menu

Tindersticks - Falling Down a Mountain (2010)

mijn stem
3,54 (123)
123 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: 4AD

  1. Falling Down a Mountain (6:34)
  2. Keep You Beautiful (3:24)
  3. Harmony Around My Table (5:06)
  4. Peanuts (4:37)

    met Mary Margaret O'Hara

  5. She Rode Me Down (3:19)
  6. Hubbards Hills (3:05)
  7. Black Smoke (3:43)
  8. No Place So Alone (3:12)
  9. Factory Girls (5:55)
  10. Piano Music (5:46)
totale tijdsduur: 44:41
zoeken in:
avatar van thetinderstick
3,5
Hier ben ik heeel benieuwd naar!

Tindersticks on the making of Falling Down A Mountain

Our last album, The Hungry Saw, was our first in five years. We didn’t really know what to expect on its release; we had just six concerts booked, and everyone was a little nervous…

That was April 2008. The success of those concerts, including the Royal Festival Hall in London and the Folies Bergere in Paris, took us all by surprise and led to seventy more shows in Europe and the US - ending with a beautiful summer’s evening headlining The Serpentine Sessions in Hyde Park in July of 2010.

In our ‘downtime’, we have scored 2 film soundtracks for Claire Denis: the much loved and critically acclaimed 35 Shots Of Rum and, due for release in the new year, White Material, which stars Isabelle Huppert. Somewhere during that time, we were also commissioned to create the music for the Louis Vuitton summer collection in Paris.

From those nervous beginnings a new unity and sense of direction grew. Where once our touring days were spent hanging around, killing time, now we found ourselves cobbling together acoustic rehearsals for new ideas in dressing rooms and venue corridors. There was a growing need to explore and we quickly started working in the studio.

Very soon this work became Falling Down A Mountain, our eighth studio album. Recorded at the band’s own Le Chien Chanceux studio in rural France and at ICP in Brussels between May and July 2009 and mixed at Le Chien’ in September and October.

With hindsight, The Hungry Saw now seems like an album made within the confines of what we knew; in making Falling Down A Mountain those boundaries became irrelevant.

The title track was borne out of a collection of moments; a dreamed idea recorded into a mobile phone in the night evolving into a spontaneous recording with the band, Terry Edwards’ trumpet (we didn’t play him the song, just gave him some clues, ran the tape and he played into the silence), singing with David Kitt and his great overdubbed guitar… All, more or less, made in one or two takes. Sometimes you just get lucky.

From the dream of building Le Chien’ three years ago, this is the first recording that gets close to what we have been looking for and gives all the effort some meaning.

The album ran on from there in many different directions, but always with a shared feeling between all the musicians and a sense of discovery towards the ideas. Highlights were many and varied: singing a duet with Mary Margaret O’Hara; new additions to the group in the shape of Earl Harvin (drums and vocals) and David Kitt (guitar and vocals) brought with them new colours to the music, and their voices combining with bassist Dan McKinna’s realised a long dreamt of “vocal section” within the band. In addition, Jo Fraser and Andy Nice, who have played a big part in our soundtrack work, provided some great flute and cello moments.

We hope you enjoy.


Op hun myspace is het nummer 'Black Smoke' al te beluisteren. Klinkt veelbelovend.


avatar van Bart
Ik ben de plaat nu aan het beluisteren; ik ben erg benieuwd. Het vorige album vond ik erg fijn. Daar stonden een paar prachtige nummers op. Hopelijk gaat deze plaat in dezelfde sfeer verder; duister, donker, rauw.

avatar van Bart
De sfeer op deze plaat is in ieder geval anders dan op hun vorige plaat, 'Th Hungry Saw'. Meteen in het eerste nummer is dat te merken. Een jazzy geluid, dat aansluit bij de oudere albums van de Tindersticks waar ook de saxofoon aanwezig was. Het tweede nummer van de plaat, 'Keep You Beautiful', is opnieuw een rustig nummer. Geen donker geluid, niet duister, niet rauw. Het is rustig, zweverig en af en toe zelfs zoet. Ook andere nummers, zoals 'Hubbard Hills' en 'Factory Girls', kennen die rust. Alleen 'Black Smoke' heeft nog een rauw randje.

