Onlangs deze op plaat kunnen scoren, en daar ben ik zeer gelukkig mee. Altijd gedacht dat dit de ontbrekende plaat uit de collectie ging blijven. Nog één Billy Joel plaat te scoren! Maar ik dwaal af
.
Over het algemeen vind ik dit ook een zeer goede plaat. Ik vind de kritieken die dit album de grond inboren onterecht. Het lijkt wel of er van je verwacht wordt dit album slecht te vinden. En dat heb ik het niet over MuMe, maar het internet in het algemeen. Wat een haat. Begrijpelijk dat Mr. Joel geen album meer heeft gereleased na dit. Anderzijds, hoe dit album ooit een award heeft kunnen winnen voor beste albumcover is mij een raadsel. Ik vind het wel mooi, maar te afgelikt.
Voor mij zijn de twee openers alleszins een fantastische aanzet voor dit album. No Man's Land is nog altijd brandend actueel. De sfeer in dit nummer vind ik ook zalig. Great Wall of China vind ik ook prachtig en zet die sfeer wat verder.
Daarna komen voor mij twee tracks die ik wel eens durf skippen. Blonde Over Blue vind ik nergens speciaal, en A Minor Variation is te repetitief.
Dan knalt Shades of Grey voor mijn part een stuk leuker! Was toen ik het album in het begin leerde kennen m'n favoriete track door de snelheid en het 'papaaa' gehalte. Maar naarmate de plaat groeide, zwakte mijn gevoel bij dit nummer af. Een beetje kinderachtige teksten soms. Maar ik hoor het nummer nog altijd zeer graag.
All About Soul kende ik al voor ik dit album kende door de Greatest Hits 3. Daarom vind ik dit nummer hier wat minder in passen. Dat heeft niets met het nummer zelf te maken, maar gewoon omdat ik het via de best of te veel heb geluisterd. Ook een van de betere nummers. Ik hoor hem hier ook zeer graag zingen, z'n stem komt hier goed tot z'n recht.
En dan, Lullabye. Hier gebeurde het tegengestelde van wat me bij Shades of Grey overkwam. Bij de eerste luisterbeurten zei dit nummer me niets. Maar Lullabye bleef groeien tot een prachtig ontroerende track.
Het titelnummer vond ik altijd fantastisch. Heerlijke atmosfeer, en het kabbelt zo leuk verder. Het enige wat me tegensteekt hier is het repetetieve geluid als de kinderen beginnen te roepen. Dat stukje wordt heel de tijd herhaald, en dat vind ik minder.
Met Two Thousand Years heb ik een speciale relatie. Ik vind het een heel mooi nummer, maar vanaf het begin, zelfs al van bij de eerste luisterbeurt denk ik bij een bepaald stukje aan
dit nummer. Waardoor het wat van z'n Billy Joel magie verliest.
Famous Last Words is dan weer Billy's vaarwel, op liedjesgebied. Ik vraag me af of er veel mensen waren die het nummer letterlijk zouden hebben geïnterpreteerd in de tijd. Die mensen hadden wel gelijk, tot m'n grote spijt! Vind ik een wat minder nummer. Wordt ook wat saai.
Ik blijf hopen dat Billy Joel ooit nog een onverwachte comeback op plaat gaat maken. De kans wordt al maar kleiner, maar een mens mag hopen!