Airbag - Identity (2009)

De latere Pink Floyd invloeden (onder aanvoering van David Gilmour) liggen hier wel erg dicht op de loer op dit debuut album van de Noorse band met als thuishaven Oslo.
Met dien verstande, dat er hier bijna geen plaats is voor enig experiment.
Rustige Gilmour-achtige gitaarklanken vergezellen de al even rustige toetsenpartijen.

Toch boeien de nummers op de één of andere manier.
Hoewel er niks spannends gebeurt (de ritmesectie is zelfs ronduit saai), weten ze toch een dromerige sfeer op te bouwen, en dat is een prestatie op zich.
De zang klinkt in ieder geval aangenamer dan David Gilmour ooit heeft geklonken.

Op hun eigen site kun je tevens nog wat demo materiaal en live opnamen downloaden alsmede de Pink Floyd cover Arnold Layne.

Een aantal nummers zouden inderdaad niet hebben misstaan op een van de latere Floyd albums, die solo in "Sounds That I Hear" bijvoorbeeld, het lijkt wel of ik David Gilmour himself hoor spelen! Naast Gilmour, doet het me af en toe ook denken aan Anathema en Porcupine Tree.

Het is allemaal niet bijster spannend of origineel nee. Wel zit het erg goed in elkaar, alles klopt gewoon. Sterke songs, goeie produktie, zanger met een zeer aangenaam stemgeluid en er hangt een sfeer over het hele album die mij zeer goed bevalt. Ik geef 4*

Na een eerste kennismaking afgelopen week in de platenzaak, waar ik het af zette omdat ik het allemaal al wel eens gehoord had heeft deze plaat me alsnog te pakken gekregen.. heb m gewoon even binnengehaald via het web, maar de kans is groot dat ie aankomende week als hardcopy in mijn cdspeler ligt.. en nee het is nog steeds niet origineel of spannend, maar zoals flebbie zegt het zit gewoon goed in elkaar. Plaat is zeer integraal, waarmee ik doel op de zeer eenduidige sfeer en het vaste thema (imho verlating).. erg prettig!

Tja...ik heb gisteren deze CD beluisterd en na een hoopvol begin moest ik toch constateren dat het uiteindelijk als een nachtkaars uitgaat. Het kabbelt allemaal rustig voort zonder enige spanning of verrassing. Voor een debuutalbum is het helemaal niet slecht, maar hopelijk weet Airbag mij de volgende keer wel te boeien. De boys hebben wel goed naar Pink Floyd geluisterd en ook de bijzondere CD hoes heeft duidelijke Floyd invloeden....maar gelukkig vond ik alles wat ik hier miste wel bij Gazpacho (cd Tick Tock). Kortom toch nog een prima CD kunnen scoren!

Prima album. Geen spierballen vertoning.
Iedereen speelt in het belang van de compositie.
Geen ego tripperij. Prachtige melodie lijnen en ja een hoog Pink Floyd gehalte maar zeer goed in elkaar gezet.
En niet zo vernieuwend of bijzonder als hun landgenoten van Gazpacho. Maar zeker het luisteren waard.
Recentie van Progwereld: Airbag – Identity « Progwereld

Zo'n lekkere CD. Heel relaxte maar vooral ook mooie muziek. Je hoort duidelijk invloeden van Pink Floyd, maar dat stoort nergens. Mijn topsongs van dit album zijn Feeling Less en Colours.
Het Artwork vind ik dramatisch, dat is voor mij het enige minpunt.

Zeker niet verkeerd dit album. Wel heel rustig, maar ook uiterst sfeervol. Hier zal op den duur een mooi cijfer uit gaan rollen

Mee eens. Uiterst sfeervol en melodieus. Nergens uitspattingen inderdaad maar dat vind ik zo nu en dan ook erg fijn. Bovendien is dit met veel vakmanschap gemaakt waardoor het, voor mij in ieder geval, nooit aan de verkeerde kant van de streep terecht komt; het blijft geïnspireerd klinken.

Mooi ingetogen gitaarwerk, lekkere keyboardtapijtjes en fraaie zanglijnen (zoals bijvoorbeeld in Safe Like You). Mooie plaat.

even kennismaken op myspace. Ik vind het niet slecht. Hoe kan dat met gasten die met kunde hun instrument bespelen. Spannend is het echter niet. Doet me teveel denken aan Blackfield en de stem van Anathema. Erg inwisselbaar.
De sfeer van de nummer is wel erg consistent waardoor het een hoog altijd draaibaar gehalte krijgt als je niet te veel herrie aan je kop wilt. En de stem van David Gilmour...ach, die neem ik voor lief naast de veel originelere muziek.

Ik vind de vergelijking met Anathema en Blackfield iets te ver gezocht. Natuurlijk zijn er raakvlakken, maar wat mij betreft heeft het veel meer raakvlakken met Pink Floyd en anders de andere Noorse band Gazpacho. Deze cd is vooral genieten. Meer niet. Er gebeurd inderdaad weinig nieuws, maar de heren weten de spanning wel goed vast te houden.