Na deze eerste luisterbeurten weet dit album de vorige plaat niet te overtreffen. Zeker niet. Op 'The Hungry Saw' stonden parels als 'Yesterday Tomorrows', 'The Flicker Of A Little Girl' en 'The Other Side Of The World' die mij bij de eerste luisterbeurt al in mijn nekvel grepen. Dat is nu niet geval bij deze plaat.

avatar van aERodynamIC
4,0
Tindersticks doet het altijd goed bij mij: Simple Pleasure kreeg 4*, het debuut 5* en de rest allemaal 4,5*.
Favoriet bandje? Me dunkt! En toch, hoe gek het ook klinkt, is mijn liefde voor de band niet zo groot als voor een hoop andere artiesten.
Komt het omdat de band een soort bescheiden rol op de achtergrond speelt? Ik heb werkelijk waar geen idee, want aan de kwaliteit ligt het niet.
Dat Falling Down a Mountain al zo snel na The Hungry Saw komt is een aangename verrassing die ik voor kennisgeving aannam toen ik er van hoorde om vervolgens over te gaan tot de orde van de dag.
Die orde kan nu dan onderbroken worden doordat ik kennis heb kunnen maken met hun nieuwste worp.
Automatisch ging ik er al van uit dat het toch wel weer goed zou komen met dit nieuwe album, zeker gezien de geschiedens van de band op dat gebied. En zo geschiedde:

De titelsong Falling Down a Mountain valt op door het jazzy sfeertje (saxofoon). Daar doorheen hangt een monotoon dreigend sfeertje dat het nummer iets gruizigs meegeeft (en in de verte hoor ik zelfs een dEUS-sfeertje). Geen gemakkelijke opener als je het mij vraagt maar wel een lekkere.
Keep You Beautiful is gelijk al een stuk liever en hier komt de stem van Stuart Staples weer om de hoek kijken: het is donker, melancholiek en tegelijkertijd heeft het iets troostends. De klankkleur is een stuk lichter dan op het vorige nummer maar gaat wonderwel op een schitterende manier samen met die stem. Ja, die stem (zucht). Alsof je in een warm bad stapt waar je nooit meer uit wilt. Waar de opener een beetje jazzy was daar voel je hier meer soul. Echt opzienbarend is het nummer overigens niet echt. Gewoon lekker zeg maar (anderen zullen zeggen 'saai' en daar kan ik wel inkomen want er gebeurt niet veel in het nummer maar voor mij hoeft het ook niet).
Harmony Around My Table is uptempo en heeft haast een Belle & Sebastian-achtige vrolijkheid in zich, het is dat de stem van Staples altijd wel zorgt voor een droevig randje. Zelfs de la-la-la's ontbreken niet in dit nummer. Het is misschien even wennen maar als dat lukt is het een leuk gegeven om ook deze kant van de band te horen (ook al heb ik het meestal niet zo op la-la-la's).
Peanuts valt op omdat Mary Margaret O'Hara dit nummer inzet. Tindersticks heeft vaker ballads met een gastvocaliste en meestal zijn dat voor mij gelijk de hoogtepunten. Ook hier is het nummer zeker geen peanuts want het slaat goed aan, misschien minder dan die andere duetten, maar mooi is het zeker weer. Meeslepend is ook een prima omschrijving (mooi hoe subtiel de blazers worden toegevoegd, met de mondharmonica heb ik minder want die vind ik zelfs wat storend).
She Rode Me Down geeft al snel het country/prairie gevoel. Lichtvoetig? ja best wel eigenlijk en ook het handjeklap komt weer tevoorschijn. Daar doorheen bromt de cello er lekker zwaar doorheen wat voor een apart contrast zorgt. Verder geeft de trompet het de tint mee die zeker ook bijdraagt aan dat 'wilde westen gevoel'.
Op veel albums komt altijd wel een instrumental voor. Op dit album gebeurt dat in de vorm van Hubbard Hills (en later op het album ook de afsluiter). Meestal zijn het uitstekende sfeerschetsen en hier is het niet veel anders. Ik hoor er de warme gloed van de hoes in terug die wat mij betreft staat voor dit nummer.
Black Smoke klinkt zoals we Tindersticks gewend zijn van hun oudere albums. Het komt ook wat meer in de richting van wat Nick Cave en zijn Bad Seeds wel eens laten horen. Een ietsiepietsie rauwer zoals user Bart al aangaf maar dat mag verder ook niet echt een naam hebben. Ik vind het een wat minder nummer eigenlijk.
No Place So Alone heeft ook wel een Cave-sfeertje. Misschien door het lichte gospeltoontje dat er in zit wat op zich niet nieuw is voor Tindersticks. Het nummer klinkt verder redelijk monotoon en gaat in dezelfde cadens voort.
Factory Girls opent lieflijk op piano en is gewoon een mooie romantische ballade. Het doet me overigens denken aan een bestaande hit maar ik kan er niet opkomen ('My Way' of toch niet; wie het weet mag het zeggen). Mooi in al zijn eenvoud. Meer hoeft het soms niet te zijn en daar zijn de mannen altijd al sterk in geweest.
Over piano gesproken; de titel van de afsluiter heet simpelweg Piano Music en is wederom een bloedmooi nummer met eigenlijk vrij eenvoudige instrumentatie en waar geen zang aan te pas komt. Hoe fijn is het dan dat ze daarmee telkens toch zo'n geweldige sfeer neer kunnen zetten. Een beetje zwieresque is het ook wel. Heerlijk!

