Placebo - Without You I'm Nothing (1998)

De canonachtige opbouw van Pure Morning maakt mij vrolijk.
Doet me denken aan de lagere school.
De hele klas die Vader Jacob aan het zingen is.

Ik vind het intro van Pure Morning altijd zo geweldig!

Voor mij ook een onovertroffen hoogtepunt.

een tijdloos meesterwerk

Absoluut.

Pure Morning is een zalig nummer, maar duurt volgens mij net iets te lang. Volgens mij het beste album van Placebo.

Wat ben ik toch blij dat ik een paar weken terug 'per ongeluk' eens wat van Placebo ging luisteren. Heb ik absoluut geen spijt van!

Sleeping with Ghosts was me al heel goed bevallen, maar dit album is zo mogelijk nog beter. You Don't Care About Us en Allergic vielen meteen al goed in de smaak. En na nog wat meer luisterbeurten begin ik ook de rustige nummers meer te waarderen. Die hebben bij mij altijd wat meer tijd nodig om te groeien.

Wat is My Sweet Prince toch prachtig
En You Don't Care About Us is ook een van mijn favorieten. Bij die intro krijg ik altijd zo'n heerlijk The Cure-gevoel

@stoepkrijt

Weer een fan erbij
Nu nog even stemmen

Stoepkrijt Kon natuurlijk niet misgaan als je SWG ook geweldig vond

Dat klopt ja. Ik wist stiekem al wel dat ik dit album goed zou gaan vinden, had alleen nog even de bevestiging nodig

Valt me nu ineens op dat de tekst van Brick Shithouse (don't you... wish you'd never met her) van Captain Beefheart's Dirty Blue Gene gejat is. Had niet direct een Captain Beefheart-fan achter Brian Molko gezocht. Op Battle for the Sun staat ook al een liedje dat vernoemd is naar een Beefheart-liedje (Ashtray Heart).

Sterker nog: Placebo is destijds opgericht onder de naam Ashtray Heart. Het kan bijna niet anders, of een van de bandleden is een enorme Captain Beefheart fan.

Grappig. Tekstueel zie ik de invloed wel, maar muzikaal een stuk minder.

net iets gelikter dan het knappe debuut, en daarom imho ook een stukje minder.... maar wel de laatste deftige placebo plaat....

Placebo is een muzikale samenvatting van wat er de 10 jaar daarvoor gebeurde.
Dromerige gitaarpop ondersteund door een typisch brits stemgeluid.
Ondersteund door een strak ritme.
Smashing Pumpkins en Stone Roses.
Al kost het enige tijd om te wennen aan het geluid van Brian Molko.

Pure Morning en Every You Every Me hebben een hypnotiserende werking.
Als een mantra nestelt de tekst in je hoofd.
Religieuze hymne.
De opwekkende werking is als cafeïne.
Warme mok zwarte koffie tegen de slapenloosheid.
Energie voor de komende uren.

Vervolgens de agressie in Brick Shithouse.
Maar wat klinken die akkoorden verfrissend.
Alsof je naar het betere werk van Sonic Youth aan het luisteren bent.
Daydream Nation en Sister in mijn achterhoofd.

You Don’t Care About Us.
Een begin dat veel weg heeft van Just Like Heaven van The Cure.
Invloeden die ook hoorbaar zijn in Burger Queen en Without You I’m Nothing.
Laatstgenoemde had perfect op Wish gepast.

Met Scared Of Girls en Allergic presenteren ze zich als ideale festivalsband.
Het gevoel weten ze over te brengen.
Beelden van een hossende massa.
Het verlangen om dit live te ervaren wordt steeds groter.

Meer de diepte in met The Crawl, My Sweet Prince en Ask For Answers.
Puberangsten openbaren zich.
Al moet Molko qua emotie een soortgelijke androgene artiest als Brett Anderson van Suede voor zich houden.

Eind jaren ’90 kwam ik in een bandje te spelen dat voornamelijk covers speelde van (toen) populaire bands als Alice in Chains, Stone Temple Pilots, Soundgarden en Smashing Pumpkins, om er een paar te noemen. Tot dan toe had ik me vooral bezig gehouden met Symfo en (neo-)prog maar daar raakte ik een beetje op uitgekeken. De drummer van ons bandje had een neus voor alle belangrijke releases en was nooit te beroerd die met ons te delen. Pure Mourning had ik net een paar keer op de radio horen langskomen en natuurlijk had eerder genoemde drummer het album al in huis. Na het horen van deze plaat werd Placebo onmiddellijk één van m’n favoriete bandjes.

