Agalloch - The Mantle (2002)

Ik vind de cleane vocalen juist ver boven de gemiddelde metalzanger uitstijgen. Vrij unieke stem heeft deze kerel.

Dat de laatste vier minuten van The Hawthorne Passage maar voor eeuwig door mogen gaan. Zo mooi.

Vind ik ook Bram!
Normaal vind ik cleane vocalen in metal vrij onnodig en soms zelfs irritant, hier werken ze gewoon heel erg goed.

Ongelooflijke prestatie blijft dit, als je het cijfermatig bekijkt: het gemiddelde met een dergelijk aantal stemmen. Ongelooflijk mooi blijft dit, want ik heb deze plaat sinds mijn ontdekking al honderden keren afgespeeld. Vanaf de eerste kennismaking met de prachtige intrigerende hoes tot de overvloed aan mooie klanken en sfeerzettingen is dit één van de mooiste albums die ik ooit heb gehoord. Snel en hard, traag en teder met details die het afmaken. Bijvoorbeeld, hoe men in I am the Wooden Doors middels een kort akoestisch stukje overschakelt van grunt naar gewone zang, hoe die akoestische gitaar wordt gebruikt voor de gitaarsolo en men dan opnieuw naar de grunt overschakelt. Hoogtepunten? Alles.

Bij mij blijft de echte klik nog altijd uit en ik vroeg me bij het beluisteren zonet weer af waarom.

De zang klinkt nogal knullig vind ik en dan die pseudo diepzinnige teksten. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn, maar deze jongens lijken zichzelf zo ongelofelijk serieus te nemen terwijl ze hoogdravende nonsens uitkramen. Ik mis de humor. Als ik me nu voorstel dat Ghost dit album heeft gemaakt met voor de gein wat idiote teksten, dan spreekt de muziek mij meteen meer aan. Maar Agalloch wil duidelijk echt serieus genomen worden en dat wil mij maar niet lukken. Met de opvolger Ashes Against the Grain heb ik wat minder moeite.

Wat is Odal toch een schitterend nummer zeg. Eén van de beste instrumentale nummers ooit gemaakt wat mij betreft. Enorm sfeervol.

Even een vraagje aan de kenners; wie kent er nog meer vergelijkbare bands als Agalloch, Falloch, Amiensus en bijvoorbeeld My dying Bride? Doombands met folklore, wat grunts (liever niet al te veel) etc?

"Doom" zou ik het niet noemen, maar als ik denk aan enigszins gelijksoortige bands springt de naam Primordial gelijk in mijn hoofd (hoewel dat eerder als "pagan metal" wordt beschouwd, maar what's in a name?). Ook sfeervolle, uitgesponnen, meestal eerder trage nummers met combinatie van cleane zang en hier en daar een welgeplaatste schreeuw.

Via het nummer 'In the Shadow of our Pale Companion' in de progladder, elders op dit forum (waar het overigens geheel ten onrechte kansloos ten onder ging), in aanraking gekomen met deze band.
Op basis van dat nummer het album aangeschaft en na een aantal luisterbeurten kan ik niet anders zeggen dat het me ernstig bevalt. Wat een prachtige sfeervolle muziek is dit! Geregeld ingetogen, dan weer een uitbarsting, maar voortdurend intens. De zang is voor mij nog wel eens op het randje, maar geen moment erover. En het album groeit nog per luisterbeurt.
Dat maakt dat het inmiddels al op een dikke 4* staat. Dus bedankt voor het nomineren musicborst, want het is inmiddels al een hele fijne ontdekking te noemen deze band.

Graag gedaan natuurlijk Dit is zeker een magistraal album! Je hebt het over de zang, dat lukt hier nou wel waar het op andere albums niet lukt bij mij. De cleane zang doet het hem op deze en de screams verknallen het niet waar het op enkele andere cd's wel de plank mis slaat. Desalniettemin heb ik wel een kaartje binnen voor hun eenmalige optreden in Arnhem deze zomer. Ervaringen uit het verleden leren mij dat ik screams, grunts e.d. live beter kan verteren dan vanaf de plaat. Heb nog huiswerk te doen, ik ken namelijk nog maar de helft van hun oeuvre ....

