Placebo - Without You I'm Nothing (1998)

Grappig, bij veel platen 'van vroeger' denk ik: is dat echt alweer ... jaar geleden? Bij deze plaat is het eerder: is het echt *pas* 7 jaar geleden? Niet dat de plaat nou perse gedateerd klinkt, maar voor mezelf lijkt het wel een andere dimensie.

Nu ik hem voor het eerst sinds een tijdje weer luister snap ik de liefde voor dit album echter prima: teenage angst (zoals de heren zelf zouden zeggen) afgewisseld met bloedmooie rustpuntjes. Het trio You Don't Care About us/Ask For Answers/Without You I'm Nothing is nog altijd favoriet hier, Pure Morning, My Sweet Prince en Scared Of Girls vind ik dan weer minder.

Bizarre extra track trouwens. 3,5*.

Placebo is een muzikale samenvatting van wat er de 10 jaar daarvoor gebeurde.
Dromerige gitaarpop ondersteund door een typisch brits stemgeluid.
Ondersteund door een strak ritme.
Smashing Pumpkins en Stone Roses.
Al kost het enige tijd om te wennen aan het geluid van Brian Molko.

Pure Morning en Every You Every Me hebben een hypnotiserende werking.
Als een mantra nestelt de tekst in je hoofd.
Religieuze hymne.
De opwekkende werking is als cafeïne.
Warme mok zwarte koffie tegen de slapenloosheid.
Energie voor de komende uren.

Vervolgens de agressie in Brick Shithouse.
Maar wat klinken die akkoorden verfrissend.
Alsof je naar het betere werk van Sonic Youth aan het luisteren bent.
Daydream Nation en Sister in mijn achterhoofd.

You Don’t Care About Us.
Een begin dat veel weg heeft van Just Like Heaven van The Cure.
Invloeden die ook hoorbaar zijn in Burger Queen en Without You I’m Nothing.
Laatstgenoemde had perfect op Wish gepast.

Met Scared Of Girls en Allergic presenteren ze zich als ideale festivalsband.
Het gevoel weten ze over te brengen.
Beelden van een hossende massa.
Het verlangen om dit live te ervaren wordt steeds groter.

Meer de diepte in met The Crawl, My Sweet Prince en Ask For Answers.
Puberangsten openbaren zich.
Al moet Molko qua emotie een soortgelijke androgene artiest als Brett Anderson van Suede voor zich houden.

Mijn eerste reactie toen ik in het spel super tip topper dit album als tip kreeg:



Ik moet wel zeggen als er mij iemand zei dat hij fan was van placebo gaf ik hen altijd hetzelfde antwoord: "Goede groep jammer van de zang want dat kan ik echt niet langer dan 1 lied aanhoren."

Ik ben blij dat ik deze tip gekregen heb of ik ging nooit die mooie rustige liedjes van Placebo leren kennen en die hardere nummers komen er gepast tussen. Eigenlijk van de 1ste luisterbeurt moest ik vaststellen dat ik al die jaren deze schoonheid van muziek aan mij heb laten voorbijgaan. Dit had ik nooit verwacht maar ik ga zeker nog meer beluisteren van Placebo.

Conclusie: oordeel nooit voor je een heel album hebt beluisterd.

Ik ga proberen al mijn schade in te halen.

Rotstem, wat zeg ik, prachtige stem ! 1 uit de duizend.

"My heart's a tart, your body's rent. My body's broken, yours is bent."

Zoals ik al vertelde bij mijn mening op het debuutalbum heb ik er voor gekozen deze band in een marathon te gooien, aangezien ik de band vrijwel opnieuw leerde kennen en ik toch heel overtuigd werd. Dit tweede album heeft mijn favoriete song uiteraard op de plaat, vrij cliché maar het is wel zo, waar ik ook de tekst heb gequote hierboven. Ik wou eigenlijk deze plaat wat eerder beoordelen maar, dat doe ik meestal zondags en aangezien ik afgelopen zondag bij de eerste concert van het jaar was (als we het over de duivel hebben, ook de band die hierboven wordt benoemd), had ik er helaas geen tijd meer voor.

Ik denk dat deze plaat toch wel mijn ontdekking is geweest van de band in het algemeen, ik weet het vrijwel zeker. De plaat heeft eigenlijk alles, en wisselt lekker af van harde alternatieve rock sounds tot de toch wat meer depressieve sounds, die gelukkig nog niet in overvloed zijn. Je merkt dat de band een klein stapje terug heeft genomen van het vorige album, en ik vond dat er wat minder harde nummers aanwezig waren hier op dit album. Want met 'Brick Shithouse' en 'Scared of Girls' komen ze het dichtste bij het agressieve sound van de vorige plaat, en voor het algemeen is het vrij rustig.

Maar is deze plaat gelijk mijn favoriet? Nee, totaal niet. Ik had toch wat meer hardere nummers verwacht, en toch wat minder ballads. Want over het algemeen is de plaat vrij rustig, en deprimerend wellicht ook wel. Er staan echt wel een paar parels tussen, die toch wel mijn beeld rondom 'Placebo' vervullen het is alleen in het algemeen zeker niet een echt verassende plaat, zoals ik dat bij de het debuutalbum weer wel heb beleefd.

Toch kent de film heel veel songs die ik graag mag luisteren, en is de plaat in mijn ogen onmisbaar in je luister proces van 'Placebo', en hoort toch wel bij hun meesterwerkjes. Zoals nummers als 'The Crawl', 'Without You I'm Nothing' en 'Pure Morning' zijn voor mij echt niet te vergeten, en kan ik nog héél vaak luisteren. De plaat zit zeker bomvol met heerlijke songs, toch mis ik het agressieve iets te veel, of het is nog gewenning!

Oh, ja, en zeker de 'hidden track' genaamd 'Evil Dildo' niet te missen, heerlijke instrumentale song die er voor mij ook uitschoot!

Tussenstand:

01. Placebo
02. Without You I'm Nothing