Placebo speelde in ’99 op Crossing Border in een klein voormalig bioscoopzaaltje, en wat we daar die avond te zien en horen kregen was pure magie. Het optreden werd voorafgegaan door een spoken word performance van één of andere vage dichter (Crossing Border hè) wat een soort surrealistisch sfeertje creëerde voorafgaand aan die ene act waarvoor we naar Den Haag waren gekomen. In de kleine, intieme setting speelde Placebo een zinderend, keihard en intens optreden. Bij “Without you I’m Nothing” voelde ik de rillingen door m’n ruggenmerg, wat een aangrijpend nummer was (en is) dat toch.

De jaren daarna heb ik Placebo nog vaak gezien; je kon geen festival bezoeken of Placebo speelde er, zo leek het wel. En al die keren stond ik (bijna) vooraan. Maar zo intens als die eerste keer op Crossing Border heb ik ’t niet meer beleefd.

Na deze plaat is Placebo zich vooral blijven herhalen. Black Market Music, Sleeping with Ghosts en Meds vind ik stuk voor stuk prima albums, maar ik kan ze maar met moeite uit elkaar houden. Without you I’m Nothing blijft het album met de meeste impact om dat ‘ie voor mij persoonlijk op precies het goede moment kwam.

Voor mij zijn de fraaiste nummers Pure morning (vooral het intro is geweldig) , van every you every me krijg ik de neiging compleet uit m'n dak te gaan en ten derde Burger Queen, geweldig bedacht die lange pauze en dan dat daverende slot.

Mijn eerste reactie toen ik in het spel super tip topper dit album als tip kreeg:



Ik moet wel zeggen als er mij iemand zei dat hij fan was van placebo gaf ik hen altijd hetzelfde antwoord: "Goede groep jammer van de zang want dat kan ik echt niet langer dan 1 lied aanhoren."

Ik ben blij dat ik deze tip gekregen heb of ik ging nooit die mooie rustige liedjes van Placebo leren kennen en die hardere nummers komen er gepast tussen. Eigenlijk van de 1ste luisterbeurt moest ik vaststellen dat ik al die jaren deze schoonheid van muziek aan mij heb laten voorbijgaan. Dit had ik nooit verwacht maar ik ga zeker nog meer beluisteren van Placebo.

Conclusie: oordeel nooit voor je een heel album hebt beluisterd.

Ik ga proberen al mijn schade in te halen.

Rotstem, wat zeg ik, prachtige stem ! 1 uit de duizend.

Brick Shithouse, heerlijk.

De rest ook trouwens.

Brick Shithouse

Klinkt goed, alleen jammer dat de zanger niet te pruimen is.

Je bent niet de enige die er zo over denkt

Als er iets goed aan Placebo is, is het juist de zang...

Inderdaad. De muziek vind ik ook goed, maar is lang niet zo (positief) onderscheidend als de zang.

Als al een paar keer eerder beschreven is de afwisseling de kracht van dit album.
Echt meer dan prima rock album. De zang is juist zeer kenmerkend voor Placebo en goed !
Uitschieters zijn voor mij Pure Morning en Without You I'm Nothing.
Iemand trouwens enig idee hoe de hidden track heet met dat antwoordapparaat (dacht ik) ?

Evil Dildo

Thanks !
In de loop van volgend jaar nieuw album
Placebo new album

Het mooiste nummer aller tijden. Without You I'm Nothing. Elke keer weer kippenvel. Als album vind ik Black Market Music net wat beter overigens.

Ja, die song is inderdaad een van hun beste songs.
Ik zag ze live in de Melkweg toen dit album net uit was, geweldig optreden was dat.

Placebo is zo'n beetje de meest constante band qua kwaliteit die ik in mijn CD verzameling heb.
Altijg goed tot zeer goed.
Mijn favorieten zijn "Sleeping with Ghosts" en "Battle for the Sun".