De opener en de afsluiter zijn heel erg Floydiaans de rest minder vind ik. Toch vind ik het ook wel iets klinken naar Blackfield (door de stem denk ik) maar dat is geen verkeerde vergeljking lijkt mij toch? En Wilson was/is toch door Floyd beïnvloed.
Het eerste nummer klinkt overigens net als Marooned. Fijne luister cd

Opbouw van stukken is veelal vergelijkbaar met die van Antimatter. De toon van Airbag is over het algemeen wat lichter, en jammer genoeg regelmatig saaier. Sounds That I Hear is mooi inderdaad, net als wat andere passages, maar het is toch net iets te veel van hetzelfde (voor mij) ben ik bang.

Mooie sfeervolle zweefplaat. Goed gitaarwerk ook.
Nee, ik hou hier wel van. De nummers liggen allemaal in dezelfde lijn, maar dat vind ik juist wel okee bij dit soort platen.
Toppers vind ik Safe Like You en Colours.

Toch wel een blijvertje denk ik. Prima kruising tussen Riverside en Antimatter.

Zeer mooi en sfeervol debuut, gaan we hopelijk veel meer van horen.
Ja en vergeleken worden met Pink Floyd / David Gilmour lijkt mij persoonlijk ook helemaal niet verkeerd!
Het openingsnummer en laatste nummer zijn mijn persoonlijke favorieten.

In okbtober 2011 komt er een nieuw album uit.

Ik vind de opvolger net wat beter.
Maar deze plaat is ook zo verschrikkelijk mooi.

Gisteren in de treinreis van en naar Utrecht geluisterd. En wat is de plaat toch heerlijk dromerig.

Als Pink Floyd fan bracht een collega mij bij deze band. Wat een fantastisch debuut album, prachtig begin en een werkelijk fenomenaal einde. Met recht de 5 sterren

Heb gisteravond beide Airbag albums nog maar eens achter elkaar geluisterd. Ze treden vrijdagavond, 13 april as op in de Lakei in Helmond. Als verstokt PF fan blijf ik Airbag een band vinden die zich duidelijk heeft laten inspireren door de toppers uit het verleden. Daar is niks mis mee. Ik ben er blij om. Het geeft impulsen om het progrock genre bij de tijd te houden. Na de vele re re re releases van al het oude PF materiaal is dit fris en bij de tijd. Airbag laat horen dat ze afgewogen en technisch een album kunnen maken wat zich kan meten met de huidige toppers in dit genre als Anathema, Porcupine Tree enz. Wat maakt nou het verschil dat die ene band doorbreekt en die andere speelt voor zaaltjes waar max 300 man in kunnen? Soms een raadsel. Laten we het maar houden op 'smaken verschillen'. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Sounds That i hear...laat maar komen.

Blijft een geweldige plaat. Ik vind deze beter dan All Rights Removed.

Een aardig album waar met name de laatste paar nummers al duidelijk wijzen naar de (veel) sterkere opvolger. De eerste paar nummers missen wat eigenzinnigheid en kabbelen maar wat voort. Langzaam wordt het album beter. Direct daarna maar eens het epos Homesick gedraaid en toen bleek gelijk weer dat de opvolger toch wel een paar stapjes beter is.

En dan te bedenken dat Homesick bij live concerten al werd gespeeld, nog voordat dit album uit kwam.

Niet slecht, maar allemaal teveel op een emotioneel gelijkmatige toon om mij een hele plaat lang te kunnen boeien. Te veel lijdzaamheid en te weinig peper.

Het debuutalbum is van een ongekend niveau en roept zonder twijfel associaties op met de muziek van Pink Floyd. Technisch en muzikaal gezien zit het album verbluffend sterk in elkaar. Bjørn Riis is de man van de fenomenale gitaarpartijen en zanger Asle Tostrup weet je met zijn warme stem in de greep van de muziek te houden. Colours vormt samen met Sounds That I Hear het absolute hoogtepunt. De opbouw met de keyboards, basgitaar en drums zijn van ongekende schoonheid. De wonderschone wereld ontvouwt zich met de zee waarboven de zon opdoemt en de natuur waarin dier en mens samengaan. Elk nummer van het album ontpopt zich tot grote hoogtes.

4.5*

Afkomstig van Platendraaier.

Wonderschoon album. Dat het erg op Pink Floyd lijkt is een compliment wat mij betreft. Bij mij roept het herinneringen op aan Wish You Were Here. De sfeer is hetzelfde. Een album dat ik wat vaker moet draaien als ik tot rust wil komen. Vooral Colours (in my head) is daar zeer geschikt voor. Maar eigenlijk ademt het hele album een zeer relaxte sfeer.
4* wordt 4,5*