Paul McCartney - McCartney II (1980)

Ben geen Beatles fan of MacCartney fan, maar vind deze toch wel gaan. Paul klinkt bijna nergens zeikerig, zoals hij zo vaak wel doet. Best wel aardig plaatje.

Nobody Knows wat een feestje is dat nummer toch!!!

Beetje rare McCartney plaat, maar toch niet slecht!

Wie zegt dat Macca altijd hetzelde doet? Dit album is op sommige tracks toch experimenteel te noemen? Bijvoorbeeld Temporary Secretary

Daar ben ik het zeker mee eens. Alleen wat heb je er aan als het experiment volledig mislukt !!

Lol, da's een ander verhaal

Naar Macca-maatstaven is dit album experimenteel maar die experimenten zijn helaas vaak mislukt (Temporary Secretary bv. is een regelrechte draak). Dit album mist duidelijk richting, het lijkt alsof Paul McCartney alle mogelijke stijlen op één album wil gooien.
Sgt. Peppers bv. is ook vrij experimenteel maar daar vallen alle stukjes op hun plaats en vormt het een boeiend geheel mede dankzij het zeer sterke songmateriaal wat van dit album hoegenaamd niet gezegd kan worden. McCartney II maakt mij vooral een rommelige indruk al zitten er enkele prima tracks tussen (zoals het onderschatte Waterfalls).

Als je de single Coming up hebt, staat er op de b-kant Coming up Live at Glasgow.

Het heeft me altijd verbaasd, dat live dit nummer zo aardig uit de verf komt en dat het studionummer, waar dan zoveel aan gerotzooid is, zo weinig voorstelt.

Misschien had McCartney, zoals hier, moeten opteren voor rechttoe rechtaan. Gekunsteld is niet altijd beter.

Ik vind temporary secretary wel erg grappig hoor. Natuurlijk niet hoogstaand maar wel humoristisch.

Temporary Secretary is juist voor mij de reden om mij te verdiepen in dit album.
Ik ben geen fan van The Beatles en hou meer van hun experimentele werk dan hun pop werk.
Sinds Chaos and Creation in the Backyard en Memory Almost Full volg McCartney en met dit album ben ik begonnen aan zijn eerdere solo werk.

Zojuist weer eens (vanaf vinyl) gedraaid, en eerlijk is eerlijk ik had 'm met 2* toch iets te negatief beoordeeld. Op kant A staat eigenlijk maar 1 slecht nummer, maar dat is dan ook meteen een van de grootste draken uit zijn hele carriere. Nee, met 'Temporary Secretary' kan ik echt helemaal niks. Wat een vreselijk nummer. Maar de rest is gewoon goed. Zo viel me vandaag pas voor het eerst 'On The Way' goed op. Had zo op een Wings album kunnen staan.

Kant B, tja dat is een ander verhaal.... De eerste 3 nummers hadden in mijn optiek niet achter elkaar moeten staan. 3 zo goed als instrumentale en redelijk eentonige nummers achter elkaar is teveel van het goede. 'Bogey Music' is wel een grappig experiment, niet meer dan dat. Ook 'Darkroom' is niet onaardig. Gelukkig eindigt het album zoals het begon, met een topper. 'One Of These Days' heb ik altijd gezien als een vergeten parel uit zijn euvre, en daar blijf ik bij: wonderschoon.

Al met al, toch wel 3* waard dus, ondanks de zeer matige 2e plaatkant.

McCartney 2, vaak onbegrepen en onderschat. Het is in ieder geval McCartneys eigen favoriete solo plaat, samen met band on the run. Voor een groot deel thuis opgenomen, en net zoals op de 10 jaar eerder verschenen plaat McCartney was het slechts Linda die zo nu en dan een kop thee kwam brengen. Net uit de bajes in Japan waar hem een straf van 10 jaar boven het hoofd hing begon hij met de opnames. Coming up, een fantastische single gezongen door een jaren 20 microfoon. De live versie speelde hij al een jaar eerder met Wings en verscheen als dubbele a kant op single. Het werd een wereldhit en bereikte de hoogste notering in de verenigde staten. Nummers als Watterfalls, one of these days en summer day song vallen op door hun eenvoud, On the way, Blues, het doet me denken aan the gun club met Anger blues. En veel dansbare onzin nummertjes, die wel aanstekelijk werken. In ieder geval zijn meest gewaagde solo plaat. Frozen Jap, een melodie die als een mantra door het hoofd blijft gaan, maakt nog even duidelijk dat Macca het na zijn Japanse gevangenschap even helemaal gehad had met de Japanner. Door de sobere bijna demo achtige opname techniek vormt deze plaat met diversen stijlen wel een perfecte eenheid. Van mij hadden er meer van mogen volgen.

Macca in de gevangenis in Japan? Dat verhaal ken ik niet. Kun je me bijschijnen, devel-hunt?

