Ik moet eerlijk bekennen: van Tindersticks had ik tot voor kort nog nooit al was het maar een seconde beluisterd. Ze staan nochtans al geruime tijd op m’n lijst om eens te checken, maar het is er nooit van gekomen. Tot ze, anno 2010, een nieuw album uitbrachten, getiteld ‘Falling Down A Mountain’. Ik wist dat ik er deze keer onmogelijk onderuit kon, en ik moet zeggen, het is de moeite waard.
Openen doet Tindersticks met ‘Falling Down A Mountain’, een jazzy, geïmproviseerd stukje muziek van ruim 6 minuten. De sfeer spreekt me meteen aan; een mix van donker en zwoel. Nu maar hopen dat de rest ook zo genietbaar is.
En jawel hoor, het tweede nummer, ‘Keep You Beautiful’, nochtans van een geheel andere strekking dan het titelnummer, is wederom bingo. Dit keer geen donkere sfeer, maar juist een wat lichtere sfeer, wat pleit voor deze plaat, want variatie kan ik altijd wel hebben. De stem van Tindersticks-frontman Stuart Staples spreekt me ook erg aan.
‘Harmony Around My Table’ hoeft niet onder te doen voor de twee eerste nummers, wederom erg mooi nummer, knappe opbouw, alleen begint het naar het einde toe een beetje te irriteren, en de la-la-la’s zijn toch wat klef.
En dan komen we bij ‘Peanuts’, een duet met Margaret O’Hara, mij niet meteen bekend. Maar wat voor een prachtig nummer! Qua sfeer zit het ook weer snor, ik heb zo het gevoel dat Tindersticks meester is in het creëren van een bepaalde sfeer. Het enige wat me tegensteekt hier, en vele van de MusicMeterbezoekers blijkbaar, is de ietwat infantiele tekst.
‘She Rode Me Down’ is, na vier nummers van hoog niveau, een beetje minder, maar krijgt toch ook een voldoende van mij. Het minste nummer van dit album.
Dan komen we aan de eerste instrumental, ‘Hubbard Hills’. Een prachtige compositie, excentriek genoeg om me te intrigeren. Zoals user aERodynamIC al opmerkte, de hoes lijkt inderdaad wel gecreëerd voor dit nummer in het bijzonder.
‘Black Smoke’, iets sneller dan de voorgaande nummers, maar het spreekt me niet voor de volle 100% aan. Toch kunnen we dit niet slecht noemen, en wie van Nick Cave houdt, zal hier wel van houden.
Het achtste nummer op deze plaat is getiteld ‘No Place So Alone’. Heel goed nummer, maar sluit niet echt aan bij de tot nu toe gecreëerde sfeer, wat op zich geen schande is. Verrassend dat ze hiermee komen, dat wel. Staples’ stem geeft het nummer ook nog wat extra mee.
‘Factory Girls’ klinkt vanaf de eerste seconde als een mooie, ontroerende ballad. Na ongeveer anderhalve minuut van bedwelmend pianospel komt de zang erbij, onmisbaar hier, want de tekst is toch wel prachtig. Simpel nummer eigenlijk, geen tralala, geen toeters en bellen, meer moet dat soms niet zijn. Een echt goed nummer heeft niet veel ondersteuning nodig.
Afsluiter is het prachtige ‘Piano Music’, dat iets dreigends heeft, iets illusters, maar toch warm genoeg klinkt, vooral het tweede deel, dat je niet met de bibber opgescheept zit. Als er één nummer is dat z’n naam niet gestolen heeft op dit album, dan is het wel deze. De piano speelt de hoofdrol, ondersteund door drums en wat strijkers, en geeft de toon aan, die gemoedelijk, maar zwaar klinkt.
Na de eerste beluistering heb ik een minuut voor me uit gestaard, de koptelefoon afgezet, en me voorgenomen deze plaat nog vele keren te beluisteren, wat inmiddels is gebeurd. ‘Falling Down A Mountain’ is voor mij een meer dan geslaagde plaat, hoogtepunten zijn ‘Keep You Beautiful’, ‘Hubbard Hills’ en ‘Piano Music’, maar het nummer dat de kroon spant, is toch wel ‘Factory Girls’. Echt zwakke nummers zijn hierop niet te vinden, en het maakt me hongerig naar meer, dus laat maar komen, die Tindersticks!
4 sterren