Paul McCartney - McCartney II (1980)

Vreemde plaat. Kan 'm niet waarderen. Bonus track Goodnight Tonight is hier bovendien volledig niet op zijn plaats. Had beter aan Back to the Egg of evt London Town toegevoegd kunnen worden.

Inderdaad hoort Goodnight, tonight eerder thuis op Back to the egg, liever had ik de live-uitvoering van Coming Up (b-kant Coming Up) op de cd gehad, maar ja, die versie is weer van Wings.

dan had het nog gekund, aangezien de hele serie met bonustracks uit de Paul McCartney collection komt

Goodnight Tonight staat ook op naam van Wings, dus die vlieger gaat niet op. Ben het er wel mee eens dat de live-uitvoering van Coming Up OK is, misschien nog wel beter dan de studioversie.

Op de langspeelplaat houdt het dus ook op bij track 11. Hierdor is er veel meer eenhied in de muziek. De rest is kort voor- en nadien op 12'' uitgekomen en dus maar op de CD gezet....

Deze zat in een stapeltje krijgertjes. Maar hij gaat naar zolder. Niet alleen composities vallen me tegen maar ook het geluid (productie) vind ik onbegrijpelijk zwak.

Zelfs de slechtste albums van McCartney zijn nog de moeite waard. Een 3.

Ik ken al deze nummers niet.

Minste plaat van McCartney. Toch zijn de nummer niet echt slecht. Zo vind ik 'WaterFalls' en 'On The Way' erg sterk.
3*

Ik vind het wel weer een afwisseling vergeleken met z'n andere platen.

Doet pijn om als echte Mc Cartneyfreak zo'n slecht plaatje te moeten aanhoren. Maar er staan dingen op die de moeite zijn. Zo is er natuurlijk de prima single Coming Up, die zeer aanstekelijk is.
Verder is er de bluessong On the Way en de twee geslaagde ballads Waterfalls en One of these Days. Maar daarmee is alles gezegd, want voor de rest is dit... Macca op zijn flauwst, pffffft... Ondingen als Check my Machine, Temporary Secretary (niet om aan te horen)...
Dus : 4 redelijke tot goede tracks, that's it !
Bijgevolg ; 2 sterren ! **

Ik vind dit helemaal geen slechte plaat, wel een hele gekke plaat maar ik denk dat-ie zo bedoeld is. Klinkt lekker spontaan allemaal. Voor mij veel beter dan al het grut dat in de jaren '80 zou volgen.

McCartney was duidelijk in 1980 een beetje de weg kwijt. Al zijn Coming Up, Waterfalls en One of These Days zijn wel goede nummers. Maar de rest is niet echt het luisteren waard. Een mindere plaat van een groot artiest. Gelukkig heeft Paul na de jaren 80 weer behoorlijk goede platen gemaakt, dus het is uiteindelijk goed gekomen

2.5

Was dit niet gewoon een uitlaatklep voor de ellende die hij eerder dat jaar had in Japan? Na het onverwacht uiteen vallen van Wings ging hij weer op de solo tour. De plaat heeft zeer zeker zijn charmes, zeer zeker alleen al daar het als los zand aan elkaar hangt. Ik zelf kan er prima naar luisteren, Bogey Music, Nobody Knows, Coming Up, Temporary Secretary, Frozen Jap zijn lekkere nummers.

Ik snap ook niet waarom deze zoveel shit toebedeelt krijgt.
Het wijkt in een positieve manier af. In dat opzicht vind ik het ook vergelijkbaar met z'n eigenlijke voorganger McCartney (debuut-album).

Trouwens, in die tijd zochten andere giganten als Fleetwood Mac en David Bowie ook een beetje het experiment op, en ook in die gevallen kregen ze aanvankelijk relatief negatieve kritieken. Bij Bowie's Low werdt er bij de release erg schuchter gereageert. Het verkocht dan ook lang niet zo goed als z'n eerdere albums. Heroes was van hetzelfde recept, maar beide albums zijn met terugwerkende kracht als Bowie-toppers beschouwd. Toen kwam Lodger, een vreemd allegaartje van wereldmuziek-invloeden en abstracte popmuziek. Deze wordt nog steeds enigszins (geheel onterecht) met de nek aangekeken, en hetzelfde geldt toch ook voor Fleetwood Mac's Tusk, dat in mijn opzicht Lindsey Buckingham's meesterwerk is. McCartney II valt m.i. ook een beetje in dit patroontje.



Nee hoor. Deze plaat was in de zomer van 1979 thuis opgenomen toen de Wings nog gezellig bij elkaar waren. Paul had weer eens zin in een solo-projectje.

Ja, dat vind ik een vreemde gang van zaken. En het ontbreken van enige informatie daarover (Wie speelde erop?) geeft gelijk weer stof tot nadenken betreffende de vrij ongelukkige split met de 'overige' Wings-bandleden (en met name Denny Laine). Dit nummer had beter, met Daytime Nighttime Suffering, op Back To The Egg kunnen staan en Paul's kerst-single -die notabene van deze opnamesessies stamt- hierop, samen met de 2 andere nummers.

Het valt mij zwaar deze plaat te beoordelen. Ik moet allereerst bekennen dat het een lange tijd geleden is dat ik McCartney 2 beluisterde. Destijds in '80 bracht de lp een enorme teleurstelling bij mij teweeg. Comin ' up - Paul's bijdrage aan de disco tijd- is van een hoge , dansbare kwaliteit. Waterfalls en One of these Things zijn ballads waarbij ik de neiging nog steeds krijg om snel terug te grijpen naar zijn Beatles werk. En toch....zo slecht als ik dacht dat de plaat was , blijkt opeens bij de hernieuwde kennismaking niet het geval te zijn. Heel soms is de muziek zelfs vooruitstrevend , effectvol en interessant te noemen.
Wat is dat toch met McCartney ??? (of met mij ).

