misschien wel het best hoorbaar in zijn samenwerking met Foetus (Flesh Volcano / Slut / Violent Silence).
Maar goed terug naar This Last Night... in Sodom.
Slave To This heeft toch wel wat weg van Happiness in Slavery van de eerder genoemde Nine Inch Nails; minder opgefokt, maar thematisch zeker wel in die richting.
Wel heftiger dan het ook uit 1984 afkomstige Master and Servant , van Depeche Mode, die zagen het wat meer als een onschuldig spelletje, zeg maar de Fifty Shades of Grey variant.
Huisvrouwen die stiekem van die pluche handboeien hadden gekocht, in combinatie met een zweepje met een kietelend veertje aan het uiteinde.
Niet het in die tijd bijna verboden erotische geheime achterkamertje verlangen, waar hier na gelinkt wordt.
Toch is het in zijn totaliteit eigenlijk niet zo’n hele zware plaat geworden, daarvoor staat nog genoeg toegankelijk werk op deze plaat.
Eigenlijk sluit het regelmatig aan op Some Great Reward van Depeche Mode dus uit dezelfde periode, die wel juichend werd ontvangen.
De teksten van Almond zijn wat koortsiger, meer gericht op het ontvangen van seks, minder in het geven van liefde.
Ondanks het dominerende van Almond is het echt nog wel een groepsalbum geworden; de stuwende, pompende beats van Dave Ball maken het een stuk minder sinister, maar een plaat voor op een gezellig verjaardagsfeestje is het ook weer niet geworden.

avatar van henkiev
4,5
Geweldige plaat dit !

avatar van Premonition
Misschien wel hun beste album, maar ik stoor me aan hun bijdrage aan "the loudness war"!
Ball zijn productie van dit album kan wedijveren met Sparkle in the Rain van Lillywhite, niet te beluisteren met koptelefoon...
Desondanks hun meest donkere worp en daardoor wel hun fijnste imo.
Warning: niet beluisteren via een oordrager!

avatar van dazzler
3,0
Premonition schreef:
maar ik stoor me aan hun bijdrage aan "the loudness war"!

Was ook de bedoeling. Het duo blies zichzelf op tot in de productie.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:43 uur

geplaatst: vandaag om 22:43 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.