Is dit album nu echt bijna 4,5* waard? (ik hou het voorlopig even op 4*) Alweer? Ben ik dan gewoonweg niet kritisch?
Het zou zomaar kunnen. Maar wat als je er als altijd weer voor de volle 100% van geniet?!
Als ik afstandelijker zou gaan luisteren zit er tussen de hoogscorende albums onderling best verschil, maar mijn gevoel zegt toch dat ze er weer in geslaagd zijn iets moois te brouwen en daar beloon ik dan ook naar.

avatar van The Scientist
2,0
Ik vind het een bijzonder sfeerloos album, elk nummer is wel een leuk verzonnen melodietje, maar ik heb echt nergens het gevoel meegezogen, ondergedompeld, afgeschrokken of weet ik veel wat te worden..

Nummers als Black Smoke zijn op zich nog welleuk, maar zijn een uitzondering tussen bijvoorbeeld Peanuts of het absoluut verschrikkelijke Harmony Around My Table... was al nooit een groot fan van deze band, maar naar een aantal van hun albums luister ik nog wel met plezier, wat me hier vrees ik niet zal lukken.

avatar van aERodynamIC
4,0
The Scientist schreef:
Ik vind het een bijzonder sfeerloos album

was al nooit een groot fan van deze band, maar naar een aantal van hun albums luister ik nog wel met plezier, wat me hier vrees ik niet zal lukken.
En dan geef je 4*?

(van mij mag je hoor )

avatar van dix
3,5
dix
en toch een 4 en dat terwijl je geen fan bent

avatar van The Scientist
2,0
aERodynamIC schreef:
(quote)

(quote)
En dan geef je 4*?


Ah... is een foutje ja... macht der gewoonte... geef bijna alles 4* laatste tijd

avatar van thetinderstick
3,5
Ik verbaas me een beetje over het lage gemiddelde voor dit album (tot nu toe dan). Ik heb hem nu voor het eerst gehoord en hij bevalt me erg goed. Zo op het eerste gehoor doet deze niet onder voor 'The Hungry Saw'.
'Harmony Around My Table', 'No Place So Alone' en 'Factory Girls' klinken fantastisch. De nummers klinken wat 'losser' dan op THS. Het experiment wordt wat meer opgezocht.
Ik begin maar eens met 4*

mat
Prachtig album! Voor mij zijn de Tinderjongens terug van weggeweest. Hungry Saw vind ik bijlange niet zo goed. Sowieso vond ik de laatste drie albums maar aan de zwakke kant. Na Simple Pleasure ben ik afgehaakt, ervoor was Tindersticks wekelijkse kost.

