Ook maar eens gewaagd aan dit 2 uur durende live album. Zo enthousiast als de meeste posters hierboven ben ik niet. Lou Reed heb ik hoog zitten en zijn albums waardeer ik zeer. Maar zijn live albums zijn een ander verhaal.
Mijn favoriete live album is en blijft dat andere "dier"....
Rock N Roll Animal (1974), ook op dat album niets van Transformer! "Rock N Roll" vs "Serenade" zegt eigenlijk genoeg naast de 30 verstreken jaren. Transformer en Rock N Roll Animal waren wel de eerste 2 solo albums die ik van Lou Reed kocht, gevolgd door Coney Island Baby, The Blue Mask en enkele verzamelaars met V.U. Het ontbreken van nummers van Transformer vind ik dus wel een gemis. Maar daar tegenover staat dat er dan andere nummers een kans krijgen, zoals
Tell It To Your Heart.
Pluspunt is dat Lou Reed is een goede stemming is en lekker interactief was met het publiek en de band. Nummers in een andere uitvoering horen is ook erg fijn en ook dat minder bekende nummers een kans krijgen. Ook de aanwezigheid van de cello is een verrijking, vermoedelijk iets dat doorwerkte uit de tour voor The Raven. De instrumenten staan er prima op, een prima live registratie. Helaas zijn dat alle pluspunten.
Dan de drummerloze band: dat wil zeggen Fernando is hier en daar wel op drumpads te horen. Lou's stem klinkt zeker in de eerste nummers niet zo vast en toch wel wat zwakjes. Vraag me af of de keuze om zonder drummer te spelen in een ingetogen setting bewust gekozen is om Lou's stem te sparen. Ik hoor andere zanglijnen en hakkelende zang. Nu is Lou Reed's stem nooit zijn sterkste punt geweest en leent meer voor proza. Heb begrepen dat drank een behoorlijke impact op zijn leven en op die stem had en met de jaren werd die er niet fraaier van. Zijn vertelzang is echter wel zijn handelsmerk geworden. Na de zwakkere zang op de eerst paar nummers wordt Lou's stem en zang gelukkig wel wat beter.
De 'distortion' van de cello op
Venus in Furs gaat wmb over het randje, de uitvoering klinkt demonisch en dat op zich is prima alleen klinkt het gewoon niet zo mooi, een elektrisch versterkte en vervormd geluid van de cello klinkt hier soms als een synth.
Fernando's en Antony's vocale bijdragen: het zijn stemmen die prima passen bij Soul en Gospel maar hier naast Lou Reed zijn ze niet zo op hun plek zoals de dames van "and the coloured girls go" dat wel waren.
Moet helaas bekennen, dat de meer energieke nummers met Fernando op drumpads nog het meest bevallen. Petje af dat ze een meer ingetogen aanpak hebben gezocht, maar dat had Lou minimaal 10 jaar, zo niet 20 jaar eerder moeten doen. Toen er meer mogelijk was met zijn al beperkte stem.
Ken maar een paar live albums van Lou en eigenlijk alleen RNR Animal heel goed. Verder waardeer ik
Perfect Night (1998) hoger dan deze al was het maar vanwege die setlist.
Maar er valt meer dan genoeg te genieten aan dit grotendeels meer ingetogen live album. Al was het maar dat je voor heel even vergeet dat hij er nu alweer bijna 7 jaar niet meer is.