McCartney 2, vaak onbegrepen en onderschat. Het is in ieder geval McCartneys eigen favoriete solo plaat, samen met band on the run. Voor een groot deel thuis opgenomen, en net zoals op de 10 jaar eerder verschenen plaat McCartney was het slechts Linda die zo nu en dan een kop thee kwam brengen. Net uit de bajes in Japan waar hem een straf van 10 jaar boven het hoofd hing begon hij met de opnames. Coming up, een fantastische single gezongen door een jaren 20 microfoon. De live versie speelde hij al een jaar eerder met Wings en verscheen als dubbele a kant op single. Het werd een wereldhit en bereikte de hoogste notering in de verenigde staten. Nummers als Watterfalls, one of these days en summer day song vallen op door hun eenvoud, On the way, Blues, het doet me denken aan the gun club met Anger blues. En veel dansbare onzin nummertjes, die wel aanstekelijk werken. In ieder geval zijn meest gewaagde solo plaat. Frozen Jap, een melodie die als een mantra door het hoofd blijft gaan, maakt nog even duidelijk dat Macca het na zijn Japanse gevangenschap even helemaal gehad had met de Japanner. Door de sobere bijna demo achtige opname techniek vormt deze plaat met diversen stijlen wel een perfecte eenheid. Van mij hadden er meer van mogen volgen.