tuktak
The Scientist schreef:


Nummers als Black Smoke zijn op zich nog welleuk, maar zijn een uitzondering tussen bijvoorbeeld Peanuts of het absoluut verschrikkelijke Harmony Around My Table...


ja beetje van het in een kringetje om een kampvuur niveau, het album mist een beetje een lekkere bite. ik proef de bedoeling van het album wel, maar het resultaat smaakt helaas net te flauw.
de diepgang is er wel, de melodieuze gitaarlijnen zijn er, vocaal is het als vanouds, alleen het resultaat is er gewoon niet helemaal.
waar dat dan beter uitlegbaar aan ligt ben ik nog niet helemaal achter.

avatar van titan
4,0
titan (crew)
Het was jarenlang stil rond Tindersticks (toch één van mijn favoriete bands van de afgelopen 15 jaar) maar ze hebben er blijkbaar weer zin in, want nog geen twee jaar naar het prachtige The Hungry Saw is er alweer een opvolger.

In vergelijking met eerder materiaal klinkt het allemaal wat ruwer en losser, alsof de heren na het verzinnen van de liedjes meteen de studio in zijn gedoken en niet eerst uitgebreid aan alles geschaaft en gepolijst hebben. Dat gaat soms ten koste van de intimiteit van de nummers, maar het levert toch weer een goed album op. Alleen She Rode Me Down had van mij niet zo gehoeven.

avatar van krang74
4,5
Eindelijk weer een Tindersticks die een beetje klinkt als het eerste werk.
Het album pakte me niet gelijk, maar na een paar luisterbeurten valt ie plotseling op z'n plaats en is het een geweldig album.
Een bekende 'groeiplaat' dus...
Laat je dan ook niet weerhouden om na één luisterbeurt het album aan de kant te leggen. Gewoon nog een keer beluisteren en nog eens en nog eens.

De kaarten voor het concert in Paradise zijn reeds besteld

avatar van Rayaccos
4,5
Tja, de Tindersticks, dat is toch die band die al ruim 15 jaar lang donkere romanistisch ballades ten gehore brengt? Dat klopt. En toch kan ik er geen genoeg van krijgen. Met Falling Down a Mountain brengen de heren alweer hun 8’ste album uit en Rayaccos kon niet wachten tot hij hem binnen had.

Misschien is dit niet het meest vernieuwende of opvallende album van de Tindersticks, maar het niveau is door het hele album heen gewoon weer erg hoog. Tindersticks lijkt met Falling Down a Mountain weer terug te gaan naar de roots van hun debuut album. Toch is dit mijn inziens slecht zijdelings gedaan, want Falling Down a Mountain heeft wel degelijk een eigen geluid.

Het album is voor een groot gedeelte in een paar takes opgenomen en dat is te horen. De band lijkt hiermee een vrijblijvende losse sfeer zonder te veel pretenties te willen creëren. Dit blijkt overigens ook uit het eerder genoemde la-la-la’s, waar ook ik het normaal gesproken niet zo op heb. Toch komen de Tindersticks er zonder meer mee weg. Het maakt ook dat dit album geen hele donkere sfeer uitdraagt maar op momenten bijna lieflijk op mij overkomt. Sfeervol is het zeker. De Tindersticks sfeerloos noemen is hetzelfde als Joy Division gezellige muziek vinden. Voor mij als liefhebber voelt het luisteren van Falling Down a Mountain gewoon weer als vertrouwd.

Ik zet na enkele luisterbeurten in op een 4,5*! Want op Falling Down a Mountain is geen zwak nummer te bekennen. Voorlopig zal deze dan ook wel op blijven staan in huize Rayaccos.

avatar van Omsk
3,0
En mijn zegen hebben ze ook, sterk album weer. Maar je moet inderdaad even doorbijten en de verleiding weerstaan om na 2 keer draaien te zeggen: minder omdat nieuwer.

avatar van The Scientist
2,0
Rayaccos schreef:
De Tindersticks sfeerloos noemen is hetzelfde als Joy Division gezellige muziek vinden.


