De latere Pink Floyd invloeden (onder aanvoering van David Gilmour) liggen hier wel erg dicht op de loer op dit debuut album van de Noorse band met als thuishaven Oslo.
Met dien verstande, dat er hier bijna geen plaats is voor enig experiment.
Rustige Gilmour-achtige gitaarklanken vergezellen de al even rustige toetsenpartijen.
Toch boeien de nummers op de één of andere manier.
Hoewel er niks spannends gebeurt (de ritmesectie is zelfs ronduit saai), weten ze toch een dromerige sfeer op te bouwen, en dat is een prestatie op zich.
De zang klinkt in ieder geval aangenamer dan David Gilmour ooit heeft geklonken.
Op hun
eigen site kun je tevens nog wat demo materiaal en live opnamen downloaden alsmede de Pink Floyd cover Arnold Layne.