Ik heb dit album volledig herontdekt. Ik volg Bonk in zijn mening! Nu kan ik echt genieten van dit album. Voordien, toen ze uitkwam, liet het me redelijk koud. Zo heb ik Ashes volledig laten links liggen toen ze uitkwam. Daar kan ik binnenkort es verandering in brengen.

Ik kende de naam Agalloch al langer en ik heb zelfs al een liedje of twee in enkele playlists staan. Nu is de tijd echter aangebroken voor een nadere kennismaking. Bij deze!

Agalloch lijkt mij een gezelschap, dat vermoedelijk goed zal passen op het stapeltje sfeervolle, melodieuze metal en daar waar krijsende wildemannen je oren 'teisteren', is dit gelukkig redelijk goed te doen omdat de 'gewone zang' en die is namelijk erg fijn, regelmatig een mooi contrast vormt met de wat ruigere vocalen. Dat laatste vind ik namelijk erg belangrijk. Want ook al is de muziek wonderschoon - en dat laatste is op dit album zeker het geval - lelijk grommende vocalen kunnen voor mij alles verpesten. Om deze reden kan ik dus een flink aantal metalbands nog altijd niet goed hebben, maar het fraaie nummer In the Shadow of Our Pale Companion maakte dusdanig nieuwsgierig dat ik zeker zal proberen dit album in z'n geheel te beluisteren.

Gaat lukken!

Misschien is het een idee om de remaster uit 2016 eens te proberen. Daar is met name de zang wat beter verstaanbaar. Ook de muziek voelt nog intenser aan.

mag ik even zeggen hoe fantastisch In the Shadow of Our Pale Companion is? sowieso is dit album een geweldige ontdekking, echt een houvast in deze bange dagen

Ik ken dit album pas sinds eind 2017 maar draai het nog vaak. Ik ben niet zo van het grunten maar zoals Agalloch het op dit album doet is wel erg subtiel en niet echt storend. Odal is mijn favoriete track, als er al sprake is van een favoriet. Heb het album al vele malen getipt aan vrienden en kennissen en krijg alleen maar positieve reacties.
Het album staat heel terecht op een mooie 19e plaats in de Best Ever Albums over 2002.

Dit is toch efkens schrikken bij de zoveelste luisterbeurt van dit album, als trotse eigenaar, als zelfverklaarde Stoicijn, als waardig ouder wordende muziekhebber. Dat jaartal: 2002. Jawadde, vliegt die tijd zo snel, is dit al bijna negentien jaren geleden sinds de uitgave? Voor mij is dit een bijzondere plaat om meerdere redenen.

Bijzondere plaat. The Mantle krijgt als etiket Metal toebedeeld, een genreaanduiding die zoveel mensen al op voorhand op vooroordelen brengt, soms terecht want het is niet de braafste muziek, maar nog meer onterecht want het genre (dat lelijk woord alweer) omvat zoveel meer dan de clichés die maar al te vaak achterhaald zijn. Dit album bevat zoveel meer.

Achterhaald als cliché alleen al door het gebruikte instrumentarium en na een zoveelste blik in het begeleidend boekje doet The Mantle me nog eens instemmend knikken, het helpt het album vooruit qua dynamiek en variatie maar het zorgt toch ook voor een gemeenschappelijk kenmerk over alle nummers heen: een enorme sfeerzetting, een enorme ontdekkingsreis telkens opnieuw. Elektrische gitaren, check. Bass, check. Drums, check. Er is ook zoveel meer: akoestische gitaren, diverse percussie instrumenten, synthesizers, geluiden uit de natuur zoals het tikken op het hertengewei en het lopen door de sneeuw (The Lodge), samples uit films. Zeldzaam zijn de albums waar ieder nummer 100% raak is. Slotakkoord A Desolation Song met dat heerlijk middenstuk annex akoestische gitaarsolo zorgt soms voor een traantje in de ogen.