Wat een non-argument, sfeer is nog altijd persoonlijk meen ik, ik onderbouw het zelfs:

The Scientist schreef:
elk nummer is wel een leuk verzonnen melodietje, maar ik heb echt nergens het gevoel meegezogen, ondergedompeld, afgeschrokken of weet ik veel wat te worden..


Ik heb (ook na een tweede keer luisteren) echt het gevoel dat het allemaal losse nummers zijn die niks met elkaar te maken hebben, met sterkere en minder sterke nummers erop. Sommige nummers hebben op zich nog wel sfeer, maar bij de meeste andere vind ik dat er heel erg een sfeer geforceerd wordt, wat het voor mij weer sfeerloos maakt..

Ik heb het idee dat ze heel hard hun best doen om maar emotioneel geladen over te komen, terwijl dat er eigenlijk helemaal niet echt in zit.. En bij sommige lukt dat overkomen nog wel enigszins, maar bij de meeste gewoon net niet, en dat voelt gewoon heel goedkoop, alsof je als luisteraar voor de gek wordt gehouden... Maar bij hun self-titled album heb ik wel echt het idee dat ze het menen.. Of ze daar nu gewoon het echt meenden of mij beter voor de gek konden houden... ik kan het niet zeggen.

Voor mij is dit album sfeervol noemen dus ongeveer hetzelfde als Guns and Roses' Greatest Hits een coherent album noemen.. (en geloof me, je wilt mij nooit een serieuze post bij een GnR album zien zetten )...

Laten we het er gewoon op houden dat ik het gevoel heb dat jij in hun trucje tuint.. Maar zolang je dat zelf niet hebt is er helemaal niks aan de hand en moet je er gewoon plezier aan beleven

avatar van Omsk
3,0
Mooi verwoord, al tuin ik er ook met open ogen in .

avatar van thetinderstick
3,5
In de muziek van Tindersticks zit veel zwarte humor; ik noem maar 'my sister' van Tindersticks 2 als voorbeeld.
Bij veel nummers geldt dat je er de humor van in moet zien en dat geldt ook bij dit album ("yeah, I love peanuts"). Dus ja, af en toe wordt je voor de gek gehouden, met name dit album heeft een bepaalde speelsheid, en wat mij betreft is dat bijzonder geslaagd.

BBC - Music - Review of Tindersticks - Falling Down a Mountain - bbc.co.uk

paranoidandroid
Spelen ze ook oude nummers (van I, II en Curtains) live?

trouwens, die strijkers in het laatste nummer klinken precies als The Fall's I am Damon Suzuki..

of ligt dat aan mij?

vondeich
Mijn eerste Tindersticks en ik vind hem practig! Ben benieuwd naar de eerste 3...

4*

vondeich
Ik verhoog hem nu al... het is echt een regelrechte topper!!!

avatar van grovonion
3,5
Voor de een een topper, de ander een flopper.
Neen, het lijkt voorlopig niet meer terug goed te komen tussen mij en de sticks. Ik ben nochtans fan van het vroegste uur en heb alles tot "the Hungry Saw" minstens zeer goed gevonden. Met de laatste twee telgen zijn ze me echter zoek geraakt. Deze plaat begint in mijn ogen erg slecht en wordt gelukkig op het einde wat beter. Het lijken bij "No Place so alone" weer even de oude Tindersticks.
In totaal kan me het plaatje echter (nog) niet bekoren.
Misschien dat het nog betert, godbetert!

avatar van monroe
2,5
Muzikaal zal het allemaal best in orde zitten, maar wat mis ik?
De sfeer...

avatar van Rayaccos
4,5
monroe schreef:
Muzikaal zal het allemaal best in orde zitten, maar wat mis ik?
De sfeer...


Smaak?