Met jou, George, met jou, want een kutplaat blijft een kutplaat, ook al heet je dan Paul Mc Cartney en heb je formidabele platen gemaakt, van dit wangedrocht kun je behalve enkele songs eigenlijk niets bakken, sorry, ik kan je echt niet bijtreden.
Zie ook eerder mijn bespreking.
Blijf dit zwaar kut vinden, om het geheel met een Nederlandse uitdrukking te plaatsen.
Of op zijn Vlaams : Hier was Macca bijlange nie goe bezig !

Nou, nou , nou , beste EVANSHEWSON , blijf rustig daar in het zuiden en denk aan jouw voorbeeldfunctie als iets oudere . Beheers je toch een beetje met je gekut.....
Er zijn mensen hier die de plaat goed vinden , moet ik hem dan als Beatle fan geheel afbranden ? En voorzichtig gebruik ik het woordje 'soms' in mijn beoordeling of zal ik er 'heel soms' van maken ? Zou je dat kunnen vermurwen ? Neem anders eerst een borrel.

Ondertussen geef ik je de verdiende bijval.

Kon het gewoon niet verkroppen dat één van mijn muzikale idolen op zulk een manier aan het dolen was...

en dan gebruik ik al eens krachttermen, Macca of geen Macca !

Ik heb toch het recht dit een rotslechte plaat te vinden ?

Je moet de internationale muziekpers er eens op raadplegen, die zijn anders ook niet zo enthousiast... en zéér terecht trouwens.
En nu ga ik hier niet verder op in, geniet ervan als je dit zo mooi vindt dan...

Mààr Macca kon nog véél slechter, dat zou hij bewijzen met draken als Give my Regards to Broad Street en nog veel erger : Press to Play!

Gelukkig kwam er later muzikaal herstel ; Flaming Pie, Driving Rain, Chaos and Creation in the Backyard en de recentste worp Memory Almost Full!

Kijk, elk zijn mening natuurlijk, dit is democratie, niet ?

Ja , natuurlijk beste Belg , bedaar nou maar even . En dan ga ik rustig verder met zijn volgende werkstuk ...

Ik heb het niet zo op de pers.

Ik zie hoor de nodige uitgesproken (negatieve) meningen, maar persoonlijk vind ik het een geslaagd album!
Zelfs de humeurige Lennon vond Coming Up een leuk nummer, Waterfalls is een klassieke McCartney-ballad en Nobody Knows is een grappige rock-'n-roll-stamper. De instrumentals verraden een tekort aan echt materiaal en sommige tracks zijn een couplet te lang om echt 'catchy' te zijn. Temporary Secretary is een verassend leuke track, waar goeie remixen van in de omloop zijn!

Als McCartney dit in de jaren zestig uitgebracht zou hebben, zou het net zo'n status als 'Sgt. Pepper' gekregen hebben.
Prachtige nummers zoals 'Coming up', 'Temporary secretary', 'Waterfalls', 'One of these days' en het fantastische 'Bogey music'.

Waar het om Beatles gaat heb ik als verzamelaar vaak een andere mening dan de gemiddelde fan. Ik vind McCartney 2 erg goed, altijd al gevonden. Paulus doet op deze plaat hetgeen waar hij goed in is, maar dat net ietsje anders, het resultaat is een vreemd plaatje maar erg lekker. De plaat is dansbaar en maf met hier en daar een echte McCartney ballad maar dan zonder allerlei mierzoete producties. De kaalheid en schoonheid van nummers als Watterfalls en one off these days de mafheid van nummers als Nobody knows, Bogey music en check my machine brengen me in een soort filmische sfeer, het hoogtepunt is voor mij de fantastisch single Coming up, in dit nummer zitten alle elementen die McCartney 2 zo uniek maakt. Deze plaat durft anders te zijn als zijn gemiddelde veel commercielere werk, maar was anders durven zijn juist niet de kracht van the Beatles, en de zwakte van veel solo platen dat verreweg de meeste zo gewoontjes waren. gelukkig vormt deze daar een uitzondering in.

Meen ergens gelezen te hebben dat Lennon schijnt gezegd te hebben dat hij "Coming Up" het beste vond van Macca tot dantoe!

Vind deze reactie iets overdreven, maar ik zie hier zeker de spontaniteit en vernieuwing van in, zeker van iemand die altijd beschuldigd werdt van het maken van 'silly love songs'. Paul McCartney is echt niet zo doorsnee als velen denken. Lang niet! Zo was ie in de Beatles-dagen groot fan van Avant Garde-artiesten en prees hij Pink Floyd grootuit in de media toen ze net waren opgericht.

Dit is een uiterst experimenteel album met wisselend resultaat. Op z'n best zijn het prachtige melodische electro-pop nummers, op z'n slechts hoogst irritant synthesizer bliepmuziek, maar gemiddeld pakt het toch nog redelijk uit.

Darkroom?

Ik vind dit toch één van de mindere cd's van McCartney.

Vanaf dat ik hem in huis heb gehaald, heeft hij maar zelden de draaitafel en cd-speler gehaald. En dat is typerend, hij weet je meestal wel een cd lang te boeien.

En dat is nu dus niet zo. Gelukkig voor McCartney komt dat niet vaak voor.

Waar in Nederland als single werd gekozen voor de studio versie van Coming up, kozen de Amerikanen en Britten voor de live versie hiervan, live opgenomen in Glasgow. Dat nummer is veel beter en had ook als extra track gewoon aanwezig moeten zijn op deze cd.

Paul heeft het zelf waarschijnlijk ook geweten, dat het album minder was en hij zinde op muzikale wraak.......Tug of war