Bijzondere plaat. Omdat ik vaak deze uit mijn kast haal wanneer het mij allemaal weer de keel uithangt, wanneer de lat te hoog wordt gelegd in het dagelijkse leven, wanneer de druk weer te hoog is in het werkend leven, wanneer ik echt mij wil afzonderen met niets anders dan de muziek (of in de zomer mijn geliefde Alpen). Het laat me toe om broodnodig dat volle hoofd leeg te maken, om te relativeren, om “foert” te zeggen. De West-Vlaamse uitdrukking van het woord “foert” is iets pittiger, maar leren “foert” zeggen is één van de beste tips ooit die ik heb gehad van een bijzondere vriend, die heel veel heeft meegemaakt in zijn leven.

Bijzondere plaat. Omdat dit album tegen mijn karakter ingaat en ongetwijfeld spreek ik ergens in dit bericht mijzelf tegen: voor mij moet het vooruitgaan in het echte leven, in het werkend leven, in het geheel. Deze plaat haalt voor mij die handrem aan, om eens na te denken, om te verwerken, om weer menselijker te worden. Vaak is het zo kalm, zo rustig, zo... ingehouden, misschien is dat het juiste woord. Er zijn flinke uitspattingen, maar vaak denk ik: “Is dit nu Metal volgens mijn rotsvaste maatstaven?” Is een antwoord hierop nodig?

Bijzondere plaat. Omdat ik vroeger in mijn jongere jaren totaal niets moest hebben van dat gutturale zingen, waarbij men haast niets verstond van wat de zanger zong. Het was de gruwel die ervoor zorgde dat al die groepen bij mij weinig goeds konden doen, maar toen ontdekte ik Blackwater Park van het glorieuze Opeth en een nieuwe wereld ging voor mij open maar op mijn voorwaarden, zo koppig blijf ik.

Dit is een innig mooi album op mijn met de tijd en zeden (en opener geest) veranderde eisen. Niet aan iedereen besteed? Houden zo. We mogen onze kleine verborgen pleziertjes voor onszelf houden. Sharing is not always caring en muziek is balsem op de ziel.

Zo lees ik recensies graag.

Voor mij blijft deze plaat een beetje een worsteling in die zin dat ik er niet uit haal wat er schijnbaar in zit. Noem het maar de verklanking van mystieke verwondering over de natuur. Iets dat ik goed ken maar hier niet vind, terwijl alles er op wijst dat het aanwezig is. Met Ashes Against the Grain kan ik iets beter uit de voeten, met The Mantle blijft ik zo nu en dan proberen. In de hoop dat het voor mij ooit van gewoon goed naar subliem ontpopt.

Pff, wat blijft het een waanzinnige plaat.

Ik kijk naar buiten en zie bijna niets, en het is nog verdomde koud ook.

Perfect moment om The Mantle weer te draaien.

Nope, metal wordt nooit mn ding en dit vind ik echt afgrijselijk. Geschreeuw om het schreeuwen.

Wat ik dan zo jammer vind? Je bevestigd zelf dat metal nooit jouw ding wordt. Geen punt, smaken verschillen. Maar ontzie je dan gewoon van stemmen. Uiteindelijk haalt dat een cijfer naar beneden wat in mijn optiek niet nodig is. Je geeft het zelf al aan; als je het niet mooi vind is je kennis over een plaat waarschijnlijk ook beperkt is. Zo zal ik namelijk nooit een cijfer geven aan rap, jazz, soul of aan het genre Frans Duijts en kornuiten. Ik gruwel van het feit dat ik daar naar moet luisteren, dus beperkt mij dat ook in de kennis over zo'n artiest. Een laag cijfer van iemand die veel luisterd naar het genre kan ik accepteren en zelfs begrijpen, maar dit vind ik echt zo waardeloos...