Nee heer, ieder voor zich, maar bij komt vanaf de eerste noot gewoon weer een vertrouwd gevoel naar boven.

avatar van monroe
2,5
Ik ben zeker een liefhebber van de Tindersticks, maar wanneer je bijvoorbeeld een album als Curtains naar deze cd legt, merk ik op het vlak van atmosfeer een gigantisch verschil.

avatar van Lost
3,5
monroe schreef:
Ik ben zeker een liefhebber van de Tindersticks, maar wanneer je bijvoorbeeld een album als Curtains naar deze cd legt, merk ik op het vlak van atmosfeer een gigantisch verschil.


Tja, Curtains behoort dan ook tot een van hun topwerken... en ondertussen zijn er reeds een x-tal albums verschenen. In het begin moest deze band het hebben van hun sfeer aangezien ze technisch minder onderlegd waren dan nu. Nu horen we een band die weet hoe hun liedjes moeten werken en hoe ze hun sound moeten bekomen. Inderdaad een wezenlijk verschil, maar daarom vind ik het niet minder hoor...

avatar van papat
2,5
Dit nieuwe album is op zich niet slecht, maar het is ook werkelijk helemaal niks nieuws onder de zon. Ik kan net zo goed een willekeurige andere plaat van ze opzetten, en ik beleef er precies zoveel plezier aan. Aangezien ik die allemaal al in huis heb, blijft deze eens even lekker bij de platenboer in het schap liggen.

4,0
Met Falling Down A Mountain geeft de band uit Nottingham zijn achtste album uit sinds het ontstaan van de band in 1992. Dit album volgt The Hungry Saw uit 2008 op. Daarvoor kende ik deze band niet, wat niet vreemd is, aangezien zij daarvoor vijf jaar er tijdelijk mee stopten. De muziek is altijd wel constant gebleven, rustige lounge muziek met jazzy invloeden. Dit album is niet anders, wel is het melancholische iets verdwenen. Gelukkig, want mijn portie melancholie heb ik wel eventjes gehad, na het horen van het overigens geweldige End Times van Eels. Het titelnummer, waarmee het opent doet mij niets. Het lijkt op een monotone jazz-jam, dat dan ook nog eens meer dan zes minuten duurt. Gelukkig klinkt wat volgt iets beter, alleen wat jammer dat Keep You Beautiful niet echt op gang komt, waardoor het saai wordt.

Hierna volgen twee hoogtepunten van dit album. Harmony Around My Table, komt wel op gang en is een lekker swingend nummer dat met een achtergrondkoortje à la Beach Boys eindigt. Peanuts is een mooi duet tussen zanger van Tindersticks Stuart Staples en Mary Margaret O’Hara. Het gaat hier inderdaad over nootjes en de tekst klinkt dan ook best onnozel, maar voor mij is in dit geval belangrijker dat het een prachtig nummer is. She Rode Me Down brengt de somberheid weer helemaal terug; een nummer dat de sfeer ademt van het Wilde Westen.

Vervolgens neemt Staples even pauze in het puur instrumentele nummer Hubbard Hills dat onheilspellend klinkt. Black Smoke is een nummer speciaal voor de bluesliefhebbers, een lekker tempo, met in het refrein een jaren 80-achtige achtergrondzang, dat het tot iets ’speciaals’ maakt. Zwaar melancholisch is het nummer Factory Girls, met het rustige gepingel van een piano. Langdradig zou het nummer kunnen worden was het niet, dat het tegen het eind toch echt goed op gang komt, waardoor het één van de betere nummers van het album is. Dit was dus al pianomuziek, maar Tindersticks vindt het laatste nummer pas Piano Music. Gezongen wordt er niet in dit nummer, maar het bijna zes minuten durende nummer is ook niet alleen piano. Het strijkorkest zorgt ervoor dat je na de val van de berg zachtjes landt.

Falling Down A Mountain is een mix van oud en nieuw. Er is zeker wat verandering te horen ten opzichte van de vorige albums, maar de fans van het begin hoeven zich geen zorgen te maken dat ze ‘hun’ Tindersticks verloren zijn. Gewoon weer een goed album, tot over twee jaar!


For Music Only

paranoidandroid
ik vind het een beetje jammer om in zo'n emotioneel nummer de regels "yeah I like peanuts" etc te moeten horen.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:20 uur

geplaatst: vandaag om 01:20 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.