Paul (en Linda) McCartney werd in Japan waar hij een tournee wilde starten wegens marihuana-bezit gearresteerd en moet enkele dagen in de gevangenis zitten waarna hij het land werd uitgezet. Kwatongen beweerden dat Yoko Ono de Japanse douane had getipt maar dat is natuurlijk speculatie.

Op om dit album terug te komen, enkele nummers vind ik geweldig maar andere erg zwak voor zijn doen (zie eerdere berichten). Het album mist bovendien juist de eenheid die bv. Srgt. Peppers of Band on the Run wel hadden hoewel ze stilistisch even divers waren.

Dank, Luc!

1980 was nogal een bewogen jaar in Beatles land. Een jaar wat dramatisch eindigde, een jaar wat ook bewogen begon. In januari 1980 toen Wings op tournee ging in Japan lag er open en bloot, hij had niet eens de moeite genomen het te verstoppen, een enorme zak marihuana boven in zijn koffer. McCartney werd onmiddellijk letterlijk in de boeien geslagen en tussen 40 andere Japanse gevangenen geplaatst. In Japan heb je geen prive cellen. Er werd geen rekening gehouden met de status van McCartney zodat hij tussen straatrovers en moordenaars zat. Later vertelde hij in een interview dat hij slechts een riete matje kreeg waar hij op moest slapen, gevangeniskleding en een handje rijst per dag kreeg. Hij bracht zijn dagen mediterend door. Voor het in bezit hebben van wiet kan je in Japan zomaar 15 jaar krijgen, dat hing boven zijn hoofd. Inmiddels was het wereldnieuws geworden, kranten en journaals opende met het item. Het is door toedoen van diplomatie en een goede advocaat dat McCartney 8 dagen later weer vrij kwam. Yoko Ono heeft hier natuurlijk niets mee te maken gehad.

Helder. Wel wat dom van Macca. Japan is geen Nederland.

Dat was precies het probleem...nog los van de eventuele rol van Yoko; ik vermoed dat Macca dacht dat hij als de vrindelijke ex-Beatle met van alles door de douane kon komen.

Naïef of arrogant.

Ik denk beide.

Pure arogantie. The Beatles waren nog redelijk recent achter hem, solo was hij bijzonder succesvol, hij dacht toen boven de wet te staan, want hij wist heel goed dat daar in Japan hele hoge straffen op stonden.
Niemand geloofd toch echt dat Yoko Ono hier een rol in heeft gehad, dat was toentertijd een bespottelijke roddel. Geruchten gingen dat John Lennon door de woonkamer van the Dakota building danste terwijl hij opgetogen gilde, ze hebben Paul, ze hebben Paul. Onzin natuurlijk. Yoko Ono vertelde daarover jaren later in een interview dat John niet door de woonkamer sprong, dat er niets werd geroepen en dat ze geen neef bij de douane had werken die ze vantevoren heeft getipt. Ze vertelde, toen John Lennon McCartney op TV geboeid afgevoerd zag worden dat hij de woorden sprak ' there goes the cute Beatle' .
Weer terug naar McCartney 2, Lennon vond Coming up, niet de live versie maar zoals hij dat noemde ' the freaky verse' te gek.

Lennon en McCartney waren toch al in 1974 weer on speaking terms? Die vete was toch allang voorbij? Ik heb die tijd niet bewust meegemaakt, maar dat van Yoko Ono en Lennon die danste op tafel is natuurlijk wel heel ver gezocht. Mag idd hopen dat niemand dat serieus neemt/nam.

Lennon en McCartney hadden zelfs samen even wat muziek gemaakt in dat jaar! (A Toot And a Snore in '74; een van de slechtste bootlegs met het hoogste potentieel, inclusief Stevie Wonder en Harry Nilsson). Maar hun relatie bleef wat getroebleerd. Op een bepaald moment kwam Macca wat al te vaak aan de deur/aan de telefoon en was er een paar jaar weer een stilte. Juist in 1980 was er serieuze dooi tussen Lennon en McCartney en leek er zelfs een reünie op komst.... De betrokkenheid van Yoko bij de arrestatie is een mythe, vermoed ik.

In 1974 hebben ze samen inderdaad wat muziek gemaakt, duidelijk dronken en stoned, het is op youtube terug te vinden. Volgens May Pang, de vriendin van Lennon, lag er al een afspraak met McCartney. Lennon zou begin 1975 naar New Orléans vliegen om op een paar nummers van de lp Venus & Mars mee te spelen. Juist op dat moment kwam Yoko Ono weer in zijn leven waarna hij tot 1980 uit beeld verdween.
De meest gecompliceerde relatie had Lennon niet met McCartney, maar met George Harrison. Een relatie die behoorlijk onbesproken is gebleven maar eentje die erg gecompliceerd lag.
Een Beatles reunie lag niet voor de hand maar als Lennon was blijven leven, wel een geplande wereldtour in 1981 met een goede vriend David Bowie die hij in zijn band wilde hebben. Het is er helaas nooit van gekomen.