Eens en tegelijk oneens. Ik heb hier nu eenmaal naar geluisterd en vind toch dat ik t kan beoordelen. Daarbij heb ik ook platen gewoon 3 sterren gegeven die niet mijn ding waren maar waar ik wel de kwaliteit van inzag. Met deze plaat is dat totaal anders.

Ok. fair enough. We verschillen ook hier over mening van kwaliteit, maar accepteer je motivatie..

Ik zou deze plaat eens proberen:

Alcest - Souvenirs d'un Autre Monde (2007)

Een band die qua geluid in dezelfde hoek zit als Agalloch, maar deze plaat bevat volledig cleane vocalen en gitaarwerk dat best wat overeenkomsten heeft met de Smashing Pumpkins ten tijde van Siamese Dream.

Ik heb zelden de klik met Agalloch, ondanks dat het op papier echt een band voor mij zou moeten zijn. Mijn grootste probleem is dat ik ze vrij houterig vind klinken. Een band als Alcest is veel eleganter en zwieriger en ook een oudere band als Ulver ten tijde van Bergtatt is veel soepeler.

Met The Mantle heb ik ook niet zo'n klik. Het album lijkt compleet uit balans door die overdreven hard ingemixte akoestische tokkels. Het komt ook voor geen meter op gang ook.
In die zin vind ik The Serpent & The Sphere uit 2014 een veel beter album.
Nog liever verdwaal ik in de eigenzinnigheid van de licht vergelijkbare US act Panopticon.

Het is niet "schreeuwen" tho.

Ik maak nooit jaarlijstjes, maar als ik dat in 2002 wel gedaan zou hebben had dit album op een hoge positie gestaan. Want Oh wat is dit fraai. Prachtige melodische metal die zonder de spaarzame grunts als progressive rock zou zijn aangemerkt. Want hoezeer ook Metal, ik hoor geen snelle drums, overheersende grunts, en wat al niet meer tot Metal wordt gerekend.

Agalloch, een band die 20 jaar heeft bestaan en er in 2016 mee gestopt is. Een bruggenbouwer tussen verschillende genres. Doom Metal, Progrock, Neofolk en Ambient.

In Spotify staat in mijn playlist bij de eerste vijf nummers een groen hartje, net als bij het 8e nummer (In The Shadow Of Our Pale Companion) Vooral dat laatste nummer is een topper. Met steeds wisselende melodielijnen..

Maar laten we bij het begin beginnen. Odal, een aantal simpele akkoorden ter inleiding op een prachtige eindsprint. Datzelfde recept wordt gebruikt voor The Lodge, hemels! You Were But A Ghost In My Arms kent prachtige vocalen en een ingetogen grunt en wederom een dijk van een melodie.

The Hawthorne Passage, uiteraard weer een fraaie melodie en een mooi ingetogen middenstuk. Elf minuten ruim die geen moment vervelen. …And The Great Cold Death Of The Earth. Over het einde van de aarde : Life is a clay urn on the mantle and I am the fragments on the floor

In de afsluiter nog een staartje metal, maar nog steeds in bescheiden mate.

Eerder gepubliceerd op https://www.jorros-muziekkeuze.nl

Wat een fantastisch album is dit toch. Heerlijk om vanaf het begin meegenomen te worden in dit album album van Agalloch, wat een ervaring. Genieten!

Geen idee wat ik in mijn vorige berichten dacht, lol.
Dit is minimaal 4* waard. Hele sfeervolle (folk- black metal achtige) muziek. Veel elementen waardoor het een sfeer ademt als nooit tevoren. De ''grunts'' vallen ook echt mee en zijn passend bij dit album (en deze band). Ze versterken de nummers waar ik bij sommige metal bands vind dat ze grunten om het grunten. Deze band doet dat gelukkig totaal niet!
Vergeef me Ayreonfreak en Kondoro0614