Geweldig bij het optreden in Philadelphia anderhalf jaar geleden waar m'n schatje en ik waren: Hij speelt Temporary Secretary als tweede nummer (een rock-uitvoering) waarna het publiek heel ontstemd lijkt. Dan staat hij daar in z'n blousje z'n schouders ophalend met een houding van 'What!?' Geweldig!!!

Ik vond dat in Amsterdam ook een van de hoogtepunten.

Een zeer wisselvallig en niet zo'n denderend plaatje van Paul, opgenomen in een roerige tijd van de beste man. Een flink aantal songs vormen experimentele tracks die afstandelijk aanvoelen maar vreemd genoeg nog een paar aardige invalshoeken bevatten. Op bepaalde punten was Macca zelfs vooruitstrevend te noemen, Check My Machine zou best eens een flinke inspiratiebron geweest kunnen zijn voor een collectief als de Stereo MC's in de jaren 90. Hoewel het repeterende karakter van dit nummer al vrij snel tegen gaat staan. Darkroom had zo eind jaren 90 uit kunnen komen, waarin diverse muzikale kruisbestuivingen elkaar vonden. Gelukkig hoor je bij vlagen ook de kanten terug van Paul waar hij zo bekend om is geworden, het schrijven van pakkende melodieuze oorwurmen. Het vrij eenvoudige One Of These Days is mooi in al zijn eenvoud. Echter een song als Temporary Secretary is weer afgrijselijk, hoe bedenk je dit. De wil om te experimenteren was groot bij McCartney, Summer's Day Song is ook fraai maar kent weer een donkere omlijsting terwijl een dergelijk nummer dat in mijn ogen helemaal niet nodig heeft. Desalniettemin een mooi werkje. Vreemd genoeg vind ik song waar Paul teruggrijpt op het genre waar alles mee begon; On The Way veruit de beste track van deze schijf. Bluesy, traag en het lome karakter maakt een heerlijke indruk op mij. II is geen plaat die ik vaak uit de kast trek, enkele nummers trekken het naar een magere voldoende.

Ik ken de plaat niet, maar wel opvallend hoeveel nummers hiervan worden genoemd als favoriete McCartney track, vooral Temporary Secretary en Waterfalls
Paul McCartney Best Songs According To 80 Musicians - stereogum.com

Ik zag dit artikel een paar maanden terug en moest er toevallig vanavond weer aan denken. Nietsvermoedend besloot ik me te laten onderdompelen in de wondere wereld van Temporary Secretary.... Wat ik te horen kreeg was inderdaad niet bepaald wat ik had verwacht. Paul schuwde het experiment nooit, maar ik moet zeggen dat dit ook voor zijn doen wat ver gaat. Nadat het vreselijk repetitieve loopje eindelijk is uitgeklonken en ik op adem kan komen....................................merk ik plotsklaps dat ik 'm nogmaals aan heb gezet. Na vier luisterbeurten ben ik om; Temporary Secretary is naar mijn bescheiden mening een briljante track, McCartney flikt het 'm dan toch weer!

Ik lees net dat hij gedurende de opnames van dit album beïnvloed werd door David Byrne en Talking Heads. Daar moest ik wel gelijk aan denken.

Tja, er blijft geen doorkomen aan. Ik heb het vanmorgen nogmaals geprobeerd.
Wie het album niet verder kent dan de singles Coming up en Waterfalls zou kunnen denken dat het nog wat is.
Maar de bliepjes en de ongein, ik wil nog een uitzondering maken voor One of these days, laten vooral horen dat McCartney het schrijven van goede composities of even kwijt is of ondergeschikt heeft gemaakt aan het doel te laten horen dat hij hier aan het experimenteren is.

Het wil helemaal niet zeggen dat hij dat laatste niet kan of niet mag. Een album als Electric Arguments dat hij maakte onder de naam The Fireman (2008) laat horen dat experimentele muziek en goede composities heel goed samen kunnen.

Maar het nut van doelloze en zielloze nummers als Front Parlour, Bogey Music en het later toegevoegde Check my machine, daar mogen de complimenten toch echt wel wegblijven.

Ik heb nog het "focus" excuus voor Paul McCartney, maar dat geef ik alleen vrij als ik echt om de artiest geef.

In mijn elftal speelt een spits die in een wedstrijd een kansloos schot op het doel van de tegenstander losliet. De bal eindigde bij de cornervlag. De laatste man van de tegenpartij lachte zich een ongeluk. "Mijn voeten zijn zich nog aan het focussen" legde de spits aan hem uit.
Vijf minuten later schoot hij vanaf veertig meter in de kruising.

De misser van vijf minuten eerder werd hem al weer snel vergeven. Zo'n opmerking over het focussen wordt legendarisch. Twee jaar na McCartney 2 maakte Paul McCartney Tug of War. Een prachtig doelpunt, niets van te zeggen. De bal richting cornervlag kunnen we snel weer vergeten. McCartney had zich alleen maar gefocust.